တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာ ေလထဲမွာ တုိက္ေဆာက္ေန ၾကတာပါပဲတဲ့။ စိတ္ကူး အိပ္မက္ေတြနဲ႕ ေမ်ာလြင့္ေနၾကၿပီး အဲဒီအိပ္မက္ကေန ႏုိးထဖုိ႕ကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ မႀကိဳးစားခဲ့ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႕ပဲ ရက္ေတြ ၊ လေတြ၊ ႏွစ္ေတြနဲ႕အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္ခဲ့ၾကတယ္။ အိပ္မက္ဟာ အိပ္မက္အဆင့္ေတြမွာသာရွိေနၿပီး လက္ေတြ႕ေလာကမွာေတာ့ အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူတုိင္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ စိတ္ကူးနဲ႕ရူးေနၾကသူမ်ားတဲ့။ ေနာက္တစ္ခုက ေလဖမ္းဒန္းစီးေနၾကသူမ်ားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ ဘာမွန္း ခြဲခြဲျခားျခား မသိႏုိင္ေသးခင္မွာပဲ ပတ္၀န္းက်င္က တေျပးညီသတ္မွတ္လုိက္ၾကတာပါ။ ဒီလုိဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိယ္တုိင္ဟာလည္း…။
(၁)
ရည္မွန္းခ်က္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ အသက္လုိ႕တင္စားၾကတယ္။ ပန္းတုိင္တစ္ခုကုိေရာက္ဖုိ႕ ရည္မွန္းခ်က္ဆုိတဲ့ ေလွကားတစ္စင္းေတာ့ လုိအပ္တယ္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကေန ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ခုလက္ရွိအထိေအာင္ ထားခဲ့ၾကတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ခုရွိေနၿပီလဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တစ္ခုထက္မက ေျပာင္းလဲခဲ့မယ္ဆုိတာပါပဲ။ ပထမက ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့မယ္။ ေနာက္ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့မယ္.ေနာက္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဟာ ကုိယ္တုိင္မျဖစ္ႏုိင္မွန္း သိတဲ့ အရာေတြကုိ စြန္႕လြတ္လုိက္ဖုိ႕ ၀န္မေလးၾကဘူးဆုိတာကုိ သိလာရတယ္။ ဆရာ၀န္ဆုိတဲ့ ႀကီးမားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ႀကိဳးစား အားထုတ္မႈေတြ ေလ်ာ့လာတာနဲ႕အမွ် တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့တာလည္း မဆန္းလွပါဘူး။
ဒီလုိနဲ႕႔ပဲ ကိုယ္လုပ္ႏုိင္ရင္ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ရမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာတရားအတုိင္းပဲ ပတ္၀န္းက်င္ေတြထဲမွာ လည္ပတ္လာခဲ့ၾကတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနတဲ့သူေတြကုိ အားက်ရုံတင္ အားက်ေနခဲ့ၿပီး ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။ သူတုိ႕ေတြ ဘာေၾကာင့္ေအာင္ျမင္လာရတယ္ဆုိတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြကုိ သိေအာင္ မေဖာ္ထုတ္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ေတြေအာင္ျမင္သလုိမ်ိဳးေတာ့ လုိခ်င္တတ္ၾကတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သမ္းေတြ ဘယ္လုိ တည္ေဆာက္ယူခဲ့ရသလဲဆုိတာ တကယ္တမ္းေတာ့ မသိခဲ့ပါဘူး။
ဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ စုမိတဲ့အခါ ဘာေတြလုပ္မယ္၊ ဘယ္လုိလုပ္မယ္၊ ဘယ္လုိအေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္ဆုိတာနဲ႕ပဲ ေန႕ရက္ေတြကုိ ကုန္ဆုံးေစခဲ့တယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးကမာၻထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လုိ လူမ်ိဳးေတြေပါ့။
အေကာင္အထည္ဆိုတဲ့ စကားလုံးရဲ႕ေနာက္မွာ လက္ေတြ႕ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ေသးသမွ် အေကာင္ရယ္လုိအမည္ရင္ အထည္ဆုိတာလည္း ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ သိလာရတယ္။ ကနဦးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ တစ္စ တစ္စ ေလ်ာ့ရဲလာတာမ်ိဳးေပါ့။
အလြယ္တကူ လက္ေလွ်ာ့လုိက္တယ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ျပန္လည္ သုံးသပ္မိတဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေရာင္၀ါးေတြရယ္လုိ ထင္ျမင္လာမိတယ္။
ေလာကမွာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အထင္အျမင္ေသးခ်င္ဟာ က်ဆုံးျခင္းရဲ႕ အဓိက အားနည္းခ်က္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ က်င္လည္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ကေန ရုန္းထြက္ဖုိ႕ကုိေတာင္ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားေနရရင္ ႀကီးမားလွတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကုိ ဘယ္လုိ အဆင့္ဆင့္ တည္ေဆာက္ၾကမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘယ္လုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကုိ လုပ္ရမလဲဆုိတာ ကုိယ့္ကုိကိုယ္မသိရင္ ဘယ္လုိ ေရွ႕ဆက္ၾကမလဲ။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ေနၾကပါတယ္။ ဒါကုိ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲေနၾကပါသလား။ တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ တစ္ခုထက္ပုိတဲ့ အရာရာတုိင္းကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနၾကစျမဲပါ။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ျပန္လည္ေမးၾကည့္ပါ။ ဒီအလုပ္တစ္ခုနဲ႕တင္ ဘ၀တစ္ခုလုံးဟာ ၿပီးျပည့္စုံသြားၿပီးလားဆုိတာ။ ဘ၀တစ္ခုလုံး ႏွစ္ျမဳပ္ေပးေလာက္ရေအာင္လည္း လုိအပ္သလားဆုိတာ။ လူေတြဟာ ေရာက္ရွိရာအရပ္မွာတင္ ရပ္ေနၾကမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ လူေတြ ေျခစုံရပ္ေနရင္ ခုလို တုိးတက္တဲ့ ကမာၻႀကီးလဲ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ တုိးတက္ေအာင္ျမင္မႈဆုိတာ အခ်ိန္နဲ႕အမွ် ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြလုပ္ႏုိင္ေနမွသာ လက္၀ယ္ ရရွိလာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကုိယ့္ကုိကိုယ္ အမွန္တကယ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရဲၿပီးလား။ မေသခ်ာေသးဘူး။ လက္ထဲက လြတ္က်သြားမယ့္ ဖန္ခြက္ကေလးတစ္ခြက္လုိပဲ ေအာင္ျမင္မႈကုိ ဖက္တြယ္ထားတတ္ၾကတုန္းပါ။
ေအာင္ျမင္မႈေတြ က်ကြဲသြားမွာ မလုိလားဘူး။ နာမည္တစ္လုံးပ်က္သြားမွာ မလုိလားဘူး။ ရာထူးအာဏာ ထိခုိက္မွာ မလုိလားဘူး။ ေနရာေလးတစ္ခု ေရႊ႕သြားမွာ မလုိလားဘူး။ မလုိလားျခင္းေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ထံမွာ ရွိေနပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္လွည့္လာမယ့္ ျမွားဦးကုိ သူတစ္ပါးဘက္ လွည့္လုိက္ဖုိ႕လည္း ၀န္မေလးၾကဘူး။ ဘယ္သူ ေသေသ ငေသမာရင္ၿပီးေရာဆုိတာလုိမ်ိဳး။ တကယ္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈကုိ လူတုိင္းလုိခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မႈကို ဘယ္လုိ ႀကိဳးစားယူရမလဲဆုိတာေတာ့ မသိၾကပါဘူး။ စိတ္ကူးနဲ႕ ေမ်ာလြင့္ေနၾကသူေတြရွိတုန္းပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း လက္ေတြ႕ႀကိဳးစား ရယူေနၾကတုန္းပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေအာင္ျမင္မႈေတြကုိ ဆထက္ထမ္းပုိးလုိခ်င္လုိ႕ တစုိက္မတ္မတ္ လုိက္ေနၾကတုန္းပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဟာ ေအာင္ျမင္မႈကုိလုိခ်င္တယ္ဆုိၿပီး ေလဖမ္းဒန္းစီးေနၾကတုန္းပါပဲ…။
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
Date-7th-April-2012
Time-7:59Pm
No comments:
Post a Comment