““ဘာသာျပန္လြဲခဲ့သူ၏နိဂုံး””

(၁)

      ကၽြန္မ၏ ျမင္ကြင္းေတြ တျဖည္းျဖည္းေ၀၀ါးလာခဲ့သည္။ မက်ပါနဲ႕။ မက်ပါနဲ႕မ်က္ရည္ရယ္။ အခုမွမ်က္ရည္္ က်ေနလုိ႕ေရာ အ႐ွက္ေတြ၊ သိကၡာေတြကုိ အဖတ္ဆယ္လုိ႕ရေတာ့မည္မဟုတ္ပဲ။ ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မ အျပစ္ေတြ တင္ေန႐ုံကလြဲလုိ႕ သည္ျပႆနာက ေျပလည္သြားမည္မဟုတ္မွန္း အလုိလုိသိႏွင့္ေနခဲ့ၿပီေလ။ ကၽြန္မကိုယ့္ကုိကုိယ္ မလုံမလဲႏွင့္ေဆးခန္းလာျပမိတာ မွားၿပီလား။ မျဖစ္ပါေစနဲ႕လုိ႕ အခါခါဆုေတာင္းခဲ့မိတဲ့ ကၽြန္မ ဆုေတာင္း မျပည့္ေတာ့မွန္းေသခ်ာေနခဲ့ၿပီေလ။ ဆရာ၀န္ရဲ႕ ကုိယ္၀န္သုံးလ႐ွိေနၿပီဆုိတဲ့စကားဟာ ကၽြန္မရဲ႕နားထဲ မုိးႀကိဳး ပစ္ခ်သည့္အသံထက္ ႏွစ္ဆခန္႕က်ယ္ေလာင္သြားသည္။ လင္ေယာက်္ားမ႐ွိပါပဲ ကုိယ္၀န္လြယ္ရသည့္အျဖစ္က အပ်ိဳစင္တစ္ေယာက္အတြက္ အ႐ွက္သိကၡာေတြ ဗ်န္းဗ်န္းကြဲရေတာ့မည္။ ေနာက္ၿပီး သည္ကိစၥတာ အေမသိသြား ခဲ့လွ်င္ဆုိသည့္အေတြးက ကၽြန္မဦးေခါင္းကုိ ရထားက်ိတ္သြားသည္အလား။ အမွန္အတုိင္းဖြင့္ေျပာရမည္လား၊ သုိ၀ွက္ ထားရမည္လား ေ၀ခြဲရခက္လွေသာ ကၽြန္မအဖုိ႕ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်ၿပီလား။ သည္အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ေျခလွမ္းေတြ မွန္ကန္ဖုိ႕လုိသည္က အဓိကက်ေနမွန္း စိတ္ထဲေႏွာက္က်ိစြာႏွင့္ေတြးမိပါသည္။ မိဘ ေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအ၀န္းၾကားေတြ ရဲ႕ၾကားထဲမွာ မ်က္ႏွာျပဖုိ႕ ခဲယွဥ္းသည့္အျဖစ္။ အ႐ွက္ႏွင့္လူလုပ္သည္လား၊ အသက္ႏွင့္လူလုပ္သည္လား။ ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုေ႐ြးရေတာ့မည္။

 အေျခအေန၊ အဆင့္အတန္းခ်င္းမတူသည့္ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မတုိ႕၏ဇာတ္လမ္းသည္ ႐ုပ္႐ွင္၀တၴဳဆန္ဆန္ မုိးႏွင့္ေျမ ကြာျခားေလသည္။ အေရာင္းစာေရးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မဟာ ႐ုိး႐ုိးေအးေအးတည္ၿငိမ္လွေသာ မိသားစု အတြက္ တစ္ဖက္တစ္လွမ္းကေတာ့ ခြန္အားတစ္ခုရယ္ေပါ့။ မုိးလင္းကေန မုိးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္သည့္ ကၽြန္မကုိ မိဘေတြကစိတ္ပူေပမယ့္လည္း ၀င္ေငြတစ္ခုအေနႏွင့္ အားမသန္မာန္ေလွ်ာ့ေနရမွန္း ကၽြန္မနားလည္ပါသည္။ အေ၀းသင္တစ္ဖက္ႏွင့္မုိ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ကာမိဖုိ႕အေရး ကၽြန္မရဲ႕ႀကိဳးစားမႈ အရာထင္ေနမွန္း မိသားစုက သိေနႏွင့္ခဲ့သည္ေလ။ သည္ဆုိင္ကုိ ေမာင္ မေရာက္ခင္ကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ဆုိင္႐ွင္ေတြဟာ သေဘာမေႏွာ အလြန္ေကာင္းခဲ့သူေတြေပါ့။ ကၽြန္မရဲ႕ႀကိဳးစားမႈ၊ အလိုက္သိတတ္မႈ၊ အလုပ္အေပၚ ေစတနာထားမႈတုိ႕ေၾကာင့္ အေရာင္းစာေရး၀န္ထမ္းေတြအၾကား မ်က္ႏွာပန္းပြင့္ အေရာင္အဆင္းေတာက္ေျပာင္လာေလသည္။ လစာလည္း တုိးခဲ့သည္။ အျခား၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ၾကည္ျဖဴမႈ၊ ၀န္သုိမႈေတြရဲ႕ၾကား ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ မလဲေအာင္ရပ္တည္ေနႏုိင္ေအာင္လည္း ခြန္အားေတြေမြးျမဴရေသးသည္။ ႐ုပ္ရည္႐ွိ အခ်င္းမဲ့ၿပီး သိကၡာေတာ့အကြဲခံမည့္ မိန္းမမ်ိဳးမဟုတ္မွန္း မ႑ိဳင္ထူျပရသည္။

 သည္လုိေစာင့္ထိန္းမႈေတြ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ ေမာင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ပုိင္း ကၽြန္မရဲ႕ သိကၡာ၊အ႐ွက္ေတြကုိ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳျဖစ္ေတာ့မည္မွန္း ဘာေၾကာင့္မရိပ္မိခဲ့ပါလိမ့္။ မိန္းမေတြရဲ႕အသည္းကုိ ခ်ဴၾကဴၿပီး ပစ္ခဲ့သူလုိ႕ အမည္ထြက္ေနတဲ့ေမာင့္ကုိ ဘာ့ေၾကာင့္မေ႐ွာင္ခဲ့မိပါလိမ့္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ကၽြန္မမသိလုိက္ပါဘဲ တဒၤဂမွားသြားေသာ စိတ္၏ေျခလွမ္းေတြသည္သာ ပထမျဖစ္သည္။ ဇြန္လ၏ ဒုတိယအပတ္ထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႕ အလုပ္႐ွင္က သည္ဆုိင္ကုိ သားျဖစ္သူဦးစီးေတာ့မည္ေျပာေတာ့ ဘာသိဘာသာပင္။ ေရာက္မည့္ေရာက္ခ်ေတာ့လည္း ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ပထမအပတ္မွာပင္ေရာက္လာသည္။ ၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေမာင့္ရဲ႕အက်င့္ဆုိးကုိ ေ၀ဖန္ သဖန္းပုိးထုိးၾကေသးသည္။ လက္တုိ႕ၾကသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ကုိယ့္အလုပ္ႏွင့္ကုိယ္ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတတ္ေသာ ကၽြန္မကုိ အမ်ားၾကားထဲကေန သတိထားမိေနသာ ေမာင့္ရဲ႕အျဖစ္ကုိ မရိပ္မိခဲ့။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ခ်ဥ္းကပ္ဖုိ႕ မိန္းမေတြရဲ႕အေၾကာင္းေႏွာေက်ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေမာင့္ရဲ႕ နည္းဗ်ဴဟာေတြဟာ ၀န္ထမ္းျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မႏွင့္ ဆုိင္႐ွင္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ရဲ႕အၾကား တကူးတက ဖန္တီးရန္မလုိအပ္ပါ။ စာရင္းသြင္းခ်င္သည္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ပစၥည္းလက္က်န္စစ္ခ်င္လုိ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ အမွာစာေတြေရာက္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕အနား ကၽြန္မေရာက္ေအာင္ တမင္သက္သက္လုပ္ယူေနေပမယ့္ လုပ္ယူေနမွန္းမသိေအာင္ ေမာင္ကၽြမ္းက်င္ပါသည္။ စကားကုိမဟတဟေျပာတာ မခုိ႕တ႐ုိ႕ၾကည့္တာေတြက ေမာင့္ရဲ႕ကုိယ္ပုိင္အရည္းအခ်င္းေတြေပါ့။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြကေတာ့ သတိေပးလက္တုိ႕ ၾကေသးသည္။ သုိ႕ေပမယ့္ ကၽြန္မသည္သာလွ်င္ အဓိကလုိ႕မွတ္ယူၿပီး ရပ္တည္ခဲ့သည္။

 သည္ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ကၽြန္မအေ၀းသင္အနီးကပ္အတြက္ ခြင့္ယူသည့္ရက္မ်ားတြင္ ႐ုတ္တရက္ေက်ာင္းကုိ ေပါက္ခ်လာသည္မ်ား ရက္စိတ္လာေလသည္။ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ကၽြန္မအဖုိ႕ အသည္းကေလးက ႏုႏုႏွယ္ႏွယ္ေပါ့။ အခ်စ္ဆုိတာလည္း ဆန္းက်ယ္ေသာ ေမွာ္ပညာေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ေလ။ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မ အခါခါ စဥ္းစားၾကည့္ေပမယ့္ အခ်စ္ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရေအာက္ ၿပိဳလဲသက္ဆင္းၿပီး အခ်စ္မွာစစ္႐ွံဴး စိတ္ရဲ႕ကၽြန္ျဖစ္သြားတာ ကၽြန္မရဲ႕ မဟာအမွားရယ္ေလ။

ေမာင္ေရာက္ကတည္းက ဆုိင္ကုိ အေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ ေမာင့္ရဲ႕မိဘေတြေတာင္ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပုိင္း အလာစိတ္လာသည္။ ကၽြန္မအေပၚ ၾကည့္သည့္အၾကည့္ေတြ ပုံစံတစ္မ်ိဳး ကြဲထြက္ေနမွန္း စိတ္ကသိေနေပမယ့္လည္း ဘာသာမျပန္တတ္ခဲ့။ ကၽြန္မကုိ မလုိသူေတြရဲ႕ အခန္းက႑ သည္ေနရာမွာ အေရးပါလာလိမ့္မည္ဟု မေတြးမိခဲ့တာ ကၽြန္မရဲ႕ ညံဖ်င္းမႈေတြလား။ ေမာင္ႏွင့္ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး ကတည္းက ေမာင့္ရဲ႕အက်င့္ေတြသိေနခဲ့လုိ႕ ကၽြန္မရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ကုိ လက္ႏွင့္ပါးကလြဲလုိ႕ ေမာင္ထိေတြ႕ခြင့္မရခဲ့။

  ေမာင္ကလည္း ေၾကာင္ပါးတစ္ေကာင္လုိ လက္သည္း၀ွက္ေနမွန္း မသိခဲ့႐ုိးအမွန္ရယ္ပါ။ ကၽြန္မအႀကိဳက္ ေတြကုိ အလုိက္အထုိက္ေနတတ္ခဲ့တာ ေမာင့္ရဲဲအတတ္ပညာပုိင္းဆုိင္ရာ ထူးခၽြန္မႈ တစ္ခုရယ္ေပါ့။ ျမန္မာမိန္းကေလး ေတြဟာ လက္မထပ္ခင္ ကုိယ့္အပ်ိဳစင္ဘ၀ကုိ ကုိယ္ထိန္းသိမ္းရမယ္လုိ႕ ကၽြန္မၾကားဖူးနား၀႐ွိၿပီးသား။ ေမာင့္ရဲ႕ မိဘေတြကလည္း လက္ပုိက္ၾကည့္ေနရမယ့္ ပရိတ္သတ္ေနရာမွာ ေနတတ္သူေတြမဟုတ္ေတာ့ တစ္ခန္းရပ္ေတာ့ ၀င္ကဖုိ႕ ႀကိဳးစားၾကသည္ေလ။

(၂)

 ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ စကားအတုိင္းအတာေတြမွာ ကၽြန္မရဲ႕အေၾကာင္းေတြဟာ သုပ္ၿပီးမစားျဖစ္တဲ့ လက္ဖက္သုပ္လုိ ပြေရာင္းေရာင္းျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ႐ုပ္ရည္ေလး ဗန္းျပၿပီး ခ်ဴစားေနသည္ ဆုိသည့္စကားက ကၽြန္မရဲ႕မာနကုိ ထိကပါး ရိကပါး လာလာကစားသည္။ အစတုန္းက ေမာင့္အေပၚ အေကာင္းမျမင္သည့္ ပတ္၀န္းက်င္က အခုေတာ့ ကၽြန္မအေပၚ တစ္ဖက္ေစာင္းႏွင္းက်လာတာေတြသည္ မ်က္ႏွာႀကီးရာ ဟင္းဖက္ပါ သည္လား၊ ကၽြန္မလမ္းမွားေလွ်ာက္မိလုိ႕လား ေသခ်ာစြာမသိေပမယ့္လည္း ေရရာတာတစ္ခုကေတာ့ အဆင့္အတန္းကြာျခားသည္က အဓိကတရားခံျဖစ္လိမ့္မည္။ ေမာင့္ရဲ႕မိဘေတြက ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပင္ သည္ဆုိင္မွာဆက္လုပ္ခ်င္လွ်င္ ေမာင္ႏွင့္ကင္းကင္း႐ွင္း႐ွင္းေနပါ၊ ကုိယ့္ေနရာကုိယ္သိပါလုိ႕ေျပာလာေတာ့ ျပန္ေျပာရမည့္စကားေတြက လည္ေခ်ာင္း၀ကကုိမထြက္ခဲ့။ မွန္ေနလွ်င္ခံ ဆုိသည့္အတုိင္း မ်က္ရည္၀ဲ႐ုံကလြဲလုိ႕ မတတ္ႏုိင္။ ေမာင္ကေတာ့ အလုိက္အထုိက္ အႏုအႏြဲ႕ေတြႏွင့္ ေခ်ာ့ေနေပမယ့္လည္း ေ႐ွ႕ဆက္ရမည့္ ကၽြန္မရဲ႕ အလားအလာ လမ္းလြဲေနမွန္းသိႏွင့္ေနၿပီ။

သည္ၾကားထဲ ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစုထဲက စကားသံေတြကုိ ကၽြန္မၾကားရေသးသည္။ ““ မ႐ွိရင္ေနပါသမီးရယ္ ငတ္မေသႏုိင္ပါဘူး သမီး႐ွာတဲ့ေငြ သမီးရဲ႕ခြန္အားနဲ႕ပဲရတာလုိခ်င္တယ္ ”” တဲ့။ အေမတုိ႕ အေဖတုိ႕ကပါ ကၽြန္မခ်ဴစားေနသည္လုိ႕ျမင္ေနၾကၿပီလား။ ေမာင္ေလးကေတာ့ ““ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ၾကားမွာ မမ ရဲ႕အေၾကာင္း ေမႊးေမႊးေလးပဲၾကားခ်င္တယ္ ”” တဲ့။ ““ ေအးပါ ေမာင္ေလးရယ္ ”” လုိ႕ေျပာၿပီး တစ္ခန္းရပ္ရေတာ့မည့္ ႏွလုံးသားမွာ နာက်င္သည္လား မသိလိုက္မသိဘာသာ။ ကၽြန္မရဲ႕ဘ၀ ပ်က္ေႂကရမည့္ အခ်ိန္သည္ မည္သူမွမေခၚေဆာင္ပါပဲ၊ မဖိတ္ေခၚရပါပဲ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာေတာ့မည္မွန္း မသိခဲ့။ အရင္က အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေတြသည္ ကၽြန္မရဲ႕ အေပ်ာ္႐ႊင္ဆုံး အခ်ိန္ေတြျဖစ္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ အျမင္မၾကည္သည္ မ်က္၀န္းမ်ားရဲ႕ၾကား မရပ္ႏုိင္ရင္လည္း လဲသြား၍မျဖစ္ပါ။ ကင္းကင္း႐ွင္း႐ွင္းေနခုိင္းမွ ပတ္သက္ ဆက္ႏြယ္မႈေတြမ်ားလာသည္က ေမာင္ျဖစ္လုိ႕ေနသည္။ ကၽြန္မရဲ႕ မသိစိတ္ေတြကလည္း ထင္ေရာင္ထင္မွား ေမာင္ေခၚရာေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လုိက္ခ်င္ေနေသးသည္။

  ေမာင့္ရဲ႕အက်င့္ေတြကုိ သိေနေပမယ့္ ဘာ့အတြက္ခ်စ္ေနမွန္း  မသိေပမယ့္လည္း အားျပင္းတဲ့ျမွားတစ္စင္း စူးနစ္၀င္ေနသည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ကၽြန္မအေပၚ ေမာင့္ရဲ႕ သေဘာထားေတြ မည္သုိ႕မည္ပုံ႐ွိမွန္း  ခပ္မွန္း၍ မရခဲ့သည္က အကဲခပ္ည့ံသည့္ ကၽြန္မရဲ႕ အျပစ္လား။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသည့္ ေမာင့္ရဲ႕ အမူအရာေတြကပဲ အကယ္ဒမီရေနသည္လားေတာ့ ကံၾကမၼာဇာတ္ဆရာသည္သာ သိပါလိမ့္မည္။ အခ်စ္ဆုိတာကုိ ဘာမွန္းမသိလုိက္ရပါပဲ ကၽြန္မႏွလုံးသားကုိ ကၽြန္မျပန္ျမင္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ေႏွာင္းသြားခဲ့ေလၿပီ။

ဘာမွန္းမသိပဲခ်စ္ရသည္ကုိက မ်က္ကန္းပုဏၰားေတြလုိ ဆင္စမ္းၿပီးကုိင္မိကုိင္ရာ မွန္းဆေျပာေနရသည္လုိ လက္ျဖစ္လုိက္၊ ေျချဖစ္လုိက္၊ နား႐ြက္ျဖစ္လုိက္ရယ္ေပါ့။ ကံၾကမၼာရဲ႕ဇာတ္ဆရာအလုိအတုိင္း ကေနရတဲ့ကၽြန္မက ဇာတ္သိမ္းမလွပါဘူး။ ေမာင့္ မိဘေတြကၽြန္မကုိ မ်က္မုန္းက်ိဳးၾကည့္မရေတာ့မွန္း သိေနေပမယ့္လည္း ေ႐ွာင္ခြာမသြားႏုိင္သည္က ကုိယ့္၀မ္းနာ ကုိယ္သာသိဆုိသလုိ လတ္သေလာ အလုပ္လက္မဲ့ဘ၀ကုိ မလုိလားတာရယ္ ေမာင့္ ေလာင္းရိပ္ေအာက္က ထြက္မသြားႏုိင္တာရယ္ ေပါင္းႏွစ္မ်ိဳးေသာစိတ္ေတြက ဒြိဟျဖစ္လုိ႕ေနသည္။

 ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ဆႏၵေတြေရစုန္ေမ်ာခဲ့ရသည္။  ေမာင့္မိဘေတြ႕ရဲ႕စကားႏွင့္အတူ ကၽြန္မေမ်ာခဲ့ရသည္ပါ။

““ ႏွင္းေ၀ရယ္ ....ညည္း႐ုပ္ညည္းရည္ေလးနဲ႕ေတာ့ ငါ့သားနားကပ္ၿပီး ခ်ဴစားမေနပါနဲ႕။ ငါ့သားရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ ညည္းမၾကားမိဘူးလား။ ၾကားမွာပါ။ သိသိရက္နဲ႕ ဇြတ္တုိးေနတယ္ဆုိကတည္းက ငါရိပ္မိပါတယ္။ သည္ယုန္ျမင္လုိ႕ သည္ခ်ံဴထြင္တယ္ဆုိတာ။အေျခအေနခ်င္းလည္းမတူေတာ့ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲေျပာမယ္။ ညည္းအလုပ္ထြက္ေတာ့”” တဲ့။ နားထဲမွာေတာ့ သံရည္ပူေတြ ေလာင္းခ်သည့္အတုိင္း ပူေလာင္ျပင္းပ်လြန္းလွသည္။

 ““ ညည္းရဲ႕ အရည္အခ်င္းနဲ႕ဆုိ တစ္ျခားတစ္ေနရာမွာ အလုပ္ရႏုိင္ပါေသးတယ္ ။ တစ္ခုေတာ့ သတိေပးလုိက္မယ္ ။ ငါ့သားနား ဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာပါနဲ႕”” တဲ့။ အဲဒီစကားသံေတြကုိ ဘာေၾကာင့္ ေခါင္းငုံ႕ မ်က္ရည္၀ဲၿပီး ျပန္မေျပာရဲေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ ဆြံ႕ အ ခဲ့ရပါလိမ့္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ စကားလုံးေပါင္း သိန္းေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍႐ွိသည္ေလ။ ေယာက်္ားေတြ ေစ်း႐ွားသလားလုိ႕ ေမးလုိက္ခ်င္ပါသည္။ သည္အခ်ိန္အေတာ အတြင္း ေမာင္ဘယ္ဆီကုိေပ်ာက္ေနပါလိမ့္။ ခ်စ္သူဆီက ႏွစ္သိမ့္မႈ တစ္စုံတစ္ရာေတာင္ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ခြင့္မ႐ွိခဲ့ပါ။ ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္ေသာ္လည္း ေမာင္ေပၚမလာေတာ့။ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကုိ ဘာေၾကာင့္အလုပ္ထြက္ လိုက္ရသလဲလုိ႕ အေမေရာ အေဖပါ ဘာေၾကာင့္မေမးမွန္း ရိပ္မိပါသည္။ ဘာသိဘာသာေနေနရေပမယ့္ ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မ မလုံပါ။

  ၀င္ေငြမ႐ွိတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀မွာ ကံဆုိးတဲ့ရက္ေတြက ဆက္လာျပန္သည္။ ကၽြန္မရဲ႕ အေဖ ႐ုတ္တရက္ေလျဖတ္သြားသည္က မိသားစုရဲ႕ သည္းေျခပ်က္သည့္အတုိင္းရယ္ေလ။ အိမ္ဦးနတ္ျဖစ္သည့္ အေဖ့ကုိ ျပဳစုဖုိ႕အေရး သမီးႀကီးျဖစ္သည့္ ကၽြန္မ သည္အတုိင္း လက္ပုိက္ၿပီး လစ္လ်ဴမ႐ွဳႏုိင္ပါ။  လတ္သေလာကိစၥ ေျဖ႐ွင္းႏုိင္ဖုိ႕ ေငြ႐ွာရသည္က လြယ္မေယာင္ႏွင့္ခက္ပါသည္။ ေဆြမ်ိဳးဆုိသည္က ေ႐ႊ႐ွိမွ မ်ိဳးေတာ္ႏုိင္ၾကသည္ေလ။ ခင္မင္ရာ အသုိင္းအ၀ုိင္းၾကားမွာ  ေျဖ႐ွင္းဖုိ႕နည္းလမ္းကစဥ္းစား၍မရ။ စဥ္းစားမရသည့္အဆုံး ကၽြန္မအားကုိးရမည္က ေမာင္ရယ္ပါ။ ေမာင္ႏွင့္ဆက္သြယ္ရန္စဥ္းစားရသည္က မာနေလး မေထာင့္တေထာင့္ေၾကာင့္ ခက္ခဲပါသည္။ ဒါေပမယ့္ မိဘဆုိသည့္ စိတ္ ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ၊ ေျပာခ်င္ရာသာေျပာေတာ့ ေပါက္သည့္နဖူး မထူးေတာ့ၿပီဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္ၿပီး ေမာင့္ႏွင့္ေတြ႕ဖုိ႕ သတိၲေတြေမြးလုိက္ရ သည္ေလ။ ေမာင့္ဆီမွာ ကၽြန္မအတြက္ အခန္းက႑က်န္ေနေသးမွန္း မသိခဲ့သည့္ ကၽြန္မ ေမာင္ရဲ႕ ေျမာင္းေဖာက္မႈေတြေနာက္ ေရစီးရန္အဆင္သင့္႐ွိေနခဲ့သည္။ ေမာင္ႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆးေတြ႕လုိသည္လုိ႕ ခ်ိန္းမိသည္က ကၽြန္မရဲ႕ ႀကီးမားေသာအမွားႏွင့္ ေမာင့္အတြက္ႀကီးက်ယ္ေသာ အၾကံျဖစ္သြားမွန္း မသိလုိက္ရပါ။

(၃)

  ကၽြန္မက ခ်စ္သူဟူသည့္စိတ္ႏွင့္ခ်ိန္းမိေသာ္လည္း ေမာင့္အတြက္ ကစားစရာ နယ္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လုိ မွတ္ယူေနမွန္း ကၽြန္မမသိေတာ့။ ေမာင္က ဘယ္ေနရာကုိလာခဲ့ပါလုိ႕ခ်ိန္းသည္ကုိလည္း အပူမီးေတြႏွင့္မုိ႕ သြားေကာင္းမသြားေကာင္း မစဥ္းစားမိေတာ့။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္လုိ႕ေျပာ၍လည္း ကၽြန္မ တြန္႕ဆုတ္မေန။

 ေမာင္ႏွင့္ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ အခက္အခဲေတြကုိ ေျပာျပအကူအညီေတာင္းမိသည္။ ေမာင္ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ ရယ္မွန္းကၽြန္မသိေနႏွင့္ေပမယ့္ သည္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕စကားေတြသည္ အရာမေရာက္ေတာ့မွန္း သိေန၍ၿငိမ္ေနလုိက္ရသည္။ ခ်က္ခ်င္းကူညီမယ္လုိ႕ေမာင္ကေခါင္းၿငိမ့္သည္။ ကူညီ႐ုံသက္သက္ပါတဲ့။ ၀မ္းသာသြားေပမယ့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးေတြ႕သည့္အခုိက္ ၾကည္ႏူးဖုိ႕ ကၽြန္မ မအားပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မက ျပန္ေတာ့မည္ဟု ေျပာ၍ ႏုတ္ဆက္ၿပီးျပန္ရန္ျပင္ေတာ့  ေမာင္က မသြားပါနဲ႕ဦး အေအးေသာက္ဦးဟုေျပာ၍ ျပန္ထုိင္လုိက္ေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ေတြေလးေနသည္။ 

      ေမာင္ယူလာသည့္ အေအးကုိ ျမန္ျမန္ကုန္နားေအးသည္ အေနျဖင့္ တစ္ခ်ိုဳင့္တည္းေမာ့ေသာက္လုိက္မိသည္။ အပူမီးေတြ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ ကၽြန္မ အခုမွသတိထားမိသည္က ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ဘယ္သူမွမ႐ွိေနမွန္း သိရေတာ့သည္။ ခ်က္ခ်င္းထျပန္မည္အျပဳ မုိက္ခနဲ လဲက်သြားရသည္။ မ်က္ခြံေတြေလးလံလာၿပီး အိပ္ခ်င္လာသည္။ ကၽြန္မေနာက္က်သြားေလၿပီ။

   နားထဲမွာ ေမာင့္ရဲ႕စကားသံေတြမပီ၀ုိးတ၀ါး။

ကၽြန္မႏုိးလာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေဘးမွာ ေမာင္အိပ္ေနသည္။ အုိ........ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မငုံ႕ၾကည့္မိေတာ့ အ၀တ္ေတြ ဖ႐ုိဖရဲ။ ကၽြန္မသိလုိက္ပါသည္။ ရင္ထဲမွာေရာ မ်က္၀န္းထဲမွာပါ မ်က္ရည္ေတြ အျပည့္။ အလုိမတူပါပဲ ကၽြန္မ ဘ၀ ဖက္ကေလးပမာေပါက္သြားခဲ့ေလၿပီ။ အကူအညီေပး႐ုံသက္သက္တဲ့လား ေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မ ခႏၶာကုိ ေမာင္ တဒၤဂ၀ယ္သုံးလုိက္သည့္ေပါ့။ ေမာင္ ကၽြန္မကုိ တကယ္မခ်စ္ခဲ့။ ကၽြန္မရဲ႕ အလွအပေၾကာင့္ ခ်ဴလုိၾကဴလုိသည္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀၊ အ႐ွက္၊ သိကၡာေတြသည္ အဖတ္ဆယ္မရေတာ့။ ေမာင့္ရဲ႕ ဆူလြယ္ႏွပ္လြယ္သည့္ မိန္းကေလးစာရင္းထဲ ကၽြန္မကုိ ထည့္သြင္းလုိက္သည္ေပါ့။ ေမာင့္ရဲ႕ သေဘာထားကုိ ဘြင္းဘြင္းႀကီး သိလုိက္ရသည့္ ခဏ ကမၻာပ်က္သည္ထက္ဆုိးသြားခဲ့ေလၿပီ။ ယုိင္နဲ႕ေနသည့္ေျခလွမ္းေတြႏွင့္ ထြက္လာမိသည္။ အျပင္မွာေတာ့ ေမွာ္ရီ ပ်ိဳးေနေလၿပီ။

  အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူေတြစုေနသည္ကုိ ျမင္ရသည့္အခုိက္ စိတ္ထဲထိတ္ခနဲ။ အေမေျပးလာၿပီးေျပာသည္။

 ““ သမီး အေဖ ဆုံးၿပီ ”” တဲ့။ အုိ.....ဘုရား...။မ်က္ရည္ေတြ အဆီးအတားမဲ့စြာ ယုိစီးၾကလာသည္။ အားရေအာင္ ငိုလုိက္စမ္း မိႏွင္းေ၀။ နင့္ဘ၀ေတာ့သြားၿပီ။ မ်က္ရည္ေတြက ဘယ္သူ႕အတြက္လည္းကြယ္။ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းမႈ၊ နာက်င္မႈ၊ ခံျပင္းမႈ၊ မုန္းတီးမႈေတြႏွင့္အတူ အမ်ိဳးအမည္မသိ ေ၀ဒနာေတြ ေရာႁပန္းေနသည္။ မငုိပါနဲ႕ေတာ့။ မငုိပါနဲ႕ေတာ့ ႏွင္းေ၀။  ကၽြန္မ စိတ္ကၽြန္မ ထိန္းမရေတာ့။ အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္။ ကၽြန္မလက္ထဲကေငြေတြက အေဖ့အတြက္ ျဖစ္ခဲ့သည္လား။ ကၽြန္မအတြက္ျဖစ္ခဲ့သည္လား။ ကၽြန္မ တန္ဖုိးထားတဲ့ အပ်ိဳစင္ဘ၀၊ ကၽြန္မေလးစားခ်စ္ခင္တဲ့ အေဖ။ တၿပိဳင္နက္တည္း ဆုံး႐ွံဳးလုိက္ရၿပီ။ အစားထုိးဖုိ႕ တစ္စုံတစ္ရာမ႐ွိ။ အေမကေတာ့ တရားႏွင့္ေျဖပါ သမီးရယ္တဲ့။ ေ၀ဒနာေတြ ျပာပူမီးလုိ အုံေႏြးေႏြး။

  အေဖ့ စ်ာပနၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္မစိတ္ေတြအနည္မထုိင္ေသး။ တစ္လ ႏွစ္လေနေတာ့ မူးေ၀သလုိ၊ ေမာသလုိလုိႏွင့္ တစ္ခါတစ္ေလ အန္မိသည့္ အခါ ကၽြန္မလိပ္ျပာေတြ လြင့္စင္ေတာ့မည္အတုိင္း။  စိတ္ထဲထင္တာ မဟုတ္ပါေစနဲ႕လုိ႕ ဆုေတာင္းေပမယ့္ ဆုေတာင္းလြဲသူကၽြန္မ ေ႐ွ႕ဆက္ရမည့္ညေတြသည္ ေမွာင္လြန္းပါသည္။ ညတာ႐ွည္အိပ္မက္မ်ားဦးမည္။  ကမၻာ႕အျပင္ဖက္ ထြက္ေျပးခ်င္ေပမယ့္ ေျခလွမ္းေတြအားမ႐ွိ။ စိတ္အလုိလုိက္ ခ်စ္မိသည့္ အမွား  ဘ၀ႏွင့္ေပးဆပ္ၿပီးမွ ဆုံး႐ွံဳးလုိက္ရသည့္ ပြဲက ကၽြန္မ ဂုိးသြင္းခံလုိက္ရသည္ေလ။ အခုေတာ့... အ႐ွက္ေတြ သိကၡာေတြ အဖတ္ဆယ္ဖုိ႕ ဘယ္က အားေတြရမည္လဲ။ မိန္းမသားတစ္ေယာက္အတြက္ လူလည္ေခါင္ အထုပ္မျဖည္ရဲ႕သည့္ အျဖစ္ကုိ ကၽြန္မဖြင့္ေျပာရမည္လား။ အိပ္မက္ဆုိးေတြမက္ေနပါသည္။ အေတြးတေစၦေျခာက္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္က ဘာသာျပန္လြဲၿပီး အတိမ္အနက္မသိခဲ့သည့္ အမွားႏြံမွန္းသိတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ ေႏွာင္းသြားခဲ့ၿပီ။

အဖန္တစ္ရာဆုိသည့္သံသရာအတုိင္းက်င္လည္ေနရဦးမည္ဆုိခဲ့လွ်င္...ဆုေတာင္းတုိင္းျပည့္ခ်င္ပါသည္။အခ်စ္ကုိဘာသာျပန္တဲ့အခါ.....ေပးဆပ္မႈေတြႀကီးမားေနဦးမည္ဆုိလွ်င္.......အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိ ဘာသာျပန္ဖုိ႕ အတြက္ ကၽြန္မ ညတုိင္း ညတုိင္း စဥ္းစားေနရဦးေတာ့မည္....။

ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)