(၁)
မၾကာလွေသးတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္မႈက ျမန္ဆန္လြန္းလွတယ္လုိ႕ ထင္မိတယ္။ ျမန္လုိက္တဲ့အခ်ိန္ကေလး။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ အံ့ၾသဘနန္းျဖစ္မႈေတြ၊ အားမလုိ အားမရျဖစ္မႈေတြ၊ စုပ္တသပ္သပ္ျဖစ္မႈေတြနဲ႕ လူတုိင္းအလုပ္ရွဳပ္သြားခဲ့တယ္။ စကၠန္႕ပုိင္းကေလး၊ မိနစ္ပုိင္းကေလးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတာေတြကုိ ယုံၾကည္ႏုိင္ဖုိ႕ခဲယဥ္းေပမယ့္ ယုံၾကည္ဖုိ႕ရန္အေၾကာင္းလဲ အခိုင္အမာရွိတယ္။ ဘယ္သူက ျငင္းရဲမလဲ။ ဒီလုိျဖစ္သြားတာ မယုံႏုိင္ပါဘူးလုိ႕ ဘယ္သူက ေျပာဦးမလဲ။ လြတ္လပ္စြာ ျငင္းခုန္လုိ႕ရေပမယ့္ ျငင္းခုန္ျခင္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ တိက်ေသခ်ာလွတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကရွိေလေတာ့ အမွားတစ္ခုကုိ သိသိရက္နဲ႕ ဘယ္သူမွ အမွန္လုိ႕မေျပာရဲၾကဘူး။
ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုမွာ တစ္ခါဆုိ တစ္ခါဖူးမွ်မေရာက္ဖူးတဲ့ ျမင္ကြင္းမုိ႕ အေတြးထဲမွာ လွိဳင္းဂယက္ကေလးေတြထသြားရတယ္။ ဘယ္သူမွ မပုိင္တဲ့ေျမတစ္ေနရာမွာ လူေတြ စုရုန္းၾကပါတယ္။ လူတုိင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာေအာက္က ျမဳပ္ကြက္ကေလးေတြကုိ ပင္ပင္ပန္းပန္း၊ ခက္ခက္ခဲခဲ အေျဖရွာစရာမလုိပါဘူး။ အထင္သားေပၚေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပၚက ခံစားမႈေတြကုိ ျမင္ေနရတယ္။ ၀မ္းနည္းျခင္း။ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ျခင္း။ အဲဒီခံစားမႈေတြကုိ ျမင္ေနရတယ္။ မၾကံဳႏုိင္ေသးဘူးလုိ႕ ထင္ေနသူတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ရုတ္တရက္ တပ္လွန္႕လုိက္သလုိျဖစ္သြားတယ္။ ႀကီးငယ္မေရြးဆုိတာကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီးသား သူတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ အသစ္အသစ္ေသာ ခံစားမႈေတြကုိေပးတယ္။
ေမြးဖြားျခင္းနဲ႕ ေသဆုံးျခင္းၾကားက ဘ၀တစ္ခုကုိ အဆုံးသတ္ေပးလုိက္သလုိ ဒီျဖစ္ရပ္ကေလးက ျပေနတယ္။ ေန႕ခ်င္းညခ်င္း။ အခ်ိန္ စကၠန္႕ပုိင္း၊ မိနစ္ပုိင္းကေလးပါ။ မေန႕က ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္၊ လွပေခ်ာေမာေနတဲ့ ဘ၀တစ္ခုရဲ႕ မ်က္ႏွာက ယေန႕မွာေတာ့ ပ်က္စီးျခင္းဆုိတဲ့ ျပယုဂ္ေတြကုိ ျပသတယ္။
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ရွိလွတဲ့ ဒီေနရာေလးမွာ အၿပီးတုိင္ အဆုံးသတ္ ေနသြားရမယ္လုိ႕ ဘယ္သူက ေတြးဖူးမွာလဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ေတြဟာ လွပမႈကုိအျမဲမေပးဘူး။ ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းကေလးက မ်က္ႏွာကေလးဟာ ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္တုန္းက ပကတိျဖဴစင္ခဲ့ပါရဲ႕။ ေဟာဒီ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာမွာ ဘ၀တစ္ခု ရွင္သန္ထေျမာက္ဖုိ႕ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ႏွာကေလးေပါ့။ မ်က္ႏွာကေလးမွာ ရုိးသားျခင္းဂုဏ္နဲ႕ မိသားစုအတြက္ဆုိၿပီး ဒီ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာကုိေရာက္ခဲ့ရသူပါ။
မ်က္ႏွာကေလးရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အသုိင္းအ၀ုိင္း၊ အေခၽြအရံ၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟေတြနဲ႕ စည္စည္ကားကား ေနေပ်ာ္ခဲ့ပါရဲ႕။ မ်က္ႏွာကေလးေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကေန ဒီၿမိဳ႕ကေလးကုိေရာက္ခဲ့တာ မၾကာလွေသးေသာ အခ်ိန္ကာလေလးတစ္ခုကပါ။ ရုိးရုိးသားသား ရွာေဖြစုေဆာင္းခဲ့တာေတြဟာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ မ်က္ႏွာပန္းလွၿပီး ပတ္၀န္းက်င္မွာ ပြဲလယ္တင့္ေစဖုိ႕ပါ။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆုိတာ မ်က္ႏွာကေလး စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အႀကီးမားဆုံး ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခု။ မ်က္ႏွာကေလးရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကေလး အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏုိင္မွီကေလးမွာပဲ မျမင္ရတဲ့ ကံအေၾကာင္းတရားတစ္ခုက ၀င္ မ်က္လွည့္ျပသြားေလရဲ႕။ ပဥၥလက္ပညာသည္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လွည့္ကြက္ကေလးတစ္ခုမွာ လည္စင္းေပးခဲ့ရတဲ့ မ်က္ႏွာကေလးဟာ တစ္ေန႕ ဒီလုိၾကံဳမယ္မွန္း သိရင္ ဒီအရပ္ ဒီေဒသ၊ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကုိ ဖက္တြယ္ထားခဲ့ပါ့မလား။
(၂)
ျဖစ္ရေလ မ်က္ႏွာကေလးရယ္လုိ႕ ငုိခ်င္းရွည္နဲ႕ ငုိေၾကြးေနေပမယ့္လုိ႕ မထူးျခားတဲ့အေျခအေနတစ္ခုမွာ သံေ၀ဂယူ ဖုိ႕ရာကလြဲလုိ႕ တစ္ျခားအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ေျမနီနီ က်ဥ္က်ဥ္ေအာက္မွာ အိပ္စက္လဲေလ်ာင္းသြားခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာကေလးရဲ႕ မွာတမ္းကုိ ဘယ္သူမွ မရခဲ့ဘူး။
ေ၀ဒနာဆုိတာကုိ အံက်ိတ္ခံစားရင္း ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ဆုိတာကေလးကုိ မ်က္ႏွာကေလး သိသြားခဲ့ပါေလစ။ ႏွိပ္စက္ဖိစီးခဲ့တဲ့ ေ၀ဒနာေတြရဲ႕ေအာက္မွာ မ်က္ႏွာကေလး ဘယ္လုိ ခံစားခဲ့ရသလဲ ဘယ္သူမွမသိပါဘူး။ မ်က္ႏွာကေလးကုိ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့သူေတြ၊ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ခင္မင္ရင္းစြဲရွိတဲ့သူေတြကုိ ႏုတ္ဆက္ စကားေလးေတြေတာင္ အခ်ိန္ယူ ေျပာမသြားခဲ့ပါဘူး။ တဒဂၤအခ်ိန္ကေလးမွာ တစ္ခဏေလး ျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။
ခု မ်က္ႏွာကေလးရွိတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုကုိ မ်က္ႏွာကေလး မသိေတာ့ပါပဲ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြက ထားခဲ့ၾကေတာ့မယ္။ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္လုိ႕မရေတာ့တဲ့ ေနရာကေလးတစ္ခုမွ ခ်န္ရစ္ထားခဲ့ရေတာ့မယ္။ မ်က္ႏွာကေလး အဆုံးသတ္ေနခဲ့ရေတာ့မယ္ ေနရာဟာ ဒီလုိ ေ၀းလံသီေခါင္တဲ့ေနရာတစ္ခုမွာဆုိတာ မသိခဲ့ရဘူး။ ဘယ္သူမွလဲ မသိႏုိင္ဘူး။ မ်က္စိမွိတ္လဲေလ်ာင္းရမယ့္ေနရာဟာ ဒီေနရာလုိ႕ အၿပီးမွတ္လုိ႕မရမွန္း သိလုိက္တယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သလုိ၊ သြားရင္းလားရင္း ခရီးသြားဟန္လြဲျဖတ္သြားရတဲ့ ေနရာေလးေတြမွာလည္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ရွိလွတဲ့ ခႏၶာတစ္ခုကုိ ျမဲတယ္လုိ႕ မျမင္မိေတာ့ဘူး။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ၀တ္ၿပီး ပ်ိဳပ်ိဳလာတယ္။ လွလွလာတယ္လို႕ ထင္ခဲ့မိတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ကာလာေတြျခယ္ၿပီး လွပမႈကုိ သရဖူေဆာင္းေနတယ္လုိ႕ ျမင္ခဲ့တယ္။ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းေတြစားၿပီး အသက္ရွည္စြာ အနာမဲ့ေရးအတြက္ ဂရုစုိက္မိခဲ့တယ္လုိ႕ ထင္မိခဲ့တယ္။တစ္ရက္တစ္ရက္ ပုိပုိလွလာတယ္။ က်န္းမာလာတယ္လုိ႕ျမင္ခဲ့တယ္။ ရွိၿပီးရင္းရွိေနတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကုိ စားမကုန္ ေသာက္မကုန္ေတာ့ဘူးလုိ႕ မွတ္ယူခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ အလွေတြယုတ္ေလွ်ာ့လာတဲ့ မ်က္ႏွာကုိ ကာလာေတြတင္ၿပီး ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ျဖစ္ လာတာေတြကုိ ျပန္ဖုံးတာပါ။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ၀တ္ၿပီး ခ်ိနဲ႕ေနတဲ့ ခႏၶာကုိ အျမင္တင့္ေအာင္လုပ္ေနတာပါ။ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းေတြ ေသာက္စားၿပီး အသက္ဆက္ေနတာပါ။ နာဖူးျပင္ေပၚမွာ အေရးေၾကာင္းေတြ တစ္ႏွစ္တစ္ေၾကာင္းပုိလာတာေတြကုိ ေမ့ေနတာပါ။ ပုိပုိရင့္လာတဲ့ရုပ္ကုိ မျမင္မိတာပါ။ စုိးရိမ္ပူပန္စိတ္နဲ႕ ဥစၥာပစၥည္းေတြ တုိးတုိးရွာေနတာ ဆင္းရဲမႈကုိေမြးျမဴတယ္ဆုိတာ မသိခဲ့တာပါ။ ဆင္းရဲမႈတဲ့။ မ်က္ႏွာကေလး ဆင္းရဲခဲ့ပါတယ္။
လွပမႈအတြက္ စိတ္ေတြ ဆင္းရဲခဲ့တယ္။ မျပည့္စုံမႈအတြက္ ပူပန္ဆင္းရဲခဲ့တယ္။ လုိခ်င္တပ္မက္မႈအတြက္ အတြင္းစိတ္ ဆင္းရဲခဲ့တယ္။ ရတာမလို၊ လုိတာမရလုိ႕ ဆင္းရဲရတဲ့ အေၾကာင္းေတြအတြက္ ေျဖသိမ့္စရာဆုိတာ ဆရာေကာင္းသမားေကာင္း မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။
သြန္သင္ဆုံးမမဲ့သူ အနီးအနားမွာ မရွိခဲ့ဘူး။ အပူေတြဖိစိးလုိ႕ ယုိယြင္းလာတဲ့ က်န္းမာေရးကုိ ပညာေပးအသိနဲ႕ ခုိင္မာက်န္းမာလာေအာင္ ျပန္မလုပ္ခဲ့မိဘူး။ အသိပညာ ႏုံနဲ႕ခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာကေလးမွာ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြရဲ႕ ကူညီေဖးမမႈကုိ မ်က္ႏွာကေလးမရခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္။
(၃)
မျပည့္စုံျခင္းဆုိတာကုိ မ်က္ႏွာကေလးက ဆင္းရဲမႈလုိ႕ျမင္ခဲ့မိေပမယ့္လုိ႕ ခ်မ္းသာမႈ ဆုိတာကုိေတာ့ ဆင္းရဲမႈလုိ႕ မျမင္ခဲ့မိဘူး။ မ်က္ႏွာကေလးတာ အမွတ္သညာႀကီးခဲ့မယ္ဆုိရင္ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုကုိ အမွတ္ရခဲ့ဦးမယ္။ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းကေလးတစ္ခုကုိ ျပန္လည္ အမွတ္ရမိတဲ့အခါမွာ မ်က္ႏွာကေလးရယ္ အသိကေလးတစ္ခုေတာ့ ထားခဲ့ပါဦးလားလုိ႕ ယူက်ံဳးမရတဲ့ ေလသံမ်ိဳးနဲ႕မ်ား ေျပာမိဦးမလားမသိဘူး။
တကယ္ေတာ့ စကၠန္႕ပုိင္းေလးအတြင္းမွာတင္ အသီးကင္းေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြၿပီး အမွည့္လြန္ သစ္သီးေတြလည္း ေျမခေနၾကရေနၿပီ။ အပြင့္တေ၀ေ၀ ရွိေနတဲ့ သစ္ပင္မွာ အကင္းေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေၾကြေနခဲ့တာလည္း ျမင္ေနၾကရၿပီ။
အခ်ိန္ဆုိတာ ပုံမွန္လည္ပတ္မႈရွိေနတဲ့ ယႏၱရားႀကီးပါ။ စကၠန္႕ပုိင္းကေလးရယ္လုိ႕ ေပါ့ေပါ့ေသးေသး မမွတ္လုိက္ပါနဲ႕။ တစ္မိနစ္ရယ္လုိ႕ ေပါ့ေပါ့ဆဆ အမွတ္လုိက္နဲ႕……အဲဒီ မထင္မွတ္တဲ့ မိနစ္ပုိင္းေလး၊ စကၠန္႕ပုိင္းေလး အတြင္းမွာကုိပဲ………အသီးကင္းေတြ၊ အဖူးေလးေတြ၊ ၀င္း၀ါလတ္ဆတ္ေနတဲ့ အပြင့္ကေလးေတြဟာလည္း………တျဖဳတ္ျဖဳတ္ကုိ ေၾကြလုိ႕ေနၾကပါၿပီ…။
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
Date- 28th-Jan-2012
Time- 6:13PM
.jpg)
