မေန႕က သူ႕ဆီကုိ မိန္းမ တစ္ေယာက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမိန္းမကုိ သူမသိပါဘူး။ အဲဒီမိန္းမကေတာ့ သူ႕ကုိ ရင္းႏွီးလြန္းေနတယ္။ စကားေတြေျပာလုိက္တာမ်ား ေရပက္လုိ႕မ၀င္ဘူး။ တစ္ခြန္းေျပာလုိက္ ရယ္လုိက္။ သူမရဲ႕ဟန္က လြင့္ေနတယ္။ ေနာက္ သစ္လြင္ေတာက္ပလုိ႕။ သူက သူစိမ္းမိန္းမတစ္ေယာက္က သူ႕ထံ အိမ္မွားၿပီးလာေရာက္ စကားေျပာတယ္လုိ႕ထင္ေနတယ္။ ဒါလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သူမက သူ႕ကုိ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ သိေနသလုိမ်ိဳး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အေတာ္မ်ားမ်ားဆီက ခင္မင္ခဲ့သလုိမ်ိဳး။ ခုမွ ျပန္လည္ေတြ႕ဆုံရလုိ႕ ၀မ္းသာ အဲလည္း ျဖစ္ေနပုံမ်ိဳး။
သူက မအီမလယ္ႀကီးနဲ႕ သူမေျပာသမွ် အင္းလုပ္လုိက္ အဲလုပ္လုိက္။ ေနာက္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ လိပ္ျပာမလုံသလုိ ခံစားရျပန္ေရာ။ ခက္တယ္..။ သူမကုိ သူ မသိေၾကာင္းဘယ္လုိေျပာရမလဲ။ သူမေျပာတဲ့ သူ႕အေၾကာင္းေတြကလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား မွန္ေနတယ္။ သူ႕အေၾကာင္းေတြကုိမ်ား ခေရေစ့တြင္းက်လုိက္လံ စုံစမ္းထားေလသလား။ဒါဆို သူက ဘာမုိ႕လုိ႕လဲ။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ဘူး။
“ရွင္မေရာက္လာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီေနာ္..ရွင့္မလဲ ေနႏုိင္လုိက္တာရွင္“
“ဟုတ္ကဲ့ အလုပ္ေတြမအားလို႕ပါ“
“ဘာ ဟုတ္ကဲ့လဲ ၾကည့္ သူစိမ္းေတြ ဆန္ေနျပန္ပါၿပီ.. ဘာလဲ ရွင္ အသစ္ေတြ႕ေနၿပီလား“
“ဗ်ာ“
“ေရာ္ ရွင္ ဘာအူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ေနတာလဲ ။တကယ္ပဲ ဒီက အေ၀းႀကီးကလာရတာကုိ ရွင္မေပ်ာ္ဘူးလား။“
“ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္“
“ရွင္ပုံက ျမတ္ကုိ မသိတဲ့ပုံႀကီး။ “
“ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ျဖတ္ေျပာပါရေစ“
“လုပ္ၿပီ ဘာကၽြန္ေတာ္လဲ။ ျမတ္ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေနာ္ ။ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာ။“
“ဟုိေလ…အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိ မသိဘူး“
“ရွင္“
“ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ား စကားေတြ မရပ္မနားေျပာေနလုိ႕တာ အားနာနာနဲ႕ ေရလုိက္ ငါးလုိက္လုိက္ေျပာေနတာ။ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့ဖူးလုိ႕လား“
“ ေဟာေတာ့…ကုိထူးေအာင္ ရွင္ ရူးေနသလား။“
သူ ေခါင္းေတြကုိ တဗ်င္းဗ်င္းနဲ႕ ကုတ္လုိက္တယ္။ စိတ္ေတြလည္း ရွုပ္ေနၿပီ။
“ ဒီမယ္ ကၽြန္မက ရွင့္အတြက္ ဘာဆုိတာေတာင္ ရွင္ေမ့ေနၿပီဆုိေတာ့ ျပန္တာပဲေကာင္းတယ္။ တကယ္ပဲ ဦးေႏွာက္မွ ေကာင္းေသးရဲ႕လားမသိဘူး။ “
ထုိေန႕က သူမ ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ျဖင့္ျပန္သြားတယ္။ သူက သူမေနာက္ေက်ာကုိေငးေမာရင္ အူလည္လည္နဲ႕က်န္ခဲ့တယ္။ သူမေျပာသမွ်ေတြ အကုန္မွန္တယ္။ နာမည္ကအစ မလြဲဘူး။ ဒါဆုိ လြဲေနတာ ဘာလဲ။
ေမ့ေပ်ာက္ျခင္း(၁)
ေက်ာင္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း။ လက္ဖက္ရည္ ခ်ိဳက်ကုိ အရသာခံၿပီး တစိမ့္စိမ့္ က်ိဳက္ေနလုိက္တယ္.။ ၿပီးေတာ့ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကုိ မီးညိွၿပီး တစ္ဖြာၿပီး တစ္ဖြာ ရွိဳက္ေနမိျပန္ေရာ။ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကလည္း ေကာင္းေနတယ္။ ဒီေန႕ ေက်ာင္းထဲမွာ လူနည္းနည္းွရွင္းေနသလုိပဲ။
စာအုပ္ထဲမွာ သူ ေမ်ာလြင့္ေနတယ္။ ဇာတ္ေကာင္မ်ားေနာက္မွာ သူက ရဲ၀့ံစြာ လုိက္ပါသြားတတ္ျပန္တယ္..။ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဗီလိန္ ဆန္ခ်င္ ဆန္ေနတတ္ျပန္ေရာ။ သူ ပုံေဖာ္ထားတဲ့ မင္းသား မင္းသမီးမ်ားကုိ စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ေရာ။
“ ေဟ့ေကာင္ ထူးေအာင္“
“ဟမ္…“
သူေမာ့ႀကီးေတာ့ စပ္ၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႕သူ႕ကုိ စီးမုိးၾကည့္လုိ႕။ ဘယ္က ငနာတစ္ေကာင္လဲလုိ႕ သူ ရွဳတည္တည္ႀကီး ျပန္ၾကည့္လုိက္တယ္။
“ မင္းတစ္ေယာက္တည္းလား ေဟ့ ဒီမွာ ခ်ိဳဆိမ့္တစ္ခြက္…ပလာတာ တစ္ပြဲ…ေဟ မင္းတစ္ေယာက္တည္းလားလုိ႕ မင္းေက်ာ္တို႕ ရဲလြင္တုိ႕ေရာ…ေပးစမ္းပါ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ေလာက္ ခံတြင္းေတြ ခ်ဥ္ေနလုိ႕“
ဒီေကာင္ နာခ်င္ေမြးေတြ ေထာင္ခ်င္ေနၿပီထင္တယ္။ လက္ကေတာ့ ေဆးလိပ္ခြက္ကုိ တြန္းေပးလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့
“ေနပါဦး မင္းက ငါ့ကုိသိလုိ႕လား…“
“ဖူး ဖလူး..ဖလူး……ဟမ္း….ဘာ..ဘာ ဘာရယ္…ခြီး..ဟီးဟီး“
ေသာက္လက္စ လက္ဖက္ရည္ေတြ သီးသြားေအာင္ ထုိ လူက ရယ္တယ္။ ဘယ္လုိ ငနာ ဘာလိမ့္။
“ ငါ့ကုိ သိလုိ႕လားလုိ႕ေမးေနတာကြ..ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ငနဲမဟုတ္ရင္ေတာ့ ခုပဲ ဟုိဘက္၀ုိင္းကုိေရႊ႕လုိက္ေတာ့ ကုိယ့္လူ…“
“ ေဟ..ထူးေအာင္ မင္းဘယ္လုိျဖစ္ေနတာလဲ..ဟားဟား..ဟား… ဒီေန႕ေတာ့ မင္းရဲ႕ ဟာသကုိ ငါႀကိဳက္သြားၿပီး..ငါ့အတြက္ ဒီေန႕ မင္း ထူးဆန္းေထြလာပဲ ..။ကဲ ဒီ၀ုိင္းကုိ ငါရွင္းလုိက္မယ္ကြာ..ဆက္လုပ္ပါဦး..။ မင္းရဲ႕ ဟာသေလ တစ္ပုဒ္ေလာက္“
“ဒီမွာ ကုိယ့္လူ ကုိယ္လူ ဘယ္သူလဲ ငါ မသိဘူး။ ငါသိတာ ငါ့ကုိ ငါပဲ..။ နာမည္ေလး သိရုံေလာက္နဲ႕ စကားေရာ ဖြဲေရာၿပီး လူလည္ လာမလုပ္နဲ႕..။ ေသခ်ာတာေတာ့ မင္းနဲ႕ ငါ မသိခဲ့ဖူးဘူး..။ ကဲ နားလည္တယ္မလား။“
သူ အဲဒီလုိေျပာေတာ့ ငနဲက သူ႕ကုိ ျပဴးတူးတူးနဲ႕ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါးလုံးကြဲ ရယ္ျပန္ပါေလေရာ။ တစ္ျခား ၀ုိင္းေတြကပါ ၾကည့္လာလုိ႕ သူ ရွက္ရွက္နဲ႕ ၀ုိင္းက ထထြက္လာမိတယ္။ ငနဲက မ်က္ရည္ေတြေတာင္ထြက္လို႕။ လက္ႏွစ္ဖက္က ဗုိက္ေပၚကုိဖိၿပီး အားရပါးရႀကီးကုိ ရယ္ေနေတာ့တာ။
သူ အဲဒီလူကုိ မသိဘူးဆုိတာ ရယ္စရာလား။ ခပ္လွန္းလွန္းေရာက္ေတာ့မွ သတိရတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဖုိးနဲ႕ ေဆးလိပ္ဖုိးေတာင္ မရွင္းခဲ့ရဘူး။
ေမ့ေပ်ာက္ျခင္း(၂)
စာအုပ္ဆုိင္မွာ လုိခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကုိေရြးေနမိတာ ၾကာၿပီ။ အႀကိဳက္မေတြ႕ေသးလုိ႕ အျမည္းသေဘာအေနနဲ႕ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ လွန္ေလာဖတ္ေနမိတယ္။
“ဟာ ေမာင္ထူးေအာင္“
သူၾကည့္လုိက္ေတာ့ မ်က္မွန္ ပါ၀ါထူထူႀကီးနဲ႕ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္။ အသားက ခပ္ျဖဴျဖဴ။ အရပ္ကလည္း ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း။ သူ႕ကုိၾကည့္ၿပီး ျပံဳးလုိ႕။
ေခၚတာေတာ့ သူ႕ကုိ ေခၚတာပဲ။ တစ္ဆုိင္လုံးမွာလည္း သူနဲ႕ အေရာင္းစာေရးမေလးေတြပဲရွိတာ။ နာမည္ေရွ႕က ေမာင္ထည့္ထားကတည္းက က်ားသတၱ၀ါကုိေခၚတာ။ သူကလြဲလုိ႕ ဘယ္သူမွမရွိေလာက္ဘူး။
“ဟားဟား ေမာင္ထူးေအာင္ကေတာ့ ဆရာ့ကုိေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား.ဆရာ ဦးၾကည္ခင္ေလ.. “
“ ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့“
သူ႕ ဦးေႏွာက္ကေတာ့ အေျပးအလႊား စဥ္းစားခန္းဖြင့္လုိ႕ေနတယ္။ ဆရာဦးၾကည္ခင္တဲ့။ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ဒီဆရာ့ၾကည့္ရတာ သူ႕ကုိေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏီွး သိေနတဲ့ပုံ။
“ မင္း အခု ဘာေမဂ်ာယူထားတာလဲ..ေဒးလား အေ၀းသင္လား“
“ ေဒးပါပဲ ဆရာ ေမဂ်ာကေတာ့ သမုိင္းပါ..ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေလာက္ေမးလုိ႕ရမလား ဆရာ“
“ ေဟာ္ေဟာ္ မင္းကေတာ့လုပ္ၿပီး ေရာက္တဲ့ေနရာ တစ္ခုေလာက္မွ မေမးရရင္ မေနႏုိင္ဘူးထင္တယ္..။ကဲ ေမး…ဘာသိခ်င္တာလဲ“
“ဟုိေလ ဆရာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွာ သိခဲ့တာလဲ မသိဘူး“
“ေဟ….“
ထုိဆရာ အဲဒီေနက ေခါင္းေတာ္ေတာ္ ရွဳပ္သြားေလာက္တယ္။ သူ႕ကုိလည္း ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္လုိ႕။ ပါးစပ္ကလည္း..
“ ေမာင္ထူးေအာင္မွ ေမာင္ထူးေအာင္ပါပဲ…“
ဆုိတဲ့ နာမည္တစ္လုံးကုိပဲ ရြတ္သြားတယ္။ အဲဒီေန႕က ဘာစာအုပ္မွ သူမရလုိက္ပါဘူး..။
ေမ့ေပ်ာက္ျခင္း(၃)
“ တူေလး….ဟဲ့ ငထူး…ေၾသာ္ ထူးေအာင္“
သူလွည့္ၾကည့္ေတာ့ အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ရွိမယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္။ ပစၥည္းေတြ မႏုိင္မနင္းနဲ႕ သူ႕ကုိ ေခၚေနတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကုိေခၚတာလား အန္တီ“
ထုိ မိန္းမႀကီးက သူ႕ကုိ မ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ဴတ္ၿပီးၾကည့္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း တစ္ျခမ္းရြဲ႕ျပလုိက္ေသးတယ္။
“ငထူး မင္း ဘာအူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္တာလဲ လာခဲ့..။ ဒီ ပစၥည္းေတြ လာကူသယ္လွည့္။“
“ဗ်ာ…ပစၥည္းေတြ ကူသယ္ေပးရမယ့္။ ဟုတ္လား။ ဟုိေစ်းေထာင့္မွာ အထမ္းသမားေတြရွိတာပဲ ။ လွမ္းေခၚလုိက္ပါလား..။“
“ ဘာရယ္ ငထူး..မင္းေနာ္ ေစ်းထဲမွာမုိ႕ မင္းသက္သာမယ္မွတ္။ သူတုိ႕ကုိ ငွားေတာ့ ပုိက္ဆံကုန္တာေပါ့။ ေရာ့ လက္ဆြဲျခင္း..ၿပီးရင္ မရင္ ဆုိင္က ဂ်ပ္ဖာတစ္ဖာသြားသယ္လာခဲ့။ တကယ္ပဲ အရူး“
သူ မအီမသာနဲ႕ ေျပာသလုိ လုပ္လုိက္ရတယ္။ ျမင္းလွည္းဂိတ္ကုိေရာက္မွ သူေမးရဦးမယ္။ ခုသေလာ သူ မသိတဲ့ လူမ်ားကုိ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေတြ႕ေနရတယ္။ ထူးျခားတာက သူက မသိပဲ သူ႕ကုိ သိေနတာကုိပဲ..။
“ ကဲ အန္တီ..လူႀကီးကုိ ကူညီရလုိ႕ ကုသုိလ္ရတယ္လုိ႕ သတ္မွတ္လုိက္မယ္..ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တာတစ္ခုက အန္တီ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အေတာ္ေလး ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသလားဆုိတာပဲ“
“ဘာရယ္..ေသာက္ေကာင္ေလး ရူးေနလား မင္းက ငါ့တူ အရင္းေခါက္ေခါက္ဟဲ့ ေသနာေလးရဲ႕ နာမည္က ေမာင္ထူးေအာင္ပါတဲ့…တကယ္ပဲ အစ္မလည္း ဘယ္လုိ အရူးေလး ေမြးလာသလဲမသိဘူး ေရာ့ မင္း လက္ဘက္ရည္ေသာက္ဖုိ႕ မုန္႕ဖုိး။ ညက်မွ အစ္မဆီလာၿပီး တုိင္ေျပာရဦးမယ္ ဘယ္ႏွယ့္ ကုိယ့္အေဒၚတစ္ေယာက္ကုိမ်ား မသိခ်င္သလုိလုိ သိခ်င္သလုိလို ေခတ္ကာလ လူငယ္ေတြမ်ား အူတိ အူေၾကာင္နဲ႕ ေမာင္း ျမင္းလွည္းဆရာေရ…“
သူ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကုိ မႈတ္ထုတ္လုိက္တယ္။ လက္ထဲမွာေတာ့ တစ္ေထာင္တန္ အသျပာေလး တစ္ရြက္…။
ေမ့ေပ်ာက္ျခင္းအဆုံး
တစ္ေယာက္တည္းေနရတဲ့ အရသာဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ထိ ၿမိန္သလဲ ခံစားၾကည့္ဖူးလား။ သူ႕ကုိပဲၾကည့္ စိတ္ေတြ လြတ္လပ္လုိက္ျခင္း။ အခန္းထဲမွာ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ခပ္တုိးတုိးေလးဖြင့္ၿပီး အလုိက္သင့္ လုိက္ညည္းမယ္။ အာေျခာက္လာရင္ ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ေသာက္လုိက္မယ္။ ခံတြင္းခ်ဥ္ရင္ စီးကရက္ကေလး ခဲလုိက္ရုံပဲ။
စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ သည္းႀကီး မည္းႀကီးဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕အခန္းကုိ တံခါးလာေခါက္တယ္။ သူ႕ဖြင့္ေပးလုိက္တဲ့အခါ ျပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခု။ သူ အဲဒီမ်က္ႏွာကုိ ျမင္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏုတ္ဆက္ဖုိ႕ မလုိဘူးထင္တယ္။
တစ္ခါတစ္ရံမွာ လူေတြနဲ႕မသိတာက ပုိေကာင္းမယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆုိ လူေတြက သိပ္စကားမ်ားတာ။ သိခ်င္ေဇာေတြ၊ တတ္ခ်င္ေဇာေတြက အျပည့္ပဲ။ အေမွာင္ဖုံးေနတဲ့ သူ႕တုိ႕ စိတ္ေတြမွာလည္း တစ္စက္ကေလးမွ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ကုိမေတြ႕ရဘူး။ ေနာက္ လက္စားေခ်လုိမႈေတြ၊ နာက်ည္းမႈေတြ၊ မုန္းတီးမႈေတြကလည္း သူတုိ႕အသက္နဲ႕ ထပ္တူ ထပ္မွ်ရွိခ်င္ရွိတတ္ၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ လူေတြနဲ႕ေ၀းခဲ့တယ္။
ခုေရွ႕က လူကလည္း အဲဒီလူေတြထဲက တစ္ေယာက္ပဲ။
“ သား ေက်ာင္းမသြားေသးဘူးလား ၊ မသြားေသးရင္ ေအာက္ထပ္ကုိဆင္းခဲ့ဦး ေဖေဖ ေစာင့္ေနမယ္။ ေျပာစရာရွိလုိ႕“
လုပ္ၿပီ။ ေျပာစရာရွိလုိ႕ဆုိၿပီး မဆုံးႏုိင္တဲ့ ဆုံးမစကားေတြနဲ႕အတူ သူ နားပူရပါဦးမယ္။ ဆုံးမ စကားဆုိတာထက္ သူတုိ႕လုိခ်င္ရာကုိ ေဇာင္းေပးၿပီး အတင္းကာေရာ လုိက္လုပ္ခုိင္းေနတာေတြေပါ့။ သူက ျပန္လည္း မေျပာေတာ့သလုိ နားလည္းမေထာင္ေတာ့ဘူး။ ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းရဲ႕ ေနာက္က လုပ္ခ်င္ရာလုပ္မယ္ဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႕ စကား၀ုိင္းကေန ထြက္လာခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။
သူ ဧည့္ခန္းထဲကုိေရာက္ေတာ့
“သား မင္းေနေကာင္းရဲ႕လား“လုိ႕ေမးတယ္။ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ေကာင္းမြန္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေနေကာင္းပါရဲ႕လားလုိ႕ သူကေမးေနတယ္။
“ေကာင္းတယ္…။ဒါေပမယ့္ ေနတုိင္းမဟုတ္ဘူး။“
“ေအး မင္းေမေမလည္း ခဏေန လာေတာ့မယ္၊ မင္းကုိလာတုိင္ေနၾကတဲ့သူေတြမ်ားေနတယ္ေနာ္ သား။“
“ဘာကုိလာတုိင္ၾကတာလဲ “
သူ႕မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ၿပီး ေျပာရေကာင္းမလား မေျပာရင္ေကာင္းမလားလုိ႕ ခ်ိတုံခ်တုံျဖစ္ေနသလုိမ်ိဳး။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကုိ တည့္တည့္ႀကီးတယ္။
“မင္းရဲ႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ရပ္ေတြကုိရပ္လိုက္ေတာ့ သား။ “
“ဗ်ာ“
“ မဗ်ာနဲ႕ မင္းဘာအဓိပၸါယ္နဲ႕ ဒီလုိ လုပ္ရပ္ေတြကုိလုပ္ေနတာလဲလုိ႕ ေဖေဖ မေမးေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ရပ္တန္းက ရပ္ဖုိ႕ေတာ့ ေဖေဖေျပာရလိမ့္မယ္။“
အဲဒီလုိ အမိန္႕ဆန္တာေတြကုိ သူ မႏွစ္သက္တာ။
“ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြလုပ္မိလုိ႕လဲ“
“ကၽြတ္ မင္း ျမတ္ႏုိးကို မသိဘူးဆုိတာကဘာလဲ၊ ေနာက္ ထူးလြင္၊ ဆရာ ကုိၾကည္ခင္၊ ေနာက္ မင္းအန္တီ ခင္ေလး သူတုိ႕ကုိ မင္း မသိဘူးဆုိက ေနာက္တာလား၊ အတည္လား၊ မင္းမသိေတာ့တဲ့ လူေတြထဲမွာ ငါတုိ႕ေရာ ပါလား မင္း အဲဒါေျဖ“
သူ မသိတဲ့ လူေတြရဲ႕နာမည္ေတြကုိ ရြတ္ျပတယ္။ တကယ္ပဲ သူမသိပါဘူး။
ျမတ္ႏုိးတဲ့ ။
ပထမဆုံးေတြ႕တဲ့ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႕ မိန္းကေလး။ မိန္းမေတြကုိ သူၾကည့္ရတာ မ်က္စိရွဳပ္ေနခဲ့တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ မပတ္သက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းမထားခဲ့တာေပါ့။ သူ႕အနားမွာ လွတ ပတ မိန္းကေလးေတြဆုိတာ တစ္ေယာက္မွကုိမရွိတာပါ။ အဲဒီလုိပဲ ခ်စ္သူဆုိတာလည္း အခ်ိန္ေပးရမႈေတြ၊ အလုိလုိက္ရမႈေတြ၊ သည္းခံမႈေတြကုိရင္းယူမွ ရတယ္လုိ႕ထင္တယ္။
အခ်စ္ဆုိတာ ေပးဆပ္ႏုိင္လြန္းမွသာ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈရဲ႕အရသာကုိ ခံစားရတာပါ။ ဒါေတာင္ ငါးဆယ္ရာခုိင္ႏွဳန္း ဘုိင္ ငါးဆယ္ရာခုိင္ႏွဳန္းပါပဲ။ ခ်စ္လွ်က္နဲ႕ေ၀းတယ္။ ေပးဆပ္ခဲ့သေလာက္ ရယူပုိင္ဆုိင္မႈဟာ အမုန္းကမ်ားတယ္။ ႏွဳတ္ခမ္းပါးပါးေလးထက္က အနမ္းတစ္ခုမွ ယစ္မူးေနခဲ့ရင္ေတာ့ ေသခ်ာတယ္ အဲဒါ အိပ္မက္ပါပဲ။
သူေပးခဲ့တာက ျမတ္ႏိုးမႈေတြ၊ ယုယမႈ၊ ၾကင္နာမႈ။အဲဒါေတြနဲ႕ဆန္႕က်င္စြာပဲ သူျပန္ရလုိက္တာက ေကာက္က်စ္မႈ ၊ မနာလုိမႈ၊ ေနာက္ အဆုံးအစမရွိတဲ့…….အမႈကိစၥေပါင္းမ်ားစြာ။ ဒါဟာ သူ မသိလုိက္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းေလးေတြပါပဲ။
ထူးလြင္တဲ့..။
သူငယ္ခ်င္းဆုိတဲ့အတုိင္းအတာမွ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈနဲ႕ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားေတြ မပါ၀င္ေတာ့ဘူးလားလို႕ သူေမးခ်င္ပါတယ္။
အျဖဴထည္ သက္သက္ဆုိတာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေလာကမွာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျဖဴရဲ႕ေနာက္က ေအာက္ခံအေရာင္ဟာ ေရာစပ္ထားတဲ့ အျခားအေရာင္ တစ္ခုခုျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေတာ့ ..။
ဒီလိုပါပဲ သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ အျပန္အလွန္အေရာင္ျခယ္ၾကတယ္။ လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းၾကတယ္။ အိပ္မက္ေတြ ဖလွယ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေဖးကူခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ….အိပ္မက္ေတြ တူလာတဲ့အခါ။ ေရြးခ်ယ္မႈ အေရာင္ေတြ တူညီလာတဲ့အခါ ကိုယ္ကုိင္စြဲထားတဲ့ အရာေတြကုိ ပစ္ခ်ၿပီး တစ္ဖက္သားနဲ႕အတူ စည္းခ်င္းထုိးလာတာဟာ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြရဲ႕လုပ္ရပ္လား။
ေမ့ေပ်ာက္မွ ေနာက္ေက်ာကုိ ဓါးနဲ႕ထုိးတာထက္ ေရွ႕တည့္တည့္က ဓါးနဲ႕ထုိးတာကုိ သူ လုိလားခဲ့တာ။ မုန္႕အတူစားလုိ႕ လုစားရင္ ၾကည္ျဖဴႏုိင္ၾကေပမယ့္ ပန္းတုိင္တစ္ခုတည္းကုိ အတူတူသြားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ေျခထုိးၿပီး အလဲထုိးခံလုိက္ရတယ္။
မရွိမွ တမ္းတတာ ထက္ ရွိတုန္းမွာ လက္တြဲလုိက္ပါ။ ေမ့ေပ်ာက္လုိ႕ထားရမယ့္ အရာေတြထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းဆုိတဲ့ ခင္မင္ပတ္သတ္မႈကုိေတာ့ မခ်န္ထားရစ္သင့္ဘူးေပါ့။ ဒါဟာလဲ သူ မသိလုိက္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းေလး တစ္ခုေပါ့။
ဆရာ ဦးၾကည္ခင္..။
မိဘနဲ႕ တကုိင္းထဲထားရမယ့္ ျမတ္ဆရာ တစ္ေယာက္ပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ အနႏၱ ေက်းဇူးရွင္ တစ္ေယာက္ေပါ့။ လူေတြဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ သူတုိ႕ျဖစ္ေစခ်င္တာကုိ တစ္ဖက္သားက လုိက္လုပ္ေပးေစခ်င္တတ္ၾကတယ္ဆုိတာ မွန္မလားပဲ။ ေလာကမွ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းမျဖစ္ရသလုိ၊ မျဖစ္ခ်င္တာကုိ ျဖစ္ရတာလည္း ဒုနဲ႕ေဒး ရွိၾကတာပဲ။ သူတုိ႕ လမ္းေၾကာင္းေပးတဲ့ လမ္းမထက္ကေန ေတာႀကိဳအုံၾကားလမ္းေဘးကုိ ေခ်ာ္ထြက္ၾကည့္ ေစတနာနဲ႕မထုိက္တန္တူလုိ႕ အလြယ္ေလး သတ္မွတ္လုိက္ၾကေရာ။
ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေဇာတစ္ခုဟာ တစ္ဖက္သားရဲ႕ စိတ္ကုိ ဖိႏွိပ္ရာေရာက္တယ္ဆုိတာ တစ္ခါမွ မေတြးဖူးၾကဘူး။ ဒီလုိပါပဲ…သူက ရုိးရုိးလမ္းစဥ္းကုိေရြးခ်ယ္တယ္။ ဆရာက ျမင့္မားေတာ ေတာင္တစ္ခုကုိ တက္ေစခ်င္တယ္။ လမ္းတစ္၀က္မွာ ေျခကုန္ လက္ပမ္းက်ၿပီး ေခြးက် ၀က္က် က်သြားမွာကုိေတာ့ မသိတာလား။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလား..။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ တျဖည္းျဖည္း ေမ့ေပ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။
အေဒၚတဲ့..။
အေျပာေလးခ်ိဳရင္ ရုပ္ဘယ္ေလာက္ဆုိးေနပါေစ လူတုိင္း အဲဒီလူကုိ ခင္တတ္ၾကပါတယ္။ သူ႕မွာ တစ္ဦးတည္းေသာ အေဒၚတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုိ ေလာဘေတြနဲ႕ အျမဲျပည့္ေနတတ္တယ္။
အျမတ္အစြန္းမရရင္ ဘာမွမလုပ္ဘူးဆုိတဲ့ သူမ မွာ ဘယ္အရာကုိမဆုိ အလကားေပးခ်င္ေနတတ္တဲ့ တူတစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္။လူတစ္ေယာက္ကုိ အသုံးခ်ေတာ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီလူရဲ႕အေၾကာင္းကုိ အရင္ဆုံး သိေအာင္လုပ္ပါလုိ႕ သူၾကားဖူးတယ္။ သူ႕အေၾကာင္းကုိ မသိပါပဲ သူ႕ကုိ အသုံးခ်ဖုိ႕ႀကိဳးစားတာကုိေတာ့ သူ မုန္းမိပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလမွာ ရယ္ေနတတ္ၿပီး၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ငုိေနတတ္တဲ့ သူမက စိတ္အေျပာင္းအလဲ ျမန္တယ္ဆုိတာေတာ့ ေျပာစရာမလုိေတာ့။ အလုိရွိမွ ေဆြမ်ိဴးေတာ္တာထက္၊ အလုိမရွိခင္မွာပဲ သူ ေမ့သြားမိျပန္ပါတယ္..။
တစ္ခါတစ္ေလမွာ အရာရာကုိ ေမ့ေဖ်ာက္ထားလုိက္တာက စိတ္ခ်မ္းသာမႈကုိေပးတယ္။ ဘယ္သူ႕ကုိမွ မသိသလုိေနလုိက္ျခင္းက ဘယ္သူကမွ သူ႕ကုိ သိစရာမလုိေတာ့ဘူး။ သူ႕ မ်က္လုံးေတြက မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္လုိ ကန္းသြားခဲ့တယ္။ နားတစ္စုံက မၾကားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ခံစားမႈအသိကလည္း ေပ်ာက္ဆုံးလာတယ္။ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လုိ ရပ္တည္ေနျခင္းမ်ိဳးကုိ ႏွစ္သက္မိလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္သူကမွလည္း သူ႕ကုိ အဖက္မလုပ္ေတာ့သလုိ၊ ဘယ္သူ႕ကုိမွလည္း သူ မသိေတာ့ပါဘူး။
အခ်စ္ဆုိတာ သူ မသိေတာ့ဘူး။
သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ…သူ မသိေတာ့ဘူး။
ဆရာဆုိတာ သူ႕အတြက္ ခပ္ေရးေရးေလးပဲ..။
ေဆြမ်ိဳးဆိုတာလည္း သူ႕ မွတ္ဥာဏ္ေတြထဲမွာေတာ့ တိမ္မွ်င္ကေလးလုိ ျပယ္လြင့္လုိ႕…..။
“အရူး“တဲ့ ။
သူ႕ နားနဲ႕ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္ရတယ္။
ဒီလုိပါပဲ အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရာဇ၀င္မွာ ေမ့ေပ်ာက္ျခင္းေတြ ႀကီးစုိးခဲ့ပါတယ္…။
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
Date-28th-March-2012
Time-9:04 Pm
No comments:
Post a Comment