အခ်ိန္က ေန႔လည္ တစ္နာရီ မိနစ္(၂၀)။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွ်က္ရွိေနသည္။ မြန္းလြဲေနသည္ ပူျပင္းလွ်က္ရွိသည္။ မုိးမရြာသျဖင့္ ၾသဂုတ္လ ေနသည္ အေတာ္ေလးကုိ စြာေန၏။ သူတစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲတြင္ ရွိေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ အင္ျဒဴး တစ္ေယာက္ အခန္းထဲသုိ႕ အေျပးတစ္ပုိင္းေရာက္လာၿပီး
"ကုိေသာ္ဇင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ အထုပ္အပုိးေတြ ျပင္ေတာ့ေလ"
"ဘာကိစၥျပင္ရမွာလဲကြ မင္းကလည္း စကားေျပာတာ အစ မရွိ အဆုံးမရွိ"
"ေအးေဆးလုပ္ေန ဟုိမွာ သူမ်ားေတြ အထုပ္အပုိးေတြျပင္ေနၾကၿပီ"
"ေဟ"
"ဟုတ္တယ္ အစ္ကုိ ဒီမွာ မေနရေတာ့ဘူးတဲ့ ၁၀ေယာက္ထပ္ပုိေနလုိ႕မရဘူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မေနခဲ့ေတာ့ဘူး အစ္ကုိေရာ"
သူ အေတာ္ေလးကုိ ထူပူသြားပါသည္။ အေျခအေနက ရုတ္ခ်ည္းပါလား။ သူ ယခုလုိအေျခအေနျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု မထင္ထား။ ယခင္အပတ္ကေတာ့ သူတုိ႔အနီးအနား ကုမၸဏီမ်ားတြင္ ပစ္သံခတ္သံမ်ားကုိၾကားေနရသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူတုိ႕အနီးအနားသုိ႕ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု ထင္မထားေခ်။ ေန႕စဥ္လုိလုိၾကားေနရေသာ ပစ္သံခတ္သံမ်ားကုိ နားစြင့္ရင္း ဖားကန္႕ကေန ျပန္သင့္မျပန္သင့္ သူအေတာ္ေလး စဥ္းစားယူေနရသည္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ထုိနည္း လည္းေကာင္းပင္။ ေျပာရလွ်င္ ယခုႏွစ္ အစပုိင္းကပင္ ဖားကန္႕ေက်ာက္စိမ္း ေမွာ္သည္ အေျခအေနမေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ဇန္န၀ါရီလလယ္ေလာက္တြင္ အလုပ္ေတြ ရပ္နားလုိက္ရေသးသည္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလေနာက္ဆုံးပတ္မွပင္ အလုပ္ေတြျပန္စႏုိင္သည္။ ေက်ာက္စိမ္းေမွာ္၏ ရာသီသိမ္းခ်ိန္ ေမလသည္ ယခုႏွစ္တြင္ အနည္းငယ္ရွဳပ္ေထြး၏။ ေမလ ၂၀ရက္တြင္ ကုမၸဏီေတြ အလုပ္သိမ္းသည္။ ၀န္ထမ္းေတြ ကုိယ့္ရပ္ကုိယ့္ရြာသုိ႕ ေျပးျပန္ၾကသည္။ သူတုိ႕ကုမၸဏီတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္မွာ ၃၈ဦးတည္း။ အမွန္တကယ္တြင္ သူလည္း ျပန္ခ်င္ေနသည္။ ေတြးပူစရာ ကိစၥေလးေတြရွိေန၍သာ မျပန္ျဖစ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သူႏွင့္ ဘ၀တူျဖစ္ေနၾကသည္။ ေမလ ၂၉ရက္တြင္ သူတုိ႕ကုမၸဏီႏွင့္ အနီးဖားျပင္ ဆုေတာင္းကုန္းတြင္ တုိက္ပြဲငယ္ေလးျဖစ္ပြားသည္။ ေသနတ္သံမ်ားကုိ အတုိင္းသားၾကားေနရသည္။ ထုိ႔ေန႕က လမ္းသြားလမ္းလာ လူတစ္ဦး ေသနတ္မွန္၍ ေသဆုံးသြားသည္။ ထုိ႕ေနာက္ေတာ့ တုိက္ပြဲသံမၾကားရေတာ့။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ယခုတစ္ၾကိမ္လည္း ျဖစ္လုိက္ ရပ္လုိက္ျဖစ္မွာပါေလဟု ေပါ့ေပါ့ေလး ေတြးထားမိသည္။ သူ ေသြးပူစြာျဖင့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ ထုပ္ပုိးရသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ေျပးလာၿပီး ထုပ္ပုိးကူၾကသည္။ သူက ကုမၸဏီတြင္ ေျခာက္ႏွစ္နီးပါးခန္႕ေနခဲ့သည္ျဖစ္ရာ သူ႕အခန္းတြင္ ပစၥည္း ပစၥယေတြျပည့္ေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ၊ႏွင့္ စာအုပ္ေတြက သူ ဦးစားေပး သယ္ရမည့္ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္၏ ပစၥည္းမ်ားကုိ စတိုေရွ႕တြင္ ခ်ထားလိုက္သည္။ ေျပးရလႊားရလြယ္ေစရန္ ပြိဳင့္ဖိနပ္ကုိ စီးထားလုိက္သည္။ ေဘးလြယ္အိတ္တြင္ အေရးၾကီး ပစၥည္းႏွင့္ ေငြအနည္းငယ္ကုိထည့္ထားၿပီး လြယ္ထားသည္။ မုိးက ရုတ္တရက္ အုပ္လာသျဖင့္ ထီးတစ္ေခ်ာင္းကုိ ေကာက္ကုိင္ထားလုိက္သည္။
"ကုိမင္း ကားလာၾကိဳမွာလား"
စတုိမွဴးကုိ သူ ေမးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"ေအးလာမွာ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္စီးတည္း လူႏွစ္ဆယ္ရွစ္ေယာက္နဲ႕ ပစၥည္းေတြကုိ ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး"
"ဒါဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သုံးေယာက္ေပါင္းကတင္ တစ္စီးစာရွိေနၿပီ"
"ေအး အိမ္ေထာင္သယ္ေတြ စားဖုိမေတြလည္းရွိေသးတယ္။ ေနာက္ေန႕ ကားလာလုိ႕ရေသးတာပဲ မင္းတုိ႕ ပစၥည္းေတြထားခဲ့လိုက္ေလ။ အစ္ကုိ ေနာက္ေန႕က်ရင္ တင္ေပးလုိက္မယ္။ ခုေတာ့ လူခ်ည္းပဲ ရြာထဲကုိ ဆင္းေတာ့။"
"ဗ်ာ"
"ဟုတ္တယ္ ညေနသုံးနာရီေနာက္ဆုံး ဆင္းေပးရမယ္တဲ့ ကဲကဲ သူမ်ားေတြဆင္းကုန္ၿပီး မင္းတုိ႕လည္း ဆင္းေတာ့"
ကုိမင္း၏ စကားသံ အဆုံးတြင္ သူ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ေတာ့။ သူတုိ႕ ၀န္ထမ္းေတြ ရြာထဲ့သုိ႕ ဆင္းရန္ ထြက္လာလုိက္ရေတာ့သည္။ ညေန သုံးနာရီ ေနာက္ဆုံး။ နာရီကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ သုံးနာရီထုိးရန္ မိနစ္သုံးဆယ္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဆုိင္ကယ္ေတြ ဥဒဟုိေျပးလႊားေနသည္။ အထုပ္အပုိးေတြႏွင့္ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြ။ လူမ်ား၏ မ်က္ႏွာကုိယ္စီတြင္ အျပံဳးတုိ႕ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။ သူတုိ႕၏ မ်က္ႏွာတြင္လည္း ပူပန္မႈေသာကေတြႏွင့္။ သူတုိ႕ မမုံရြာသုိ႕အေရာက္တြင္ ရုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲသံတစ္ခုကုိၾကားလုိက္ရသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ အသံၾကားရာ ေတာင္ေက်ာဘက္ဆီတြင္ မီးခုိးလုံးၾကီမ်ား ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ အူထလာသည္။ မမုံရြာတစ္ရြာလုံး လမ္းေတြမွာ ထြက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ပစ္သံ ခတ္သံေတြ ၾကားရျပန္သည္။ သူတုိ႕ကုိလာၾကိဳေသာ ကားငယ္မ်ား ေရာက္လာသည္။ ကုမၸဏီသုိ႕သြားကာ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ လူအနည္းငယ္ကုိတင္ၿပီး ျပန္ဆင္းလာၾကသည္။ ကားမဆန္႕သျဖင့္ သူႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေနေန က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ျပန္လာၾကိဳမည္ဟု ၾကီးၾကပ္ေရးမွဴးကေျပာသြားသည္။ သူ႕ရင္သည္ ႏွိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ီႏွင့္ တုန္ရီလွ်က္ရွိသည္။
သူတုိ႕ရြာထဲတြင္ တစ္နာရီေလာက္ေစာင့္လုိက္ရသည္။ ကုမၸဏီက ကားကုိျမင္လုိက္ရမွသာ အသက္ရွဴေခ်ာင္ေတာ့သည္။ သက္ျပင္းေတြလည္း အခါခါ ခ်လွ်က္သားျဖစ္သြားရသည္။ မမုံရြာမွ သူတုိ႕ကားထြက္လာသည္။ ထုိကားေပၚတြင္ သူအပါအ၀င္ ေနေန၊ ေဇာ္သန္႕ႏွင့္ ကားဒရုိင္ဘာ ႏုိင္ႏုိင္။ လူေလးဦးသာ။ ကားတံခါးကုိအလုံပိတ္လွ်က္ မမုံရြာအထြက္ ဖားျပင္ရြာထဲသုိ႕ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဖားျပင္ရြာလည္လမ္းတြင္ သူတုိ႕ကားကေလး တရိပ္ရိပ္ေျပးေနသည္။ ရုတ္တရပ္ခ်ည္းဆိုသလုိ သူ႕နားမ်ား အူထြက္သြားသည္။ ရြာလည္လမ္းကုိၾကည့္လုိက္မိေတာ့ လူေတြ ေျပးလႊားေနၾကသည္။
သူဘာလုပ္ရမလဲ။
"ဘာျဖစ္တာလဲ"
"လူေတြေတာ့ေျပးေနတယ္။ ကားေမာင္းေျပးရမလား ရပ္ရမလား"
ႏုိင္ႏိုင္က ေမးလာသည္။ ေမာင္းေျပးလွ်င္ လြတ္မလား။
"ေမာင္းေမာင္း ..ဟာ ရပ္ရပ္ ရပ္ေတာ့ ႏုိင္ႏုိင္"
သူတုိ႕ကားရပ္ကာ တံခါးမ်ားဆြဲဖြင့္လွ်က္ ကားေပၚမွ ဆင္းလုိက္ၾကသည္။ ထုိစဥ္
"ဒုိင္း ဒိုင္း ဒုိင္း.."
"ဒက္ ...ဒက္...ဒက္..ဒက္"
ေသနတ္သံေတြ သူတုိ႕ ဦးေခါင္းထက္ဆီမွာ ၾကားလုိက္ရသည္။ သူတုိ႕ေလးေယာက္လုံး ေၾကာင္အလွ်က္ ျမင္ေတြ႕ရေသာ အိမ္တစ္လုံးထဲသုိ႕ေျပး၀င္ကာ ေျမျပင္တြင္ ၀ပ္ကာ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ဘယ္က ပစ္ေနတာလဲ..။ ဘယ္သူေတြလဲ...။
ဆက္ပါမည္။
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
No comments:
Post a Comment