သူတုိ႕ေရာက္ရွိေနေသာေနရာသည္ ေမလ(၂၉)ရက္ေန႕က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ တုိက္ပြဲငယ္တစ္ခုျဖစ္ပြားရာေနရာတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဖားျပင္ ဆုေတာင္းကုန္းႏွင့္ ေတာင္ဘက္ ဥရုေခ်ာင္းၾကားရွိ ဖားျပင္ရြာအထြက္တြင္ျဖစ္ေနသည္။ အျပန္အလန္ ပစ္ခတ္ေနၾကသည္က ဥရုေခ်ာင္းတစ္ဘက္ကမ္းမွျဖစ္သည္။ ဦးေခါင္းထက္ဆီမွ ေသနတ္သံမ်ားသည္ ၾကက္သီးထဖြယ္လိလိ။ သူတုိ႕ေလးဦးသား ေျမျပင္တြင္ ၀ပ္ခ်လုိက္သည္။ လမ္းေပၚတြင္ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးစ ႏွစ္စီးစကေတာ့ အရဲစြန္႕သြားလာလွ်က္ရွိေနသည္။ သူတုိ႕ ေလးဦး မထြက္ရဲေသး။ ကားတစ္စီးတစ္ေလမွ ျဖတ္သြားသည္ကုိမေတြ႕ရ၍ အေျခအေနကုိေစာင့္ၾကည့္ေနရသည္။ သူတုိ႕ကုိ ကုမၸဏီရွိ လူႀကီးမ်ားကလည္း ေမွ်ာ္ေနၾကလိမ့္မည္ဟု သိသည္။ ဖုန္းပါလာ၍ဆက္ၾကည့္ေသာ္လည္း အခ်ိန္အခါမေရြး လူႀကီးမင္းႏွင့္ေတြ႕ေနရေသာေၾကာင့္ အေရးထဲအရာေပၚ စိတ္ဓါတ္ေတြ ၾကရျပန္သည္။
"ဘယ္လုိလဲ ဆက္သြားၾကမလား"
သူ႕အေမးကုိ ဘယ္သူမွ မေျဖၾက။
ေဇာ္သန္႕က
"အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ပါဦး ေတာ္ေတာ္ၾကာ ကားကုိ လွမ္းပစ္လုိက္လုိ႕ ဒုကၡေတြမ်ားကုန္ပါ့မယ္"
"ဟုတ္တယ္ ေနပါဦး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေရာက္ေနတာ ပစ္ကြင္းၾကီးေနာ္။ ဟုိဘက္ ဒီဘက္ လွမ္းေဆာ္ေနၾကတဲ့အထဲ မိသြားဦးမယ္"
ႏုိင္ႏုိင္ကလည္း
"ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေမာင္းရဲေသးဘူး ။ ေစာင့္ၾကည့္ုလိုက္ရေအာင္"
ေစာေစာတုန္းက သူ႕နားအူသြားျခင္းသည္ ေပါက္ကြဲမႈ ခက္ႀကီးႀကီးေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဆုေတာင္းကုန္းေျမာက္ဘက္တြင္ မီးခုိးလုံးႀကီးႏွင့္အတူ ေျမနီမႈန္႕မ်ားကုိပါ လုံးခနဲ ေတြ႕ရသည္။ ဖုန္းတြင္ပါေသာ ကင္မရာျဖင့္ ေဇာ္သန္႕က ဓါတ္ပုံရုိက္လုိက္ေသးသည္။ ရုိက္သာရုိက္ေနရေသာ္လည္း ေဘးဘီ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ရေသးသည္။ ကုံးကုံး ကြကြျဖင့္သာ မရဲတရဲရုိက္လာခဲ့သည္။ မိႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိေသာအခါတြင္ ဆန္းၾကြယ္ရြာဘက္မွ ပါဂ်ဲရုိးကားတစ္စီး ျဖတ္လာသည္ကုိေတြ႕ရသည္။
"ဟုိမွာ ကားတစ္စီးလာေနတယ္။ ထြက္ရေအာင္ ႏုိင္ႏုိင္"
သူ ေလာ္ေဆာ္လုိက္သည္ႏွင့္ အားလုံးကားေပၚသုိ႕ေျပးတက္လုိက္ၾကသည္။ ကားေမာင္းထြက္လာစဥ္တြင္ မ်က္စိမ်ားက ေတာင္ေျမာက္ကစားေနရသည္။ ထုိင္ခုံမ်ားကုိ ခပ္မတ္မတ္ မထိုင္ရဲဘဲ ေနာက္ေလွ်ာထုိင္ကာ နားကိုလည္း ကားကားစြင့္ထားမိသည္။ ကားကုိ အျမန္လည္း မေမာင္းရဲ။ လမ္းကလည္း ဆုိးေနသည္။ ေရွ႕တြင္ ဆန္းၾကြယ္ရြာကုိေတြ႕ေနရသည္။ ထုိရြာထဲသုိ႕ေရာက္လွ်င္ စိတ္ေတာ့ နည္းနည္း ေအးရမည္။ ဆန္းၾကြယ္ရြာထဲတြင္ ရြာသူရြာသားေတြ ဟုိနားတစ္စု ဒီနားတစ္စု။ထုိရြာမွတဆင့္ ဖားကန္႕ ေက်ာက္၀ုိင္းသုိ႕ေရာက္လာသည္။ ဖားကန္႕သည္လည္း ထုိ႕နည္းတူစြာ လူေတြ တရုန္းရုန္း။ သူတုိ႕ စိတ္ နည္းနည္းခ်လုိက္ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သက္ျပင္းေတြ ကုိယ္စီခ်လုိက္ၾကသည္က တၿပိဳင္တည္း။ သူတုိ႕ ဖားကန္႕ရုံးခ်ဳပ္သုိ႕ ကားအ၀င္တြင္ ေရွ႕က ေရာက္ႏွင့္ၾကေသာ ၀န္ထမ္းေတြက စုိးရိမ္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားေတြႏွင့္ေစာင့္ၾကိဳၾကသည္။
ကုမၸဏီေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၀ုိင္း၀န္းေမးျမန္းၾကသည္ကုိေျဖရသည္ပင္ အေတာ္ေလး ေမာသည္။ သူတုိ႕က နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ၾကံဴခဲ့ရေသာ တုိက္ပြဲငယ္အေၾကာင္းကုိ သိလိုၾကသည္။ ေသနတ္ေတြ ပစ္သံၾကားသျဖင့္ သူတုိ႕ေတြအတြက္ အားလုံးက ၀ုိင္း၀န္းပူပန္ေပးၾကသည့္အတြက္လည္း ေက်းဇူးေတြတင္ရသည္။
"ေစာေစာတုန္းက ေပါက္ကြဲသံက ယမ္းဂုိေဒါင္က ကတ္တုိက္ေပါက္ကြဲတာတဲ့"
ေနေနကေျပာလာသည္။ ဟုတ္ေလာက္ပါသည္ ။ ထုိ႕ေၾကာင့္သာ အသံမွာ အေတာ္ေလး က်ယ္ေလာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဖားကန္႕၊ ဆုိင္းေတာင္ရွိ အခ်ိဳ႕ေသာ အိမ္မ်ား မွန္မ်ားကြဲၾကသည္။ သူတုိ႕ ကုမၸဏီရုံးခ်ဳပ္မွေန၍ မီးေလာင္ေနေသာ ေနရာကုိေတြ႕ေနရသည္။ မီးခုိးေတြ အူေနေသာ ဖားကန္႕ေမွာ္ကုိ သူတုိ႕ခုမွ ျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဖားကန္႕တြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည္ ေျခာက္ႏွစ္သာ ကာလအတြင္း ယခုတႀကိမ္မွပင္ ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။ ယခင္က ေအးခ်မ္းလွသည္ေမွာ္သည္ ယခုေတာ့ ေသနတ္၊အေျမွာက္သံ တဆူဆူျဖင့္ အက်ီးတန္လွသည္။ သူတုိ႕တြင္ အ၀တ္အစားမပါ။ အိပ္ယာမပါ။ သူတုိ႕လက္ထဲတြင္ ဗလာခ်ည္းသက္သက္သာ။ ထုိေန႕က ထမင္းစားမ၀င္။ ကုမၸဏီက အိပ္ယာလိပ္မရွိေသာသူမ်ားကုိ အိပ္ယာလိပ္၀ယ္ေပးသည္။ ႏွစ္ေယာက္တစ္စုံရသျဖင့္ သူႏွင့္ ေဇာ္သန္႕အတူတူ အိပ္ရသည္။ ေနေနကေတာ့ သူမ်ားေတြ သယ္လာေပးေသာ သူ႕အိတ္တြင္ အိပ္ယာလိပ္ပါေနသျဖင့္ မလုိေတာ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က အက်ႋေတြလာေပးသည္။ မရွိေတာ့ သူတုိ႕လည္း ၀တ္ရၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕က အလုိက္ကန္းဆုိးမသိစြာျဖင့္ ဘာအထုပ္မွ မဆြဲလာရလားဆုိၿပီး အျပစ္ေတြတင္ၾကသည္။ သူတုိ႕ကေတာ့ ဘာမွမေျပာလုိေတာ့။ ကုိယ္ၾကံဳခဲ့ရသည္ကုိ ကိုယ္ပဲသိသျဖင့္ ထုိစကားမ်ားကုိ မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳကာ မ်က္ႏွာလြဲထားလုိက္သည္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ မနက္ျဖန္တြင္ ျပန္သြားယူႏုိင္မည့္ သူ႕ပစၥည္းမ်ားအေၾကာင္းေတြးေနမိသည္။
ညေနသည္ေမွာင္လာၿပီ။ သူတုိ႕ စိတ္ေတြညစ္ညစ္ႏွင့္ေရခ်ိဳးလုိက္ၾကသည္။ ၿပီးေနာက္ ေျပးခဲ့လႊားခဲ့သည္မ်ားကုိ ျပန္လည္း စားျမံဳ႕ျပန္ေနၾကသည္။
ည ၉နာရီ မိနစ္ ၃၀။
ဖုန္းျမန္သံကုိၾကားလုိက္ရသည္။
"ဘာ ဘာျဖစ္တယ္....အသံမၾကားရဘူး....ျပန္ေျပာဦး ျပန္ေျပာဦး"
ထုိဖုန္းေျပာသံေၾကာင့္ပင္ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေတာ့ ထူးၿပီမွန္း အားလုံး ရိပ္မိလုိက္ၾကသည္။
"ဦးခန္႕ ဦးခန္႕ ခု ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ ..လမ္းမွာလား...ဘာ ဘယ္လုိ ေျပးလာခဲ့ၿပီး...ဘာေၾကာင့္လဲ ဦးခန္႕ ဘာေၾကာင့္လဲ ..ဘယ္သူေတြ က်န္ခဲ့လဲ..ဘာ ဘယ္လုိ ဘယ္သူေတြ က်န္ခဲ့မွန္းမသိဘူး ဟုတ္လား...ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိတာ ေျပာဦးေလ ဦးခန္႕..။ ဘာရယ္ မီးရွိဳ႕တယ္..ဟာဗ်ာ"
သူတုိ႕ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ားပင္ ဖ်န္းဖ်န္း ထသြားၾကသည္။ ထုိလူ႕အနားသုိ႕ စုျပံဳက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ ၀ုိင္းေမးၾကသည္။
"ကုမၸဏီမွာ တစ္ေယာက္မွ မေနရဲေတာ့ဘူးတဲ့ အကုန္လုံးကို ဟုိဘက္က ေမာင္းထုတ္လုိ႕ ေျပးလာခဲ့ၿပီတဲ့.။ ဘယ္သူေတြပါလုိ႕ပါမွန္း က်န္ခဲ့လုိ႕ က်န္ခဲ့မွန္းမသိဘူးတဲ့။ ဖုန္းလိုင္းကလည္း မမိဘူး။ ေျပးရင္းလႊားရင္းေျပာေနတာလုိ႕ ဦးခန္႕ေျပာတယ္။ မီးလာရွိဳ႕တာတဲ့။"
"ဗ်ာ"
သူႏွင့္ ေနေန အျပင္ ေဇာ္သန္႕ႏွင့္ အျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပါ အံ့ၾသသြားၾကသည္။ မီးရွိဳ႕တာ။ ဒါဆုိလွ်င္။ သူတုိ႕ အႏွစ္ႏွစ္အလအလ စုေဆာင္းခဲ့ေသာ ပစၥည္းမ်ား ။ ကုန္ၿပီေပါ့။ ေနေနသည္ ရုတ္တရက္ ထုိင္ခ်လုိက္ကာ ငုိေနေလၿပီ။ ေနေန႕တြင္ အ၀တ္တစ္ထည္ ကုိယ္တစ္ခုတည္း။ ဘာမွပါမလာ။ သူတုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ မနက္ျဖန္၏ သက္တမ္းသည္ ယေန႕တြင္ပင္ ေသဆုံးခဲ့ၿပီ။ သူ႕ရင္ဘတ္ၾကီးတစ္ခုလုံး ဆုိ႕ေနေခ်သည္။ သူတုိ႕ကုမၸဏီရုံးခ်ဳပ္၏ ျခံေထာင့္မွေန၍ သူတုိ႕အလုပ္ဆုိက္ဒ္ ရွိရာ မက္လင္ေခ်ာင္ဆုိဒ္သုိ႕ၾကည့္ုလုိက္သည့္အခါ ညေမွာင္ေမွာင္ေကာင္းကင္ယံတြင္ မီးလွ်ံမ်ားမွထြက္လာေသာ လိေမၼာ္ေရာင္မ်ားကုိျမင္ရသည္။ သူတုိ႕မ်က္ႏွာမ်ား ဆီး(ဇီး)ရြက္ေလာက္သာရွိေနေတာ့မည္။
"ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ပစၥည္းေတြပါ ပါကုန္ၿပီေပါ့"
"မေျပာတတ္ဘူး ကုိေသာ္ ဟုိဘက္က လူေတြေတာင္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အႏုိင္ႏုိင္ေျပးလာခဲ့ရတယ္လုိ႕ေျပာတယ္။ ဒီေန႕ညေတာ့ မမုံ ဒုကၡသယ္စခန္းမွာ အိပ္လုိက္မယ္တဲ့။ ဘယ္သူေတြက်န္ခဲ့မွန္းမသိေတာ့ ျပန္ရွာရဦးမယ္ေျပာတယ္။"
"ဒါဆို လက္ရွိ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိေနလဲ"
"၉ေယာက္လုိ႕ေတာ့ေျပာတယ္ တစ္ေယာက္ေပ်ာက္ေနတယ္"
အားလုံး လွဳပ္လွဳပ္ရြရြျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
"ဘယ္သူတဲ့လဲ နာမည္သိလား"
"ကုိက်ီးဥ တဲ့"
"ဟာ"
"ဟင္"
အံ့ၾသ တုန္လွဳပ္စြာျဖင့္ အာေမဋိတ္သံမ်ား ကုိယ္စီ ကုိယ္စီ ထြက္လာၾကသည္။
ဆက္ပါမည္။
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
17-Sept-2012
12:06PM
