ဖားကန္႕ၿမိဳ႕၏ ပင္လယ္ေရျပင္မ်က္ႏွာျပင္အထက္ အျမင့္ေပက (၁၀၀၇)ေပ ဟု သိရသည္။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ (၄၀၀၀)ေပမ်ားျဖစ္ေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေအးမည္လဲ မသိေပ။ ခုေတာင္ေလတျဖဴးျဖဴးႏွင့္ အေအးဒဏ္ကုိစတင္ ခံစားေနၾကရၿပီ။ တကယ္တမ္း က်ေနာ္ထင္သည္က ဖားကန္႕ၿမိဳ႕၏ ပင္လယ္ေရျပင္မ်က္ႏွာျပင္ အျမင့္ဟာ(၃၀၀၀)ေက်ာ္ရွိရမည္ေပါ့။ ခုေတာ့ အထင္ႏွင့္အျမင္ အလြဲလြဲအမွားမွားျဖစ္လုိ႕ေနသည္။ က်ေနာ္ ဖားကန္႕ကုိစေရာက္တုန္းက ေဆာင္းရာသီကုိ ေတြ႕ၾကံဳရပုံကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆုိးတာကုိ။ က်ေနာ္ေနသည့္ၿမိဳ႕မွာက အလြန္ဆုံးေအးရင္ မနက္ ကုိးနာရီေလာက္ဆုိလွ်င္ အခ်မ္းစျပယ္ၿပီ။ ဖားကန္႕က မနက္ ၁၁နာရီထုိးလုိ႕ေနမျမင္ရေသးေပ။ ေန႕လည္ (၁)နာရီေလာက္မွ ေနလုံးနီနီကုိ စတင္ျမင္ရသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွ ေရကုိ အေျပးအလႊားခ်ိဳး၊ အ၀တ္ကုိ ေျပးေျပးလႊားလႊားေလွ်ာ္ခဲ့ရသည္။ ညေန (၃)နာရီေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ေနလုံးက ျပန္လည္၍ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာသည္ႏွင့္အမွ် ရာသီဥတုေတြလည္း ေျပာင္းလည္းလာလုိက္သည္မွာ ခုေနာက္ပုိင္း ေဆာင္းရာသီက ဖားကန္႕မွာ သိပ္ၿပီး မထူးေတာ့ သလုိလုိ။
ေဆာင္းရာသီကုိ အံတုရန္ေတာ့ မရဲေသး။ အခ်မ္းဒဏ္ကို မခံစားႏုိင္ေသး။ ၀မ္းစာေရးမအတြက္ ေနပူမေရွာင္ ၊ မုိးရြာမေရွာင္၊ ႏွင္းရုိက္မေရွာင္ ရွာေဖြစားေသာက္ေနၾကရသည့္ အေျခခံလူတန္းစားေတြကုိျမင္ရေတာ့ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ခ်မ္းတတ္ရန္ေကာဟု အားနာေတြး ေတြးမိေသးသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ အိပ္ယာထဲ၌ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး နဖူးႏွင့္ ဒူး ထိေအာင္ေကြးေနၾကခ်ိန္မွာ ေရမေဆး ေက်ာက္ရွာသမားေတြက ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ေက်ာက္ေခါက္ေကာင္းေနၾကသည္။ သူတုိ႕ေတြ မခ်မ္းတတ္လုိ႕မဟုတ္။ သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာဆုိသည့္အတုိင္း ၀မ္းစာေရးအတြက္ ေျဖရွင္းႏုိင္ရန္အတြက္ ေျမမႈန္႕ ေက်ာက္မႈန္႕ေတြၾကား လုံးပမ္းေျပးလႊားေနၾကသည္။
က်ေနာ္တုိ႕ မနက္ကုိ (၇)နာရီေလာက္မွာ ထခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ေတြက ေက်ာက္ရွာေကာင္းေနၾကၿပီ။ ခ်မ္းလုိ႕ ေဘာင္းဘီရွည္မ၀တ္အား၊ အေႏြးထည္မ၀တ္အားေတာ့။ ေခၽြးတုိ႕ျဖင့္ ေႏြးေနႏွင့္ၿပီ။ ခႏၶာကုိယ္လွဳပ္ရွားမႈျဖင့္ ေႏြးေနႏွင့္ၿပီ။ တစ္ေန႕ေက်ာက္ရွာမွ၊ တစ္ေန႕ ထမင္းစားရမည္ကုိ သူတုိ႕ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ေက်ာက္စိမ္းထြက္ရွိရာ ေမွာ္အနီးက ရြာေလးေတြမွာ အိမ္ပုပုေသးေသး၊ အိမ္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ ေတြကုိ ေရမေဆးေတြ၊ ေရမေဆး ေတြရဲ႕ အိမ္သူသက္ထား ဇနီးမယားေတြ၊ ကေလး ပုစုခရုေတြႏွင့္ အတူ ေတြ႕ၾကရမည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကံဆြတ္ၿပီး ေက်ာက္ေအာင္ေတာ့ ေန႕ခ်င္းညခ်င္း သူေဌးေတြျဖစ္သြားသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာက္ေတာ့ ရပါသည္။ ေက်ာက္အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းနားမလည္ေတာ့ မလိမ့္တပတ္ရုိက္တာကုိခံၾကရၿပီ ဒုံရင္းဒုံရင္း။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိယ္စီျဖင့္ သူေဌးျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကသူျခင္းအတူတူ လည္သူစား အ,သူခံ စနစ္ကုိမ်ား လက္ခံယုံၾကည္ေနၾကသည္လား မသိေပ။ က်ေနာ္တုိ႕ကေတာ့ ကုမၸဏီမွာ ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္တန္ လကုန္လွ်င္ လခကုိရေပမယ့္ သူတုိ႕ေတြကေတာ့ ရတစ္ရက္ မရတစ္ရက္ႏွင့္ လုံးခ်ာလည္ရုိက္ေနၾကသည္။ ကုမၸဏီမွာ အဆင္မေျပဟုဆုိကာ ထြက္သြားၾကသူမ်ားကလည္း အဆင္ေျပသူရွိသလို အဆင္မေျပသူလည္း ဒုႏွင့္ေဒးပင္။
ကုမၸဏီမွာ ေက်ာက္ရွာပညာကုိ သင္ၿပီး အျပင္မွာလုပ္စားလုိ႕ ရေလာက္ၿပီဟု ထင္ျမင္က သူေဌးျဖစ္ေရး၀ါဒ ခ်မွတ္ၿပီး ကုမၸဏီကုိေက်ာခုိင္းထြက္ခြာသြားၾကသူေတြလည္း မေရတြက္ႏုိင္ေတာ့။ တေလာက က်ေနာ္တုိ႕ ကုမၸဏီက ထြက္သြားၾကသူေတြ အျပင္က ေရမေဆးေလာကကုိ ေကာင္းေကာင္းမသိပဲ လူတတ္လုပ္၊ လူစြာလုပ္ၿပီး ေနၾကသည္။ ခုေတာ့ ကုမၸဏီကုိ အကုန္လုံးျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲ?။
ကုမၸဏီတုန္းကလုိ႕ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္မစားရျခင္း၊ ေက်ာက္မရွာလွ်င္ တစ္ရက္စရိတ္ မည္မွ်ကုန္သည္ကုိ မ်က္ျမင္ဒိဌေတြ႕ျမင္ရျခင္း၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းလွ်င္ ကုမၸဏီမွာလုိ အရံသင့္မရွိသည့္အျပင္ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားျခင္း၊ အိမ္သုိ႕ ေငြပုံမွန္မပုိ႕ႏုိင္္သည့္အျပင္ ျပန္ရန္စရိတ္ မေသခ်ာျခင္းတုိ႕ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု အၾကမ္းဖ်င္းဆုိရမည္။ ထိုသုိ႕ဆုိလွ်င္ ကုမၸဏီေတြကုိ ေကာင္းေၾကာင္းေျပာေနသည္ဟု ထင္ျမင္မိၿပီး ဘက္လုိက္သည္ဟု ေျပာၾကဦးမည္။ ကုမၸဏီတုိင္းေကာင္းသည္ဟု မဆုိလုိပါ။ စုန္းျပဴးကုမၸဏီေတြအမ်ားႀကီးရွိပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က လစာကုိ မည္၍ မည္မွ်ေပးမည္ လုိက္ခဲ့ပါဟု ဆုိၿပီ တကယ့္ လုပ္ငန္းခြင္၀င္သည့္အခါ အေျပာႏွင့္အလုပ္မညီသည့္ ကုမၸဏီေတြလည္းရွိသည္။ ဆုိလုိသည္ကေတာ့ အျပင္ေလာက အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းမသိပါပဲႏွင့္ အရဲစြန္႕မထြက္သင့္တာကုိေျပာလုိတာပါ။
၀မ္းစာေရးအတြက္ ေငြရွာၾကတာခ်င္းတူပါလွ်က္ႏွင့္ ဘ၀ေတြျခားနားသည္ကုိ သိေစခ်င္သည္။ ေဆာင္းဥတုလုိ မေအးခ်မ္းေသာ ဘ၀ေတြ မ်ားစြာရွိေနသည္။ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ စုံလင္စြာေတြ႕ေနရသည့္ သည္ေမွာ္ေဒသမွာ ဘ၀ဇာတ္လမ္းေပါင္းမ်ားစြာရွင္သန္ စီးေမ်ာလွ်က္ရွိေနသည္။ ဖားကန္႕ကုိတက္လာၾကသည့္ လူေပါင္းမ်ားစြာ၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကဘာလဲ?ဟု ေမးၾကမည္ဆုိလွ်င္...ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ပန္းတုိင္ေပါင္းမ်ားစြာကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ သိႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ လူတန္းေစ့ေနႏုိင္ေအာင္လည္းပါမည္။ ႀကီးပြားတုိးတက္ေစခ်င္လို႕လည္းပါမည္။ သူေဌးျဖစ္ေရး ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးလည္းပါမည္။ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ စီးေမ်ာေနသည့္ ေမွာ္ေဒသမွာ ပ်က္စီးသြားေသာ ဘ၀မ်ား၊ ကုိယ္က်င့္တရားမ်ား၊ အဖတ္ဆယ္၍မရႏုိင္ေတာ့ေသာ စာရိတၱမ်ား မည္မွ်ပင္ရွိေနမည္နည္းဟု ေတြးမိရျပန္ေသးသည္။
ပညာတတ္ေတြ၊ အေျခခံလူတန္းစားေတြ၊ ေရာသမေမြထားေသာ ေမွာ္ေဒသမွာ ေဆာင္းေဆာင္း၊ ေႏြေႏြ၊ မုိးမုိး သုံးရာသီ မွ်တေသာ အခြင့္အေရးေတြမရေသး။ အေပၚစီးကေနၾကည့္သူေတြက လူတန္းစားစုံစုံတုိ႕၏ ပုန္းကြယ္ေနေသာ ဘ၀ေတြကုိ မျမင္ႏုိင္။ ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ ၾကည့္ပါမွ ရင့္နင့္စရာ ဇာတ္လမ္းမ်ားကုိျမင္ရသည္။
တစ္ခါတုန္းက ေကာက္ရုိးေလာပန္တစ္ဦး၏ မိသားစုအေၾကာင္းကုိ ျပန္လည္၍ေျပာျပခ်င္သည္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္သူ ဖခင္ ေကာက္ရုိးေလာပန္ကြယ္လြန္သြားေသာ အခါ က်န္ရစ္သူ ဇနီးႏွင့္သား,သမီးတုိ႕၏ ျဖစ္ပ်က္သြားေသာ ဘ၀ အေၾကာင္းတရားေတြက ရင္နင့္စရာ။
မေကာင္းတာမွန္သမွ် အကုန္ရႏုိင္ေသာ ေမွာ္ေဒသမွာ သားျဖစ္သူက အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ နံပါတ္ဖုိးစြဲသြားသည္။ အလုပ္အကုိင္ကမရွိ။ ေန႕ေန႕ညည ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးရာက နံပါတ္ဖုိးစြဲရသည္။ ေန႕စဥ္ႏွင့္ အမွ် အိမ္၌ သားျဖစ္သူ၏ မူမမွန္မႈေတြကုိထိန္းရင္း မိခင္ျဖစ္သူမွာ စိတ္အပန္းေျဖရာမွ နံပါတ္ဖုိးကုိ သားႏွင့္ အၿပိဳင္ သုံးစြဲမိသြားသည္။ စီးပြားေရးက အဆင္မေျပ။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္သူက ကြယ္လြန္။ မလုပ္တတ္မကုိင္တတ္ႏွင့္မုိ႕ စီးပြားေရးေလွ်ာ့ပါးေနခ်ိန္မွာ အေမျဖစ္သူႏွင့္ အစ္ကုိျဖစ္သူတုိ႕၏ နံပါတ္ဖုိးဖိုး ကုိ ညီမျဖစ္သူက ရွာေဖြေပးခဲ့ရေလသည္။ ေက်ာင္းသူအရြယ္ ညီမျဖစ္သူက ရွာေဖြေကၽြးေမြးႏုိင္ရန္အတြက္ ေငြေၾကးလြယ္လြယ္ကူကူရႏုိင္သည္က ခႏၶာျဖင့္ အသက္ေမြးပါမွ အဆင္ေျပမည့္ဘ၀။ မည္မွ်ေလာက္ ရင္နာစရာေကာင္းသည္လဲဆုိလွ်င္ မိမိေနအိမ္၌ပင္ မိခင္ႏွင့္ အစ္ကုိျဖစ္သူ၏ ေန႕စဥ္ နံပါတ္ဖုိး ကုိ ျပည့္တန္ဆာ အလုပ္ျဖင့္ အစ္ကုိေရွ႕ မိခင္ေရွ႕တြင္ပင္ ရွာေဖြေကၽြးေမြးရသည္ အထိ။ ဒါေတြက တကယ့္လက္ေတြ႕ဘ၀ေတြပါ။(တကယ္လက္ေတြ႕ဘ၀ေလးပါ)။
သည့္ထက္ ရင္နင့္စရာေကာင္းေသာ ဇာတ္လမ္းေပါင္းမ်ားစြာလည္း ရွိေနခဲ့ဦးမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ မိန္းကေလးေပါင္းမ်ားစြာ၏ ဘ၀။ႏွင္းစက္ေတြလုိ မလန္းဆန္းေတာ့ ၊ မေအးမွ်ေတာ့။ ခု ေဆာင္းရာသီအစဆုိလွ်င္ ေမွာ္ေဒသမွာ ရာသီခ်ိန္ဟု သတ္မွတ္ရမည္ ကာလ။ ဘ၀ေတြ စီးေမ်ာဦးမည္။ ပင္ပန္းၾကဦးမည္။ သည္ ရာသီခ်ိန္မွာ အားကုန္ႀကိဳးစားရွာေဖြပါမွ ျပည့္စုံသည္ဘ၀ကုိ ရဖုိ႕မေသခ်ာေသး။ ကံေကာင္းလွ်င္ တစ္ခ်က္။ ကံဆုိးလွ်င္ အသက္ ဟု ဆုိရမည္ အတုိင္းပင္။ ဒုႏွင့္ေဒး ေသလိုက္ ၊ က်ိဳးလုိက္၊ ဒုကၡိတျဖစ္လုိက္။ တေလာကပင္ အစုအလုိက္ အျပံဳလုိ္က္ ဘ၀ေတြ စေတးလုိက္ရသည္။ ေလာဘေၾကာင့္ဟု အမည္တပ္ရမည္ေလာ.။ ေငြမက္သည္ဟု ဆုိရမည္ေလာ။ ဆုိရမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ေငြမမက္သည့္ မည္သူမွ်မရွိဟုဆုိခ်င္သည္ ( ထင္ျမင္ခ်က္ပါ)။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ရွင္သန္ေနထုိင္ရာ ဘ၀မွ ေငြသည္ မရွိမျဖစ္ ဟင္းလွ်ာသဖြယ္ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္လား။ ေငြရခ်င္လုိ႕ အလုပ္လုပ္သည္။ ေငြရခ်င္လုိ႕ ေက်ာက္ရွာသည္။ ေရမေဆးလုပ္သည္။ ေငြမရခ်င္မွာေတာ့ (ေငြမမက္မွေတာ့ ) အလုပ္လုပ္စရာကုိမလုိဟု ထင္မိသည္။ ေငြေၾကာင့္ ဘ၀ေတြ ေထြခင္းလုိက္ရ။ ပ်က္စီးလုိက္ရ။ ဘ၀ေတြ...ဘ၀ေတြ....။ ေဆာင္းႏွင္းစက္ကေလးလုိ႕ ေအးမွ်လန္းဆန္းေနမည့္ ဘ၀မ်ားကုိ ရွာေဖြၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ေတြ႕ေရာေတြ႕ႏုိင္ပါမည္လားဟု ေတြးမိျပန္ပါသည္။
ေအးစက္စက္ ေဆာင္းေလႏွင့္အတူ သူတုိ႕ ေက်ာက္ရွာထြက္ၾကၿပီ။ ေအးစက္စက္ေဆာင္းေလႏွင့္အတူ ရမၼက္ခုိးေတြေ၀ၾကၿပီ။ ေလေျပအေ၀ွ႕မွာ စီးကရက္ မီးခုိးေငြ႕အန႕ံေတြ၊ ယမကာအန႕ံေတြ၊ ေမႊးမွ်ရွတေသာ ေရေမႊးအန႕ံေတြ ညေတြထဲ၌ စီးေမ်ာလုိက္ပါေနၾကဆဲ။ မီးေရာင္စုံမ်ားၾကား၌ မိန္းမငယ္မ်ား ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေဖ်ာ္ေျဖလုိ႕ ဂီတသံေတြ ေရာယွက္ လွပစျပဳေနၿပီ။ သူတုိ႕၏ အျမင္မွာေတာ့(အေတြးထဲမွာေတာ့) ေငြစကၠဴရြက္မ်ား အစီအရီ။
ယမကာ၀ုိင္းက အသံေတြကေတာ့ အားသိပ္မရွိ။ ေတာက္ ေခါက္သံျပင္းျပင္းကုိ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကားလုိက္ရသည္။ ခံျပင္းမႈေဒါသ အရွိန္ေတြလား။ ရီေ၀မူးအီေနေသာ မ်က္ႏွာျပင္ထက္၌ စုိးရိမ္ပူပန္မႈေတြ၊ အလုိမက်မႈေတြမ်ားစြာ။ တစ္ခ်ိဳ႕၀ုိင္းက ေဟးခနဲေအာ္လုိက္ေသာအခါ ၿငိမ္ကုပ္ေနေသာ တစ္ခ်ိဳ႕၀ုိင္းေတြက အလုိမက်သလုိ မ်က္ႏွာေပးေတြႏွင့္လွမ္းၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ ဆုိင္အျပင္ဖက္မွာေတာ့ ေဆာင္းေလက ခပ္ေသာ့ေသာ့ေလး ယွက္တုိက္သြားလုိက္ေသး၏။ သည္ည ကုန္ဆုံးလွ်င္ျဖင္ ေန႕သစ္တစ္ရက္တုိးလာလုိက္တုိင္း ဘ၀မဆုံးေသးမခ်င္း လွဳပ္ရွားရုန္းကန္ရင္းျဖင့္ ေဆာင္းေနျခည္အသစ္ႏွင့္အတူ က်ေနာ္တုိ႕,ေနာက္ ေရမေဆးေက်ာက္ရွာသမားတုိ႕, ညေပ်ာ္ငွက္ကေလးတုိ႕ေနာက္ ထုိုထို ဘ၀ေတြ မ်ားစြာတုိ႕သည္ ေဆာင္းဒဏ္၊ေႏြဒဏ္၊မုိးဒဏ္မ်ားကုိ အံတုလွ်က္ ဘ၀တက္လမ္းသုိ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကရဦးေတာ့မည္မဟုတ္ပါလား..။
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
No comments:
Post a Comment