လူတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္အမွန္ကုိ သိရွိေစရန္မွာ ခက္လွပါသည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဟု ရြက္လြင့္ၿပီးခါမွ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ အေျခအေနေၾကာင့္ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရျခင္းကုိ သူ မုန္းပါသည္။ မည္သုိ႕ေသာ ခံစားခ်က္မိ်ဳးမ်ား ျဖစ္ေပၚေသာေၾကာင့္ သူ႕ကုိ ဆင့္ေခၚရပါသနည္း။ သူ အေျပးအလႊား ျပန္လည္ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္မူ ျမင္ကြင္းက မေကာင္းလွ။
မနက္ေနျခည္ႏုႏု၏ အလင္းေရာင္သည္ ကုတင္ေပၚ၌ အရုိးေပၚအရည္တင္လွ်က္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ လူမမာေပၚတြင္ ေရးေရးေလး က်ေရာက္လွ်က္ရွိသည္။ ထုိလူ႕အတြက္ အခ်ိန္သည္ သိပ္မရွိေတာ့။ အေ၀းဆီကေန ျပန္လာေသာ သူ႕ကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဟန္ရွိသည္။ သူအခန္းတြင္သုိ႕ ေျခတစ္လွမ္းစတင္ ၀င္ေရာက္လုိက္သည္ႏွင့္ အားလုံး ေသာ မ်က္လုံးမ်ားသည္ သူ႕ထံသုိ႕ စုျပံဳက်ေရာက္လာသည္။
ထုိအၾကည့္မ်ားေၾကာင့္ပင္ သူ႕ကုိယ္သူ သိမ္ငယ္သြားသေယာင္ ထင္လုိက္မိေသးသည္။ သုိ႕ေသာ္ အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္၏ သိမ္ငယ္မႈမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။ လက္တေလာ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ သူ႕အား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရေလျခင္းဟူေသာ စာနာစိတ္မ်ိဳးမွ ေပၚေပါက္လာေသာ သိမ္ငယ္မႈမ်ိဳးျဖစ္သည္။
“ ေဟာ ေရာက္လာၿပီ.. “
မာေၾကာၿပီး ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ မိန္းမသားတစ္ေယာက္၏ အသံက သူေရာက္လာေၾကာင္း အသိအမွတ္စတင္ျပဳေလသည္။
“ သားငယ္ ေရွ႕ကုိလာခဲ့ သူက မင္းကုိေစာင့္ေနတာ“
သူ႕ကုိ ေစာင့္ေနၾကသည္တဲ့။ သူ႕ကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေစာင့္ေနရသနည္း။ ေစာင့္ေမွ်ာ္စရာ အေၾကာင္းေရာ ရွိပါရဲ႕လား။ ထုိမွ်ေလာက္အထိေရာ သူက ဤအိမ္ႀကီးတြင္ အေရးပါအရာေရာက္ခဲ့လုိ႕လား။ ခုမွ ဟာသတစ္ခုကုိ ျပဳလုပ္ဖန္တီးေနၾကသည္လား။
“ကုိလြင္…ကုိလြင္ ရွင္ၾကားရဲ႕လား..ရွင့္သား ျပန္ေရာက္လာၿပီ ခုေလးတင္ေရာက္တာ .. “
သူ ကုတင္ေဘးတြင္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ တင္းမာခက္ထန္စြာ ေနတတ္ခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ ကာလတုိေလးအတြင္းတြင္ ဤမွ်ေလာက္အထိ လဲေလ်ာင္းရေလာက္ေအာင္ ခုိင္မာေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္က ဘာမ်ားဘာလိမ့္ဟု ေတြးေနမိသည္။ ပါးေခ်ာင္ နားေခ်ာင္မ်ားက်လွ်က္ မ်က္ကြင္းမ်ားညိဳကာ ယခင္က်န္းမာစဥ္ကာ ႏုပ်ိဳမႈမ်ားကုိ အစ ပင္ရွာမရေတာ့ေခ်။ ဒါ မင္းအေဖပါဟု ေျပာ၍သာ သူက အေဖဟု သိရေသာ္လည္း ယခင္ အေဖႏွင့္ ယခု အေဖသည္ အျခား နားႀကီး ျခားနားေနေလၿပီ။
“အေဖ…သားငယ္ျပန္ေရာက္လာၿပီ..အေဖၾကားရဲ႕လား“
အေဖက မ်က္လုံးမ်ားကုိ တျဖည္းျဖည္းဖြင့္ၾကည့္လာသည္။ ထုိအခါမွ အေဖ့မ်က္၀န္းမ်ားသည္ မာန္မာနဟူ၍ တစုိးတစိမွမရွိေတာ့ဘဲ ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ မ်က္ရည္မ်ား ၀ဲလွ်က္ရွိသည္။ အေဖ ဘာေၾကာင့္ မ်က္ရည္၀ဲရသည္လဲ။
“ဘာမွ မျဖစ္ေစရေတာ့ဘူးေနာ္အေဖ..သားငယ္ျပန္ေရာက္လာၿပီ အန္တီငယ္ အေဖက ဘယ္လုိျဖစ္ရတာလဲ ဗ်ာ ။ ကၽြန္ေတာ္ထြက္သြားတာမွ သုံးလေလာက္ေလးရွိေသးတာ ။ ဒီေလာက္အခ်ိန္တုိေလးနဲ႕ အေဖက ခုလုိ ခ်ံဳးခ်ံဳးက် အိပ္ယာထဲလဲရတယ္လုိ႕။“
“အန္တီငယ္တုိ႕အျပစ္လုိ႕ သားငယ္ဆုိခ်င္ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းအေဖ အိပ္ယာထဲလဲရတဲ့ အေၾကာင္းကုိေတာ့ အန္တီငယ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး“
ထုိမွ်ေလာက္ႏွင့္ အေျဖက ထြက္မလာေတာ့။ အခန္းတြင္းရွိ လူမ်ားကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ေခါင္းမ်ားကုိ ငုံ႕ထားလွ်က္ သူ ေမးလာမည့္ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ေရွာင္တိမ္းေနၾကသည္။ သူ မည္သည့္ေမးခြန္းမ်ိဳးမွ မေမးမိေအာင္ ႏုတ္ကုိ ပိတ္ထားမိသည္။
“သားငယ္“
တုိးတုိးေလး။ တုိးတုိးေလးမွ တကယ့္တုိးတုိးေလးပင္။ ဒါ အေဖ့အသံလား။ သူ မယုံၾကည္ႏုိင္ပါ။
“ေျပာပါ အေဖ။ အေဖေျပာခ်င္တာသာေျပာပါ။ သားငယ္ နားေထာင္ေနပါတယ္.။“
အခန္းတစ္ခုလုံးသည္ အပ္က်သံပင္ မၾကားေအာင္ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ ထုိမွ်အထိ အသံမ်ားအားလုံး တိတ္ဆိတ္သြားရသနည္း။ တကယ္ပူပန္ေသာ စိတ္မ်ိဳးႏွင့္ လာေရာက္ျပဳစုေနၾကေသာ လူမ်ားသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရးေရးေလးမ်ား ထားထားမိၾကသလား။ ထုိေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္ သူျပန္လာမွ ျပည့္စုံရမည့္ သေဘာမ်ိဳးသက္ေရာက္ေအာင္ မည္သူကမ်ား ျပဳလုပ္ထားပါသလဲ။
“သားငယ္..အေဖေလ သားငယ္အေပၚ လြန္ခဲ့တာေတြကုိလည္း အေဖတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေျပာမိ ဆုိမိတာလုိ႕ပဲ မွတ္ေပးပါေတာ့ သားငယ္ရယ္.. “
“ အေဖရယ္ သားငယ္က အေဖ့ကိုစိတ္ဆုိးလုိ႕မဟုတ္ပါဘူး၊ သည္းခံႏုိင္စြမ္းေတြ မရွိေတာ့လုိ႕ပါ။ အေဖ ေနေကာင္း က်န္းမာလာမွာပါေနာ္ အေဖ။ ေနေကာင္းက်န္းမာလာမွာပါ..။ အန္တီငယ္လည္းရွိတယ္ေလ။ အေဖမွာ သားသမီးေတြအမ်ားႀကီးရွိတာပဲ။ အားမငယ္ပါနဲ႕အေဖရယ္။“
အေဖ့ႏွဳတ္ခမ္းထက္တြင္ အျပဳံးတစ္ခု။ ျပံဳးေယာင္ေယာင္ေလး သမ္းသြားသည္ကုိ ျမင္လုိက္ရသည္။
“သားငယ္ အေဖရဲ႕ စစ္မွန္ေသာ စိတ္အရင္းခံသာ ျမင္တတ္ခဲ့ရင္ အေဖ ေနေပ်ာ္ပါၿပီ ။ ဒီေလာက္ထိ အေဖ အသက္ရွည္ေနတာလည္း သားငယ္ေၾကာင့္ပါ.သားရယ္..။ ကဲ အားလုံးသြားၾကေတာ။့ မငယ္…ငါ့ကုိ ေရတုိက္ဦး လည္ေခ်ာင္းေတြ ေျခာက္လုိ႕ေမာတယ္ကြယ္“
အန္တီငယ္က ေရခြက္တစ္ခြက္ျဖင့္ ေရငဲွ႕ေပးၿပီး သူ႕ထံသုိ႕ကမ္းေပးသည္။ သူ အလုိက္သင့္ယူကာ အေဖကုိ ေဖးမလွ်က္ ေရကုိ ျဖည္းညွင္းစြာ တုိက္လုိက္သည္။ အန္တီငယ္က မ်က္ရည္မ်ား၀ဲလွ်က္။ သူ႕ရင္ဘတ္ထဲတြင္လည္း စုိ႕တက္ေနသည္။ မ်က္ရည္မက်မိေအာင္ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားယူေနရသည္။ သူ ေရခြက္ကုိ အန္တီငယ္ထံ ျပန္ကမ္းေပးၿပီးေနာက္ အေဖ့အား ေမြ႕ယာထက္သုိ႕ အသာေဖး၍ ျပန္ခ်ေပးလုိက္သည္။
ထူးဆန္းစြာ ေလးလံသြားေသာ အေဖ၏ခႏၶာကိုယ္ႀကီးအား သူေပြ႕ဖက္လွ်က္ ေၾကာင္ေငးေနမိသည္။ အန္တီငယ္က အိခနဲတစ္ခ်က္ ရွိဳက္ငုိလုိက္သည္။ သူသည္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ အေဖ့အား ျပန္လည္ေပြ႕ဖက္ထားမိေလသည္။ သူ႕မ်က္၀န္းမ်ားဆီမွ မ်က္ရည္မ်ား တစ္လိွမ့္ခ်င္း လွိမ့္က်လာကုန္သည္။ အခ်ိန္သည္ ေနာက္က်သြားေခ်ၿပီေကာ။
“ ငုိလုိက္စမ္းပါ အားရပါရ ငုိလုိက္စမ္းပါ သားငယ္ရယ္၊ မင္းအေဖ မင္းျပန္လာလုိ႕ အေသေျဖာင့္သြားပါၿပီကြယ္။ ငုိလုိက္ပါ ငုိခ်လုိက္ပါ…။ “
အိမ္ေအာက္ထပ္ဆီမွာ ေျပးတက္လာၾကေသာ ေျခသံမ်ားကုိၾကားရသည္။ သူ ဆတ္ခနဲ႕လွည့္ၿပီး တစ္ခုခု ေျပာမိအျပဳ…
“သားငယ္…….“
အန္တီငယ္က မ်က္ရိပ္မ်က္ေျချဖင့္ ေခါင္းယမ္းျပလုိက္သျဖင့္ သူေျပာမည့္ စကားမ်ားသည္ ႏွဳတ္ခမ္း၀တြင္ပင္ ရပ္တန္႕သြားရေလသည္.။
~~~~~~~~
(၁)
ေရနံေခ်းမ်ား မည္းမည္းက်ဳတ္ေအာင္ သုတ္ထားေသာ အိမ္ႀကီးကုိ ဟုိးအေ၀း ခပ္လွမ္းလွမ္းကပင္ ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ အသစ္စက္စက္ မုဆုိးဖုိးေလးတစ္ေယာက္အဖုိ႕ ဤ အိမ္ႀကီးထဲတြင္ သားသမီး ငါးေယာက္ႏွင့္ေနေနရသည္မွာ ပ်င္းစရာေကာင္းသည္ဟုပင္ေျပာခ်ိန္မရေပ။ အိမ္ႀကီးတြင္ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ဆူဆူညံညံျဖင့္ သားသမီးမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနရသည္ကုိ မုဆိုးဖုိးေလး ေက်နပ္ပါသည္။ သြားေလသူ ဇနီးသည္ကုိပင္ တစ္ခါတစ္ရံမွသာ တမ္းတျဖစ္ေတာ့သည္။
အစစ အရာရာ ကုန္လုံျပည့္စုံေနသည့္ မုဆုိးဖုိေလးသည္ အရြယ္ကလည္းရွိေနေသးသျဖင့္ မုဆုိးဖုိေလးသာ မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းယူလာပါက ေခါင္းၿငိမ့္ရန္ အဆင္သင့္ရွိေနသည္ သမီးမိန္းကေလးရွင္ မိဘမ်ားကလည္းရွိေသး၏။ တစ္ပင္လဲမူ တစ္ပင္ထူဆုိသည္ ဆုိရုိးစကားအတုိင္း မုဆုိးေလးသည္ ေဆးေပးမီးယူ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ေကာက္ခါ ငင္ခါယူလုိက္ေသာအခါတြင္မူ ဤအိမ္ႀကီးသည္ ေပ်ာ္စရာအတိဖုံးေသာ အိမ္ႀကီးရခုိင္အျဖစ္မွ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းသံမ်ားကုိသာ ပတ္၀န္းက်င္က ၾကားလာရေလေတာ့သည္။
“ အေဖ ဒီလုိ မေျပာမဆုိလုပ္လုိက္တာေတာ့ သမီးတုိ႕ စိတ္ဆုိးတယ္ အေဖ။ သမီးတုိ႕ကုိ ႀကိဳေျပာေတာ့ေရာ အေဖ့မွာ ဘာျဖစ္သြားမွာမုိ႕လုိ႕လဲ။ ခုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မ်က္ႏွာဘယ္လုိျပရမလဲ။ အေမသာ တမလြန္ကေန သိရင္လဲ“
“ေတာ္ေတာ့ ထားခင္..။ ေသၿပီးတဲ့ သူကုိ တမေနနဲ႕ အေဖက သမီးတုိ႕အေမကုိေမ့လုိ႕လည္းမဟုတ္ဘူး။ သမီးတုိ႕ သားတုိ႕ကုိ စာရင္းထဲ ထည့္မတြက္လုိ႕လဲမဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥဟာ တုိင္ပင္စရာမလုိေလာက္ေအာင္ သားတုိ႕ သမီးတုိ႕ရဲ႕ အသိဥာဏ္ေတြ ရင့္သန္လာၿပီထင္လုိ႕။ ခုေတာ့ အေဖ့ သားသမီးေတြဟာ အေဖ ထင္သလုိမဟုတ္ပါလား။ ဒီေတာ့ အေဖေျပာခ်င္တာက မငယ္ကုိ သမီးတုိ႕တေတြက အေမတစ္ေယာက္လုိ ဆက္ဆံေပးပါလုိ႕ေျပာခ်င္တယ္။“
ထုိ႕သုိ႕ေျပာလုိက္သည္ႏွင့္ သားသမီး ငါးေယာက္လုံးသည္ မီးကုိေရႏွင့္ဖ်န္းလုိက္သည့္ပမာ ရွဲခနဲ ေျပာလက္စမ်ား ၿငိမ္းသက္လုိက္ရေတာ့သည္။ ၾသဇာႀကီးမားေသာ ဖခင္ႀကီး၏ ဆႏၵမ်ားကုိ ဘယ္ေသာအခါမွ လြန္ဆန္ခဲ့ဖူးျခင္းမရွိေသာ သားသမီးမ်ား မဟုတ္လား။
ဦးေအာင္လြင္ဆုိေသာ မုဆုိးဖုိႀကီး မိန္းမ ယူလုိက္ေသာ သတင္းသည္ ထုိၿမိဳ႕ေလးတြင္ ဟုိးေလး တေက်ာ္ေက်ာ္ျဖစ္သည္မွာ ၿမိဳ႕အစြန္အဖ်ားရွိ ေက်းရြာမ်ားအထိပင္ ေပါက္ေရာက္ေလသည္။ ထုိမွ်အထိ ဦးေအာင္လြင္၏ နာမည္သည္ေက်ာ္ေဇာလွသည္။ စီးပြားေရးေလာကတြင္ ဦးေအာင္လြင္ဆုိလွ်င္ တည္ၾကည္ေသာ၊ ေျဖာင့္မတ္ေသာ၊ ကတိတည္ေသာ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ လူတုိင္းက ယုံၾကည္ကုိးစားၾကသည္။
ၿမိဳ႕ပတ္ပတ္လည္ရွိ ေက်းရြာမ်ား၏ လယ္ယာအေျမာက္အမ်ားကုိလည္း ပုိင္ဆိုင္ျပန္ေသးသည္။ ထုိေက်းရြာမ်ားတြင္ ဦးေအာင္လြင္၏ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈမွာ ရြာရွိ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးၿပီးၿပီးလွ်င္ ဦးေအာင္လြင္ၿပီးမွ ရြာလူႀကီးက အေရးပါေလသည္။ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား၏ ယုံၾကည္ကုိးစားရာသည္ ဦးေအာင္လြင္သာလွ်င္ျဖစ္လာရေတာ့သည္။
ဦးေအာင္လြင္၏ ပထမဇနီး ေဒၚေမသက္ခင္ ဆုံးသြားကတည္းက အမ်ားက မုဆုိးဖုိအသစ္စက္စက္ကေလး၏ ေနာက္ျဖစ္လတၱံ႕ေသာ ကိစၥအေရးကုိ စိတ္ပါ၀င္စားၾကသည္။
သုိ႕ေသာ္ ဦးေအာင္လြင္ဘက္မွာ ဇနီးဆုံးၿပီး ေလးႏွစ္ေက်ာ္သည့္အထိ တည္ၿငိမ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေသာအခါတြင္ မည္သူမွ် အေလးမထားမိၾကေတာ့။
ထုိစဥ္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ေရျပင္ကုိခဲႏွင့္ေပါက္သလုိ လွဳပ္ခတ္သြားေသာ ဦးေအာင္လြင္၏ မိန္းမ ယူလုိက္ေသာ သတင္းသည္ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႕လာေသာအခါတြင္ အားလုံးက ေကာက္ရုိးမီးပမာ ထေတာက္ျပန္ေလသည္။ အခ်ိဳ႕က ကဲ့ရဲ႕ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က နားလည္ေပးၾကသည္။ ခ်ီးမြမ္း ခုႏွစ္ရက္၊ ကဲ့ရဲ႕ ခုႏွစ္ရက္ ျပဳတတ္ၾကေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဦးေအာင္လြင္ကလည္း ဂရုမစုိက္ေပ။ သုိ႕ေသာ္ ဦးေအာင္လြင္ ဂရုစုိက္ရန္ရွိသည္မွာ သူ၏ ရင္းႏွင့္သည္းရွာ သားသမီးမ်ားပင္ျဖစ္ေလသည္။ သုိ႕ရာတြင္လည္း ယခု ကိစၥတြင္မူ သားသမီးမ်ားကုိ လစ္လွ်ဴရွဳၿပီး သူတစ္ကုိယ္တည္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေလသည္။
သူ႕သေဘာက သားသမီးမ်ားအား ေနာက္မွ အေျခအေနကုိ ေအးေအးေဆးေဆးရွင္းျပၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့မည္ဟု။ ယခုတြင္မူ သားသမီးမ်ားဘက္မွ သူ႕အား အျပစ္ျမင္လုိသည့္ စကားမ်ားကုိ ဆုိလာၾကရာတြင္ ကနဦးေတြးေတာထားသည္မ်ား ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ရန္လုိလာေတာ့သည္။ သမီးႀကီး ထားထားခင္ႏွင့္ သမီးလတ္ လတ္လတ္ခင္တုိ႕ကုိ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာ၍မရ။ တတိယသား ထက္ေက်ာ္ခင္ ႏွင့္ ႏုိ႕ညာ စတုတၳသမီးငယ္ သီရိခင္ကေတာ့ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆုိယူလွ်င္ သေဘာေပါက္ႏုိင္သည္။ အငယ္ဆုံးေကာင္ လြင္ငယ္ခင္ ကိုေတာ့ျဖင့္ သူအေတာ္ေလး ေျပာယူရမည္ပင္။
အငယ္ေကာင္က ကြယ္လြန္သူ ဇနီး ေမသက္ခင္ႏွင့္တူလွသည္။ စိတ္ဆတ္သလုိ မထင္ရင္ မထင္သလုိ ျပဴမူတတ္သည္။ ထင္ရာစုိင္းျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္သည့္ သေဘာရွိသည္။ အငယ္ေကာင္ကုိ သူက အားလုံးေသာ သားသမီးမ်ားထဲတြင္ ပုိခ်စ္သည္။ ရုပ္ရည္ကအစ စိတ္ဓါတ္ပုိင္းတြင္ သူႏွင့္ ေမသက္ခင္တုိ႕၏ အေမြကုိပုိင္ဆုိင္ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ခုလည္း အထက္က သမီးႀကီးႏွင့္ က်န္သားသမီးမ်ားက သူ႕အား ရုတ္တရက္မိန္းမ ယူလာသျဖင့္ မလုိသည့္ဟန္ျပၾကေသာ္လည္း ထုိေကာင္ကမူ တုပ္တုပ္မွ်မလွဳပ္ပဲ သူ႕အား ရွဴတည္တည္ႀကီး ၾကည့္ေနေလသည္။ ထုိသည္ကုိ မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳလွ်က္ သူက သူလုိခ်င္ေသာ ဆႏၵတစ္ခုကုိသာ မ်က္စိမွိတ္ေျပာခ်ကာ အေပၚထက္သုိ႕တက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
အိပ္ခန္းတံခါးကုိဖြင့္လုိက္ေသာအခါ ပူပူေႏြးေႏြး ခ်စ္ဇနီးငယ္ငယ္က ေစာင့္လုိ႕ႀကိဳေနရွာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာထက္က ခံစားမႈအရိပ္အေရာင္ကုိပါ အဓိပါၸယ္ရွာၾကည့္ေနသည္ကုိလည္း သူသိသည္။ လင္မ်က္ႏွာတစ္ရြာထင္ၿပီးလုိက္လာခဲ့ရသည့္ မိန္းမသားတစ္ေယာက္အတြက္ စုိးရိမ္ပူပန္စရာလည္း ပူပန္သင့္ေပသည္။
လင္ေတာ္ေမာင္၏ သားသမီးမ်ား စိတ္ထဲတြင္ မိမိအေပၚ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ရွိၾကရဲ႕လား ဆုိသည္ကုိလည္း သိခ်င္ေနျပန္သည္။
အခန္းတြင္းသုိ႕ ၀င္လာေသာ လင္ေတာ္ေမာင္၏ မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ ညိဳးႏြမ္းေနသည္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရကတည္းက အေျဖကုိ သိႏွင့္ေနၿပီလားဟု ေတြးမိရသည္။ သုိ႕ေသာ္ ငယ္ငယ္သည္ ျပံဳးရႊင္စြာျဖင့္ပင္-
“ေနာက္ေတာ့ နားလည္လာမွာပါ ကုိလြင္ရယ္၊ ခုေတာ့လည္း ရုတ္တရက္ႀကီးမုိ႕ထင္ပါရဲ႕ ။ ကုိလြင္ နားလည္ေပးလုိက္ပါေနာ္“
“ေက်းဇူးတင္တယ္ မငယ္ “
“ဘာေၾကာင့္လဲ ကုိလြင္ရဲ႕“
“ေၾသာ္ မငယ္ထင္သလုိ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိျဖစ္ေနတာကုိ သိသိရက္နဲ႕ မသိသလုိ ေနေပးတတ္လုိ႕ေပါ့“
“ အုိ မဟုတ္တာ ကုိလြင္ရယ္။ တကယ္ေျပာတာ ကုိလြင့္ သားသမီးေတြဟာ ရုပ္ရည္ေလးေတြ ၾကည့္တာနဲ႕တင္ သူတုိ႕ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကေလးေတြကုိ ျမင္ရပါတယ္။ သူတုိ႕ေတြ မၾကာခင္ နားလည္လာမွာပါ ကုိလြင္“
မငယ္ေျပာသလုိျဖစ္လာပါေစလို႕ ကုိလြင္ ဆုေတာင္းရေတာ့မွာေပါ့ ဟု သူ႕စိတ္ထဲတြင္သာ ေျပာမိလုိက္ေတာ့သည္။ ထုိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခု သူ ခုိးခ်လုိက္သည္ကုိေတာ့ ခ်စ္ဇနီး ပူပူေႏြးေႏြးေလး ေဒၚငယ္ငယ္ မသိလုိက္ရွာပါ.။
~~~~~~~~
(၂)
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ မိမိ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ျပႆနာမ်ားက ႀကီးထြားလာတတ္သည္ကုိ လူ အမ်ား ႀကံဳဖူးၾကလိမ့္မည္။ မိဘႏွင့္ သားသမီးၾကားတြင္ မဆုိစေလာက္ေသာ အဖုအထစ္တုိ႕သည္ အနည္းႏွင့္အမ်ား ရွိေနတတ္ၾကသည္။ သားသမီးမ်ားဘက္မွာ ေျပာခြင့္မသာသျဖင့္ ၿငိမ္သက္လက္ခံထားရေသာ္လည္း ရင္တြင္းမွာ ခံစားခ်က္မ်ား မီးေတာက္ပမာ ႀကီးထားေလာင္ကၽြမ္းလာေသာအခါတြင္ အရြဲ႕တုိက္ျခင္းျဖင့္ မိဘမ်ားသိေအာင္ ျပဳမူတတ္ၾကသည္ကုိ ဦးေအာင္လြင္ သိလာရသည္။ သုိ႕ေသာ္ ထုိသုိ႕ ျပဳမူျခင္းျဖစ္ ကိစၥ အရပ္ရပ္မ်ားသည္ ေျပလည္လာႏုိင္သည္ မဟုတ္သည္ကုိ သူတုိ႕ေလးေတြ မသိၾက။ နားလည္မူတစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္ယူတတ္ပါမွ မိဘတုိ႕သေဘာကုိ အနည္းငယ္ ေစာေၾကာမိလာႏုိင္မည္ကုိလည္း မသိၾက။ ယခုတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ဤအိမ္ႀကီးသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနရျခင္းျဖင့္ သာယာမႈ ကင္းမဲ့လာေနသည္ကုိ ေတြ႕ေနရေလသည္။ ထုိ႕အတြက္ေၾကာင့္လည္း ဦးေအာင္လြင္ စိတ္ဆင္းရဲေနရသည္။
တစ္ဘက္တြင္ သားသမီးမ်ားက စည္းမ်ဥ္းတစ္ခုကုိ အၿပိဳင္ဆြဲေနၿပီး တစ္ဘက္တြင္မူ ဇနီး ေဒၚငယ္ငယ္ႏွင့္ သူက စည္းမ်ဥ္းကုိျဖတ္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္ႏွင့္ တူေနသည္။ မီးစတစ္ဖက္ ေရမႈတ္တစ္ဖက္ကုိ သူကုိင္ထားရသည္ႏွယ္ ရင္ေမာေနရသည္။ ဦးေအာင္လြင္ ၏ စိတ္ထဲတြင္ ေနာင္တ မရခ်င္။ ထုိ႕အတူ ေဒၚငယ္ငယ္ကုိလည္း ေနာင္တမရေစခ်င္။
ခ်စ္ခင္စုံမက္သျဖင့္ အမ်ား၏ ဆန္႕က်င္မႈမ်ားၾကားထဲမွ ကေလးငါးေယာက္အေဖ မုဆုိးဖုိတစ္ေယာက္ကုိ ေပါင္းဖက္ရန္မွာ မည္မွ်ေလာက္အထိ စြန္႕စားခဲ့ရမွန္း ခန္႕မွန္းၾကည့္ရုံႏွင့္ပင္ ေပါ့ေသးေသး အခ်စ္မဟုတ္မွန္း သိေလာက္ပါသည္။ မ..ကုိခ်စ္လွ်င္ ဥကုိလည္းခ်စ္ရမည္ဟူေသာ ဥပမာတစ္ရပ္လုိပင္ ဦးေအာင္လြင္ကုိခ်စ္မိသည္ႏွင့္ သူ၏ သားသမီး ငါးေယာက္ကုိ ခ်စ္လုိက္ရမည္ကုိလည္း ၀န္မေလး၀န္႕ခဲ့။
ေဒၚငယ္ငယ္ဘက္မွ အဆုံးစြန္အထိ လုိက္ေလ်ာမႈမ်ားျဖင့္ ေမာင့္တစ္မ်က္ႏွာ တစ္ရြာထင္၍ လုိက္လာခဲ့သည္။ သုိ႕ရာတြင္ အားနာစရာေကာင္းသည္က လိမၼာပါသည္ဟူေသာ သားသမီးမ်ား၏ တုန္႕ျပန္မႈက ေအးစက္စက္ႏုိင္လြန္းေနသည္။ မ်က္ႏွာပူစရာေကာင္းေနသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ မည္မွ်ပင္ ေဒၚငယ္ငယ္က ဟန္ေဆာင္ေကာင္းေစကာမူ မိန္းမသားတစ္ေယာက္၏ အတြင္းစိတ္ကုိေတာ့ ဦးေအာင္လြင္ ခန္႕မွန္း၍ရပါသည္။ သူ႕ စိတ္ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ေစရန္အလို႕ငွာ ဖုံးဖုံးဖိဖိျဖင့္ သူမ၏ ခံစားခ်က္မ်ားကုိ လူမသိေအာင္ သုိ၀ွက္ထားရွာသည္။ ခ်စ္လုိက္မိသည္ျဖစ္ျခင္း။ ထုိစိတ္ကေလးကုိပင္ ျမတ္ႏုိးမိရရွာသည္။
မနက္မုိးလင္းသည္ႏွင့္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲတြင္ သားသမီးေတြ၏ ေ၀ရာ၀စၥကုိ တကုပ္ကုပ္လုပ္လုိက္သည္မွာ သူျပန္လာမွပင္ ထြက္လာရရွာသည္။ တစ္စက္ကေလးမွ ျငဴစူျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ။ ျပံဳးျပံဳးသာသာျဖင့္ လုိက္လုိက္ေလ်ာေလ်ာ ဆက္ဆံတတ္စျမဲ။ သမီးႀကီး အလုပ္သြားမည္ဆုိလွ်င္ ထမင္းခ်ိဳင့္အဆင့္သင့္။ သမီးလတ္ အိပ္ယာကႏုိးလွ်င္ ေကာ္ဖီက အသင့္။ က်န္ သုံးေယာက္အေပၚတြင္လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပင္ ဂရုစုိက္ရွာသည္။ သုိ႕ေသာ္ မငယ္ျပန္ရလုိက္သည္ကေတာ့ မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳျခင္းပင္။ ထုိခံစားခ်က္ေၾကာင့္ သူမသိေအာင္ က်ိတ္ငုိေနခဲ့သည္ကုိလည္း အိမ္ေဖာ္မေလး သဲသဲက ျပန္ေျပာျပသျဖင့္ သူသိရသည္။ ဤမွ်ေလာက္ေကာင္းေသာ မငယ္ကုိ သူတုိ႕ေလးေတြ မၾကည္ျဖဴႏုိင္ေသးသည္အထိ သူ႕အေပၚတြင္ စိတ္ခုေနမွန္း သူေၾကာက္လန္႕တၾကားေတြးမိေသာအခါ သူတုိ႕ေလးေတြ၏ အတၱ မည္မွ်အထိႀကီးထြားေနမည္မွန္း ရိပ္မိလုိက္ရပါသည္။
တစ္ရက္တြင္ေတာ့ သူ သားသမီး ငါးေယာက္လုံးကုိ စာၾကည့္ခန္းထဲသုိ႕ ေခၚလုိက္ရသည္။ အျပံဳးအရယ္ ကင္းမဲ့ေနရေလာက္ေအာင္ သူတုိ႕ေလးေတြ အမွန္တကယ္ ခံစားေနရရွာသည္လား။ ဖခင္တစ္ေယာက္အေပၚတြင္ မုန္းတီးစိတ္မ်ား ၀င္လာရွာေလသည္လား။
သူတုိ႕ သင္ထားေသာ ၊ တတ္ထားေသာ ပညာမ်ားက က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္စြာ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္မႈကုိ မေပးႏုိင္ဘူးထင္သည္။
“သမီးတုိ႕သားတုိ႕ကုိ အေဖ ဘာေၾကာင့္ေခၚေတြ႕ရသလဲ သိလား“
တစ္ေယာက္မွ မေျဖၾက။ မ်က္ႏွာမ်ားကုိ သူ႕ဘက္ကုိမမူထားသလုိ ၾကည့္ခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာက်ပ္ကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိၾကည့္။ တစ္ေယာက္က ျပတင္းေပါက္ကုိေက်ာ္လြန္ၿပီး အေလးမထားဟန္ျပဳလုိျပဳလွ်က္ သက္သာသလုိ ေနေနၾကသည္။
“ကဲ ေျဖၾကစမ္းပါဦး ဘာေၾကာင့္ ေခၚေတြ႕ရသလဲဆုိတာ..အားလုံး အေဖ့မ်က္ႏွာကုိၾကည့္စမ္း“
သူ႕ေလသံ အဘယ္မွ်က်ယ္ေလာင္သြားသည္မသိ အားလုံး မ်က္ႏွာေသေလးေတြႏွင့္ လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ သူ ေဒါသသံ ပါသြားေခ်ၿပီ။ သတိလက္လြတ္ေျပာလုိက္မိေသာ စကားေၾကာင့္ သူ ေနာင္တရမိလုိက္ေသးသည္။ အားလုံးေသာ မ်က္လုံးမ်ားတြင္ အံ့ၾသရိပ္မ်ားက အထင္းသား။
“ အေဖ့ သားသမီးေတြဟာ အတၱေတြႀကီးေနၾကတာကုိး၊ ကဲ ဘာမေက်နပ္တာရွိလဲ ခုေျပာၾက၊ သားတုိ႕ သမီးတုိ႕ ခံစားေနရတာေတြကုိ အေဖ့ကုိ အရင္လုိေျပာျပႏုိင္တယ္။ သားတုိ႕သမီးတုိ႕ မေျပာရင္ အေဖလည္း သိမွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႕စိတ္ထဲမွာလည္း တႏုံ႕ႏုံ႕နဲ႕ ခံစားေနရလိမ့္မယ္။ မင္းတို႕နဲ႕ အေဖက သူစိမ္းေတြမွ မဟုတ္ဘဲကြယ္..။ ကဲေျပာၾက“
သူက ခြင့္ေပးလုိက္ေသာအခါ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေျပာရေကာင္းႏုိး မေကာင္းႏုိး စဥ္းစား ေနၾကသည္။ အငယ္ေကာင္ကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ရွဳဴတည္တည္။ အႀကီးမ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္။ အလတ္ေကာင္ႏွင့္အငယ္မကေတာ့ ေျပာစရာရွိေနသည္ပုံ။ ဘယ္သူက အရင္စေျပာပါလုိ႕ သူမေျပာ။ လြတ္လပ္စြာေျပာဆုိခြင့္ကုိ သူေပးထားၿပီးၿပီ။
“အေဖက အေဖလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၿပီးလုိ႕ သားတို႕ကုိလည္း ေျပာခ်င္ရာေျပာ ဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႕ေျပာေနတာလား အေဖ“
မထင္မွတ္ထားေသာ စကားေၾကာင့္ သူ႕အရွိဳက္ကုိထိမွန္သြားသည္။ အငယ္ေကာင္။
“တကယ္ေတာ့ အေဖ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီမုိ႕၊ ခုခ်ိန္မွာ သားတုိ႕ဘက္က ခံစားခ်က္ေတြကုိေျပာျပေနရင္လည္း ဘာထူးေတာ့မွာမို႕လဲ အေဖ၊ သားတို႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကုိ အေဖသိလုိက္ရလုိ႕လဲ အေဖ ဆႏၵေတြကုိ တစ္ကေန ျပန္စလုိ႕မရေတာ့ဘူး အေဖ၊ ဆုံးရွံဳးသြားခဲ့ရတာေတြကုိ အဖတ္ျပန္ဆယ္ေပးမလုိ႕လား အေဖ။ မရေတာ့ဘူး ေနာက္က်သြားၿပီ“
“ ဘာကြ…၊“
စြပ္စြဲခ်က္မ်ားသည္ ျပင္းထန္ေနလြန္းသည္ေကာ။ သူ ဘာျပန္ေျပာရမည္နည္း။ အထင္လြဲမွားစြာျဖင့္ သားသမီးမ်ားဘက္က သူ႕အား စြပ္စြဲေနသည္မ်ားကုိ မည္သုိ႕ေသာ စကားမ်ားျဖင့္ အလိမၼာသုံးၿပီး ေျဖရမည္နည္း။
သူ ခ်စ္လွပါသည္ဆုိေသာ အငယ္ေကာင္၏ စကားတစ္ခြန္းသည္ ျပန္မထႏုိင္ေအာင္ အလဲထုိးသည့္ စကားမ်ားျဖစ္လုိ႕ေနသည္။
သူ စကားမ်ားကုိ သတိႀကီးႀကီးျဖင့္ အမွားမရွိေအာင္ ေျဖဆုိရမည္မွန္း သိလုိက္ရသည္။ ခုမွ စာေမးပြဲခန္းထဲသုိ႕ ေရာက္ေနေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ပမာျဖစ္ေနေသာ သူ႕ကုိယ္သူလည္း အရယ္ရခက္စြာ ျပန္ျမင္ေနရသည္။
“အင္း မင္းတုိ႕ေတြ အေဖ့ကုိ နားလည္လွၿပီ ေအာက္ေမ့ေနတာ၊ ခုေတာ့ မင္းတုိ႕က နားမလည္ေသးပဲကုိး၊ အေဖ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တယ္လုိ႕ သားငယ္ကေျပာတယ္၊ ကဲ့ ေျပာစမ္းပါဦး သားငယ္..လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးေတြကလုပ္တာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္လုပ္ရတာလဲ၊ အေမးရွိရင္ အေျဖရွိရတယ္၊ သားငယ္ အေဖ့ကုိ ေျပာတဲ့စကားေတြမွာလည္း အေျဖရွိရမယ္၊ မင္းတုိ႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကုိ သိလုိက္ရလုိ႕လည္း ဘာမွမထူးေတာ့ဘူး မထင္နဲ႕။ ခံစားခ်က္ဆုိတာ အျပန္အလွန္ နားလည္လုိ႕ရတယ္ကြ။ အေဖ့ ဆႏၵေတြက တစ္ကေန ျပန္စလုိ႕ ရေကာင္းခ်င္မွရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ညိွႏွိဳင္းယူလို႕ မရေတာ့ဘူးတဲ့လား။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးလုိ႕ မရေတာ့ဘူးလား..။ ဟမ္း..သားငယ္..။ မင္းေျဖ“
မေျဖပါ။ တုပ္တုပ္မွ်ပင္မလွဳပ္။ မ်က္ႏွာႀကီးေခါင္းငုံလွ်က္ ၾကမ္းျပင္ကုိ ေတြေတြႀကီး စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
“ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္သူ႕ကုိမွထည့္မတြက္ပဲ ကုိယ္က်ိဳးၾကည့္ၿပီး လုပ္တာကုိေျပာတာ၊ လူၿပိန္းေတြလုပ္တာ သားငယ္ ေျပာလုိက္ပုံက တရားလက္လြတ္မႏုိင္ဘူးလားကြယ္၊ အေဖဟာ အေဖ့ဆႏၵတစ္ခုတည္းကုိၾကည့္ၿပီး မင္းတို႕အတြက္ ဘာမွ မစဥ္းစား၊ မထည့္တြက္ခဲ့ဘူးလုိ႕ အထင္ေရာက္ေနတယ္မလား၊အေဖ့ အမွားက မင္းတုိ႕အေပၚ တြက္ခ်က္လုိက္တာ မွားသြားတာတစ္ခုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႕ကုိမွ အေဖ အျပစ္တင္ဘူးေနာ္။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အျပစ္တင္တာ။ မင္းတုိ႕အေပၚ ယုံၾကည္တာ ေစာသြားလုိ႕ အေဖမွားခဲ့တာ။ အေဖ့သားသမီးေတြဟာ က်ိဳးေၾကာင္းက်က်၊ ေတြးတတ္မယ္ထင္လုိ႕ကြ။
ဒီမယ္သား မင္းတုိ႕နဲ႕ အေဖက သူစိမ္းလား“
“…….“
“ေျဖေလ သူစိမ္းေတြလားလို႕“
“မဟုတ္ပါဘူး“
“ဒါဆုိ ဘာေတာ္သလဲ“
“ အေဖပါ “
“ ေအး ဒါဆုိ အေဖတစ္ေယာက္ကုိေတာင္ မင္းတုိ႕က နားလည္ေပးလုိ႕ မရႏုိင္ေတာ့ဘူးလား၊ အေဖ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္တာဟာ အေဖ့ရဲ႕ ကဲ့ကြာ ခပ္ရုိင္းရုိင္းေျပာမယ္..ေသြးသား ေသာင္းက်န္း ခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္လုိ႕ ထင္တယ္မလား၊ ေသြးသား ေသာင္းက်န္းခ်င္ရုံ သက္သက္နဲ႕ေတာ့ အေဖ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ေကာက္ယူပါ့မလား၊ အေဖ လုိခ်င္ရင္ လမ္းေဘးမွာ ဆူလြယ္ ႏွပ္လြယ္ မိန္းမငယ္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးပါကြယ္။ မင္းတုိ႕ေတာင္ သိလုိက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟုတ္ရဲ႕လား။ မင္းတို႕ရဲ႕ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခိ်န္ စဥ္းစားတတ္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ၊ အေဖနဲ႕ မင္းတုိ႕ ညိွလုိ႕မရေတာ့ဘူးလား..မင္းတို႕ေတြ ခံစားေနရတာကုိ အေဖသိလုိက္ၿပီ..။ ဒီေတာ့ မင္းတုိ႕ ျဖစ္ခ်င္တာကုိ ေျပာျပၾက..။ အေဖ ဘာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးရမလဲလုိ႕..။ ဒီမယ္ သားငယ္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘုူး လုိ႕ေတာ့မေျပာနဲ႕ေနာ္ ေနာက္က်သြားတယ္ဆုိတာ မရွိဘူး..။ တစ္ခုပဲ..တစ္ဖက္သားနစ္နာေစမယ့္ စကားမ်ိဳးနဲ႕ တစ္ကေန ျပန္စ ပါလုိ႕ေတာ့ မေျပာနဲ႕..။အဲဒါ စကားလက္လြတ္ေျပာတာ“
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ အခန္းက တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
“သားသမီးေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္မွ နားလည္မေပးႏုိင္ရင္ မိဘလုပ္ေနလုိ႕မရပါဘူး သားတုိ႕ သမီးတုိ႕ရယ္၊ မင္းတုိ႕ေတြ လုပ္ေနတာေတြ၊ မငယ္ကုိ ဆက္ဆံေနတာေတြဟာ အေဖက ေမြးထားတဲ့ သားသမီးေတြမွ ဟုတ္ပါရဲ႕လားလုိ႕ သံသယျဖစ္လာတယ္၊ မင္းတုိ႕ရဲ႕ အသိမွာ မိေထြးဆုိတဲ့ အသိအျပင္ ဘာေတြ ၀င္ေရာက္ေနသလဲဆုိတာ အေဖ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ တကယ္ေတာ့ မငယ္မွာ မင္းတုိ႕ထင္ထားတဲ့ ယုတ္ညံ့တဲ့ စိတ္ထားမ်ိဳးမရွိပါဘူး။ မင္းတို႕ထင္သလုိျဖစ္လာရင္ အေဖ့အျပစ္တစ္ခုပဲ။ အေဖ အေျမာ္အျမင္မရွိလုိ႕ပဲေပါ့။ မိေထြးေတြထဲမွာမွ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီလို႕ မင္းတုိ႕ျမင္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ အေကာင္းျမင္စိတ္ကေလး ေမြးၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ ေမတၱာဆုိတာ အသြားအျပန္ရွိရတယ္။ ေရေပးတဲ့လက္ကုိ မီးစ..ေတာ့ ျပန္မထုိးေပးပါနဲ႕ကြယ္။ ဒီေလာက္ပဲ အေဖ မွာခ်င္တယ္“
စကားလုံးမရွိေသာ အခန္းကဲ့သုိ႕ မည္သည့္ တုန္႕ျပန္သံမွ်မၾကားရပဲ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ သေဘာေပါက္သည္မေပါက္သည္ကုိေတာ့ျဖင့္မသိ။ သူ႕ရင္ထဲမေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပင္။ မငယ္ ေရခြက္ကေလး ကုိင္ၿပီး ၀င္လာသည္။ အားနာၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ျဖစ္လုိက္သည္။ မငယ္က ျပံဳးပါသည္။
ထုိအျပံဳးသည္ ခြင့္လႊတ္ျပံဳးတည္း။
~~~~~~~~
(၃)
ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းျဖင့္ ခံစားခ်က္မ်ားကုိ ဖုံးဖိတတ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ ငယ့္အတြက္ေၾကာင့္ႏွင့္ေတာ့ သူ႕ကုိ စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္သည္မွာ အမွန္တရားျဖစ္သည္။ ငယ္က မိန္းမသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အတြက္ မ်က္ရည္ကုိ လူကြယ္ရာတြင္ အေဖာ္ျပဳႏုိင္ေသာ္လည္း သူကေတာ့ မည္သုိ႕ေသာနည္းျဖင့္ စိတ္အတြင္းက ေ၀ဒနာ အစိုင္အခဲကုိ ေျဖေဖ်ာက္ပါသည္လဲ။
သူ အရက္ေတြ ေသာက္ၿပီး ေျဖရွင္းေလ့ရွိသလား။ ခ်စ္ေသာ လင္ေတာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ကုိ ထုိအျမင္မ်ိဳးႏွင့္ ငယ္ မျပစ္မွားခ်င္ေပ။ အယုံအၾကည့္ပ်က္ျခင္းဟူသည္ အထင္ေသးျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းခံျဖစ္သည္။ ၾသဇာေညာင္းလြန္းလွပါေသာ ခ်စ္လင္ ဦးေအာင္လြင္သည္ သူ၏ အိမ္တြင္းေရးတြင္ေတာ့ ၾသဇာ ပ်ံ႕ႏွံ႕ျခင္းေလ်ာ့နည္းလာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ေဘးၾကည့္ပရိသတ္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူ၏ ခံစားခ်က္မ်ားကုိ သိျမင္ေနရေသာ္လည္း ဆင့္ပြားခံစားရန္မွာမူ ငယ္မွာလည္း အပူမီးေတြႏွင့္မို႕ မျဖစ္ႏုိင္ေခ်။ သည္းခံခြင့္လႊတ္ျခင္းသည္ ေမြးရာပါ ဖြားဘက္ေတာ္အျဖင့္ပါလာေပမယ့္လည္း တစ္ခါတစ္ရံတြင္မူ ငယ့္ ထံပါးမွာ ေၾကာက္လန္႕တၾကားထြက္ေျပးသြားတတ္ျပန္ေသးသည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ မိန္းမၾကမ္းအျဖစ္ ၀ုိင္းသတ္မွတ္လုိက္ၾကရန္ ၀န္မေလးေသာ သူတုိ႕ေလးေတြကုိ မည္သုိ႕ ျဖင့္ ခြင့္လြတ္ရန္ ငယ္ ေတြးရပါမည္နည္း။
စကားလုံး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြႏွင့္ တုိက္ခုိက္ျခင္းကုိလည္း ငယ္ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဖုတ္ေလသည့္ ငပိရွိတယ္လုိ႕မထင္ဆုိေသာ အျဖစ္သုိ႕ ငယ္ေရာက္ရသည္ကုိေတာ့ျဖင့္ ၀မ္းနည္းမိရသည္မွာအမွန္။ လူ..တစ္ေယာက္ကုိ ျမင္ေနပါလွ်က္ႏွင့္ မျမင္သလုိေနျခင္းသည္ ထီမထင္ျခင္းေလလား။ အျပစ္ဟူ၍ ငယ္ မျမင္ခ်င္ပါ။ ထုိသုိ႕ခံစားရေလတုိင္း ခ်စ္ေသာ သူ႕အတြက္ သာ ဦးစားေပးလွ်က္ ငယ္ ဆႏၵမ်ားကုိ ေနာက္ခ်န္က သည္းခံတတ္လာစျမဲ။ ေမတၱာသည္ အသြားအျပန္ရွိသည္ဆုိသည္မွာ အမွန္ဆုိလွ်င္ ငယ္ေပးေသာ သူတုိ႕အတြက္ ေမတၱာသည္ မေအးျမလုိ႕လား။ မသန္႕ရွင္းေသာေၾကာင့္လား။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ငယ္ အားရပါရ ငုိေၾကြးမိပါသည္။ ထုိမ်က္ရည္မ်ားကုိျဖင့္ ခ်စ္ေသာသူ မသိေစရ။ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ တည္ေဆာက္ၿပီးေသာ အိမ္ေထာင္ေရးသည္ ငယ့္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေစရ။ ထုိ႕အတူ အျပစ္မဲ့ေသာ သူတုိ႕ေလးေတြေၾကာင့္လည္း သက္ေရာက္ေစျခင္းမျဖစ္ေစရ။ တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါေသာ ခ်စ္ျခင္းႏြယ္တစ္ပင္ကုိ ငယ္ လက္က ဆြဲကုိင္ဖမ္းဆုပ္ခဲ့မိၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာင္တသည္လည္း ကပ္ၿငိလုိက္ပါျခင္း မရွိေစရပါ။
သုိ႕ေသာ္ ေအးစက္ေနေသာ ေရတစ္ခြက္ထဲသုိ႕ ပြက္ပြက္ဆူ ပူေလာင္ေသာ ေရေႏြးတစ္ခြက္ ေလာင္းမထည့္မိေစရန္မွာ ငယ္အပါ အ၀င္ သူႏွင့္တကြ သူတုိ႕ေလးေတြ မသိရွိၾကပါေပ။
အခ်ိန္သည္ တသမတ္တည္း ေျပာင္းလဲ ေရြ႕လ်ားေနေသာ္လည္း ထုိအခ်ိန္မ်ားအတြင္း မိနစ္ပုိင္း စကၠန္႕ပုိင္းေလးတြင္ပင္ ႀကီးက်ယ္ေသာ ျပႆနာျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္သည္ကုိ ငယ္သိလုိက္ရျပန္ေသးသည္။
သူ႕မ်က္ႏွာ ညိဳးေရာ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရကတည္းက စိတ္ထိခုိက္စရာတစ္ခုခုရွိေနၿပီကုိ ငယ္သိလုိက္သည္။ မည္သုိ႕ပင္ ဖုံးဖိရန္ႀကိဳးစား ႀကိဳးစား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ဖတ္တတ္ေနေသာ အၾကင္လင္မယားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လိမ္လည္မရ။
“ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ကုိလြင္“
“……………..“
“ ေျပာျပလုိ႕ရရင္ မငယ္ကုိ ေျပာျပပါလား။ “
“ အမွန္ကုိေျပာရင္ မငယ္ နားေထာင္ႏုိင္ပါမလား….“
ငယ္ နားမေထာင္ရဲေသာ အေၾကာင္းေတြ တစ္ရာမက ရွိခဲ့ဖူးၿပီးၿပီ။ ထုိ႕ထက္ ပုိမထူးေတာ့သည့္ အဆုံးတြင္ ငယ္လည္း နားရည္ထူလာပါၿပီ။ ၿပီးလွ်င္ ကုိယ့္ကုိကုိယ့္ စိတ္သက္သာေစျခင္းနည္းတစ္ခုအေနႏွင့္ မ်က္ရည္ကုိအသုံးျပဳလုိက္လွ်င္ပင္ စိတ္ထိခုိက္မႈအလုံးစုံသည္ တဒဂၤေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္သည္။ သုိ႕ႏွင့္ ငယ့္ ဘ၀တြင္ အသစ္ျဖစ္လုိက္…အေဟာင္းျဖစ္လုိက္ႏွင့္ လုံးခ်ာလည္ရုိက္လာခဲ့ရေခ်သည္ေကာ။
ယခုတြင္ပဲ ဒုတိယဟူေသာ ေနရာတြင္ ေပးအပ္သူရွိေစကာမူ မထုိက္တန္ဘူးဟုေျပာခ်င္သူေတြက ဒုႏွင့္ေဒးရွိၾက၏။ မိန္းမသားတစ္ေယာက္၏ဘ၀တြင္ ပထမဆုကုိ မိန္းမတုိင္းလုိခ်င္တတ္ၾကစျမဲ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္သာ ဒုတိယေနရာကုိလက္ခံယူလုိက္ရေသာ္လည္း မည္သူက ေမးေမး မိမိက ပထမပမာ လက္မေထာင္တတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ ငယ္လည္း အသုိင္းအ၀ုိင္းအလည္တြင္ လက္မ ေထာင္ခ်င္ခဲ့ေသာ္ျငား ကုိယ့္ေပါင္ကုိယ္လွန္ေထာင္ျခင္းမ်ိဳးေသာ အျဖစ္မ်ိဳးမို႕ ရလာသည့္ဘ၀တြင္ ေရာင့္ရဲေနခဲ့ရသည္။
သုိ႕ေသာ္ ငယ္ ကံေကာင္းသည္က ပထမ မဟုတ္ေသာ္လည္း ပထမပင္ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္လား။ အခ်စ္သည္ ကုိးကြယ္ရာမျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း အခ်စ္ေၾကာင့္ပင္ စြန္႕လြတ္ စြန္႕စားရဲေသာ သတၱိမ်ား ငယ္ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ရသည္။ ၿပီးေနာက္ ငယ္ ကုိးကြယ္မိခဲ့သည္။ မမွားႏုိင္ေသာ လမ္းသြယ္တစ္ခုထဲသုိ႕ ခ်ိဳးေကြ႕၀င္ေရာက္ခဲ့သည္။ ငယ္ ကံဆုိးသည္မွာ ငယ္ေလွ်ာက္ေသာ အခ်စ္လမ္း၌ ခလုန္ကန္သင္းေလးမ်ား ခပ္ပါးပါးေလး မဆုိေလာက္ ရွိေနေလသည္။ ထုိသည္ကုိ ေက်ာ္ခြ၍ သြားႏုိင္ေသာ္လည္း ငယ္လုိလားရာလမ္းကုိမေရာက္မခ်င္း ဂရုတစုိက္ႏွင့္ ေကြ႕၀ုိက္စြာ သြားလာေနရဦးမည္ကုိလည္း သိပါသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း…တစ္ခါတစ္ရံ လာေရာက္ တုိက္မိသည္ျဖစ္ေစ…ငယ္က တုိက္မိသည္ျဖစ္ေစ နာက်င္ ခံစားရသည္မွာ ငယ္ကုိယ္၌ကလြဲ၍ မည္သူမွ မသိၾကေပ။
“သူတုိ႕ေတြ အိမ္ခြဲေနၾကေတာ့မယ္တဲ့ မငယ္“
“ရွင္…“
ေ၀းကြာစြာ ဆန္႕က်င္ဘက္ ေက်ာခုိင္းထြက္ခြာသြားမည့္သူ သည္ ငယ္သာ ျဖစ္လုိက္ခ်င္ပါသည္။ ေလာကတြင္ အျပစ္လုပ္ၾကသူမ်ားသည္ အယူခံခြင္ရွိၾကပါသည္။ သားသမီးႏွင့္ မိဘၾကားတြင္ေတာ့ အယူခံခြင္ရွိသည္ မရွိသည္ကုိ ငယ္ေကာင္းစြာ နားမလည္ပါ။ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း၏ အထြဋ္အထိပ္သည္ မိမိရင္မွ ျဖစ္ေသာ သားသမီးမ်ား၏ မသိတတ္ျခင္းႏွင့္ သက္ဆုိင္သလား။ နားလည္မႈတံတုိင္းသည္ ငယ္ႏွင့္ သူတုိ႕ေလးေတြၾကားတြင္ ခပ္ေရးေရးေလးသာ အရာထင္ေနသည္ကုိေတာ့ သိလုိက္ရပါသည္။ ေနာက္က်ျခင္းဟူသည္ မရွိဟု သူဆုိခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္မက်ေသးဘူးဆုိလွ်င္-
“ ကုိလြင္နဲ႕ ငယ္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္သင့္ၿပီ “
“ဘာလဲ မငယ္ ..မငယ္ မလုပ္သင့္တာကုိေတာ့ လုပ္ဖုိ႕ ကုိလြင့္ကုိ မတုိက္တြန္းနဲ႕ေနာ္“
“သားသမီးအတြက္ဆုိရင္ မလုပ္သင့္တာ ရွိေသးလုိ႕လား ကုိ..ရယ္“
ထုိအခုိက္အတန္႕ေလးတြင္ပင္ သူႏွင့္ ငယ့္ၾကားတြင္ ခြဲခြာျခင္းတံတုိင္းကုိ စတင္ တည္ေဆာက္ရန္ လုိအပ္ေနၿပီဟု သိလုိက္ရေတာ့သည္။
~~~~~~
(၄)
“အဲဒီေတာ့ အန္တီငယ္..ဘက္က သားငယ္တုိ႕ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကုိငဲ့ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားေပးပါလုိ႕ အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္“
အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္တဲ့လား ကေလးတုိ႕ရယ္။ ငယ္ မခ်ိတင္ကဲစြာ ရင္ထဲတြင္သာ ေျပာဆုိမိလုိက္သည္။ ငယ့္ရင္ထဲ မေကာင္းစြာျဖင့္ ဧည့္ခန္းႀကီးထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ မ်က္ရည္သည္ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ ခုိတြဲလွ်က္ က်လု က်ခင္ သည္းသည္းေလး။ သုိ႕ေသာ္ ငယ္ အက်မခံဘဲ လက္ဖမုိးႏွင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး သုတ္ပစ္လုိက္ရသည္။ ထုိမ်က္ရည္မ်ားကုိ သူ ျမင္၍မျဖစ္။
ယေန႕ မနက္ေစာေစာတြင္ ငယ္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲတြင္ ေအးေအးလူလူ ဟင္းခ်က္ေနမိသည္။ ဘာမွကုိမစဥ္းစားျဖစ္ပဲ ခ်က္ေနေသာ ဟင္းလ်ာထဲတြင္ စိတ္ကုိႏွစ္လွ်က္ အေတြးမ်ား အားလုံးကုိ ေမ့ေဖ်ာက္ထားသည္။
ရာသီဥတုသည္ ငယ့္ ဘ၀တစ္ခုလုံးတြင္ အျမဲတမ္း မသာယာခဲ့သည့္ နည္းတူ ယခုတြင္လည္း မုိးမ်ား ထစ္ခ်ဴန္းေလၿပီ။
“ အန္တီငယ့္ကုိ ေျပာခ်င္တာရွိလုိ႕ ခဏေလာက္ နားေထာင္ေပးႏုိင္မလား“
“ေျပာေလ သမီး..အန္တီငယ္ နားေထာင္ေပးလုိ႕ရပါတယ္“
အႀကီးဆုံး ထားထားခင္ ထုိသုိ႕စကားစလာသည္ႏွင့္ ငယ္ကလည္း အလုိက္တသင့္ စကားလမ္းစ ဖြင့္ေပးလုိက္သည္။ သူတုိ႕ေလးေတြရွိရာ ဧည့္ခန္းဘက္သုိ႕ ငယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေမာင္ႏွမတေတြ စုံစုံလင္လင္ရွိေနေခ်သည္။ ထုိသည္ကုိၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ငယ္သည္ သူတုိ႕ေျပာမည့္ စကားမ်ားကုိ ေပါ့ေသးေသး မဟုတ္မွန္းေတာ့ ရိပ္မိလုိက္ျပန္ပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စကားကုိ ေကြ႕ခါ ၀ုိက္ခါ မေျပာတတ္ဘူး အန္တီငယ္ လုိရင္းတုိရွင္းပဲေျပာခ်င္တယ္“
“ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာပါ သားငယ္ အန္တီ နားေထာင္ေနပါတယ္“
“အန္တီငယ့္ ဘက္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေျပာမယ့္စကားကုိ နားေထာင္ရာမွာ ရုိင္းခ်င္ရုိင္းေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာလည္း အေဖတစ္ေယာက္နဲ႕ပတ္သက္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဘက္က ခံစားေနရတာေတြကုိ ေျပာေနရလုိ႕ သည္းခံၿပီးေတာ့နားေထာင္ေပးပါဗ်ာ.. “
သည္ေလာက္အထိ စကားပလႅင္ေတြခံေနရင္ေတာ့ သူတို႕သည္ ငယ့္အား မည္သည့္စကားမ်ား ေျပာလာမည္နည္းဟု ရင္ထဲက တထိတ္ထိတ္ျဖစ္လာပါသည္။ ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္စလုံး၏ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ယခုကိစၥကုိ အေလးအနက္ထားဟန္ျဖင့္ တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေနေတာ့သည္။ ထုိအထဲမွ သားငယ္ဆိုေသာ လြင္ငယ္ခင္ကသာ ငယ္ႏွင့္ စကားေျပာမည့္သ႑ာန္ကုိေတြ႕ရသည္။
“ အန္တီငယ္ အေဖ့ကုိ ခ်စ္သလား“
ဘယ္ႏွယ့္ေျပာပါလိမ့္ကြယ္.။ ငယ့္ ဘ၀အတြက္ အခ်စ္သည္ ႏွစ္ခါ မေမြးဖြားခဲ့ေပ။ တစ္သက္မွာ တစ္ခ်စ္တည္းသာ ငယ္ခ်စ္ခဲ့ေသာအခ်စ္သည္ သူ ဆုိေသာ ဦးေအာင္လြင္အတြက္သာ ျဖစ္ခဲ့သည္ကုိ သူတုိ႕ေလးေတြမသိ။ ဘ၀ႏွင့္ေလာင္းေၾကးထပ္ၿပီးမွ ခ်စ္လာခဲ့ရေသာအခ်စ္ကုိ ခ်စ္ပါရဲ႕လားလုိ႕ ေမးလာခဲ့ၿပီေကာ။ ငယ္..မည္သုိ႕ေျဖရမည္နည္း။
“ ခ်စ္တာေပါ့ကြယ္..။ အန္တီငယ္က ခ်စ္လုိ႕လည္း မင္းတုိ႕အေဖရွိရာေနာက္ကုိ တစ္မ်က္ႏွာ တစ္ရြာထင္ၿပီး လုိက္လာခဲ့တာသာၾကည့္ေတာ့..။ “
“ သားငယ္တုိ႕ကလည္း အန္တီငယ့္ထက္မေလ်ာ့ရင္ေတာင္ ပုိဖုိ႕ပဲရွိတဲ့ အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႕ခ်စ္တာပါ။ အေဖဆုိတာ သားငယ္တုိ႕အတြက္ေတာ့ အားကုိးအားထားရာ တံတုိင္းႀကီးတစ္ခုပါ။ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တယ္၊ ေလးစားခ်စ္ခင္တယ္။ အတၱႀကီးႀကီးနဲ႕ေျပာရရင္ အေမေသဆုံးၿပီးေနာက္ အေဖ့အခ်စ္ေတြကုိ ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူကမွ သိမ္းပုိက္ယူငင္တာမ်ိဳးကုိ မႀကိဳက္ဘူး အန္တီငယ္။“
“ အုိ အန္တီငယ္ သိမ္းပုိက္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္“
“ဟုတ္ပါတယ္ အန္တီငယ္ ကုိ အျပစ္တင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အန္တီငယ့္ ဘက္မွာ ဘယ္လုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးရွိေနသလဲ မသိေပမယ့္ သားငယ္တုိ႕ဘက္ကေတာ့ အေဖတစ္ေယာက္ကုိ ျပန္လုိခ်င္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မိ်ဳးရွိတယ္။ အေဖ့ကုိ သားငယ္တုိ႕က မလြန္ဆန္ႏုိင္ပါဘူး။ ခ်စ္လည္း အလြန္ခ်စ္ေတာ့ အေဖ စိတ္ဆင္းရဲမယ့္အလုပ္မ်ိဳးေတြကုိလည္း မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခု မျဖစ္သာတဲ့အေျခအေနမွာမို႕ သားငယ္တုိ႕က တမင္သက္သက္ တင္းမာဟန္ျပေနရတာပါ။ အန္တီ ငယ္နားလည္မလားမသိဘူး။“
နားလည္တာေပါ့။ သိပ္ကို နားလည္မိေနပါၿပီ။ သူတုိ႕ေလးေတြ ဘာကုိေျပာခ်င္ေနသည္လည္း နားလည္ေနရပါၿပီ။ မ်က္ႏွာထားကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းလွ်က္ ငယ္၏အသံမ်ားကုိလည္း မတုန္မယင္လာေအာင္ အထူးကုိ ဂရုစုိက္ေနရသည္။
“ဒီေတာ့ သားငယ္တုိ႕ဘက္က ခု အေျခအေနေတြကုိ စတင္ရပ္တန္႕ပစ္ဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္ရတာပါ။ အန္တီငယ္ ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကုိ လစ္လ်ဴရွဳတယ္ရယ္လုိ႕ေတာ့ မသတ္မွတ္ပါနဲ႕ဗ်ာ။ ဆုိရရင္ အန္တီငယ္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး အေဖ့အနားက ထြက္ခြာ သြားေပးႏုိင္မလား.. “
“အုိ….“
“ အဲဒီအတြက္လည္း….အန္တီငယ္ ျပန္လည္ရရွိမယ့္ အရာေတြက“
“ေတာ္…ေတာ္ပါေတာ့ကြယ္..။ အန္တီငယ္ ဆက္မၾကားရဲေတာ့လုိ႕ပါ..။ အန္တီငယ့္ကုိ မင္းတုိ႕ေမာင္ႏွမေတြ အထင္မွားေနၾကၿပီကြယ္။ အန္တီငယ္ေလ မင္းတုိ႕အေဖနားက ဘာမွလုိခ်င္လုိ႕ရွိေနရတာမဟုတ္ပါဘူး..။ ခ်မ္းသာျခင္းစည္းစိမ္ကုိလည္း အန္တီငယ္ မမက္ေမာဘူး။ ခုလို မင္းတုိ႕ဘက္က အထင္မွားစြာနဲ႕ ေျပာလာတဲ့ စကားေတြကုိ အန္တီငယ္သည္းခံၿပီးနားေထာင္ေနရတာကုိက အားလုံးကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တာ တစ္ခုတည္းနဲ႕ပါကြယ္.. “
ငယ္ မ်က္ရည္မ်ားကုိ မတားဆီးႏုိင္ေတာ့ပါ။ တစ္လွိမ့္ခ်င္း စီးဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ပါးျပင္ေပၚမွ…လြင့္က်သြားေခ်ၿပီ။ သူ႕အတြက္ႏွင့္ သည္းခံျခင္းေတြကုိ ငယ္ ေမြးျမဴထားခဲ့ရသည္။ သည္းခံျခင္း အတုိင္းအတာသည္ ထုိထက္မက မရွည္ႏုိင္ေတာ့။ ငယ္ လက္၀ါးအုပ္ၿပီး ရွိဳက္ငုိေနမိၿပီ…။
ငယ္ မ်က္ရည္မ်ားကုိ သုတ္ပစ္လုိက္သည္။ ယေန႕က်ဆုံးခန္းတြင္ မ်က္ရည္ခံထိုးၿပီး သူတုိ႕ေလးေတြ၏ သနား ငဲ့ညာျခင္းကုိ ထက္မလုိခ်င္။
“ ဟုတ္ၿပီ သားငယ္ မင္းတုိ႕ေမာင္ႏွမေတြလုိခ်င္တာ မင္းတုိ႕အေဖ့နားက ထြက္သြားေပးဖုိ႕မလား။ အန္တီငယ္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ အဲဒီလိုေျပာလုိ႕ မင္းတုိ႕ေပးလာမယ့္ အရာေတြကုိ လက္ခံလုိက္တယ္လုိ႕ေတာ့ မသတ္မွတ္လုိက္ပါနဲ႕.။ အန္တီငယ္ ဘာမွမလုိခ်င္ဘူး။ ဒါ အန္တီငယ့္ရဲ႕ မာနတစ္ခုပါ။ အန္တီငယ္ ခုေလးတင္ ထားရွိလုိက္တဲ့ မာနပါ..။
စစ္မွန္ေသာ အမွန္တရားကုိေတာ့ျဖင့္ မင္းတုိ႕ေလးေတြ ဖုံးဖိဖုိ႕မႀကိဳးစားပါနဲ႕။ အေဖနဲ႕ သားသမီးေတြၾကားမွာ ေသြးထုိးတယ္လုိ႕ ေျပာလာမယ့္ စကားေတြကုိလည္း အန္တီငယ္ မၾကားခ်င္ဘူးေလကြယ္..။ ဒါေတာ့ တရားတယ္လုိ႕ မင္းတုိ႕ သတ္မွတ္ရလိမ့္မယ္“
“ရပါတယ္ အန္တီငယ္။ အန္တီငယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕နဲ႕ေျပာခဲ့တာေတြကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အေဖ့ကုိေျပာျပႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လုိခ်င္တာက တစ္ခုတည္းပါ။ အဲဒီအတြက္ အေဖ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ အျပစ္တင္ရင္လည္း ရဲရဲ၀ံံ့၀ံ့ ခံယူဖုိ႕ အသင့္ပါပဲ..။ “
ငယ္ အခန္းထဲျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ဒူးမ်ားပင္ ညႊတ္ေခြခ်င္ေနသည္။ အား မရွိေတာ့။ ေနာက္ ကုတင္ေပၚသုိ႕ မ်က္ႏွာအပ္ခါ ငုိမိေတာ့သည္။ မ်က္ရည္ေတြ ကုန္ပါေတာ့ကြယ္ ငယ္ ေမာလွေနၿပီ။ ငယ္အတြက္ စြန္႕စားခန္းေတြ မ်ားလွသည္ဟု ေတြးမိရျပန္ပါသည္။ မုိးသည္ ကံဆုိးမသြားရာ လုိက္ရြာတတ္သည္တဲ့လား။ ထုိကံဆုိးမေလးသည္ ငယ္ပင္ ျဖစ္လာရေခ်ၿပီေကာ။ အေျပးအလႊား စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ေနေသာ အေၾကာင္းသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူႏွင့္ အၿပီးတုိင္ ဇာတ္လမ္းသိမ္းရန္အေၾကာင္းမွ တစ္ပါး အျခား မရွိေတာ့ၿပီ။
ဇာတ္သိမ္းခန္းသည္ …ရင္သိမ့္လွဳပ္ရွားဖြယ္၊ လြမ္းေမာဖြယ္….သိမ္းရမည္ဆုိလွ်င္ေတာင္ ငယ္သည္…အလုိက္သင့္ခံစားရန္ အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့ေလၿပီ..။
~~~~~~~
(၅)
မုိးမ်ား သည္းသည္းမည္းမည္းရြာေသာ ေန႕တစ္ေန႕။ လွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္မ်ား ၀င္းခနဲ ၀င္းခနဲ ၿပိဳးျပက္သြားၾကသည္။ မုိးခ်ဴန္းသံက ထစ္ထစ္ ခ်ဳန္းခ်ဳန္း။ တ၀ုန္း၀ုန္း…တဒုိင္းဒုိင္းျဖင့္ နားစည္မ်ားကြဲမတတ္ ေကာင္းကင္ယံထက္တြင္ ျမည္ဟီးေနေလသည္။ ေလမ်ားက တေ၀ါေ၀ါတုိက္လွ်က္ သစ္ပင္ႀကီးငယ္တုိ႕ ဟုိဘက္ ယိမ္းလုိက္ သည္ဘက္ယိမ္းလုိက္ႏွင့္ မုိးသည္ အၿငိဳးႏွင့္ သည္းေနေလေတာ့သည္။
ပတ္၀န္းက်င္သည္ မည္းမည္း ေမွာင္လွ်က္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ လင္းလက္သြားသည့္ လွ်ပ္ေရာင္ေၾကာင့္သာ ေရနံေခ်းသုတ္ထားေသာ အိမ္ႀကီးကုိ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ျမင္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိအိမ္ႀကီး၏ အေပၚထပ္တြင္မူ မုန္တုိင္းက ခုမွ တုိက္ခတ္ရန္ အစပ်ိဳးေနသည္။
စားပြဲထက္က ဖေယာင္းတုိင္မီးသည္ ေလေၾကာင့္ ေမွးမိွန္သြားလုိက္ ျပန္ေတာက္ပလာလုိက္။ မ်က္ႏွာစုံညီေရာက္ရွိေနေသာ လူခုႏွစ္ဦး။ တင္းမာေနေသာ မ်က္ႏွာေျခာက္မ်က္ႏွာရွိသည့္အနက္ တစ္ခုေသာ မ်က္ႏွာသည္ မည္သည့္ခံစားခ်က္မွ မေဖာ္ျပ။
အိမ္အျပင္ဘက္တြင္မူ ေလျပင္းႏွင့္အတူ မုိးက သည္းေနဆဲ…။
“ မင္းတုိ႕ကုိယ္ မင္းတုိ႕ သိပ္ကုိ တရားတယ္လုိ႕ထင္ေနၾကတာလား….ေျပာ ထားထားခင္…လတ္လတ္ခင္..။ေျပာေလ ထက္ေက်ာ္ခင္…သမီးငယ္ ..သီရိခင္…။ေျပာ သားငယ္..။“
ဖခင္ႀကီးသည္ ဤမွ်ေလာက္ ေဒါသမထြက္ဖူးေခ်။ ေမးေၾကာႀကီးမ်ား တင္းေနေအာင္ အံကုိ က်ိတ္ထားသည္။ ခုခ်ိန္တြင္ သူေျပာလုိ႕ေရာ အေဖက နာခံမည္မဟုတ္။ ယုတ္စြအဆုံး ျပစ္ျပစ္ခါခါ ပယ္ခ်ေပေတာ့မည္။
“ သားငယ္ကေတာ့ တရားတယ္လုိ႕ထင္တယ္ အေဖ။ အေဖ့ကုိ သားငယ္တုိ႕ပဲပုိင္ခ်င္တယ္။ အဲဒါ သားငယ္တုိ႕ရဲ႕ အတၱပါ အေဖ။ သားငယ္တုိ႕အတြက္ အေမဟာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ျဖစ္ရမယ္။ အေမမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္မွာလည္း အေမ့ေနရာမွာ အစားထုိးတစ္ေယာက္မွ မရွိေစရဘူး။ အေဖဟာလည္း တစ္ေယာက္တည္းပဲ သားငယ္တုိ႕အနားမွာ ရွိေနေစရမယ္။ “
“မင္းတို႕လုိခ်င္တာကုိရဖုိ႕ တစ္ဖက္သားကုိ မစာမနာ နင္းေခ်ရပ္တာလည္း အဲဒါေၾကာင့္မုိ႕လုိ႕ ေျပာခ်င္တာေပါ့ ဟုတ္လား။ ဒီမယ္ သား..လူတစ္ဖက္သားကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္ဖုိ႕ အေဖ ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္ဖူးခဲ့တာကုိ မင္းတုိ႕တေတြ ေမ့လုိက္တာလား..။
သားတုိ႕ သမီးတုိ႕ပုိင္တယ္ဆုိတာလည္း အေဖ အသက္ရွင္ေနသေရြ႕ေလးပါပဲ။ မင္းတုိ႕ေတြ မေမ့ေသးဘူးဆုိရင္ မင္းတုိ႕အေမေသဆုံးသြားခဲ့ေတာ့ေရာ မင္းတုိ႕ပုိင္တယ္ဆုိတာကုိ ဘယ္လုိ သက္ေသေတြနဲ႕ျပဦးမွာလဲ။ သက္မဲ့အရာ၀တၳဳျဖစ္တဲ့ ဓါတ္ပုံကုိ လက္ညိဳးထုိးၿပီးျပမွာလား။ ဦးေအာင္လြင္ဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္မွာ ဒီေလာက္အထိ အသိတရားေခါင္းပါးတဲ့ သားသမီးေတြရွိတယ္လုိ႕ ဘယ္သူကထင္မွာလား..။ အခုေတာ့ အေဖမွာရွိေနၿပီ..။ အေဖ့ေရွ႕မွာ မင္းတုိ႕ရွိေနတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ နလိန္းပိန္းတုံးေတြပဲျဖစ္ေနတာေတာ့ အေဖ ၀မ္းနည္းတယ္..။“
ဖခင္တစ္ေယာက္ေျပာေသာ စကားေတြမွ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။ သူ အံကုိက်ိတ္လွ်က္ အေဖ့ကိုျပန္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေနာက္ အန္တီငယ္ကုိ။ မ်က္ရည္ေတြက်လွ်က္။ အလကားမ်က္ရည္ေတြပင္။ ထုိမ်က္ရည္ေတြက သူတုိ႕ရဲ႕ အေဖအား ေခၚေဆာင္သြားေသာ မာယာ မ်က္ရည္ေတြ။
“ဒီေတာ့ အေဖ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိေျပာမယ္ ..။“
မုိးသည္ မတိတ္ေသး။ တေ၀ါေ၀ါ ရြာသြန္းေနဆဲ။ ဖေယာင္းတုိင္မီးက ကုန္လု ကုန္ခင္။ ေလတုိက္သျဖင့္ေပ်ာ္က်ေနေသာ ဖေယာင္းစီးေၾကာင္းက ေအာက္ေခ်ကုိေရာက္ေနၿပီ။
“မငယ္လည္း ဘယ္မွ မသြားရဘူး။ အေဖ ခြင့္မျပဳဘူး။ ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာရရင္ မင္းတုိ႕ထဲက ကန္႕ကြက္မယ့္သူရွိလည္း အေဖကေတာ့ အသိအမွတ္မျပဳႏုိင္ဘူး။ အေဖကုိမေက်နပ္လုိ႕ ဒီအိမ္ႀကီးမွာ မေနခ်င္ဘူးဆုိရင္လည္း မင္းတုိ႕သေဘာပါပဲ…ဒါပါပဲ….“
သူတုိ႕ေတြ ေၾကာင္အစြာျဖင့္ ဘာမွမေျပာႏုိင္ၾက။ အစ္မႀကီးႏွစ္ေယာက္က မ်က္ရည္ေတြေ၀့သီလွ်က္ အေဖကုိ ေငးေမာဆဲ။ အစ္ကုိလတ္နဲ႕အစ္မငယ္ကေရာ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူးလား။ သူ….
“ ရတယ္ အေဖ..။ သားငယ္ကလည္း ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသားပါ..။ ျပန္လည္မရႏုိင္ဘူးဆုိရင္ စြန္႕ပစ္လုိက္ဖုိ႕လည္း ၀န္မေလးပါဘူး ။ အေဖ..။ ကၽြန္ေတာ္ …ထြက္သြားပါေတာ့မယ္.. “
“ေမာင္ေလး….“
“ ညီေလ…မင္း“
ထုိအသံမ်ားသည္ သူ႕ေနာက္ေက်ာဆီတြင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အိမ္အျပင္ဘက္ေတြ မုိးက သည္းေနဆဲ။ သူ႕ေနာက္တြင္ ေျပးလုိက္လာေသာ ေျခသံမ်ားကုိ မၾကားရ။ သူတစ္ေယာက္တည္း။
သူႏွင့္ တအူတုံဆင္းေမာင္ႏွမမ်ားကပင္ သူ႕ေနာက္သုိ႕တစ္ေယာက္မွ လုိက္မလာၾက။ လူတုိင္း၏ ခံစားခ်က္အမွန္ကုိ သိရန္မွာ အလြန္ခက္လွပါသည္။ မုိးစက္မ်ားက သူ႕တစ္ကုိယ္လုံးလႊမ္းျခံဳေနသည္။ ေအးစက္ေနေသာ ရင္အစုံသည္ ပူေလာင္လွ်က္ရွိသည္။
ေျခလွမ္းမ်ားက ခပ္က်ဲက်ဲ…။
က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အိမ္ႀကီးထဲတြင္ ဖေယာင္းတုိင္မီးေလး ၿငိမ္းသြားခဲ့သည္။ မီးခုိးေငြ႕ကေလးက ေလမွာ လႊင့္လွ်က္..။
~~~~~~
ေနာင္တဟူသည္ ေနာင္မွရတတ္သည့္နည္းတူ သူ လက္ခံရရွိလုိက္ေသာ အခ်ိန္သည္ ျပင္ဆင္ရန္ပင္ အခ်ိန္မမီေတာ့။ အေဖတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္ကုိ မသိခဲ့ေသာ သူတို႕ေမာင္ႏွမမ်ားအတြက္ ေနာက္ဆုံးရလာဒ္တစ္ခုသည္ ဆုံးရွဳံးျခင္းမ်ားျဖစ္ေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ မိမိတုိ႕ ထင္မွတ္ထားေသာ ကိစၥမ်ားသည္ လြဲမွားစြာ သက္ေရာက္သြားေသာအခါ အဆုံးသတ္သည္ ခ်ိဳၿမိန္ျခင္းႏွင့္ ကင္းေ၀းေလေတာ့သည္။
အထင္ႏွင့္အျမင္သည္ တည္က်ေသခ်ာမႈကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္ျခင္းမရွိသည္ကုိ သူ လက္ေတြ႕သိလုိက္ရေသာ အခါတြင္ မွားယြင္းျခင္းမ်ားသည္ ဆုံးရွဳံးျခင္းမ်ားႏွင့္ အခ်ိဳးက်လွ်က္ရွိေနေလေတာ့သည္။
ေကာင္းကင္ထက္တြင္ မည္းေမွာင္ လာေခ်ၿပီ။ မၾကာမီတြင္ မုိးရြာေတာ့မည္။
အၿငိဳးႏွင့္ မသည္းေစရန္မွာမူ…….
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
Date-26th-March-2012
Time-7:42Pm
No comments:
Post a Comment