လက်လီလက်ကား

သည်ကနေ့မနက်ခင်းတွင်သတင်းတစ်ပုဒ်ရေပန်းစားနေ၏။ ဒေါ်ပုမ မုန့်ဟင်းခါဆိုင်အတွင်းစားသုံးနေသူ အတော်များများသည်ထိုသတင်းအား တဖွဖွပြော မဆုံးဖြစ်နေကြသည်။တစ်ချို့ကသတင်းရင်းမြစ်ကို အတိအကျသိထားပြီး တစ်ချို့ကတော့ယခုမှသိရသဖြင့်မိန်းမသားများက ရင်ဘတ်ကိုဖိပြီး အံ့သြကြသည်။ယောကျာ်းသားများက တစ်နေ့ဒီလိုဖြစ်ရမှာဆိုတာ သိတယ်ဆိုသည့်မျက်နာပေးများနှင့် တစ်ယောက်တစ်ခွန်း ထင်မြင်ချက်တွေကို လုပြော နေကြသည်။နောက်ဆုံး မုန့်ဟင်းခါးစားပြီး ပိုက်ဆံရှင်းကြသည့်အခါဘယ်သူကမှမမေးပါပဲ အားလုံးလိုလို ပြောသွားကြသော စကားတစ်ခွန်းရှိသည်။ထိုစကားသည်တစ်ပါးသူဒုက္ခရောက်ခြင်းကို မစာမနာ မုဒိတာပွား လိုက်ကြသော စကားဖြစ်တစ်ခွန်းဖြစ်နေသည်ကတော့အလွန်ပင်ထူးဆန်းနေခဲ့ပါသည်။
(၁)
“ကိုဖိုးစိန်ကြီးက ကြိမ်းမောင်းသွားခဲ့တယ်”တဲ့။အမှန်တော့ထိုစကားသည်ရိုးရိုးတန်းတန်းပြောလျှင်ဤမျှလောက်အထိ ဟိုးလေးတကျော်ကျော်ဖြစ်စရာမရှိဘူးဟု ထင်စရာရှိသည်။သို့သော် ကြိမ်းမောင်းသည်ဆိုသည့်စကားသည်ကိုဖိုးစိန်နုတ်က ထွက်ခဲ့သည့်စကားဖြစ်နေခြင်းကြောင့်ရပ်ကွက်အတွင်းရှိလူများက အံ့သြ တုန်လှုပ်နေကြသည်။တစ်ချို့ကကိုယ်နှင့်မဆိုင်သဖြင့်မကြောက်ကြသော်လည်း တစ်ချို့ပါးစပ် ဟောင်ဖွာဟောင်ဖွာ ရှိတတ်သူများ ငြိမ်ကုတ်သွားကြသည် ကတော့လက်တွေ့မြင်နေရ၏။ ကိုဖိုးစိန်ကို ဖမ်းသွားသည့်နေ့က ရပ်ကွက်ထဲအုတ်အော်သောင်းနင်းဖြစ်သွားကြသည်မှာ ဖိုးခေါင်လမ်း တစ်လမ်းလုံးပင်ဖြစ်သည်။ကိုဖိုးစိန်မိန်းမ ငိုသံသည်စီခနဲထွက်လာပြီးသည့်နောက်ကိုဖိုးစိန်ကို ရဲတွေလက်ထိပ်ခတ်ပြီး ကားပေါ် ခေါ်တက်သွားသည်ကိုသာ မြင်လိုက်ရပြီး မည်သည့်အတွက်ကြောင့်ဖမ်းဆီးသွားသည်ကို မည်သူမျှမသိကြ။ ရပ်ကွက်သူ ရပ်ကွက်သားတွေမြင်လိုက်ရတာကတော့ရဲကား နှစ်စီး ဝူးခနဲထိုးစိုက် ဝေါခနဲပြန် ထွက်သွားသည် ကိုသာဖြစ်၏။
သို့သော်ကိုဖိုးစိန်ကို ဖမ်းသွားသည်ဟု ဆိုလိုက်သည်နှင့်လူတိုင်းက ကောင်းတယ်ဆိုသည့်စကားကို လွှတ်ခနဲတော့ ထွက်သွားကြသည်မှာ လွယ်လွန်းလှသည်။ကိုဖိုးစိန်မိန်းမ မကြည်ဝင်းက ထိုစကားကို ပြန်ကြားရသည့်အခါအရပ်ရှစ်မျက်နာသို့ လှည့်ပြီး ထမီခါးစောင်းတင်ကော်တုတ်ဆဲလေတော့သည်။ မကြည်ဝင်းကနဂိုကတည်းက နုတ်ကြမ်း လျှာကြမ်းဆိုတော့ဘယ်သူမှလည်း ပြန်လည် မပြောရဲမဆိုရဲ။ မကြည်ဝင်း က အရပ်ကို ငါကိုင် တုတ်ဆဲဆိုနေချိန်တွင်မည်သူမျှ တုတ်တုတ်မလှုပ်ကြ။ယုတ်စွအဆုံး ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးပင်လျှင် မကြည်ဝင်းအိမ်နှင့် မျက်နာချင်း ဆိုင်ဖြစ်ပါလျှက်မည်သို့မျှမတားမဆီးပဲ အိမ်ထဲတွင်ပင်ကုတ်ကတ်နေနေ၏။
မကြည်ဝင်းကလည်း ဆဲဆိုနည်း သျှတ္တရတွေကိုပဲ အာဂုံဆောင်ထားသလားမပြောတတ် ဖရုဿဝါစာ စကားတွေနှင့်မည်သည့် အမည်မျှမတပ်ပဲ စိတ်ရှိတိုင်းကော်ဆဲနေလေရာ အရှေ့ခုနှစ်အိမ်အနောက်ခုနှစ်အိမ်ရှိ အိမ်ထောင်စုများမှာ မလူးသာ မလွန့်သာရှိမည်ကတော့အမှန်ပင်။
”အမလေး ကြည်ဝင်းယောကျာ်း ရဲဖမ်းတာ ကောင်းတယ်လို့ပြောတဲ့သူတွေနင့်တို့ယောကျာ်း နင့်တို့အစ်ကိုတွေ ဖြစ်နေမယ်ဆိုရင်ဒီလိုပြောမလားဟဲ့။ နှစ်ပဲခြောက်ပြားသမားကို တို့ကြထောင်ကြတော့နင့်တို့အဖေတွေက နင်တို့ကိုဘာပေးလို့လဲ။ ကဲ အခု ကြည်ဝင်းကိုလာဖမ်းစမ်းပါ ကြည်ဝင်း အရပ်တကာလှည့်ပြီး ဘာလုပ်တယ်ဆိုတာ သိတယ်မလား။ သိကြတယ်လား။
ယောကျာ်းတွေက ယောကျာ်းလိုမနေပဲ ထမီဝတ်နေတဲ့ ခေတ်ဆိုတော့လည်း လုပ်ထားဦးပေါ့။သူတောင်းစားတော့သူတောင်းစားပဲ ကြည်ဝင်းတို့ ထမင်းဝတဲ့နေ့ နင်တို့ခေါင်းတက်ခေါက်မယ်သိလား။ အားလုံးကို ဒါပဲ။ သိလား။ ကြည်ဝင်းက နင်တို့ကို ဒါပဲ”
နေ့ခင်းကြောင်တောင် လျှပ်စီးလျှပ်သည်ဟု ပြောမလား၊ မိန်းမတစ်ယောက်၏ချစ်ခင်စုံမက်ခြင်းခံရသော ဆန့်ကျင်ဖက်လိင်တစ်ဦးသာ မြင်ခွင့်ရှိသော မမြင်အပ်သည့်အရာကို မကြည်ဝင်းတစ်ယောက်က အရပ်ကို ဒါပဲဟူသည့်ပုံစံဖြင့်လှစ်ပြလေရာ မြင်လိုက်ရသူများအဖို့ မျက်နာများကို လွှဲယူရတော့သည်။ထို့နေ့တစ်နေ့လုံး ဖိုးခေါင်လမ်းသည်တိတ်ဆိတ်ခြောက်သွေ့သွားသည်မှညနေစောင်း ညီအစ်ကိုမသိတသိအချိန်ထိဖြစ်သွားရ၏။ သည်တွင်ပင်ဖိုးခေါင်လမ်းသည်မီးများတစ်ပွင့်စီအပွင့်
”ငနီ ပြန်ရောက်လာပြီ”ဆိုသည့်အသံသည်ကားနောက်လိုက်တစ်ဦးဖြစ်သော သိန်းဇံဆီမှ ကြားလိုက်ကြလေရာ ဖိုးခေါင်လမ်းအတွင်းနေသူများ
”အင်းအရှုပ်ထုပ်တော့စပြီ”ဟု တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်လက်တို့ပြောလိုက်ရလေသည်။
(၂)
တစ်ချို့ကကိုဖိုးစိန်ကိုထောင်ထဲပို့သော တရားခံမှာ ငနီများလားဟု သံသယစကားတွေပြောနေကြသည်။ငနီက သူ့အမေ မကြည်ဝင်းအိမ်ကို ခုတစ်ခေါက် ပြန်လာသည်တွင်အထုပ်အပိုးတွေနှင့်ဆိုတော့ငနီများ သူ့အမေနှင့် အတူနေခွင့်ရအောင်ကိုဖိုးစိန်ကို ရဲလက်တို့သတင်းပေးပြီး ဖမ်းစေခဲ့သလားဟု တွေးကြသည်။ကိုဖိုးစိန်ကိုရဲဖမ်းတုန်းက ကိုဖိုးစိန်ကြိမ်းသွားခဲ့သော စကားကလည်းရှိသေးသည်။ထိုစကားက
”ငါထွက်လာလို့ကတော့ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ်တို့တဲ့သူကို သတ်ပြီးထောင်ထဲပြန်ဝင်မယ်”ဆိုသည့်စကား။ ငနီကလည်း ကိုဖိုးစိန်ကိုဖမ်းပြီးနောက်တစ်ရက်မှာ ရပ်ကွက်အတွင်းပြန်ရောက်လာသည်ဆိုတော့ထင်မည်ဆိုလည်း ထင်စရာဖြစ်လာ၏။ ငနီနှင့်ကိုဖိုးစိန်၏အကြောင်းကိုတော့ရပ်ကွက်က နှောကျေအောင်သိကြသည်။ ငနီက ကိုဖိုးစိန်ကိုမျက်နာချင်းမဆိုင်သလို ကိုဖိုးစိန်ကလည်း ငနီရှိသည့်အရပ်ဘက်သေးပင်လှည့်မပေါက်။အမြဲတမ်းလိုလို အယုတ္တအနတ္တစကားတွေနှင့်ခွေးဆိုသလို ဆိုနေကျ။ငနီကလည်း အရွယ်ကသာ ဆယ့်လေးငါးနှစ်ဆိုသော်လည်း သေသွားသည့်သူ့အမေ မကြည်ဝင်း၏ ယောကျာ်း ကိုဆန်းတင့်၏အဆစ်အပေါက်ကို အမွေရထားလေးတော့ထွားကျိုင်းလှသည်။သွားပုံလာပုံက ကိုဆန်းတင့်နှင့်တစ်ထေရာတည်း။
အချို့ကကိုဆန်းတင့်ပုံကို ချွတ်စွတ်ထားသလိုပဲဟု ပြောကြသည်။ငနီက ကိုဖိုးစိန်နှင့်နပန်းပြိုင်လုံးမလား လက်သီးချင်းယှဉ်ထိုးမလား မမှု။ငယ်ကတည်းက ဖားရိုက်ငါးရိုက်နေသည့်ကောင်။လက်ရဲဇက်ရဲ သတ်ရဲဖြတ်ရဲသည့်အလေ့က ကိုဆန်းတင့်နှင့်ထပ်တူညီသည်ဟုပြော၍ရသည်။ကိုဆန်းတင့်က ဝက်သတ်သမား။ငနီအဖေမသေခင်ရပ်ကွက်ထဲ ဝက်ပေါ်လျှင် ငနီကလိုက်နေကျ။ငနီအရွယ့်ဆယ့်နှစ်နှစ်ကတည်းက ခေါင်တို့ အရက်တို့စမ်းတတ်နေပြီ။ ခုဆိုတော့မပြောတော့နှင့်။
ကိုဖိုးစိန် မကြည်ဝင်းနှင့်ယူတော့မည်ဆိုသည့်သတင်းကို ငနီစကြားတုန်းက ခုဖိုးခေါင်လမ်းလေး သိမ့်သိမ့်တုန်ခဲ့ရသေးသည်။ကိုဖိုးစိန်ကလည်း ကိုဖိုးစိန်။ပြောရရင်ကန့်လန့်လူသားဂွသမား စစ်စစ်တစ်ယောက်။ကိုဖိုးစိန် မကြည်ဝင်းကိုအရယူလိုက်ပုံကလည်း သင်းလှသည်။
တစ်ချက်တည်း ကျင်းဝင်အောင် ဘယ်လိုရိုက်ထည့်လိုက်သလဲ ဆိုသည်ကို မကြည်ဝင်းပင် မလွှဲမရှောင်သာတော့ပဲ မစွမ်းရင်းကလည်းရှိ ကန်စွန်းခင်းကလည်း ငြိချင်သည့်အနေအထားနှင့် ကွက်တိဖြစ်သွား လေသလားမပြောတတ်။
(၃)
မကြည်ဝင်း အဆစ်အပေါက်ကလည်း လှတုန်း တင့်တုန်းဆိုတော့ကိုဖိုးစိန်သဘောကျနေခဲ့သည်မှာ ကိုဆန်းတင့်မဆုံးခင်ကတည်းကဟုဆိုသည်။ကိုဖိုးစိန်က မကြည်ဝင်းကိုပြောနေကျစကားတစ်ခွန်းရှိသည်။
”အကြည်ရာ နင့်ကို ငါငရဲအကျခံပြီးကြိုက်လာခဲ့ရတာပါဟ ”ဆိုသည့်စကားဖြစ်သည်။ထိုစကားကြောင့်ပဲ မကြည်ဝင်း ကိုဖိုးစိန်ကို ကျခဲ့သလားတော့မပြောတတ်။ နုတ်ကြမ်းလျှာကြမ်း မိန်းမတစ်ယောက်ကို မည်သူကမှကလေးတစ်ယောက်အမေ မုဆိုးမဆိုပြီး မတို့မထိရဲ။ ကိုဖိုးစိန်က နုတ်နှင့်တို့သည်မျက်စိနှင့်ထိသည်။ကိုဖိုးစိန်အပေါင်းအသင်းတွေကလည်း မူးလာတိုင်း ကိုဖိုးစိန်ကို
”မင်းမို့ငရဲကျခံပြီးကြိုက်ခဲ့တာ ဟိုကဖြင့်သိတောင်မသိဘူး”ဆိုသည့်စကားကို မကြည်ဝင်းအိမ်ရှေ့ဖြတ်တိုင်း တမင်အသံမြင့်ပြောခဲ့ကြရသည်မှာ တစ်ပတ်တိတိ။ ကိုဖိုးစိန်က ဇာတ်တိုက်ပြီး ထိုသို့ပြောပြောသွားတော့ မကြည်ဝင်းကငရဲအကျခံပြီးကြိုက်ခဲ့သည်ဆိုသည့်စကား၏ အဓိပ္ပါယ်ကိုသိချင်လာသည်။သို့နှင့်မိန်းမသားပရိယာယ်နှင့်ရပ်ကွက်ထဲ အိမ်လည်အတင်းအဖျင်းနှိုက်ထုတ်ကြည့်လေရာ ကိုဖိုးစိန်မှာ မကြည်ဝင်း၏ လင်ကြီး ကိုဆန်းတင့်ငုတ်တုတ်ရှိစဉ်ကတည်းက ချစ်ခင်စုံမက်နေခဲ့ရသဖြင့်သူတစ်ပါးမယားကိုပြစ်မှားခြင်းဖြင့်ကျရောက်နိုင်သော ဒု၊သ၊န၊သော ဟူသည့်ငရဲကို ကြောက်သော်လည်း အကျခံမည်ဆိုသည့်စိတ်ဖြင့်နေရသောကြောင့် ဖြစ်သည်ဟု သိရလေ၏။ သည်တွင် မကြည်ဝင်း၏မုဆိုးမတစ်ခန်းရပ်ပြဇာတ်သည် ပြည်ဖုံးကားချပြီး ဘဝအားအသစ်တစ်ဖန်ပိတ်ကားဖွင့်ဖို့ပြင်ဆင်ဖြစ်ခဲ့သည်။သို့သော်ငနီဟူသော သားတစ်ယောက်၏ရင်တွင်းခံစားချက်ကိုမူ မကြည်ဝင်းမှာ စိုးစဉ်မျှမသိခဲ့။
ချစ်ခြင်းဟူသည်သားကိုပင်မေ့စေခဲ့သလား မပြောတတ်သော်လည်း ကိုဖိုးစိန်၏ကြွေးကြော်သံကိုဖြင့်ငနီက ယနေ့တိုင်မမေ့ခဲ့ပါပေ။ ထိုသည်က
”ဖိုးစိန်ဆိုတဲ့ကောင်က မကိုပဲ ခင်မယ်ဥကိုတော့မခင်နိုင်ဘူး။ ငါ့ဒူးမနာဘဲနဲ့တော့ငါလက်က ပခုံးဖက်မှာမဟုတ်ဘူး။ အေး ဒါပေမဲ့အရိပ်တော့ခိုခွင့်ပေးမယ်။ ငါ့အရိပ်ကိုခိုရင် ငါ့အခက်ကိုမချိုးနဲ့။နားတတ်ရင် ငါ့သစ်ကိုင်းမှာ ငှက်တစ်သောင်းနားခွင့်ပေးမယ်။မနားတတ်ရင်တော့ငါခါချရမှာပဲ။” ဟူသတည်း။
(၄)
သားနှင့်ပထွေးကြား ဗျာများရသော မိန်းမတစ်ယောက်အဖြစ်တော့ မကြည်ဝင်းကမရပ်တည်ပေ။ စိတ်ပြတ်သော မိန်းမသားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်နှင့်အညီ ငနီဆိုလျှင်ငနီကို နင်ပဲငဆဆိုပြီး အိမ်ပေါ်က နှင်ချချင် နှင်ချတတ်သည်။ကိုဖိုးစိန်မှားလည်းလျှင်ကိုဖိုးစိန်ကို နှစ်ပြားမတန်အောင်ပြောပြီး မကြည်ဝင်းအိမ်ပေါ်ကဆင်းသည်။ အိမ်က ကိုဖိုးစိန်၏အိမ်ကိုး။ ကိုဖိုးစိန်နှင့်ငနီက ဘယ်တော့မှမျက်နာချင်းဆိုင်တွေ့၍မရ။ ကိုဖိုးစိန်ရှိလျှင်ငနီမရှိ ။ ငနီရှိလျှင်ကိုဖိုးစိန်မရှိ ထိုသို့မှအဆင်ပြေသည်။သို့မဟုတ်လျှင်ဒုတ်တပြတ် ဓါးတပြတ်နှင့် ဖိုးခေါင်လမ်း သွေးဆူရသည်။ငနီကို ကိုဖိုးစိန်က အိမ်တွင်မထားချင်၊ငနီကလည်း ကိုဖိုးစိန်ကို အိမ်တွင်မမြင်ချင်နှင့်မည်သူ့အိမ်ပေါ်ကဆင်းရ ဆင်းရ ဖြစ်သည့်နည်းနှင့် ရန်ပွဲကိုစသည်။တစ်ခါတစ်ရံ ဘာမဟုတ်သည့်အသေးအမွှားကိစ္စများကို ချဲ့ထွင်ရန်ဖြစ်တတ်လေရာ မကြည်ဝင်းက သူ့သားနှင့် သူ့ယောကျာ်းကို ယခုလို အော် ပြီးပြောတတ်သည်။
”နင်တို့တော်မလားမတော်ဘူးလား။ ဘယ်နှယ့်နင်တို့က တစ်အိမ်တည်းနေပြီ နှစ်ပါတီထောင်နေကြတာ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်လေလည်တာတောင်ထပြီး အပြစ်လုပ်နေကြတော့ ငါဘယ်လိုလုပ်ဒီအိမ်ထဲနေရမလဲ။ ယောကျာ်းက မဲဆွယ်လိုက်၊သားက မဲဆွယ်လိုက်ငါက ဘယ်သူ့ဖက်လိုက်နေရမလဲ သေချင်းဆိုးတွေရဲ့”ဟုဆိုသည်တွင်ဘေးအိမ်များပင်ကြိတ်ပြုံးရ၏။
ရေဒီယိုကိုနေ့စဉ်နားထောင်သော ဦးဘတုတ်က ယခုလိုပြောရသည့်အထိပင် မကြည်ဝင်း၏စကားက ပေါက်လှသည်။
”အမယ် မကြည်ဝင်းတောင်ဒီစကားတွေပြောတတ်နေပါရော့လား မသိရင်လွတ်တော်ဥက္ကဌလိုလို”
သို့နှင့်ငနီ ကိုဖိုးစိန်အိမ်ပေါ်ကဆင်းဖြစ်သွားသည်။ထိုသည်က ငနီ မိန်းမခိုးလာသောကြောင့်ဖြစ်၏။ မကြည်ဝင်းကတော့ဘာမှမပြော။ ကိုဖိုးစိန်ကတော့
”လူကဖြင့်ဘာမှမစုံသေးဘူး၊ တဏှာကတကျောထချင်တဲ့ကောင်၊ ငါ့အိမ်ကထမင်းတော့မကျွေးနိုင်ဘူးဟေ့ ”ဟု မကြားတကြားဆိုရာမှငနီနှင့် ထသတ်ပြီးသကာလ မကြည်ဝင်းမှာ ငနီ့ကိုအိမ်ပေါ်ကဆင်းချေ။ဟူ ဆိုလေရာ ငနီမှာ ညားခါစမိန်းမလက်ကိုဆွဲ၍ အိမ်ပေါ်ကဆင်းခဲ့ရသည်။ထိုသို့အိမ်ပေါ်ကမဆင်းခင် ငနီကြိမ်းဝါးခဲ့သည်မှာ
”ခင်ဗျားကြီး ကျုပ်အမေနားမရှိအောင် ကျုပ်တစ်နေ့လုပ်ပြမယ်”ဟူ သတည်း။
(၅)
ခု ငနီ မကြည်ဝင်းအိမ်ကိုပြန်ရောက်နေပြီ။ မကြည်ဝင်းက ငနီ မယားမပါလာသည်ကိုတွေ့သော်လည်း ဘာမှမမေးပဲနေ၏။ မကြည်ဝင်းမှာ တစ်နေ့တစ်နေ့အမေးအမြန်းအစူးအစမ်းနှင့် စိတ်ရှုပ်နေသဖြင့်ငနီကို ဘာမှမပြောအားသည်လည်းပါသည်။
တစ်ခါတစ်ခါတော့ရပ်ကွက်ထဲကပြောနေကြသော ငနီများ ရဲကိုသတင်းပေးသလားဆိုသည့်စိတ်ကလည်း သံသယဖြင့်ပူလောင်မိသေး၏။ အကယ်၍ငနီသတင်းပေးခဲ့ဦးတော့ မကြည်ဝင်းဘာလုပ်ရမည်နည်း။တစ်ဖက်ကသား တစ်ဖက်က ယောကျာ်း။ ထိုသားနှင့် ထိုယောကျာ်းကိုလည်း ပြုသူအသစ် ဖြစ်သူအဟောင်းမဖြစ်စေလို။ ထို့ကြောင့်ငနီကို တစ်ရက်တော့ မကြည်ဝင်းမေးဖြစ်သည်။
”ငနီ နင်ရဲကိုလက်တို့လိုက်တာလား”
ငနီက မကြည်ဝင်းကို ချက်ချင်းပင်
”ဘာလဲအမေ ကျုပ်က အမေ့ယောကျာ်းကို လက်တို့ပြီး ကျုပ်အိမ်ပေါ်ပြန်တက်လာတယ်လို့ထင်လို့လား”
”မသိဘူးလေ နင်က ယုံရတာမှမဟုတ်တာ။ နင်ပဲပြောခဲ့တယ်လေ ငါ့အနားမရှိအောင်လုပ်ပြမယ်ဆို”
ငနီက ခပ်မဲ့မဲ့လေး ပြုံး၏။ သူ့အမေ မကြည်ဝင်းကိုကြည့်ပြီး သရော်သည့်အပြုံးဖြစ်သည်။
”အမေက အဲဒီငနဲကြီးမရှိရင်မနေတတ်ဘူးလား။ ကျုပ်က အမေကျုပ်အနားမရှိလို့မနေတတ်တာ ကြာပြီဗျ။ အဲဒါအမေသိလား”
”အပိုတွေပြောမနေနဲ့ငနီ နင်လုပ်သလားမလုပ်ဘူးလားဆိုတာပဲဖြေ”
”အဟင်း အမေမသိဘူးလား သမ္မာအာဇီဝကျတဲ့အလုပ်ကိုလုပ်ရင် လောကပါလနတ်တွေကလည်း စောင့်ရှောက်တတ်ကြတယ်လို့ဂေါပကလူကြီးဦးရွှေထွန်းပြောပြောနေတာလေ”
”ဟဲ့ဘာဆိုင်လဲ”
”ဆိုင်တာပေါ့အမေ့ယောကျာ်း သမ္မာအာဇီဝကျကျငွေမရှာလို့ပေါ့၊ တစ်ခုတော့ ကျုပ်ပြောမယ် ကျုပ်ရဲကို ကျုပ်ပထွေး မူးယစ်ဆေးဝါးအရောင်းအဝယ်လုပ်နေပါတယ်လို့ မတိုင်ခဲ့ဘူး။”
ငနီကထိုစကားပြောပြီးထထွက်သွားသည်။ မကြည်ဝင်းက
”လက်လီ လက်ကားဒိုင်တွေမှ မြို့မှာအပုံကြီးပါအေ။ ငါ့ယောကျာ်းနှစ်ပဲခြောက်ပြားလေး စလုပ်လိုက်မှတစ်ခါခိုးတစ်ခါမိနဲ့ ၊ဖမ်းပါတော့လား ဒိုင်ကြီးတွေ၊ မြို့မှာ တိုက်တွေဟီးနေတာ၊ ဘယ်မှာလာ စီးပွားရေး အရောင်းအဝယ် ကောင်းတဲ့မြို့မို့လဲ။ အခက်တွေတော့ချိုင်ချင်တယ်။သစ်ပင်ကြီးတော့မခုတ်လဲပစ်ပဲနဲ့ ”
သည်တွင်မလှမ်းမကမ်းမှငနီပြန်ပြောလိုက်သည်မှာ
”အမေရေ ကျုပ်ကတော့အမေနဲ့အတူနေချင်လို့ဆိုပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှထောင်ထဲပို့မှာမဟုတ်ဘူး။ စိတ်ချအမေ့ယောကျာ်းပြန်လွှတ်လာမှာ၊ မကြာခင်ရွေးကောက်ပွဲရှိတယ်တဲ့။လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်နဲ့လွတ်လာမှာပါဗျာ။ သြော်ပြောလိုက်ဦးမယ်အမေပြောတဲ့လက်လီလက်ကားဒိုင်တွေက အရှောင်အသိမ်း ကောင်းအောင် ပိတ်ဆို့ ထားတယ်လေဗျာ” ဟု လက်ကလေးဝိုင်းပြီးပြသွားလေရာ
မကြည်ဝင်းသည်
”လွတ်ငြိမ်း ချမ်းသာခွင့်”ဆိုသည့် စကားအား အဖန်ဖန်တလဲလဲရေရွတ်လျှက်ဖိုးခေါင်လမ်းနှင့် တစ်လမ်းကျော်သာရှိသော နှစ်ထပ်တိုက်ကြီးကြီးတစ်လုံးကို လှမ်းငေးက ရေရွတ်နေမိလေသည်။

သော်ဇင်(လွိုင်ကော်)

Peace ငြိမ်းချမ်းရေးရသမဂ္ဂဇင်း
စက်တင်ဘာလ၊၂၀၁၅