ခြေလှမ်းတွေအဲဒီမှာ ရပ်ပါ

စိုးထိတ်စရာလား။ ဟိုဝေးဝေးက အတိတ်မှာထားခဲ့သူကို ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်တာနဲ့ နှင်းခဲတွေလို အေးစက်သွားတဲ့ဖူး အဖြစ်က ရယ်တော့ ရယ်ချင်စရာ အကောင်းသား။ လက်ထဲမှာတင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို ရုတ်ချင်းဖြေလျော့ပစ် လိုက်တာတောင်သူက မြင်ဖြစ်အောင်မြင် လိုက်သေးတယ်။ဟင့်အင်းမလာပါနဲ့။ကျေးဇူးပြုပြီး ခြေလှမ်းတွေ အဲဒီမှာရပ်ပါ။ကျေးဇူးပြုပြီး သူ မမြင်ချင်ယောင် ဆောင်သွားပါတော့လား။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
၁။ ။
“အစ်မဆုံးပြီ” တဲ့။
လက်ဖျားတွေအေးစက်သွားလိုက်တာများ ဖူး ကိုယ်တိုင်နားနဲ့ကြားရတဲ့အတွက်မူးမေ့ချင်သလို။ သတိထားစမ်း။ ဒီနွေဦးမှာ အစ်မအတွက်သေချာတယ်လို့အားလုံးက ခန့်မှန်းကြ ပြောခဲ့နေကြတာ ဖူး ကြားရဲ့သားနဲ့။ မျက်တောင်တွေပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်နဲ့ဖူး မငိုမိအောင်တော်တော်ကြိုးစား ယူနေရတယ်။နင်မငိုနဲ့ ဖူး မနက်ဖြန်တွေမှာ မျက်လုံးပေါင်းများစွာရဲ့အကြည့်တွေကို နင်ပူပြင်းနေအောင်ခံယူရဦးမယ်။နောက် အဝေးကနေရောက်လာမယ့်မေမေ့ရဲ့ရှက်ဒေါသနဲ့သောကဗျာပါဒတွေကို နင်မြင်ရဦးမယ်။ ပြီးတော့ရိုးသားလှတဲ့ဖေဖေ့ရဲ့နံရံကိုပစ်ဖောက်ခွင်းမယ့်လက်သီးတွေကို နင့်ခန္ဓာပိန်ပိန်ပါးပါးနဲ့ဆွဲလွဲရဦးမယ်။ခုချိန်မှာ ငိုလိုက်လို့လျော့သွားမယ်ခွန်အားတွေနင်ချန်ထားစမ်း မိဖူး။
တဆတ်ဆတ် တုန်ယင်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကို လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ပြီး နင်မငိုရဘူး ဖူး လို့သတိပေးရပြန်တယ်။မိုးသားပြာ ကောင်းကင်ကြီး ကို နင်ကြည့် မသွားတော့ဘူးလား အစ်မ။ လာပြီ သက်ပျောက်တရားနာဖို့သံဃာတော်တွေကြွချီလာကြပြီ။ ဘာသံကိုမှ မကြားရဘူး။ လက်အုပ် နှစ်ဖက်ချီပြီးတော့ကျောက်ရုပ်လို မလှုပ်မယှက် နေနေမိတယ်။ဒါတောင်ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့လက်တစ်စုံ ဖူး ပခုံးကိုဖေးမ မတ်တပ်ရပ်စေမှ သတိကဝင်လာတာ။အစ်မအလောင်းကို ပြင်ဆင်နေပုံကို ဖူးမကြည့်ချင်ဘူး။ ပြီးတော့သိမ်ငယ်စိတ်။
အထပ်ထပ် ထုတ်ပိုးနေကြတာကို ဖူးမတားမိဘူး။ လောကရဲ့ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်တဲ့လေဟာနယ်ထဲမှာ ဘာကို မပျံ့နှံ့စေချင်တာလဲ။ ဖူးတို့အိမ်လေးမှာ လူသူက သိပ်မရှိဘူး။ မိတ်ရင်း ဆွေရင်းတွေလောက်ပဲ ရောက်နေတော့အစ်မကို မချိတင်ကဲလေသံနဲ့ဖူး တမ်းတပြောမိရပြန်ရော။ အဲဒီအသံနောက်မှာ ဂရုဏာဒေါသသံပါရင်လည်း နင်ခွင့်လွှတ်ပါအစ်မရာ။
“နင်ခင်လှပါတယ်ဆိုတဲ့နင့်သူငယ်ချင်းတွေ ငါ့အိမ်က လေကိုရှူမိမှာစိုးလို့တဲ့အစ်မရေ။ နင်ဖြောင့်ဖြောင့်သွားတာ အရေးမကြီးဘူး။ ငါ အဲဒီမျက်ဝန်းတွေကို မသသီဘူး အစ်မ၊“
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
၂။ ။
ခုချိန်မှာ ဖူး ကြားချင်တဲ့ စကားတွေဟာ လူသားချင်းစာနာပြီး နှစ်သိမ့်ပေးတဲ့စကားတွေကိုပဲ။ ကြီးစဉ်ငယ်လိုက်ဖေးမတွဲကူ ဆုံးမကြရတာဟာ လောကရဲ့ဓမ္မတာ မဟုတ်ဘူးလားလို့မေမေ့ကို ဖူးမမေးချင်ဘူး။ ဒီကနေ့က အစ်မရဲ့ရက်လည်နေ့။ဒီနေ့မှာပဲ မေမေပြောလာတဲ့ စကားတွေဟာ ဖူး အတွက်ခါးနေတယ်။ဖေဖေက အစ်မမြေချတဲ့ ရက်မှာပဲ ရှက်လွန်းတယ်ဆိုပြီး ကောက်ခါငင်ခါပြန်သွားတယ်။ဖေဖေ တိတ်ချစ်တဲ့အစ်မအတွက်ဖေဖေ့ရဲ့နောက်ဆုံး အချိန်မှာ ဖြည့်တင်းပေးမှုက လျစ်လျူရှုခြင်း။ မေမေကလည်း ထိုနည်းလည်းကောင်းပဲ။ ဖူးကို မေမေ ပြောလို့ဝပြီးလား။ မေမေ့ပါးစပ်တွေပိတ်သွားတဲ့အချိန်အထိ ဖူးစောင့်နေလိုက်တယ်။
“မေမေ့မြေးအတွက်“
“ညည်းနဲ့ထားခဲ့မှာ ဖူး“
“ရှင်“
“ငါ ဘယ်လိုမျက်နာနဲ့ ဒါသေသွားတဲ့ ငါ့သမီးရဲ့ရောဂါသယ်မြေးလေးပါလို့အရပ်ထဲပြမွေးရမလဲ။ သမီးတစ်ကောင် နွားတစ်ထောင်တဲ့။ပြောမရဆိုမရတဲ့မိန်းမ။ ခုသေတဲ့အထိတောင် ငါ့တို့မျက်နာကို အိုးမည်းသုတ်ပြီး လူမမည်ကလေး တစ်ယောက်ကို ထားသွားခဲ့သေးတယ်။နင့်အစ်မ မိုက်လိုက်တာ။ ဘယ်မလဲ ငါတို့သိက္ခာ။ ပြီးတော့ဒီကလေးကို ဘယ်လိုပြုစုစောင့်ရှောက်ရမှာလဲ။ ဒီကလေးမှာလည်း နင့်အစ်မလို“
“တော်ပြီမေမေ။ ဖူးနဲ့ဒီကလေးကို မေမေထားခဲ့ချင်တာမလား။ ရတယ်ထားခဲ့လိုက်။ “
“ဟဲ့ညည်းလေသံက ဘာလဲ။ ညည်းလည်း အစ်မတစ်ယောက်လုံးမပြောမဆိုလွှတ်ထားခဲ့တာ။ ညည်းအစ်မသေတာ ညည်းစနက်လည်းမကင်းဘူးသိလား။ “
“မေမေ အဲလိုမပြောပါနဲ့။လူတွင်ပါမှ နွားကျားကိုက်တာပါ။အစ်မလိုခေါင်းမာတဲ့သူကို မေမေမပြောနဲ့ဖေဖေရော ထိန်းရခဲ့လို့လား။ ဖူးလို့အငယ်တစ်ယောက်က မိချောင်းမင်း ရေကင်းပြသလိုသွားလုပ်လို့ရမတဲ့လား မေမေတွေးကြည့်ပါဦး။ မေမေ့ကို ဖူး လိုရင်းပဲမေးမယ်။ဒီကလေးကို ဖူးမွေးရမှာလား စွန့်ရမှာလား။“
မေမေဘာမှပြောမသွားခဲ့ဘူး။ ခုတော့ရက်လည်လည်းပြီးတော့အိမ်ကြီးဟာ တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ဖူး ဘာလုပ်ရမလဲ။ ပုခက်ထဲထည့်သိပ်ထားတဲ့တူလေးအတွက်ဖူးဘာကိုလုပ်ရမလဲ။ ဖူးမှာ တိုင်ပင်စရာ အပေါင်းအဖော်တွေလည်း မရှိတော့ဘူး။ အစ်ကိုမြေချမယ့်ရက်က ဖူး သူငယ်ချင်း နှင်းအိ လာတယ်။ဖူး နှင်းအိကိုမြင်တော့အားတက်သရောဖြစ်သွားလိုက်သေးတာ။ နှင်းအိက အသုဘအိမ်တွေသွားရင်သုံးတဲ့လက်သုံးစကားအတိုင်း စိတ်မကောင်းကြောင်းတွေပြောတယ်။ ပြီးတော့ဖူး ကိုလည်း အားနှစ်သိမ့်လိုက်သေးတယ်။အဲဒီစကားတွေထဲက ဖူး နှင်းအိရဲ့စကားတစ်လုံးကို မှတ်မိနေတယ်။
“ဖူး သူငယ်ချင်း၊ နင်စိတ်အားမငယ်နဲ့နော်။ ငါ ကြားလာတဲ့စကားတွေက နင့်အတွက်လည်း မကောင်းနေဘူး။ဒီနေ့မှ ငါမမေးချင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်စကားလုံးကို သဲသဲကွဲကွဲ သိချင်နေတာတော့အမှန်ပဲ။ နင့်အစ်မလိုမျိုး နင့်ကိုလည်း ရပ်ကွက်ထဲက ပြောနေကြတဲ့အပေါ် ငါနင့်သိက္ခာကိုငဲ့ပြီး မယုံချင်ဘူးဟာ။ နင်အဲလိုမဟုတ်ဘူးမလား“
ဖူး နှင်းအိရဲ့လက်ကလေးတွေကို ဖြေချလိုက်တယ်။မျက်ရည်တွေပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာတာ ထိန်းမရ။ အစ်မ ကဲ ခုတော့ဘယ်လိုရှင်းမလဲ ဖူးရဲ့အရှက်နဲ့သိက္ခာကို အစ်မ ခု မကာကွယ်နိုင်ဘူးမလား။ ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာ ကဲ့ရဲ့ခုနှစ်ရက်၊ချီးမွမ်းခုနှစ်ရက်ဆို။ တစ်အိမ်တည်းနေတဲ့ညီအစ်မ နှစ်ယောက်အတွက်တစ်ယောက်ရဲ့သိက္ခာပွန်းပဲ့မှုက နောက်တစ်ယောက် အပေါ်မှာလည်း အရိပ်မည်းကြီးဆိုတာ အစ်မ နင်မသိဘူး။
“နင်အဲလို မဟုတ်ဘူးမလား“
နှင်းအိရဲ့စကားလုံး။ တူလေးရဲ့ပုခက်နားကိုထိုင်ချပြီး အိပ်မောကျနေတဲ့မျက်နာလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။ဖူး မျက်ရည်က တူလေး ပါးပေါ်မှာ ပူနွေးနေလိမ့်မယ်။နောက်ထပ်ဖူးအတွက်ရလဒ်မကောင်းတဲ့စကားလုံးတွေကြားဖို့ခံနိုင်ရည်ရှိရဦးမယ်။အိမ်ပြင်ဘက်မှာ နွေဦးက လေရူးတွေနဲ့ရဲရဲရင့်ရင့် ဝေ့ဝှက်လို့ဖူးစိတ်တွေကို မျက်ရည်မြစ်တွေကြား လက်ပစ်ကူးစေခဲ့ပြီ ထင်ပါရဲ့။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
၃။ ။
“ဖူး ကို့ကို မထိနဲ့“
အလနျ့တကွားဆိုလိုကျတဲ့မောငျ့စကားမှာ ဖူးလကျဟာ လထေဲဝေ့ဝဲသှားရတယျ။ အံ့သွသိမျငယျစိတျနဲ့ဖူး မောငျ့ကိုကွညျ့တော့မောငျက ခပျတညျတညျကွီး။ ဘာ အကွောငျးပွခကြျတှေ ပေးဦးမလို့လဲ မောငျ။မောငျအစျမရဲ့ဈာပနကို မလာနိုငျတာ အလုပျတှရှေုပျလို့ မသိလိုကျဘူးလို့ မုသာဝါဒကံကိုရဲရဲကွီး ကြူးလှနျဦးမလို့လား။ ဖူး တို့မွို့ကဉြျးကဉြျးလေးမှာ ဘယျရပျကှကျက အပျကသြလဲဆိုတာတောငျသတငျးပြံ့နှံ့လှယျတာ မောငျခစြျသူ ဖူးပှငျ့ဦးရဲ့အစျမဖွစျသူ ဟာ ဘယျရောဂါနဲ့ ဆုံးသှားတယျ ဆိုတာလောကျတော့မောငျကွားမိမှာပေါ့။ခု ရကျလညျပွီး သတငျးတစျပတျလောကျမှမောငျဖူးကို တှေ့ဖို့ခြိနျးဆိုတယျ။ခုရောကျတော့လညျး မထိနဲ့တဲ့။
“ဆောရီး ဖူး“
ဆောရီး ဆိုတဲ့စကားလုံးနဲ့တော့ဖူး စိတ်ကို အရင်လို ခဏလေးနဲ့မပြေစေတော့ဘူး။ ဒီခဏလေးမှာ မောင်ဟာ ဖူးနဲ့ဝေးတော့မယ့် သူလို့ဖူး မြင်လာနေတယ်။ အစ်မ အပျိူကြီးတွေရဲ့ကြားမှာ ကြီးပြင်းလာရတဲ့ မောင့်မှာ သြဇာ လွှမ်းမိုးမှုတွေ ရှိနေခဲ့တာလည်း ဖူးသိသားပဲ။ ဖူး သတင်း၊ ဖူးရဲ့အစ်မသတင်းကို ဘယ်နေရာကပဲကြားရ ကြားရ လူတို့ရဲ့ ထုံးစံအတိုင်းပဲ မကောင်းတာကို အဟုတ်လို့မောင်အစ်မကြီးတွေလက်သင့်ခံကြမှာပဲ။ သူတို့ မောင်ကိုချစ်လွန်းလို့သာ မထင်ရင် မထင်သလို လုပ်တတ်တဲ့မောင့်အကျင့်ကြောင့်ဖူးကို သူတို့မောင်ရဲ့ချစ်သူအဖြစ်လက်သင့်မခံချင်ပဲ ခံထားရတာ။ ခု မောင်ကိုယ်တိုင်က ဖူး ကို။
“ဖူး သတင်းတွေကြားခဲ့ပြီးပြီလား မောင်“
တိတ်ဆိတ်စွာ ဘီလူးချောင်း တစ်ဖက်ကမ်းကို မောင်ငေးတယ်။ဟိုမှာ ဗေဒါပင်တွေလို့တော့အရင် နှစ်ဦးသား ကြည်နူးစဉ်ကလို မပြတော့ဘူးလား။
“အဲဒီ ရောဂါသယ်ကလေးကို ဖူးက တကယ်ပဲ မွေးစားတော့မှာလား။ “
“ဖူးမှာ ရွေးချယ်စရာလမ်းမရှိဘူး မောင်။ ပြီးတော့ဒီတူလေးရဲ့လတ်တလော နွေးထွေးမယ့်ရင်ခွင်ဟာ ဖူးရင်ခွင်မှမဟုတ်ရင်ဘယ်ရင်ခွင်မှမရှိနိုင်ဘူး။ နောက်ရောဂါသယ်ကလေးလို့မသုံးနှုန်းပါနဲ့မောင်။“
ဟက်ခနဲ မောင်လှောင်ရယ်တယ်။ ပြီးတော့
“ဖူး မှာလည်း အဲဒီရောဂါရှိနေပြီလား“
ဒါဟာ ဖူး ပါးပြင်ကိုဖြတ်ရိုက်လိုက်သလိုမျိုး နာကျင်စေတယ်။အရှိုက်ကိုထိစေတယ်။ဖူး ပြုံးမိရတော့တာပေါ့။ ဖူး ရဲ့အစ်မကိုမီပြီး ဖူးကိုယ်တိုင်အဲလိုမျိုးဖြစ်နေလိမ့်မယ်လို့မောင်တောင်အထင်သေးတတ်နေခဲ့ပြီကိုး။
“မစိုးရိမ်ပါနဲ့မောင်။မောင်ဖူးကို နမ်းပဲ နမ်းဖူးတာပါ။ဖူး မောင့်ကို ဒီထက်ပိုတဲ့ အခွင့်အရေး မပေးခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒီရောဂါက နမ်းရုံလောက်နဲ့တော့မကူးစက်နိုင်ပါဘူး။ သြော်ပြီးတော့အစားအသောက် တူတူစားလည်း မကူးဘူးနော်။“
ဖူး ရဲ့လေသံမှာ အနည်းငယ်ရွ့ဲ စောင်းနေမှာ သေချာတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ တနုံ့နုံ့နဲ့ ။နောက်ထပ်မကြားချင်။မမြင်ချင်တော့ပါဘူး။ ဒီမျက်နာကိုကြည့်ပြီး ရင်ကွဲသလိုမျိုးလည်း ဖူးအဖြစ်မခံနိုင်တော့ဘူး။
လမ်းခွဲခြင်းလား ဘာလား ညာလားလည်း တိတိပပ မပြောဖြစ်ခဲ့ကြဘူး။ လတ်ဆတ်သန့်ရှင်းနဲ့မိန်းမမျိုးကိုပဲ မောင်လိုချင်နေလိမ့်မယ်။ဖူးက ခုချိန်မှာ မလတ်ဆတ်မသန့်ရှင်းတော့ဘူးလို့မောင်ယုံကြည်လိုက်သတဲ့။အစ်မ နင်ပြောတာ သိပ်မှန်တယ်။
“ ယောကျာ်းတွေက အညီတော့ကြိုက်ပါရဲ့အမွေးအကြိုင်လေးတော့ခပ်ထားဦးမှဆိုသလိုမျိုး ဖူးရဲ့။အသား ကောင်းစားတော့မယ် ဆိုရင်တောင်လတ်ဆတ်သန့်ရှင်းတာကိုပဲစားတာ။ နည်းနည်းလေး ညှီတယ်ဆိုတဲ့ အနံ့ကိုရကြည့်တန်းလစ်တာ။“ တဲ့။
ဒါပေမယ့်အစ်မရယ်နင်ခပ်တဲ့အမွေးအကြိုင်က ခု ဖူးမှာ စွဲကျန်ခဲ့တာတော့မကောင်းဘူး ဟာ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
၄။ ။
အမြင်ကျဉ်းနေတဲ့ အတိုင်းအဝိုင်းကြားကနေ အစ်မဟာ အရှက်သိက္ခာကို ချနင်းပြီး ဖူး ကို ဘဝမှာ သက်တောင့်သက်သာဖြစ်အောင်ထားသွားခဲ့တယ်။မိန်းမသား တစ်ယောက်ရဲ့သွေးသားကို ရောင်းချပြီးမှအစ်မက ဒါဟာ ဖူးအတွက်လို့ ပြောခဲ့တာ ဖူး ဘယ်လိုမျိုးစိတ်မျိုးနဲ့တွန်းလှန်နိုင်ခဲ့မလဲ။
အစ်မ နင်မလုပ်သင့်ဘူးလို့ဖူး ဘယ်လောက်ပဲ ပေါက်ကွဲပြောပြော ရယ်ရယ်မောမောနဲ့အပြုံးမပျက် နုတ်ခမ်းဆိုးမပျက်အစ်မနေနိုင်ခဲ့တာပဲ။ အစက ကုန်ပွဲစား၊ နောက်ခြံပွဲစား၊ နောက်တော့ညစဉ်ဘီယာဆိုင်မှာ ပွဲစားတွေနဲ့စားစား လာခဲ့ရင်းကနေ အစ်မဟာ အိပ်တန်းပျံမလာတော့တာပဲ။
ဖူးနဲ့ နှစ်နှစ်ကြီး နှစ်နှစ်ငယ်မို့နင်နဲ့ငါညစဉ်ရန်ပွဲစခဲ့ရတာပဲ။ ဘာက အစ်မအတွက်အဆင်မပြေစရာလဲ။ လောကကြီးက အစ်မကို ဘာတွေလုပ်ခဲ့လို့လဲ။ ဖေဖေ မေမေတို့မပေးနိုင်ခဲ့တဲ့ ပြည့်စုံခြင်းကို အစ်မ ရူးမူးခဲ့တာလား။ဖူး မသိဘူး။ အစ်မက အဆောင်ကနေ ပြောင်းမယ်လို့ပြောတဲ့တစ်ရက်ဟောဒီလက်ရှိ ဖူးတို့နေတဲ့အိမ်ကို ရောက်လာခဲ့တာပဲ။ အဲဒီအိမ်မှာပဲ ဘယ်သူနဲ့ရမှန်းမသိတဲ့ခု တူလေးကိုမွေးတယ်။ ပြီးတော့ပေယျာလကန်ပဲ ဖူးနဲ့ပစ်ထားလိုက်ကာ အစ်မက နေမြဲအတိုင်း ပိုနေမြဲ ကျားနေမြဲပစ်လိုက်တယ်။
ဖူးက အစ်မကို ဘာတွေ လွန်ဆန်နိုင်တာမှတ်လို့။အစ်မက ဖူးကိုတော့ကာကွယ်ပေးခဲ့ပြန်တယ်။ အစ်မရဲ့တရားဝင်စံအိမ်လေးရှိတဲ့ အချိန်ကစလို့အစ်မနဲ့စရိုက်သူတွေက အိမ်မှာအပြည့်။ယောကျာ်း မိန်းမ ဖဲကစား ဘီယာ အရက်ဝိုင်အစ ဆေးလိပ်အဆုံး မရှုချင်မှအဆုံး။
ဖူး အဲဒီတုန်းက အိမ်ကထွက်ရင် ပျော်တယ်။ဒါပေမယ့်အိမ်ပြင်ရောက်တာနဲ့ မပျော်တော့ဘူး။ အစ်မအိမ်က နေထွက်လိုက်တာနဲ့ရိသဲ့သဲ့ယောကျာ်းလေးများရဲ့နောက်ပြောင်မှုတွေက ဖူးကို အရှက်ရနေစေခဲ့တာကိုး။
“အစ်မ ခြေရာနင်းမယ့်ညီမပေါ့“တဲ့။ အဲဒီလှောင်ထေ့ထေ့ စကားလုံးတွေထဲက မူကွဲထွက်လာတဲ့တစ်ချိန်မှာ မောင်ဖြစ်လာမယ့်ဖူး ရဲ့ချစ်သူ ဟာ ခုတော့လည်း သံတူကြောင်းကွဲ အဓိပ္ပါယ်များနဲ့ရွံ့ရှာသွားခဲ့ပြီ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
၅။ ။
ကျေးဇူးပြုပြီး ခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်ပေးပါ။ဆယ်စုနှစ် တစ်နှစ်စာလောက် မှဖူးက မိန်းမတွေထဲက မိန်းမကောင်း အဖြစ်ရပ်တည်ရုံလောက်နဲ့သူ့ခြေလှမ်းတွေဖူးဆီ လျှောက်လာရဲသတဲ့လား။ ဖူးလက်ထဲက လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို ပြန်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဖူး ခြေလှမ်းတွေရှေ့ဆက်ဖို့အားတင်းလိုက်တယ်။
သူနဲ့ခြေလှမ်း လေးငါးလှမ်းအကွာမှာ သူ ဖူးကို ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ဖူးရဲ့လက်ကလေးကို သူက လှမ်းဆုပ်ကိုင်မယ် အပြုမှာပဲ။
“ဖူး ကို မထိလိုက်ပါနဲ့မောင်“
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

သော်ဇင်(လွိုင်ကော်) 

ရင်နှင့်ရင်းသည့် နှင်းစက်များ စုစည်းမှု၊ နိုဝင်ဘာ၊ ၂၀၁၄ 

https://www.facebook.com/tzloikaw/photos/a.487689207966617/3103570876378424/

တောင်ခိုးတွေနှင့်ဝေ

တောင်ခိုးတွေဝေနေသော နေ့တစ်နေ့ဖြစ်သော်လည်း သူ့ရင်တွင်းတွင်တော့ မအေး မချမ်းဖြစ်နေမိသည်။ မိုးက ခုတလော ရက်ဆက်ရွာသွားသဖြင့် လမ်းတွေက လမ်းလျှောက်၍မရလောက်အောင် ချော်လွန်းလှသည်။ သူ့လို ဤလမ်း ဤခရီးကို မျက်စိမှိတ်သွားနေခဲ့သူတောင် ယိမ်းထိုး ယိမ်းယှိုင်နှင့် မနည်းထိန်းလျှောက်နေရသည် ဆိုလျှင် အမိုးအဖို့ အတော်ပင် အခက်တွေ့ပါလိမ့်မည်။
မယ့် ကိုကြည့်ရင်းက ရွာတွင် ကျန်နေရစ်ခဲ့သော သမီးဖြစ်သူကို သတိရသည်။ သမီးအပေါ် မယ့်၏ စိုးရိမ်ပူပန်မှုသည် မည်မျှ အတိုင်းအတာရှိသည်ကို သူမှန်းဆမနေတော့။ ဤခရီးကို ရှေ့ကလိုက်ပါနေကတည်းက မယ့်ရင်တွင်းတွင် သံယောဇဉ်မီးတွေ ဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်နေပြီဆိုတာကို သူသိရပါသည်။
“မယ့် နားပါဦးလား…။ ဖြည်းဖြည်းလျှောက်ရအောင် လမ်းတွေကချော်တယ် မယ့်ရဲ့”
“မနားတော့ဘူး စိုင်းလုံ..။ ဒီည ဒေါဝယ်ရောရွာကိုရောက်မှ မနက်အစောကြီး ထလာရင် မနက်ဖြန်မနက် ပြန်ရောက်မှာ..။ ပြီးတော့ နင့်သမီး ငါ့မြေးလေးက ငါတို့ကို မျှော်နေမှာလေ..။ “
“ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ် မယ့်ရယ်..။ နားနားပြီး သွားရင်လည်းရောက်မှာပါ အလုံလည်း သမီးကို စိတ်ပူတာပဲ။ ရေသောက်ပါဦး မယ့်ရယ်.။ မယ့်ကြည့်ရတာ အလုံတော့ မောတာပါပဲ”
မနက်ခြောက်နာရီမထိုးခင်ကတည်းက သူနေသော နားအွမ်ရွာမှ ထွက်ခဲ့သည်။ မယ့်ကို မလိုက်ရန်ပြောသော်လည်း မရသဖြင့် ခေါ်ခဲ့ရသော်လည်း အသက်ခြောက်ဆယ်နားနီးနေသော မယ့်က ပြော၍မရ။ မယ့်ကိုယ်တိုင် ဒေါဝယ်ရောရွာက ကျန်းမာရေးဆရာမလေးကို သမီး၏ ရောဂါလက္ခဏာများကို ပြောပြချင်လွန်းလှသည် ဟု တတွင်တွင်ပြောပြီး လိုက်လာခဲ့လေသည်။
လမ်းက တောင်တက်လမ်းတွေချည်းဖြစ်နေသောကြောင့် အသက်အရွယ် ကြီးနေသော မယ့်ကို ပင်ပန်းမည်ကို သူစိုးရိမ်သည်။ နားအွမ်နှင့် ကလာလဲရွာကို သူ့အနေနှင့် တစ်နာရီခွဲလောက်လျှောက်၍ရောက်နိုင်သော်လည်း မယ့်နှင့်ဆို နှစ်နာရီကျော်လျှောက်ချင်လျှောက်ရနိုင်သည် မဟုတ်လား။ ထိုကလာလဲရွာမှ တဆင့် ဆူလဲရွာကိုဖြတ်ကျော်ရဦးမည်။ ထိုမှတဆင့် ဒေါဝယ်ရောရွာကို သုံးနာရီလောက်လျှောက်ရဦးမည် ။ အနည်းဆုံးမရှိဘူးဆိုလျှင် လမ်းလျှောက်ချိန်က ခုနှစ်နာရီ ကျော်ရှိ၏။ ထိုမျှကြာသော ခရီးကို မယ့်တစ်ယောက် လမ်းလျှောက်နိုင်မည်မဟုတ်ဟု သူထင်သည်။ ရှေ့တွင် လမ်းက တောင်တက် သက်သက်ချည်းသာ။ အကွေ့အကောက်နှင့်။ မြေနီလမ်းနှင့်။
@@@@@@@@@@@@@@@@@
(၁)
“ဟာ မယ့်”
မယ့် ရုတ်တရက်ခြေချော်ကာ ဟန်ချက်ပျက်သွားသည်တွင် အချိန်မှီကလေး လက်ကို လှမ်းဆွဲနိုင်လိုက်သည်။ မယ့်လွယ်ထားသော ပလိုင်းကလေးက လမ်းဘေးရှိ ဝါးရုံတောထဲတွင် ညှပ်သွားသည်။ မယ့်ကို သူကြည့်တော့
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး စိုင်းလုံ..ဟိုပလိုင်းကိုသာ သွားကောက်လာခဲ့”
အမိုးမှာကြောက်စိတ်သည် စိုးစဉ်မှရှိမနေသည့်ဟန်မို့ သူ အံ့သြရသည်။ သူ ပလိုင်းကိုကောက်ယူလိုက်သည်တွင် ထူးခြားစွာလေးလံနေသည်ကို သတိထားမိသဖြင့် ဆာလာအိတ်နှင့်ထုပ်ထားသော အထုပ်ကို နှီးဖြည်ကြည့်လိုက်မိသည်.။
“ဟင် အမိုး ဒါတွေက….”
မယ့်ကို သူ အံ့သြသည်။ မယ့်က မျက်ရည်များနှင့် သူ့ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးပါသည်။ နှိမ့်တုန် မြင့်တုန်ဖြစ်နေသော မယ့်၏ရင်အစုံကို လက်ကလေးနှင့်ဖိပြီး ပြောလာသည်။
“အလုံရယ် ငါ့အသက်တွေကြီးပြီလေ..။ ငါ့မြေးကိုရဖို့ ဘာတွေ ရင်းနှီးခဲ့ရသလဲ..။ ဘာတွေဆုံးရှုံးသွားသလဲဆိုတာ နင်လည်းအသိဟာ..။ ငါ အတ္တတွေကြီးခဲ့ပြီးပြီ။ အစွန်းတွေကိုလိုက်နင်းကြည့်ပြီးပြီ။ နင့် သမီးအတွက် ငါ ဒါတွေကို ခင်တွယ်နေလို့မဖြစ်ဘူးလေ။ ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ပြီးမှ နောင်တတွေ တထွေးကြီးနဲ့ ငါဆက်ပြီး အသက်မရှင်ရှင်ဘူး အလုံ။ ဒုတိယအကြိမ် နောင်တတွေနဲ့မနေချင်တော့ဘူး။ ငါ့မြေး နင့်သမီးအတွက် ဒါတွေက ခုချိန်မှာ အရေးမပါတော့ပါဘူးဟယ်….။ ငါ့မြေးအတွက် ငါ ဒီလိုဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်ဆိုတာ သူ သာသိရင်….”
အမိုး၏ အသံများ ဆက်မထွက်လာတော့။ တောင်ခိုးတွေကိုကြည့်ပြီး မျက်ရည်ဝဲနေသည်။ အမိုးနှင့်အတူ သူပင် မျက်ရည်ဝဲမိရသည်ပဲ။ ကမ်းပါးစွန်းမှာ သူပါ မယ့်နှင့်အတူထိုင်ချလိုက်သည်။ မယ့်၏ တွန့်လိမ်နေသော လက်နှစ်ဖက်ကို သူ ကိုင်ပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။ မယ့်က ထိုအခါမှ တသိမ့်သိမ့် ရှိုက်ငိုပါ၏။
ထိုစဉ် မိုးသည် တအိအိနှင့် တပေါက်ချင်းကျလာလေသည်။
“ နန်း ရယ် နင် ဒီမြင်ကွင်းကို မြင်ရင် ဘယ်လိုပြောမလဲဟာ…။ နင့်ကို မြင်စေချင်လိုက်တာဟာ…။ “
@@@@@@@@@@@@@@@@@
(၂)
“သဘောမတူဘူး..”
ပြတ်သားမာကျောလှသော ထိုအသံသည် မယ့်၏ အသံမှ ဟုတ်ပါလေစဟု သူ ယုံမှားသံသယဖြစ်မိလိုက်သေးသည်။ မီးဝင်းဝင်းတောက်မတက် မာန်နှင့်ဟန်နှင့် ဒေါသနှင့် ဆူဖြိုးနေသော မယ့်သည် သူ့ကိုပင် စားမတတ် ဝါးတော့မတက် ကြည့်နေလေသည်။ ပြီးတော့ သူ့ဘေးတွင် ပုဆစ်တုတ်ကလေးထိုင်လျှက် တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုနေသော နန်းကိုကြည့်ပြီး စကားလုံးများကို တစ်လုံးချင်း ပီပီသသပြောသည်။
“နင့်ကို လွိုင်ကော်မှာ ကျောင်းသွားတတ်ခိုင်းပြီး အဲလို ဘာမဟုတ်တဲ့ မိန်းမကို ယူလာခိုင်းတာမဟုတ်ဘူး စိုင်းလုံ။ ပညာသင်ခိုင်းတာ နင့်ဘဝမြင့်မားသွားအောင်လို့ သိလား။ ငါတို့လို မွေးကတည်းက ဒီရွာမှာမွေး ဒီရွာမှာကြီး ဒီရွာမှာပဲ ဘဝမဆုံးစေချင်လို့ဟဲ့ သိလား။ ခုကြည့်ဦး နင်လုပ်လာပုံက ရွာမှာ ငါပြောခဲ့သမျှတွေဟာ အလကားပဲ။ ယူလာတဲ့မိန်းမက နင့်လို အဝေးသင်နောက်ဆုံးနှစ်ကိုမပြောနဲ့ ဆယ်တန်းတောင်မအောင်ဘူးဆို။ ငါကြားပါတယ်။ ကုန်ကုန်ပြောမယ် စိုင်းလုံ။ နင့်ကို ဒီကလေးမနဲ့လုံး၀ သဘောမတူဘူး။ ဒါ ငါ့နောက်ဆုံးစကားပဲ”
နန်းသည် ရှိုက်၍ပင် ထပ်၍ငိုသည်။ သူ့တစ်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး သူတို့ရွာတောကျိုအုံကြားကို လိုက်လာခဲ့သည့် နန်း..။ သူ မြတ်နိုးစွာချစ်ရပါသော နန်း။ သူ နန်း၏ လက်ကို ဆွဲပြီး ပြတ်သားစွာ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။
“ရတယ် မယ့်…။ မယ့်ရဲ့နောက်ဆုံးစကားကို အလုံ ဆန့်ကျင်တယ်ပဲထားပါ..။ အလုံ နန်းနဲ့ဘဝတစ်ခုကိုတည်ထောင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသား။ အလုံ ဦးလေး အိုက်လုံဆီမှာသွားနေမယ်။ မယ့်ရဲ့ စေတနာတွေကို စော်ကားသလိုဖြစ်ရင် ခွင့်လွှတ်ပါ မယ့်..။ နန်း မယ့်ကို ကန်တော့ရအောင်။”
“သွားကြ မကန်တော့နဲ့..။ နင့်လို့ သားမိုက်တစ်ယောက်က အမှားတွေဆက်တိုက်လုပ်ပြီးမှ ထိုင်ကန်တော့တာကို လက်မခံဘူး အလုံ…။ သွားနင်အခု ထွက်သွား…။ ထွက်သွား…။”
သူ ခရီးဆောင်အိတ်ကလေးကိုကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ နန်း၏ လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်လျှက် မယ့် အိမ်ကိုကျောခိုင်းခဲ့သည်။
သူအိမ်အောက်ရောက်တော့ မယ့်ကို မော့ကြည့်မိသည်။ မယ့်သည် ကြမ်းပြင်ပေါ်ခွေခွေကလေးထိုင်လျှက် ငိုရှိုက်နေသည်ပဲ။ သူ့စိတ်ထဲတွင် မကောင်းလှသော်လည်း မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်ပါ။ နန်းသည်ပင် သူ့အတွက်နှင့် ရဲရင့်ခဲသေးလျှင် သူလည်း နန်းအတွက် ပြန်လည် သတ္တိရှိရမည်ပဲ။
ထိုနေ့က ဦးလေးအိုက်လုံက သူတို့လင်မယားပူပူနွေးနွေးကို လှိုက်လှိုက်လဲှလှဲကြိုဆိုသည်။ တစ်ကိုယ်တည်း လူပျိုကြီးဖြစ်သူမို့ သူတို့လင်မယားရောက်လာသည်တွင် ပျော်နေရှာသည်။ မယ့်အကြောင်းကိုပြောမိသည်တွင် ဦးလေး အိုက်လုံက
“ငါ့အစ်မ မင်းအမေက စိတ်ကြီးတယ် အလုံရ။ သူဖြစ်ချင်တာဆို ဖြစ်အောင်လုပ်တတ်တယ်။ တစ်ခုခုကို နာကျည်းမိပြီဆိုရင်လည်း တစ်သက်လုံးကျေတတ်တဲ့သူမဟုတ်ဘူး..။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ အလုံ။ သူလည်း အသက်ကြီးလာပြီပဲ လျော့သင့်တာတော့ လျော့လာမှာပါ။ ငါလည်း ပြောကြည့်ပါမယ်။ ခုတော့ ဒီမှာပဲ နေပေါ့။ ဟုတ်လား”
သို့နှင့် မိုးဦးသည် စောလျှင်စွာကျရောက်လာပြီး သူ့ကို အေးချမ်းစေသကဲ့သို့ နန်းသည်လည်း သူ့ကြောင့်ပင် အေးချမ်းခဲ့သည်ဟု ထိုနေ့က တွတ်တီးတွတ်တာ စကားများပြောရင်း ထိုည အချစ်များနှင့် ညွှတ်နူးခဲ့လေသည်။
@@@@@@@@@@@@@@@@@

(၃)
“အလုံ နင့်မိန်းမ ဘယ်နှစ်လ ရပြီလဲ”
“ဟင် ဘာလဲ”
“နင့်မိန်းမ ဗိုက်ကြီးတာ ဘယ်နှစ်လရှိပြီလဲလို့မေးတာ”
“အင်း လေးလပဲရှိသေးတာ”
ဦးအိုက်လုံက ဆေးပြင်းလိပ်ကြီးဖွာပြီး သူ့ကို စိုက်ကြည့်သည်။ ပြီးတော့
“နင့်လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက်ရှိသလဲ”
“မရှိဘူး သောင်းဂဏာန်းပဲရှိတာ”
ဦးအိုက်လုံက သူ့ကိုကြည့်ပြီး ခေါင်းခါသည်။ သူလည်း သိပါသည်။ သူ နန်းနှင့်လက်တွဲလိုက်ကတည်းက အဆင်ပြေမှုသိပ်မရှိခဲ့။ အလယ်တန်းကျောင်းသားလောက်ကတည်းက လွိုင်ကော်မြို့က ဘော်ဒါဆောင်တွင်သာ ကြီးပြင်းခဲ့သည်ဖြစ်ရာ ဤရွာတွင် သူ့အတွက် အဆင်မပြေဖြစ်သည်ကလည်း မဆန်းပါ။ ရွာရှိလူငယ်တွေ တောင်ယာခုတ်၊ လယ်စိုက်ကြသည်။ တစ်ချို့ တောလိုက်ကြသည်။ မြို့ရောက်ပြီး မြို့ပါးဝသည်ပဲပြောပြော ဤရွာသည် သူ့ရွာမဟုတ်တော့သလိုမျိုး ခံစားနေခဲ့ရသည်။
နွေကျောင်းပိတ်ရက်များတွင် ရွာသို့ပြန်လာတိုင်း မယ့်က မည်မျှပျော်အောင်ထားထား သူမပျော်။ အချိန်ရှိသ၍ မြို့ကိုသာ သတိရသည်။ ရွာကို လာရသည်တိုင်း လမ်းလျှောက်၍သာရောက်နိုင်သည် ရွာကိုလည်း မုန်းချင်သည်။ မြို့တွင် စားချင်တိုင်းစားနေရသည် ပါးစပ်က ဟင်းစားရှားသည်ရွာ နှင့် အသားမကျသည်ကလည်း တစ်ပိုင်း။
သို့သော် ယခုမှု ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အသားတကျဖြစ်အောင် သူ့ကိုယ်သူ တည်ဆောက်နေရပြီ မဟုတ်လား။ သူ့မှာ ချစ်စွာသော နန်းနှင့် နောက် မကြာတော့သည့် အချိန်ကာလအတွင်းလူ့လောကသို့ရောက်ရှိလာမည့် သူနှင့်နန်းတို့၏ သွေးသားရတနာ ကြောင့်ပင် ရွာနှင့် တသားတည်းဖြစ်အောင် သူ နေတတ်ခဲ့လေပြီ။
နန်းက မိသားစုအကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် ဆယ်တန်းကို ပြန်တက်ပြီး ကျောင်းမနေခဲ့ရသော်လည်း ယခု ရွာတွင် ကလေးတွေကို ညဘက်စာတွေပြပြပေးနေခဲ့သည်။ ဗိုက်ဖုံးအကျီကလေးတကားကားနှင့် ရွာ၏ မူလတန်းမမည်သော မူလတန်းကျောင်းလေးတွင် က ကလေး ငယ် ချစ်စဖွယ်တွေ သင်ပေး၏။
သူ တောင်ယာသို့သွားတိုင်း ကျောင်းဝန်းကလေးထဲကနေ လက်ကလေးပြ နုတ်ဆက်ပါသည့် နန်း။
“ဟေ့ အလုံ ငါပြောတာ ကြားလား ဟ”
“ဗျာ ဘာ ဘာပြောလိုက်တာလဲ လေးအိုက်ရ”
“ရော် ခက်တော့မယ် အလုံရာ..။ နင့်မိန်းမ ကလေးမွေးရင် ရွာမှာမွေးမှာလား၊ လွိုင်ကော်မှာ ပြန်မွေးမှာလား မေးနေတာ….”
သူ ဦးအိုက်လုံ၏ အမေးကို မဖြေနိုင်ပါ။ အမှန်တကယ်တွင် သူရင်လေးနေသည်မှာ ထိုကိစ္စပင်ဖြစ်ပါသည်။ ရွာတွင် ကျန်းမာရေးဆေးပေးခန်းမရှိ။ အရေးပေါ်ဆေးဝယ်ရလျှင်တောင် ဒေါဝယ်ရောရွာကိုရောက်အောင် သုံးရွာကျော် လမ်းလျှောက်ရမည်။
ခုပင် နန်းက ကိုယ်ဝန်လေးလဆိုလျှင် လွိုင်ကော်ကိုတက်ရန် မည်သို့မျှမဖြစ်နိုင်။ အနီးဆုံးမြို့ဖြစ်သည် ရှားတောမြို့ကိုလမ်းလျှောက်လျှင်လည်း ရှစ်နာရီကျော်လမ်းလျှောက်ရမည်ဖြစ်သောကြောင့် မဖြစ်နိုင်။
နန်း ကတော့…။
“ စိုင်း စိတ်မပူပါနဲ့…။ စိုင်းတို့ရွာမှာ အတွေ့အကြုံရှိတဲ့ လက်သည်တွေလည်းရှိသာပဲလေ။ စိုင်းတောင် အဲဒီ လက်သည်တွေရဲ့လက်နဲ့ လူဖြစ်လာခဲ့သေးတာ။ နန်းတို့ဘက်က မီးဖွားဖို့ လိုအပ်တာတွေ ဝယ်ထားဖို့ပဲ။ စိုင်းရင်သွေးလေး ချောချောရှူရှူနဲ့ လူ့လောကကိုရောက်လာမှာပါ စိုင်းရယ်” တဲ့…။
သူကတော့ နန်း၏ ဗိုက်ပူပူကလေး ပိုဖောင်းလာလေ စိတ်တွေ ပူလေသည်ပဲ။ တစ်ပတ်တစ်ခါလောက်ဖြစ်ဖြစ် ဒေါဝယ်ရောရွာကို ကလေးအတွက်လိုအပ်သည်များကို အင်တွဲသွားရောင်းပြီး ဝယ်ခြမ်းရသည်။ သူလိုချင်သည် ပိတ်အနှီးမရှိသည့်အခါမျိုးမှာ လွိုင်ကော်ကိုမှာခိုင်းရပြီး နောက်တစ်ပတ်ရက်ချိန်းပြီး ပြန်သွားယူရသည်။
ခက်ခဲပင်ပန်းလိုက်သည်ကတော့မပြောတော့နှင့်။
သူ တစ်ခါတစ်ခါတွေးမိသည်မှာ ဤမျှလောက် မြို့နှင့်အလှမ်းဝေးသော ဤရွာကလေးတွင် ဘာကြောင့်များ သူလူလာဖြစ်လာသနည်း ဟု…။
@@@@@@@@@@@@@@@@@

(၄)
“ဘာ ပြောလိုက်တယ် အလုံ..။”
သူနှင့်မတွေ့သည့် အတောအတွင်းလေးအတွင်းမှာ မယ့် နားမကန်းသွားနိုင်မှန်းတော့ သူကောင်းကောင်းကြီး သိသည်။ ခု မယ့်ကို သူလာပြောရသည်ကပင် ဘယ်ကမှ ရှာမရတော့သည့်အဆုံး ခြေဦးလှည့်မိခြင်းဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ ဦးလေးအိုက်ကလည်း
“အလုံ နင့်မယ့်ဆီပဲ သွားလိုက်ပါဟာ။ နင့်မယ့်က နင့်ကို ဒီအခြေအနေမျိုးမှာတော့ ပြစ်ပြစ်ခါခါ ပြောလွှတ်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ နင့် မိန်းမအတွက် လိုအပ်နေတာပဲ ။ နင်ကလည်း နင့်မာနကိုလျှော့မှပေါ့။ မိဘဆိုတာ အပြစ်လုပ်လို့မှားခဲ့ရင်တောင် ဘယ်လောက်ကြီးတဲ့ အမှားမျိုးပဲဖြစ်ဖြစ် ခွင့်လွှတ်နိုင်ကြတယ်လေ။ မယ့်က နင့်ကိုမျှော်ချင်မျှော်နေမှာပေါ့။
နင့် မိန်းမ ကိုယ်ဝန်ရှိတုန်းကတောင် ငါ့အိမ်ရှေ့ မယောင်မလည်နဲ့ရောက်လာသေးတယ် ဟ…။ နင် သွားရင် နင့်ကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံမှာပါ အလုံရာ”
ဟူသော စကားတွေကြောင့်ရောက်လာခဲ့ရသည်။ ခုလို အမိုးက မျက်နှာလွဲခဲပစ် မေးခွန်းများနှင့် ပြန်လည် ထိုးနှပ်လိမ့်မည်ဟု သူ မထင်ခဲ့မိပါ။
“နင်က နင့်ခြေထောက်ပေါ်နင်ရပ်နိုင်ပြီဆိုတဲ့ သဘောမျိုးနဲ့ အိမ်ပေါ်ကနေ ဆင်းသွားခဲ့သေးတာ။ ငါ့မှာတော့ ဖတဆိုးသားလေးဆိုပြီး ကိုယ်မရခဲ့တဲ့ ဘဝမျိုးရောက်အောင် အမြင့်ကို တင်ပေးခဲ့တာ။ ပြီးတော့ နင် မနေချင်တဲ့ရွာကိုပဲ ပြန်လာတယ်။ နင်မုန်းတဲ့ ခြေလျှင်တောင်တက်လမ်းတွေကိုပဲ နင်က တက်ချည် ဆင်းချည် လုပ်နေတယ်။ နင်မလုပ်ချင်တဲ့ တောင်ယာတွေ နင်ခုတ်နေတယ်။ ဘယ်မလဲ ငါဖြစ်စေချင်ခဲ့တဲ့ ပညာတတ် ဘွဲ့ရ။ အဝေးသင်နောက်ဆုံးနှစ်နဲ့ ရွာကို မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ဆင်းရဲတွင်းထဲ ဆင်းလာခဲ့ပြီးမှ ခုကျမှ လက်လာဖြန့်ပြီး လိုအပ်တဲ့ငွေကို လျှောခနဲရလိမ့်မယ်လို့များ နင်ထင်နေလား အလုံ။ နင့်အတွက်ဆိုရင် နင့်ကိုပေးမယ်။ ငါသဘောမကျတဲ့ နင့်မိန်းမအတွက်ဆိုရင်တော့ တစ်ပြားတစ်ချပ်မှမရဘူး အလုံ။”
ပြတ်သားလှပါသော မယ့်၏ စကားသံတွေမဆုံးချင်မှာပင် သူ ပြန်လာခဲ့ပါသည်။ ထိုနေ့က စိတ်လေလေနှင့် ရွာကိုပတ်ပြီး စီးဆင်းနေသော စမ်းချောင်းလေးနဘေးတွင် သူ တစ်ယောက်တည်း နေပစ်လိုက်သည်။ ပြည့်စုံမှုဟူ၍ နတ္ထိဖြစ်နေသော ဤရွာတွင် နန်းအတွက် အန္တရာယ်တွေ ခုတလော လတ်တစ်ကမ်းလေးမှာရောက်လာကြသည်ဟု သူထင်သည်။
နန်း အတွက် သူ အာဟာရဖြစ်စေမည့် အစားအစာတွေ မချက်ကျွေးနိုင်။ ပိန္နဲသီးနုနုကို ပြုတ်ပြီး အရည်သောက်ချက်ကျွေးရသည့်နေ့များ။ တောင်ယာကနေ ရလာသည့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်များနှင့်လောက်သာ နန်းမှာ ကျေနပ်နေခဲ့သည်ပဲ။ ပြီးတော့ နန်းက ပြောသေးသည်။
“စိုင်းက ဟင်းချက်ကောင်းတယ်နော် ခုမှသိတယ်။ ပိန္နဲသီးဟင်းကလည်းကောင်းတာပဲ။ ဟိုနေ့ကကြော်တဲ့ ဘူးရွက်ဆိုလည်း ကောင်းတာပဲနော်။ ဒါပဲနော် နန်းကလေးမွေးပြီးရင်လည်း စိုင်းပဲ ချက်ကျွေးရမှာ” တဲ့။
နန်း ဟန်ဆောင်ပြီးပြောသော စကားများလေးလားဟု သူ ထင်မိသော်လည်း နန်းကိုကြည့်တော့ စိတ်ပါလက်ပါ ပြောနေသည့် ဟန်မျိုး…မို့ သံသယမရှိတော့။
သူချက်ကျွေးသမျှ ခေါင်းငြိမ်းစားရင် ကလေးတွေကို စာသင်သည်။ သူ တောင်ယာ သွားသည့်အချိန်တွင် ကျောင်းပေါက်ဝထိ မပေါ့မပါးလှမ်းလျှောက်လာရင်း နုတ်ဆက်သည်။
ခုတော့ နင် ဖျားပြီ နန်းရယ်….။
@@@@@@@@@@@@@@@@@

(၅)
မိုးကြီးလေကြီးကျနေလေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး လျှပ်ပန်းလျှပ်နွယ်တွေနှင့် တဒိန်းဒိန်း တဒိုင်းဒိုင်း ဆူညံနေသည်။ ရွာနဘေးရှိ စမ်းချောင်းသည်ပင် တောင်ကျမိုးရေများကြောင့် တဝုန်းဝုန်းဆူညံလာနေပြီ။ အငြိုးနှင့်သည်းနေသော မိုးညအောက်တွင် သူ စိုးရိမ်းသောကတွေကလည်း အထွဋ်အထိပ်သို့ရောက်၍နေပြီ။ တစ်ကိုယ်လုံး မိုးရေတွေ ရွှဲရွှဲစိုလျှက် အကာအကွယ်မယ့် ရွာလမ်းမထက်မှာ ပြေးလွှားနေရသည်က သူတစ်ယောက်တည်း။
လျှပ်တစ်ကြိမ်လျှပ်လိုက်တိုင်း ဖွေးခနဲဖြစ်သွားသော အလင်းရောင်အောက်တွင် သူ ခန္ဒာကိုယ်ကြီးတစ်ခုလုံး ကြက်သီးတွေထသွားလိုက်၊ ငုတ်တုတ်ထိုင်ချရလိုက်နှင့် မိုးသည်းညသည် ခြောက်ခြားလွန်းလှသည်။ သူ ဦးတည်ရာဖြစ်သော ခြံထဲသို့ အပြေးတပိုင်း သူဝင်ရောက်လိုက်ရင်း ပါးစပ်ကလည်း တကြော်ကြော်အော်ခေါ်နေမိသည်။
“ဒေါ်မီးမြာ ဒေါ်မီးမြာ”
မည်သူမျှကြားဟန်မတူ။ တခါးများကိုအလုံပိတ်လျှက် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသောကြောင့် သူ အပူတပြင်းနှင့် အခန်းတခါးမကြီးကို တဒုန်းဒုန်းမြည်အောင် ထုနှပ်ရင်းအော်ခေါ်နေလိုက်သည်။ အတော်အတန်ကြာမှ တံခါးက အတွင်းမှာ ချောက်ခနဲမြည်သံအဆုံး ပွင့်လာသည်။
“ဟင် အလုံ “
“ဟုတ်တယ် ငါ အလုံ နင့်အမေ ရှိလား….။ ငါ့ မိန်းမ ဗိုက်နာနေလို့ လာခေါ်တာ…။ “
“အဲဒါမှ ဒုက္ခပဲ…ငါ့အမေ ကလာလဲရွာမှာ မနက်က မီးဖွားဖို့လာခေါ်လို့လိုက်သွားတာ အလုံ….”
“ဟာ………….”
သူ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့…။ ဦးအိုက်လုံနှင့် နှစ်ယောက်တည်း ကျန်ရစ်ခဲ့ပါသော နန်း။ မီးဖွားခန်းနီး ဝေဒနာကို အလူးအလဲ ခံစားနေရပါသော နန်း။
“အလုံ”
“နင်အဲလို မနေနဲ့လေ….နင့်အမေကိုသွားခေါ်လေ….”
“ဟင်……..”
“ငါ…..ငါ……….”
“နင့်အမေက အရင်က လက်သည်ပဲဟာ…….ဘာလဲ နင်မခေါ်ရဲလို့လား…။ လာ ငါလိုက်ခဲ့မယ်…..။ ငါပြောပေးမယ်…..။ ခုလိုအချိန်မျိုးမှာတော့ နင့်မယ့် နင်တို့ကို ပစ်ထားရက်မှာမဟုတ်ဘူး။ လာ….မြန်မြန်…။ “
သူ့ သူငယ်ချင်း ကြားမြာက မိုးကာတစ်ထည်ကောက်ခြုံရင်း လက်နှိပ်ဓါတ်မီးဆွဲကာ သူနှင့် မိုးသည်းသည်းထဲတွင် အတူပြေးထွက်လိုက်လာခဲ့သည်။
ခြေလှမ်းတို့သည် မြေပြင်နှင့် ထိသည်ဟု မထင်ပဲ လေအလျှင်တွင် လေဟုန်စီးနေသည်ဟု တစ်မျိုး၊ ဟာခဲဖြစ်သွားလိုက်၊ နန်း၏ မျက်နှာကိုပြန်မြင်ယောင်လိုက်မိတိုင်း စိတ်တွေ မောပြီး နှိမ့်လိုက်ကျလိုက်ဖြစ်နေသည့် ရင်ခုန်ခြင်း၊ စိုးရိမ်းသောကဖြစ်ခြင်းကတစ်မျိုး အမျိုးမျိုးဖြစ်ပေါ်နေလေသည်။
@@@@@@@@@@@@@@@@@

(၆)
“အို မယ့်ကလည်း ဒီအချိန်မှာ ဒီလိုတွေပြောဖို့လိုသေးလို့လား ခု အလုံ့ မိန်းမ မီးဖွားရခက်နေလို့ အမေလည်းမရှိလို့ သမီးကကြားကနေလိုက်ပို့တာ။ ဒီအချိန်မှာမှ မယ့်ကို အလုံက အားမကိုးရင် ဘယ်သူ့အားကိုးရမလဲ။”
သူ ဝင်မပြောချင်တော့ပါ။ မအံသြတော့ပါ။ အသည်းမာလှပါသော မယ့်။ နာကျည်းတတ်လွန်းပါသော မယ့်။
“ဟဲ့ နင်ပြောဦးလေ အလုံ …။ နင် ဘာမှမပြောတော့ဘူးလား..။ တကယ်ပဲ ဘယ်လိုသားအမိတွေလဲ။ ငါ နန်းကို စိတ်ပူလာပြီ အလုံ။ ခေါ်မရလဲနေတော့ အမေမီးဖွားတာတော့ ငါမြင်ဖူးထားတာပဲ….။ ငါတော့ နန်းဆီပြေးတော့မယ် ခေါ်ရလည်း ခေါ်ခဲ့ မရလည်း နေတော့ဟာ”
ကြားမြာက ပြောပြောပြေးပြေးနှင့် မှောင်ကြီးမည်းမည်းထဲ ထွက်သွားလေသည်။ မိုးသည် သည်းနေဆဲ..။ မယ့် နေရာမှ တုတ်တုတ်မလှုပ်ပါ…။…….သူ…။
“မယ့် အလုံကို မွေးခဲ့တုန်းက ပေါ့က ဘယ်လိုနေနေခဲ့သလဲ မယ့်”
မယ့်သည် သူ့ကိုလှည့်ကြည့်လာသည်။
“ဘာမှမခံစားရပဲ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေခဲ့သလား။ သားဦးဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ ယောက်ယက်မခတ်နေဘူးလား မယ့်။”
“………………………”
“မယ့်ကရော မယ့်မီးဖွားဖို့ဆဲဆဲမှာ အဖေကို တမ်းတမနေခဲ့ဘူးလား… ။ ပြီးတော့ အလုံဖြစ်လာမယ့် ကလေးကို လူ့လောကထဲမရောက်မှာ မစိုးရိမ်ခဲ့ဘူးလား…..ဟင် မယ့်။ နန်းလည်း အခုဆို အလုံကို တမ်းတနေရော့မယ်။ ပြီးတော့ အလုံတို့ရဲ့ရင်သွေးလေးကို လူ့လောကကိုရောက်စေချင်လွန်းတော့မယ် “
“အခု အလုံ့ မိန်းမ နန်း အလုံ့ရင်သွေးကို မွေးတော့မယ်။ အလုံ အလုံ့သွေးသားကို လူ့လောကထဲရောက်လာစေချင်တယ်။ နန်းခံစားနေရတာတွေ သက်သာအောင်လည်း အခန်းအပြင်ဘက်ကနေ အားပေးစကားတွေပြောနေချင်တယ် မယ့်။ မယ့်က လူတစ်ယောက်ကို ပြုစုပျိုးထောင်လို့မရတော့တာနဲ့ စိတ်အနာကြီးနာပြီး သံယောဇဉ်တွေဖြတ်တောက်တော့မလို့လား..။ ခု မွေးလာမယ့် ကလေးဟာ နန်းနဲ့အလုံ့ရဲ့ ရင်သွေး။ ပြီးတော့ မယ့်ရဲ့ မြေး…..။.”
“…………………………..”
“မယ့်ရဲ့ မြေးကို မယ့် ပြုစုပျိုးထောင်လို့မရတော့ဘူးလား။ အလုံ့တုန်းက မယ့်ဆုံးရှုံးခဲ့ရတာတွေကို မယ့်ရဲ့မြေးက ပြန်လည် မပေးနိုင်ဘူးလို့ထင်သလား မယ့်…….။ မိခင်တစ်ယောက်ရဲ့ အသက် ဆုံးရှုံးလုနီးနီး အခြေအနေတစ်ခုကို မယ့် ခံစားဖူးပါတယ် မယ့်ရယ်..။ မယ့်တောင် မယ့်အသက်နဲ့ရင်းပြီး အလုံ့ကို မွေးခဲ့သေးရင်…….. နန်း လည်း…………။
မယ့်သည် မျက်ရည်များနှင့် သူ့ကိုကြည့်ပါသည်။ ပြီးတော့ သူ့ကို ဘတ္ထရီအိုးပေးသည်။ သူ ရုတ်တရက်ကြောင်နေစဉ်မှာပင်…..။
“ဘာလုပ်နေတာလဲ ရှေ့က မြန်မြန်သွားတော့လေ…..”
သူ ဘာမှမပြောနိုင်ခင်မှာပင် မယ့်သည် သူ့ကိုကျော်က ရှေ့မှ ခြေလှမ်းကျဲကျဲဖြင့် ဦးဆောင် သွားနေလေပြီ။
@@@@@@@@@@@@@@@@@

(၇)
“အူဝဲ…အူဝဲ”
ကလေး၏ အသံကိုကြားလိုက်ရသည်နှင့် သူ စိတ်ထဲတွင် မည်သို့မျှမပြောပြနိုင်သော ခံစားချက်များနှင့် ပျော်သွားသည်။
“အလုံ နင့်ကလေးက မိန်းကလေးဟဲ့”
ကြားမြာ၏ အသံကို သူကြားလိုက်ရသည်။ သို့သော် ကြားမြာ၏ ရှိုက်သံကို ဆက်ကြားလိုက်ရသဖြင့်
“နန်း နန်းရော…….”
“…………………”
အခန်းထဲမှာ မည်သူ၏ အသံကိုမျှမကြားပါ။ ဦးအိုက်လုံသည် ဆေးပြင်းလိပ်ကိုသာ တရှိုက်မတ်မတ် ရှူရှိုက်နေရင်း မျက်ရည်များဝဲ၍သာ သူ့ကိုကြည့်နေသည်။
မိုးသည် တိတ်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
ကောင်းကင်ပြင်တွင်ပင် ကြယ်ကလေးများ တစ်လုံးစ နှစ်လုံးစကို မှိတ်တုတ်မှိတ်တုန်ဖြင့် မြင်လာရပြီ။ အခန်းထဲကို သူ ဝင်လိုက်သည်။ ဘတ္ထရီမီးရောင်အောက်တွင် ပိတ်ဖြူဖြူ အနှီးထုပ်ထဲမှာ သမီးကလေး…။ မျက်လုံးကလေးမှိတ်လျှက် ။ ထို့အတူ နန်းသည်လည်း မျက်လုံးကလေးမှိတ်လျှက်…။
ကြားမြာသည် သူ့ကိုကြည့်ပြီး အိခနဲ ရှိုက်သည်။ မယ့်၏ မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်တွေဝိုင်းနေသည်။ နန်းသည် မောပန်းစွာဖြင့် အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည့်ပမာ….။
သူ့ရင်ဘတ်ကြီးတစ်ခုလုံး တစ်တစ်ဆို့ဆို့နှင့် လည်ချောင်းဝတွင် အလုံးကြီးပဲဆို့လာသလိုမျိုး…။
မျက်ရည်သည်မကျ….။
သမီးလေးကိုကောက်ချီပွေ့ဖက်လိုက်ရင်းက သူ နန်းကို ပြုံး၍ကြည့်မိပါသည်….။
“နန်း ရယ်……စိုင်းအတွက် နန်းနဲ့ စိုင်းရဲ့ ကိုယ်ပွားလေး မွေးပေးခဲ့တယ်နော်……။ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ နန်းရယ်..။”
@@@@@@@@@@@@@@@@@

(၈)
ခုတော့ မယ့်သည် သူ့သမီးလေးကို သိပ်ချစ်နေခဲ့ပြီ။ ချူချာလွန်းလှသော သမီးလေးအတွက် မည်သည့်အရာကိုမဆို ဖြည့်ဆည်းပေးရန်အဆင်သင့်ဖြစ်ခဲ့ပြီ။ ခုပင်လျှင် အပင်ပန်းခံပြီး ပလိုင်းထဲ ဘိုးဘွားပိုင်ရွှေတိုရွှေစအချို့နှင့် ငွေဒင်္ဂါးတွေထည့်လာခဲ့သည်။
@@@@@@@@@@@@@@@@@

(၉)
နန်း မရှိတော့သည့်နောက်တွင် သူ ရွာလေးတွင်ပင် သက်ထက်ဆုံးနေထိုင်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချမိသည်။ မည်သည့်အရာမှမရှိသော်လည်း သံယောဇဉ်တွေရှိသည်။ မေတ္တာတရားတွေရှိသည်။ ဘိုးဘွားဆွေမျိုးတွေရှိသည်။ တောင်ယာတွေရှိသည်။ ပြီးတော့ သမီးလေး ရှိသည်။
@@@@@@@@@@@@@@@@@

(၁၀)
ရှေ့တွင် တောင်ခိုးများကြားမှ ဒေါဝယ်ရောရွာကို မြင်နေရပါပြီ..။
မယ့်= အမေ
ပေါ့=အဖေ

သော်ဇင်(လွိုင်ကော်)

မဟေသီမဂ္ဂဇင်း ၊ နိုဝင်ဘာ၊ ၂၀၁၅

https://www.facebook.com/tzloikaw/photos/a.487689207966617/3103599356375576/

မစိန်ရီ ပုစွန်မမြူးပါ

ယပ်တောင်လေးတဖျပ်ဖျပ်ခတ်လိုက် ဟောဒီလမ်းမကြီးကို မျှော်ကြည့်လိုက်နှင့်မစိန်ရီ နေမထိထိုင်မသာဖြစ်နေတာ သိသာလှသည်။ဒါမျိုးဆိုရင်မစိန်ရီ စားဖို့သောက်ဖို့ပူနေရပြီဆိုတာ သိသာ၏။ ခါတိုင်းလို တိမ်ပြာမို့မို့လွင်သီချင်းကို လေသံတိုးတိုးလေးတောင်မညည်းနိုင်မှတော့မစိန်ရီ ဘယ်လောက်ယောက်ယပ်ခတ်နေမလဲ ဆိုတာကို တွေးသာကြည်တော့ပေါ့။မနေ့ညက မိုးကြီးထားတော့အနည်းဆုံး ဒီနေ့ကိုကျော့မောင်ထမင်းစား ကျောက်ကလေးပဲရလာပါဦး အူတော့စိုကိုစိုလာမည်။ ဒါ့အပြင်ကိုကျော့မောင်ရဲ့ ကြံရည်ဖန်ရည်နဲ့ဆို သောင်းဂဏာန်း ပိုပိုလောက်တော့ပါလာနိုင်သည်။ဒီလိုဆိုရင်ဒီနေ့ညအဖို့မစိန်ရီ စိတ်ကူးထဲမှာ လသာလို့ရပြီ။
အဲဒီလ သာမလား မသာမလားဆိုတာတော့မစိန်ရီက ခုမှအိမ်ရှေ့ထွက်လမ်းမပေါ်မျှော်ရတာကိုကပဲ မောမောလှပေါ့။ သူတကာတွေဟေးခနဲ ဝေးခနဲ ကျောက်ထမ်းပြီး ရွာထဲဝင်လာရင် ကိုကျော့မောင်များပါလာလေးမလားလို့မျှော်ကြည့်ရတာလည်းမောပါသည်။အနည်းဆုံးနောက်နားကျကျကနေပဲဖြစ်ဖြစ်ရှေ့ကနေပဲ ဖြစ်ဖြစ် စိန်တူတွေစုပြီး ထမ်းလာသည့်လူတွေထဲတွင်ကိုကျော့မောင်ကိုရှာရတာလည်း မျက်စိတွေမူးရသည်။
ကျောက်မရလို့သူများတကာရသည့်ကျောက်ကို လိုက်ထမ်းပေးဦး အဲသည်ကျောက်များပွင့်လျှင်ဂျော်ကီထမ်းခတော့ရနိုင်သေးသည်။သည်လိုမဟုတ်ရင်တော့နေ့ကုန်အောင်တတောက်တောက်နှင့်ရှာ မတွေ့ရင်တပ်ခေါက်ပြန်ရုံလေ။ ညနေစောင်းပြီ ရွာထဲမှာ မီးပွင့်ကလေးတွေဟိုတစ်ပွင့်ဒီတစ်ပွင့် လင်းလက်ဝင်းပလာတာတောင်ကိုယ်တော်ကျော့မောင်က ရွာထဲကိုပြန်ဝင်မလာသေး။
မစိန်ရီ အိမ်ကလေးထဲပြန်ဝင်။ ရေတစ်ခွက်ကိုခပ်သောက်ပြီး စိတ်ထဲမှာ အချဉ်ပေါက်ချင်လာမိသည်။မနေ့ညကတည်းထွက်သွားလိုက်သည်မှာ ခုဆိုလျှင် ပြန်လာသင့်သည့်အချိန်ကိုလွန်နေပြီ။ ကိုကျော့မောင်က လူတစ်မျိုး။ ပြောရလျှင်ကိုယ့်ယောကျာ်းအကြောင်းလည်း ကိုယ်သိပါရဲ့။ကိုကျော့မောင်အကြောင်းပြောရလျှင်ကိုယ့်ပေါင်ကိုယ်လှန်ထောင်းရသည့်အဖြစ်မျိုး။
ကျောက်ကလေးရလို့အူစိုသည့် နေ့ဆိုလျှင်အိမ်ကို တန်းပြန်ချင်မှ ပြန်လာသည်။အနည်းဆုံးတော့ဘိန်းခန်း လောက်ဝင်လျှင်ဝင်၊ မဝင်လျှင် ဘီယာဆိုင်လေးတော့ ထိုင်ချင်ထိုင်နေဦးမည်။အိမ်က ဇနီးမယားက အိမ်ဦးနတ်ကြီးကြွလာမှာကို လည်တမျှော်မျှော်လက်တဆန့်ဆန့်နှင့်မျှော်တော်ယောင် လုပ်နေရသည့်ကို မသိ။
အတော်လေးလည်း မူးပြီးဆိုမှ၊အတော်လေးလည်း စည်းစိမ်ရစ်မှယိုင်တိုင်တိုင်ခြေလှမ်းတွေကို အိမ်ဘက်သို့ ခြေဦးပြန်လှည့်တတ်သည်။
သည်နေ့ညလည်း သည်အတိုင်းထင်ပါရဲ့။အိမ်ပြန်နောက်ကျတာ အရေးမကြီး။ ကိုကျော့မောင်ထမင်းစားကျောက်ရလာဖို့အရေးကြီးသည်။ခုတော့ညကိုးနာရီပင်ထိုးပြီးသွားပြီ။ မစိန်ရီ ဗိုက်ထဲကလည်း သံစုံတီးဝိုင်းက ဘင်ခရာတပ်နှစ်တပ်စာလောက်တီးသလိုမျိုး တဂွီဂွီ တဂွမ်ဂွမ်နှင့် မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်ကြီးကို တီးနေပြီ။ အရေးထဲ ရွာထဲမှပျံ့နှံ့လာသည့်အကြော်အလှော်နှင့်အကင်နံ့တွေကလည်း နှိပ်စက်သထက် နှိပ်စက်လာလျှက်ရှိနေသည်။ ပြီးတော့ရွာမြောက်ခြမ်းတွင်ကွေးကွေးလေး ကွေးကွေးလေး ဟူ အော်နေသံက တစ်မျိုး၊ ဒူမည်းကြီး ဒူမည်းကြီး ဟု အော်နေသံကတစ်မျိုးနှင့် မစိန်ရီ ထိုင်လိုက်ထလိုက်ဖြစ်နေရပြန်သည်။
“ကျော့မောင်ရယ်နင် မြန်မြန်ပြန်လာပါတော့ “

(၂)
“မစိန်ရီ ဒီအပတ်ဘာကြိုက်လဲ“
ဒါပဲ။ လူတွေက ခုတလော မစိန်ရီနားမှာ စိုးမိုးကျော်လာလုပ်နေကြသည်။ မစိန်ရီကိုများ ဘာကြိုက်လဲဟုမေးလို့ကတော့အကုန်ကြိုက်သည်ဟု ပဲပြောမှာ သေချာသည်။ထိုအထဲကမှာ ဘာကိုအောထားလဲဟု မေးမှသာ အဖြေကရသည်။ခုလည်း စာရွက်ပေါ်မှာချရေးထားသည်ကိန်းတွေက များမှများ။ ကိုကျော့မောင်က မနက်က မှာသွားသည်။
“စိန်ရီ နင်အဲဒါတွေအကုန်ထိုးမလို့လား ကြည့်လုပ်နော်နေ့ဖို့ညစာလေးလည်းချန်ဦး။ ငါ့ချည်းအသားကုန်မမျှော်နဲ့။ကျောက်က နေ့တိုင်းရတာမဟုတ်ဘူး“ တဲ့။
ကိုကျော့မောင်ပြောသမျှမျက်လုံးကလေး ကလယ်ကလယ်လုပ်ပြီးသာနေခဲ့သည်။လက်ထဲရွှင်တုန်း ပေါတုန်းဆိုတော့သည်နေ့ကိုကျော့မောင်အိမ်ကထွက်သာနှင့် ရွာမြောက်ပိုင်းကိုသွားမည်။ ကြိုးတစ်ချက်ဆွဲလျှင်တစ်ချက်ကွေးရမည်။တစ်နေ့ ပြတ်တုန်း လပ်တုန်းဆိုတော့ရွာမြောက်ပိုင်းကို ခြေဦးမလှည့်နိုင်ခဲ့။အသံတွေသာကြားပြီး အသည်းတွေသာ ယားနေရသည်။ထိုည ကိုကျော့မောင်အိမ်ပြန်နောက်ကျသည်။သို့သော်မစိန်ရီ အပြစ်မပြောတော့။မပြောဆို ကိုကျော့မောင်က မစိန်ရီပါးစပ်ကို ငွေထုတ်နှင့်ပိတ်ပစ်ခဲ့သည်ကိုး။
ဟော မနက်လည်း လင်းရော မနေ့ညက မစိန်ရီက သည်ကနေ့မစိန်ရီနှင့်မဆိုင်သလိုလိုမျိုး။ မမုံဈေးကို တစ်ပတ်မက ဖြတ်လျှောက်ပစ်လိုက်သည်။မနေ့က ဝက်ရိုးတစ်ထောင်ဖိုးလောက် ပေးပါဆိုတာကို အရေးမလုပ်လို့သည်ကနေ့တော့
“ပေါင်သားတစ်ပိဿာပေးစမ်းပါ“ဟု မစိန်ရီတို့ခပ်ပြတ်ပြတ်ဆိုဖြစ်ပြီ။ သည်လိုဆိုတော့လည်း
“ဟုတ်ဟုတ်ခဏလေးနော်ချိန်နေပြီအစ်မ“ဆိုပြီး ချိုနွဲ့နေလိုက်တာများ မယားငယ်လေသံအတိုင်းပင်။ မနေ့ကဖြစ်အင်က စလင်းဘတ်အိတ်ကလေး ဘေးစောင်းလွယ်လိုက်ရုံနှင့် အနေအထားက တစ်မျိုးပြောင်းသွားသည်။ ပြီးတော့မစိန်ရီ ရေစိမ်စားမည်။ ဘုရားပန်းဝယ်မည်။
ဘုရားပန်းအိုးမလဲဖြစ်သည်ပင်တစ်ပတ်ခန့်ကြာသွားသည်။ကိုကျော့မောင် ပြန်လာတိုင်း ထမင်းဝယ်စားလိုက်ရသည်နှင့် ပန်းဝယ်ဖို့အနားမကပ်နိုင်။ မစိန်ရီက ကိုယ့်စိတ်ထဲ ရတနာသုံးပါးရှိနေရင်ပန်းမလဲလည်း ဘာအရေးလဲဟု ပိုက်ဆံပြတ်လျှင်တွေးသည်။ပိုက်ဆံပေါသည့်အခါမျိုးတွင်တော့ဘုရားစင်က ပန်းတွေနှင့်ဝေပြီးသပ္ပါယ်ချင်တိုင်း သပ္ပါယ်နေတော့သည်။
သည်ကနေ့ဘုရားပန်းလဲပြီးတာနှင့် ဘုရားရှိခိုးပြီးလျှင်တစ်ခါတည်းဆုတောင်းပြီး ရွာမြောက်ဘက်ကိုလှည့်မည်။အမွေးတိုင်ကလေးထွန်းညှိရင်း နုတ်ကတတွတ်တွတ်ရွတ်ဆိုလိုက်သည့်ခဏ မစိန်ရီစိတ်ထဲရွှင်လန်းသွားရသည်။
“အရှင်ဘုရား ဒီကနေ့တပည့်တော်မ ကွေးကွေးလေးနှင့် ကနိုင်သလို မည်းမည်းကြီးစီးပြီး အိမ်ပြန်မျက်နှာပန်းလှပါရစေ ဘုရား“
ဒါပဲ မစိန်ရီ ဆုတောင်း။ ဆလင်းဘတ်အိတ်ကလေး လွယ်။ယပ်တောင်တစ်ချောင်း ဖျတ်ခနဲဆွဲပြီး ဘေးတစ်ခန်းကို မစိန်ရီ အသံပြုလိုက်သည်။
ပြောရင်းဆိုရင်း မိုးကလေးတောင်ဖွဲလာပါပေါ့လား။ အနေအထားက ရွှေဖား၊ ရာသီဥတုက မစိန်ရီဘက်ပါလာမှတော့ခိုင်ရွှေဆိုင်က ထမင်းချိုင့်ပါဆွဲပြီး ရွာမြောက်ဘက်ကို ခြေဦးလှည့်မိတော့မိုးက ဖွဲရာမှသည်းလာပါပေါ့လား။

(၃)
သည်နေ့တော့လပ်ကီးဒေးပဲ။ မစိန်ရီ မျက်လုံးတွေတလက်လက်တောက်ပနေပုံက အခြေအနေပေးနေသည် မှန်းသိသာစေသည်။ ကြိုးတစ်ချက် ဆွဲလိုက်တိုင်း အကောင်တွေပူးသည့်အခါပူး တစ်ချက်တစ်ချက်သုံးကောင်တောင်ထပ်သွား လိုက်သေးသည်။သည်နေ့မစိန်ရီ၏ ပုစွန်စိတ်ကလေး ပင်လယ်ကူးနေသည်မှာ မြူးဟန်ရှိသည်။ ပြီးတော့ စီးတော်ယာဉ်ဒူမည်းကြီးကလည်း ယဉ်လိုက်သမ ငြိမ့်ငြိမ့်ကိုညောင်းနေသေး၏။
“ကြက်ဆင်ကျား ×××××ကြက် ဆင်ကျား ××××××ကြက် ဆင်ကျား“
ဒိုင်ကအော်နေပြီ။ မစိန်ရီလက်တွေ ငြိမ်ချက်သားကောင်းနေသည်။တဖြည်းဖြည်းချင်း တစ်လိမ့်ချင်း ကြိုးကိုဆွဲယူနေသည်။ ပါးစပ်ကလည်း
“ကွေးကွေးလေး နော်ကွေးကွေးလေး ကွေးကွေးလေး“
မစိန်ရီထိုကဲ့သို့အော်တော့နောက်ကထိုးသားတွေကလည်း လိုက်အော်သည်။အသံသည် မြိုင်သည်။ဆိုင်သည်။ညီညာ ထကြွသည်။မစိန်ရီစိတ်တွေလေထဲပဲ လွှင့်ချင်သလိုလို မြောချင်သလိုလိုနှင့်။ ကြိုးကို နောက်ဆုံးဆတ်ခနဲရုတ်ချလိုက်သည်။
“ကလုံ ကလုံ ကလုံ“
“ဝေး……..“
ပုစွန်နှစ်ကောင်က မစိန်ရီမျက်လုံးရှေ့မှာ ကွေးကွေးလေး။
သည်နေ့အိမ်ပြန်မျက်နှာပန်းတော့မစိန်ရီကိုလှစေပစေပြီ။ ကိုကျော့မောင်တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက်တော့ကျောက်ထွက်မရှာလည်း အရေးမကြီး။ ခုတော့စိတ်ကိုဖြတ်ပြီး ထိုင်ရမှထဖြစ်သည်။ဒါတောင်ဒိုင်က
“ပြန်တော့မလို့လား လောပန်မရဲ့လုပ်ပါဦး အချိန်ရှိပါသေးတယ်“
“ဟင်းဟင်းဟင်း ဒီနေ့ညတော့တော်ပါပြီရှင်တစ်ခါတစ်လေလေးလည်း တာကော တို့ပေးလိုက်ဦးမှပေါ့လို့“
မစိန်ရီက ဘေးအိမ်က ပလောင်မလက်ကိုဆွဲပြီးထွက်လိုက်တော့မိုးသည်းနေပြီ။ မိုးသည်တစ်နေ့လုံးရွာသည်။ခုတစ်ညလုံးပင်ရွာမည်လားမသိ။
မစိန်ရီ ရွှေတောင်ကြီးစားသောက်ဆိုင်က ခေါက်ဆွဲကြော်နှစ်ပွဲနှင့် ကိုကျော့မောင်အတွက် ဝီစကီတစ်ထောင့်ဆွဲလာခဲ့သည်။မစိန်ရီအကြိုက် ကုမ်းဂွေဝိုင်ကလည်းပလောင်မနှင့် သောက်ရအောင်မပါမဖြစ်ဆွဲခဲ့သည်။ ပြီးတော့တစ်လမ်းလုံး ပလောင်မကို ပြောလာခဲ့သည်က
“ပလောင်ဒီနေ့ပုစွန်မြူးတယ်နော် “

(၄)
ရွာထဲတွင် ဓါတ်မီးတွေတဝင်းဝင်းနှင့်ဆိုတော့ကျောက်များရလာလေသလား။ မစိန်ရီ ပလောင်မနှင့် ဝိုင်သောက်ရင်း ရွာလည်လမ်းကိုငေးသည်။
“ဟေး ရေမဆေးသမားတွေစုကြပါဟ မိုးကြီးတော့မြောတွေပါလာတာ ရွာထဲက ရေမဆေး သုံးယောက်မြောနဲ့ပါသွားတယ်။“
မစိန်ရီကိုယ်ကလေး မတ်သွားသည်။မှန်း မနက်တုန်းက ကိုကျော့မောင်ဘယ်ဘက်ကိုကျောက်ရှာမယ်ပြောခဲ့သလဲ။ ဆတ်ခနဲထိုင်ရာမှထကာ ပြေးလွှားနေသော ရေမဆေးတွေထဲက တစ်ယောက်ကို ဖမ်းမေးလိုက်သည်။
“ဘယ်မှာမြောပေါက်တာလဲ ဟဲ့“
“မက်လင်ချောင်လို့ပြောတယ်ခုသွားကြမှာ မိုးကကြီးတော့တောင်ကျရေတွေကြောင့်မြေစာတွေပါလာတာလေ။ ခုပုံအတိုင်းဆို အလောင်းတောင်ရဖို့မသေချာတော့ဘူးဗျ“
“စိန်ရီ ဒီနေ့ ငါမက်လင်ချောင်ဘက်သွားမယ်။“
ကိုကျော့မောင်ပြောသွားခဲ့သည်မှာ မက်လင်ချောင်သေချာသည်။ဘုရား ဘုရား။ ချက်ချင်းအိမ်ထဲပြန်ဝင်ပြီး စစ်ပွိုင့်ဖိနပ်ကို ဝင်စီးတော့ ပလောင်မက ပြေးလာကာ
“ဘာဖြစ်လို့လဲ မစိန်ဘာဖြစ်လို့လဲ“
“ပလောင်မက်လင်ချောင်မှာ မြောပေါက်တယ်တဲ့။ကိုကျော့မောင်အဲဒီဘက်ကျောက်သွားရှာတာဟ ။ ငါစိတ်ပူလို့လိုက်သွားမလို့“
“ဟယ်နင်လိုက်သွားလို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ နေပါဦး ကိုကျော့မောင်နဲ့သွားတာ ဖိုးလေးပါတယ်မလား ဖိုးလေးအိမ်ကိုအရင်သွားကြည့်ရအောင်“
ခြေလှမ်းသည်သွက်သည်။မိုးသည်ခပ်သွက်သွက်ကလေးရွာသည်။ဗွက်သည်ထူနေပြီ။ လမ်းမပေါ်ရှိရေအိုင်ကလေးတွေကို ပက်ခနဲ နင်းပြီး ပြေးလွှားနေသည့်မစိန်ရီ၏ ခြေလှမ်းများ လျှင်မြန်နေသည်။ ဖိုးလေးအိမ်တွင်လူတွေစုနေသည်ကို မြင်တော့ မစိန်ရီက ခြေအစုံကိုရပ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့
“ပလောင်နင်သွားမေးကြည့်ဟာ ငါ ငါ မမေးရဲဘူး“
ထိုစဉ်မိုးသည် ဝေါခနဲသည်းချလာပြန်သည်။မိုးသည်းနေသည့်ကြားမှမစိန်ရီအသံတစ်သံကို ကြားဖြစ်အောင် ကြားလိုက်ရသည်။
“ဖိုးလေးရေ………………..“
မစိန်ရီ အကြောတွေဖျင်းခနဲ……။ လျှပ်စီးသည် ဝင်းခနဲ..။

(၅)
အန်စာတုံးလေးများ တစ်လှိမ့်ချင်းကြနေသည့်အသံသည်ဆူညံနေသည်။
“ကျား ပုစွန် လိပ်×××××ကျား ပုစွန် လိပ်××××××ကျား ပုစွန် လိပ်“
ပထမဆုံး အန်စာတုံး ကျလာသည်။
“ကျား“
ဒုတိယ အန်စာတုံး လေးကျလာပန်သည်။
“လိပ်“
တတိယ အန်စာတုံးလေး ကျလုကျခင်နှင့်…….။
အကယ်၍ဘုရားပန်းလဲသည့်နေက မစိန်ရီ ဆုတောင်းက
“အရှင်ဘုရား ဒီကနေ့တပည့်တော်မ၏ အိမ်ဦးနတ်ဖြစ်သူ ကိုကျော့မောင်တစ်ယောက်ကျောက်ရှာရာတွင်ဘေးမသီရန်ခမဘဲနှင့် ကျောက်များလည်းတွေ့ပါစေ၊ တွေ့တိုင်းလည်း ပွင့်ပါစေ၊“ ဟုများ ဆုတောင်း ဖြစ်ခဲ့မည်ဆိုလျှင်
ပလောင်မကိုပြောခဲ့သလိုမျိုး
“ဒီနေ့ပုစွန်မြူးတယ်နော်“ဟု ပြောဖြစ်ခဲ့လိမ့်မည်မထင်ဘူး။
မစိန်ရီ မျက်စိထဲမှာ နွံတွေထဲက ကိုကျော့မောင်အလောင်း ကွေးကွေးလေးကို မြင်ယောင်ရင်း တဝဲလည်လည်နှင့်…။

သော်ဇင်(လွိုင်ကော်)

Faces မဂ္ဂဇင်း၊ မေ ၊ ၂၀၁၄

https://www.facebook.com/tzloikaw/photos/a.487689207966617/3103619953040183/

လွဲမှားခြင်း နိယာမ

နေပူကျဲတဲအောက်တွင်တချိန်လုံး လမ်းလျှောက်နေရရင်းမှရုတ်တရက်နေရိပ်အောက်ထဲ ဝင်လိုက်သဖြင့် မျက်စိတို့ပြာဝေသွားရသည်။
“ အောင်မလေး သေပါပြီတော့် “
သူ သည်လောက်အော်နေတာတောင်မည်သူမျှလာရောက်ဖေးမထူခြင်းမရှိ။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနှင့် လူးလဲထရင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းကမြောင်းထဲသို့ကျသွားသော ဗန်းကို ပြေးကောက်ရသည်။နီရဲစွာ ကျဲပြန့်နေသော ဖရဲသီးစိတ်များကတော့ရစရာမရှိတော့။သူ့ရင်ဘတ်အိတ်ထောင်ထဲတွင်ငွေနှစ်ရားငါးဆယ်ထဲရှိသေးသည်။သည်နေ့အဖို့အရင်းရဖို့မပြောနှင့် အမြတ်ပင်စုန်းစုန်းမြုပ်နေပြီဆိုသာ သူသိလိုက်ပါသည်။
ဖရဲသီးစိတ်များကို နှမြောတသစိတ်ဖြင့် ကြည့်နေရင်းက ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်စိက ကစားဖြစ်သည်။သူ့အား ရယ်ကျဲကျဲဖြစ်ကြည့်နေသော ကောင်လေးတွေ၊ကောင်မလေးတွေကိုတွေ့ရသည်။ရယ်ရက်လိုက်လေခြင်း။
သူ သိမ်ငယ်စွာခံစားလိုက်ရသည်။
(၁)
“မနေ့က နင်ဖရဲသီးဗန်းမောက်ကျလို့ဆို“
အမေးနှင့်အတူ ဗြန်းခနဲထိုင်ချလိုက်သော ခင့်ကို သူမုန်းပါသည်။ နုတ်သွက်အာသွက်နှင့်စပ်စုလွန်းလှပါသော ခင်သည်သူ့အတွက်တော့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလည်း ဖြစ်နေပြန်ပါသည်။
“ဟုတ်တယ်ဟဲ့။ “
“နင်ကလည်း နင်ပဲ နေရာတကာ နမော်နမဲ့နဲ့ကိုး“
“နေပူကနေ နေရိပ်ထဲအဝင် မျက်စိတွေ ပြာသွားလို့ပါဟယ်။ဒါတောင်ဖေးမမယ့်သူ တစ်ယောက်မှမရှိဘူး“
ခင်က စိတ်မကောင်းသည့်ဟန်နှင့်သူ့ကိုကြည့်သည်။ထိုအကြည့်တွေကိုလွဲဖယ်ရင်း ကောက်လက်စ စပါးလုံးတွေကိုသာ ခေါင်းငုံ့ပြီး ရွေးနေလိုက်တော့သည်။ခင့်မျက်ဝန်းဆီက အားပေးနှစ်သိမ့်နေသည်ကို သိသည်နှင့်သူလည်း အလိုလို အားငယ်လာရသည်ပဲ။ သူ သည်နေ့ဈေးမထွက်ဖြစ်။မနေ့က မောက်ကျသွားခဲ့သော ဖရဲသီးဗန်းက အမြတ်ရော အရင်းပါပါသွားခဲ့သဖြင့်သူ သည်နေ့ဈေးမထွက်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။
ဖရဲဆိုင်က လက်လီစိတ်သည်တွေကြားထဲ သူ အမြဲနောက်ကောက် ကျန်ခဲ့ရသည်ချည်း။ တခြားသူတွေအရင်းမပေးနိုင်လည်း နောက်တစ်ရက်နှင့်ပေါင်းပြီး ရောင်း၍ပေးလို့ရသည်။သူ ဆိုလျှင်။
သူ ထိုအကြောင်းတွေမတွေးချင်တော့။
“နင်ဈေးမထွက်နိုင်ဘူးဆို သန်းအေးပြောတယ်။ရော့“
သူ မယူချင်ပါဘူး။ ခင့်လက်ထဲက ငွေတစ်ထောင်တန်ကလေးသည်သူ့အတွက်ဈေးရင်းလို့ရသည်။သူ ခင့်ဆီက အကူအညီမယူချင်။
“ရပါတယ်ဟာ။ မနက်ဖြန်တော့ငါဈေးထွက်နိုင်မှာပါ“
“နင်နေ့ပြန်တိုးချေးဦးမလို့မလား။ လုပ်မနေပါနဲ့။ဒီက ယူလိုက် ။အတိုးရော၊ အရင်းရော နင်ပြန်ပေးစရာမလိုပါဘူး။ နင့်ကို ကူချင်လို သက်သက်ငါလာခဲ့တာ။ ကဲ ငါသွားမယ်။“
ငွေတစ်ထောင်က ဆန်ဗန်းထဲမှာ။ ဘာလုပ်လုပ်တင့်တယ်နေသော ခင်နှင့်သူသည်တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ဝေးကွာနေခဲ့ပြီဟု သူထင်လိုက်သည်။
(၂)
ည သန်းခေါင်ကျော်နေပြီ။ မေမေ ချောင်းဆိုးနေဆဲ။ ရာသီဥတု အကူးအပြောင်းကြောင့်မေမေ တစ်နေ့က စဖျားသည်။နေကုန်နေခမ်း အဝတ်လျှော်နေရသော မေမေကို့သူသနားသည်။သူ ဖရဲသီးစိတ် ရောင်းရသည့် အမြတ်ငွေလေးက မစို့မပို့။မနေ့က သူ ဖရဲသီးဗန်းမောက်ကျသည်။သူ့လက်ထဲတွင်ဈေးရင်းမရှိတော့။ဖရဲသီးဆိုင်ကို အရင်းမပေးနိုင်သည့်အကြောင်း မျက်ရည်ခံထိုး၍ ပြောရသည်။မယုံချင်ယုံချင်နှင့်နောက်နေ့ဈေးရင်းပါလာမှလာခဲ့ဟု ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးပြောလွှတ်သည်။ထို့ကြောင့်သည်နေ့ဈေးမထွက်နိုင်။ညနေကမှခင်က ဈေးရင်း ငွေတစ်ထောင် လာပေးသွားသည်။တစ်နေကုန်တစ်နေခမ်း ဗန်းရွက်ဖရဲသီးရောင်းပါမှတစ်ထောင့်ရှစ်ရာ နှစ်ထောင်လောက်ရသည်။ဒါသည်ပင် ဆန်ဝယ်လိုက်လျှင်ငွေနှစ်ရာပျော့ပျော့သာကျန်၏။
“အဟွတ်…အဟွတ်….အဟွတ်“
မေမေ ချောင်းတွေတရစပ်ဆိုးလာသည်။သူ ဖယောင်းတိုင်မီးညှိလိုက်သည်။မေမေ နဖူးပြင်ကိုစမ်းကြည့်တော့ ခြစ်ခြစ်တောက်ပူနေသည်။မေမေ အဖျားတွေတက်နေသည်ကော။ မေမေ့ခေါင်းရင်းက ပလပ်စတစ်ခြင်းထဲတွင်မနေ့က ဝယ်ထားသော ငန်းဆေးထုပ်ပင်မရှိတော့။မေမေဆေးမရှိတော့သည်ကို သူ့ကိုမပြော။ ကျိတ်မှိတ်နေခဲ့သည်ကော။
တရုတ်ဖြစ်တိုင်ကပ်နာရီကလေးကိုကြည့်တော့ဆယ့်နှစ်နာရီခွဲ။
သည်အချိန်သူ့တို့ရပ်ကွက်ကလေးထဲရှိ မည်သည့်ဈေးဆိုင်မျှမဖွင့်တော့သည်ကို သူသိသည်။သူတို့ရပ်ကွက်နှင့် တစ်လမ်းကျော်တွင်ရှိသော ဆေးဆိုင်ကြီးတစ်ဆိုင်ကို အမှတ်ရသည်။သူ့ခေါင်းဦးအောက်ကို လက်နှင့်စမ်းပြီး နှိုက်လိုက်သည်။ ညနေက ခင်ပေးသွားသော ငွေတစ်ထောင်။
နက်ဖြန်မနက်..ဈေးရင်းရမည်ငွေတစ်ထောင်။နက်ဖြန်မနက် ဈေးမထွက်နိုင်လျှင်ထိုနေ့အဖို့ချက်စရာဆန်ကလွဲ၍ ဟင်းစားမရှိ။ ညနေကတည်းက မီးဖိုချောင်ထဲတွက်ပြောင်သလင်းခါနေသော ဆားဗူး၊ အချိုမှုန့်ဗူးတွေကိုတွေ့ရသည်။လက်တစ်လုံးသာကျန်သော ဆီပုလင်းကိုလည်းတွေ့သည်။
ခု နေမကောင်းသော မေမေ့ကိုတွေ့သည်။မရှိသာချင်းအတူတူ မေမေမရှိလို့ သူ့ဘဝမဖြစ်။လက်နှိပ်ဓါတ်မီးကိုကိုင်ဆွဲပြီး အိမ်ကထွက်လိုက်သည်။မထွက်ခင်မေမေ့ကိုယ်ပေါ်သို့သူခြုံသည့်စောင်ကို ထပ်ပေးခဲ့သည်။
ညကောင်းကင်ယံတွင် ကြယ်များ မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်ဖြင့်လင်းနေသည်။
(၃)
ခွေးများ ဟောင်လွန်းလှသည်။ခွေးကြောက်တတ်သော သူ့အဖို့ချွေးတွေတောင်ပြန်လာရသည်။တစ်ချို့အိမ်တွေ ခြံစည်းရိုးမလုံသဖြင့်ခွေးတွေက ခွေးတိုးပေါက်တိုင်းကနေ ပြေးပြေး ထွက်လာလိုက်ကြသည်များ တစ်ကောင်ကပင် နှစ်ကောင်အထက်များလာသည်။လက်နှိပ်မီးလေး ထွန်းလျှက်က လမ်းဘေးတွင်တွေ့ရသော ဒုတ်တစ်ချောင်းကို လက်နက်သဖွယ်ကောက်ကိုင်လိုက်ရသည်။
သူ့လက်ထဲတွင်မေမေ့အတွက်ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေးနှင့် အပူကျဆေးတွေပါလာသည်။သည်ဆေးတွေသည်ပင်သူ အောက်ကျ နောက်ကျခံ၍ဝယ်လာရသောဆေးတွေဖြစ်သည်။
ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်တွေဟူသော အကြည့်တွေနှင့်သင်ကာမကင်းရှိနေသော အကြည့်တွေက သူ့စာရိတ္တတွေကို မထီမဲ့မြင်ပြုနေသည်။ပိတ်ထားသော ဆေးဆိုင်ရှေ့တွင်မယောင်မလည်နှင့်မတ်တပ်ရပ်နေရင်း သူ့အသံနွဲ့နွဲ့ကလေးဖြင့်ဆိုင်ရှင်တွေကိုအသံပြုနေရသည်။တိတ်ဆိတ်သော ညသည်သူ့အသံကြောင့်နိုးထမလာ။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့်ကားတစ်စီး ဆေးဆိုင်ရှေ့ထိုးဆိုက်လာသည်။
ကားပေါ်ကလူတွေပျာယာခတ်နေကြသည်။ဆေးဆိုင်တံခါးကို တဘုန်းဘုန်းထုသည်။အော်ခေါ်သည်။အထဲက ချောက်ဟူသော ချက်ချသံကိုကြားလိုက်ရသဖြင့်သူပါဝမ်းသာသွားရသည်။
“ဘာလဲ“
“ဆေးလိုလိုပါ။ “
“ဘာဆေးတွေလဲ“
“ဒီမှာ ဆေးရုံက ဆရာဝန်တွေရေးပေးလိုက်တဲ့ ဆေးစာပါ“
လိုချင်သည့်ဆေးတွေရသည်နှင့်ကားငယ်လေးသည် မြှားတစ်စင်းပမာ လစ်ခနဲမြင်ကွင်းမှပျောက်သွားသည်။ခုမှသူ ဆေးဆိုင်ရှေ့သို့ရောက်နေရခြင်းအကြောင်းကို အမှတ်ရသည်။ကပျာကယာဖြင့်ပင်တံခါးကို ဆွဲပိတ်နေပြီဖြစ်သော ဆေးဆိုင်ရှင်ကို လှမ်းတားလိုက်ရသည်။
“ဟို ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေးနဲ့အပူကျဆေးလိုချင်လို့ပါ“
သူ့ကိုကြည့်သော အကြည့်တွေသူမကြိုက်ပါ။
“ပိုက်ဆံဘယ်လောက်ပါသလဲ“
“တစ်..တစ်ထောင်ပါ“
“ပေး သုံးကြိမ်စာကြည့်ထည့်ပေးလိုက်မယ်“
ဆေးဆိုင်ကအပြန်သူ့ခြေလှမ်းတွေသွက်နေသည်။လမ်းတွင်လူသူလေးပါး ကင်းမဲ့နေသည်။တစ်ချက်တစ်ချက်လမ်းသွယ်လေးဆီမှာ ပြေးပြေးထွက်လာသော ခွေးလေ ခွေးလွှင့်များမှာလွဲ၍ မည်သည့်သက်ရှိမျှမတွေ့မိ။ ရပ်ကွက်ထိပ်ကင်းတဲနားသို့သူရောက်လာသည်။ကင်းသမားတွေသံသေးသံကြောင့်ဖြင့်ညသန်းခေါင်ကိုနှိပ်စက်လျှက်သီချင်းအော်ဆိုနေကြသည်။ကင်းတဲတွင်လူ လေးယောက်ခန့်ရှိမည်ဟု သူသိသည်။သူတို့ရပ်ကွက်ထိပ်သည်မှောင်မည်းနေသည်။မီးမပါရေမပါသော အိမ်ဌားတွေသည်ရပ်ကွက်ကလေးတွင်စုပြုံနေသည်။
“ဟေ့ရပ်လိုက်စမ်း“
သူ ထိတ်ခနဲဖြစ်သွားရသည်။ကင်းသမားက လက်နှိပ်မီးဖြင့်သူ့ကိုထိုးကြသည်။ ပြီးတော့
“ဟေ့ကောင်တွေရှေ့ကဘယ်သူများလဲ မှတ်တယ်..။ဖရဲသီးစိတ်သည်ကလေးပါလားဟေ့“
သူ့မျက်နှာတွင်ချွေးသီးချွေးပေါက်များ သီးထလာသည်။သူနှင့် ခြေဆယ်လှမ်းအကွာတွင်ကင်းသမားတစ်စု…။
(၄)
မေမေဆေးသောက်ပြီး ပြန်အိပ်ပျော်သွားပြီ။ သူလုပ်ခဲ့သော လုပ်ရပ်သည်မှန်သလား မှားသလား ခုချိန်ထိ ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည်။ အချိန်သည်မနက်သုံးနာရီကိုပြနေသည်။လှိုက်ဖိုနေသော ရင်ဘတ်ကြီးသည်ခုထိ ဖုလိုက်ဖောင်းလိုက်ဖြစ်နေဆဲ။ စောစောက မေမေ့ကိုဆေးတိုက်သည်ပင်တုန်ယင်နေသော လက်အစုံကို သတိကြီးစွာထားလျှက်ရေခွက်ကို မနည်းမနှောကိုင်ထားခဲ့ရသည်။အဖျားကြီး၍ မျက်လုံးပိတ်လျှက်မှိန်းနေရသော မေမေ့ကို သူကျေးဇူးတင်သည်။သို့မဟုတ်လျှင်သူ့မျက်နှာထက်ဆီမှစိုးရိမ်ပူပန်မှုများ၊ ကြောက်ရွံ့အားငယ်စိတ်များကို မေမေ တွေ့သွားပေလိမ့်မည်။နံနက်မိုးသောက်လျှင်ခင်နှင့်သူမတွေ့နိုင်တော့။ရခဲလှသော ဘဝကြီးတစ်ခုလုံးကို ဇောက်ထိုးမိုးမျှော်ဖြစ်အောင်ကပြောင်းသိ ကပြောင်းပြန်ဖြစ်အောင်လုပ်ခဲ့ပါသော သူ။ သည်ရပ်ကွက်ထဲတွင်ရှိမနေလောက်တော့။
ခင်ပေးသော ငွေတစ်ထောင်သည်မေမေ့အတွက် ဇီဝိတဒါနတစ်ခုဖြစ်သွားခဲ့သည်ဆိုလျှင်ခင်ကျေနပ်နိုင်ပါလိမ့်မည်။ခင်သူ့ကိုခွင့်လွှတ်လိမ့်မည်ဟု သူ ထင်သည်။
နားထဲတွင်
“ဟေ့ကောင်တွေရှေ့ကဘယ်သူများလဲ မှတ်တယ်..။ဖရဲသီးစိတ်သည်ကလေးပါလားဟေ့“ဆိုသည်ကိုပြန်ကြားယောင်မိသည်။

(၅)
လူလေးဦး သူ့အနားရောက်လာကြသည်။သူ့နှာခေါင်းဝတွင်အရက်နံ့ကချဉ်ချဉ်စူးစူးဖြင့်ထောင်းခနဲ။ ခြေလှမ်းတွေက ယှိုင်တိုင်တိုင်အခြေအနေ။
“သြော်ဘယ်သူများလဲမှတ်တယ်မိအုန်းကြည်သား အခြောက်ကလေးကို၊ ဟေ့ကောင်တွေကြည့်စမ်း ဒီကောင်က ဒီလိုတော့လည်း မိန်းမချောချောသားဟ၊ ကြည့်စမ်း၊ ကြည်စမ်း“
သူ့မေးစေ့ကို လက်ကြမ်းကြမ်းကြီးဖြင့်ကင်းသမားအဖော်တွေကို ဆွဲပြနေသည်။သူကြောက်နေပြီ။ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရီလာခဲ့ပြီ။ သွေးတို့ခေါင်းတွင်လာလာဆောင့်နေပြီ။
“ဟုတ်သားဟ၊ ကြည့်ဦး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ မိန်းမတစ်ယောက်လိုပဲကွ။နေပါဦး မင်းက ဒီအချိန်ကြီး ဘ.ယ်က ပြန်လာတာလဲကွ။ ပြောစမ်းပါဦး ၊ ကိုကြီးတို့ကို“
သူ့ပခုံးကိုသိုင်းဖက်လာသည်။သူတစ်ဘက်ကိုယှိုင်သွားခဲ့သည်။
“ဆေး…ဆေး..ဆေးဆိုင်ကပါ။“
“ဘာဆေးဆိုင်ဟုတ်လား။ မင်းကွာ လာလိမ်နေသေးတယ်။မင်းတို့အထာတွေငါတို့နှပ်နေပြီကွ“
“တ….တကယ်…တကယ်ပြောတာပါဒီ …ဒီမှာ ဆေးတွေပါ“
သူပြသော ဆေးထုတ်တွေကိုကြည့်ပြီး တစ်ယောက်က အော်ရယ်သည်။
“ဟား……ဟား…ဟား…..ဟား ဟေ့ကောင်တွေ “
“ဟေ “
“မလောက်လေး မလောက်စား အခြောက်က ငါတို့ကို လာလိမ်နေတယ်ဟေ့။ငါတော့သိပ် စိတ်မရှည်ချင်တော့ဘူး…။“
“ဒီတော့“
သူတို့မျက်လုံးတွေခက်ထန်နေသည်ဟု သူထင်လာသည်။ပတ်ဝန်းကျင်သည် တိတ်ဆိတ်နေမြဲ တိတ်ဆိတ်နေ၏။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ပူထူလွန်းလှသည်ဟု ခံစားမိသည်။
“ဇာတ်တူသားချင်းစားရင်ပိုချိုတယ်ဆိုကွ“
“သဘောပေါက်ပြီကွာ လာစမ်း“
သန်မာသော လက်ကြီးနှစ်ဖက်က သူလက်မောင်းသေးသေးလေးကိုဆွဲပြီး ကင်းတဲအနောက်ဘက် ခြုံစပ်သို့ဆွဲခေါ်သွားခဲ့သည်။သူ ရုန်းကုန်ပြီး ပြေးဖို့ကြိုးစားသည်။ပါးစပ်ကလည်း။
“လင်း လင်းကို ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့။လင်းအဲလို လူမဟုတ်ဘူး။ လင်းကို လွှတ်ပေးပါမေမေ မေမေ ဖျားနေတယ်လင်းကိုလွှတ်ပေးပါဟီး…ဟီး..ဟီး“
သူတို့ရမ္မက်သွေးများသည်ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေကြလျှက်သူ့စကားသံကိုမျှမကြားတော့ပဲ အရှက်တရားကင်းမဲ့လျှက်အတွေ့ထူးတစ်ချို့ကို ဝိုင်းဝန်း စားသောက်ခဲ့ကြသည်။လူလေးဦးနှင့် လူတစ်ဦး ဘယ်မှာ အင်အားမျှမည်နည်း။
(၆)
မျက်စိရှေ့သွေးအိုင်ထဲတွင်မှောက်ယက်လဲနေကြသော လူလေးဦး။ ထင်းခွဲပုဆိတ်ကိုကိုင်ထားသော သူ မလှုပ်မယှက်ကြီးကြည့်နေမိသည်။သူ့ပုဆိုးလေးတစ်ထည်လုံး အညစ်အကြေးများနှင့် ပေကျံနေသည်။
စောစောတုန်းက သူ ထိုလူလေးဦးလက်မှရုန်းထွက်လာခဲ့သည်။ကင်းတဲနားအရောက်သူ မီးပုံဘေးရှိ ထင်းခွဲပုဆိန်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်နှင့်ခြေလှမ်းများတုန့်ခနဲရပ်သွားခဲ့သည်။ ဘဝတွင် ဝဋ်ကြွေးရှိခဲ့၍ ပြန်လည်ပေးဆပ်နေရသော သူ့အဖြစ်က ခုတော့ရှက်ခြင်းကြောက်ခြင်း၏ အခြားတစ်ဖက်မှာ အစွန်းရောက်ခဲ့ရပြီ။ လက်ထဲတွင်မေမေ့အတွက်ပါလာသော ဆေးထုပ်ကလေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားမိသည်။
သူ စိတ်ထဲတွင်တစ်ခါမှမဖြစ်ဖူးသော မပေါ်ပေါက်ခဲ့ဖူးသော စိတ်ဓါတ်တို့ရှင်သန်လာသည်ဟု ထင်နေသည်။ယုံကြည်မှုတစ်ခုသည်ခုမှ ဖြစ်တည်လာရသည်။
မျက်ဝန်းများဆီမှာ မျက်ရည်တွေတစိမ့်စိမ့်ထွက်လာနေသည်။သူ့အကျီၤတစ်ခုလုံး စုတ်ပြဲနေသည်။မက်မောစရာမရှိသော ပုရိသယောကျာ်းတစ်ယောက်၏ရင်ခွင်တစ်ခုကို အဆန်မရှိသော ဟန်ဖြင့်ခုဖြည့်ဝတ်ထားခဲ့သောဇာဘော်လီပင်တစ်ပိုင်းတစ်စပေါ်နေ၏။ သူ အကျီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ထို့နောက်ဘော်လီကို ..။
ပုဆိုးကို ပုဆိုးလို သူဝတ်သည်။ မိန်းမပုံပုဆိုးဝတ်ပြီး မှောက်ယက်လဲခဲ့သောနေ့လည်ခင်းတစ်ခု။ ဖရဲဆိုင်က မဲ့ကာရွဲ့ကာဖြင့်နောက်နေ့မလာနဲ့ဟုပြောသော မြင်ကွင်းတစ်ခု။ ဆေးဆိုင်က ကြည့်သော အကြည့်။ ပြီး ခင်၏ မျက်ဝန်းဆီမှာရိပ်ရိပ်ပြေးနေသော အကြင်ပါသော စာနာနှစ်သိမ့်နားလည်မှု..။
သူ ပုဆိန်ကိုကိုင်မိလိုက်ချိန်တွင်ဘာကိုမှမသိတော့။
စောစောက ခြုံထဲကို တရှိန်ထိုးပြေးဝင်ပြီး မူးငိုက်နေသော လူလေးဦးကို အပိုင်းပိုင်းခုတ်ချလိုက်သည်။သွေးတို့ဖျာခနဲ။ သူ့ပါးစပ်က
“ဇာတ်တူသားစားရင်ပိုချိုတယ်ဆိုတာ မဟုတ်ဘူး..အဲဒါဇာတ်တူသားစားလို့ဟင်္သာ ကိုးသောင်း ပျက်စီးတာကွ..။အဲဒါဟင်္သာကိုးသောင်းဒီလိုပျက်စီးတာကွ။ဇာတ်တူသားစားလို့ကွ…ကဲ..ကွာ…ကဲကွာ..ဟီး…ဟီး..ဟီး“

သော်ဇင်(လွိုင်ကော်) 

ရွှေအမြုတေမဂ္ဂဇင်း၊ ဩဂုတ်၊ ၂၀၁၄

https://www.facebook.com/tzloikaw/photos/a.487689207966617/3104261672976011/

အရောင်များ၏ ကွက်လပ်

 

 

ဤပန်းချီကားလှသည်ဟု ကျွန်မမပြောပါ။ သို့သော် မောင်သည် မြတ်မြတ်နိုးနိုးဖြင့် နံရံတွင် ချိတ်ထားခဲ့ပါသည်။ ပန်းချီကားကို သေချာဘောင်ကွပ်ထားက လူမြင်သူမြင်အောင် ပြသထားသော မောင့် စိတ်ကို ကျွန်မ နားလည်သလိုရှိပါသည်။
ဤပန်းချီကားတွေ လူသုံးဦးရှိပါသည်။ အလယ်က ကလေးတစ်ယောက်၏ ပုံတွင် ဘာအရောင်မျှ မခြယ်ထားပါ။ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီတွင်တော့ ဆန့်ကျင်ဘက်အရောင်ဖြစ်ပါသော အနက်နှင့်အဖြူကို ခြယ်ထားပါသည်။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
တဘုန်းဘုန်းရိုက်သံနှင့်အတူ သားငယ်၏ ငိုသံဆာဆာကိုကြားလိုက်ရသဖြင့် ချက်လက်စ ဟင်းအိုးကို မီးလျှော့ကာ ကျွန်မ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းသို့ ခပ်သွက်သွက်ကလေး ပြေးထွက်လာရသည်။ ကျွန်မ မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းတွင် သားငယ်က အရုပ်ကလေးတွေကြားထဲတွင် ပုံ့ပုံ့ကလေးထိုင်လျှက် ငိုကျွေးနေသည်။ ကျွန်မရဲ့အကြည့်များ မောင့် ထံသို့ ဒိုင်းခနဲရောက်သည်။ ပြီးတော့ အသံခပ်မာမာနှင့်ပင် မေးလိုက်ပါသည်။
“ဒါဘာလုပ်တာလဲ မောင်“
“မင်းသား မျောက်ရှုံးအောင် ဆော့နေတာ ပြောမရလို့ ရိုက်ထည့်လိုက်တာ“
ကြည့် မောင်ပြောပုံက ခပ်ပေါ့ပေါ့။ မောင့်မိန်းမ ဘာလုပ်သလဲဆိုတာကို တမင်သက်သက် မေ့ပစ်ပြလိုက်တာပေါ့လေ။
“ပြောမရတိုင်း ရိုက်လိုက်တယ်ပေါ့။ ဒီမယ်မောင် ကလေးဆိုတာ ခြောက်မရရင် ချော့ပြောလို့ရတယ်။ မောင့်စိတ်ထဲမှာ ခုထက်ထိ ကလေးတွေအပေါ်မှာ ခုချိန်ထိ Jealous ဝင်နေတာတော့ တဆိတ်လွန်ပြီထင်တယ်နော် မောင်“
မောင့်အတိတ်အကြောင်းကို သိသိရက်နှင့် ကျွန်မ သည်တစ်ခါတော့ အားမနာနိုင်တော့ပါ။ တချိန်တုန်းက စာနာခွင့်လွှတ်နားလည်နိုင်ပေမယ့် ခုချိန်မှာတော့ ကျွန်မရဲ့သားအတွက်တော့မူ မိခင်တစ်ယောက်၏ မေတ္တာနှင့် ဆတ်ဆတ်ထိမခံ နာကျင်ချင်မိပြီ။
ခုချိန်ထိအတိတ်ကို အမှတ်ရနာကျည်းနေဆဲဖြစ်သော မောင့်ကိုနားမလည်နိုင်ဖြစ်ရသည်။ ခုကိစ္စကိုတော့ ကျွန်မ မဖြေရှင်းချင်တော့ပါ။ ကျောင်းချိန်သည် နီးနေပြီဖြစ်လေသည်။
(၁)
ကလေးတွေစုံမစုံ ကျွန်မ စစ်နေချိန်တွင် ဒေါ်ကြည်အေးက ကျောင်းတံခါးပေါက်တွင် ကလေးတွေတစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ကြိုနေရသည်။
တစ်ချို့ကလေးတွေက ငို၊ တစ်ချို့ကလေးတွေက ဆော့နှင့် ကျွန်မတို့ကိုယ်ထူကိုယ်ထ မူကြိုကျောင်းကလေးသည် မနက်ခင်း၈နာရီကျော်သည်နှင့် အသက်ဝင်နေလေပြီ။ ကလေးတွေ၏ အမေ၊ အဖေတွေကလည်း သူတို့ကလေးတွေကို လက်ကလေးတပြပြ၊ ချော့တခါ ခြောက်တလှည့်နှင့် နောက်ဆန်တင်းသည်ပုံဆန်လေးများဖြင့် ကျောခိုင်းသွားကြသည်။ သည်မြင်ကွင်းကိုကြည့်ရင်း ကျွန်မ စာနာမိပါသည်။ ဘယ်မိဘကရော မိမိတို့၏ သားသမီးများကို နေကုန်နေခမ်း ခွဲခွာချင်ပါ့မလဲလေ။
မသက်သာသည့်အခြေအနေများကြောင့်သာ ကျွန်မတို့၏ မူကြိုကျောင်းလေးတွင် လာရောက်အပ်နှံရသည်ပဲ။ ကျွန်မသည်ပင် ကျွန်မသားကို ကျောင်းသို့အမြဲခေါ်လာပြီး မူကြိုရှိကလေးတွေနှင့်ရောရောနှောနှောထားလျှက် မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံနိုင်တာကိုပဲ ကြည့်။
သမုဒ္ဒရာဝမ်းတစ်ထွာဆိုသည်ထက် အချို့က ကလေးထိန်းပေးမည့် သူမရှိ၍၊ တစ်ချို့က ကလေးထိန်းပေးမည့် သူရှိသော်လည်း မျက်နှာချင်းမြင်လျှင် တစောင်းစေးနှင့်မျက်ချေးဆိုသည်က များနေသည် ထက်ပိုနေခဲ့သည်လေ။ ကျွန်မသည်ပင် မောင် အိမ်မှာရှိနေလျှက်နှင့် ကျွန်မသားကို စိတ်ချလက်ချ မထားခဲ့နိုင်သည်ပဲ။
မသက်သာ၍ထားခဲ့ရသည့်တိုင်အောင် စိတ်ကမဖြောင့်။ လူဖြောင့်စိတ်တိုတတ်သည့် မောင်များ စိတ်မရှည်လျှင် သားကိုရိုက်လေမလား။ မောင် စာရေးနေလျှင် ဆူညံစွာ ဆော့ကစားတတ်သည့် သားကို ကိုင်ဆောင့်လေလိုက်မလားဆိုသည့် အတွေးနှင့် တစ်ရက်မှ စိတ်မဖြောင့်ခဲ့။
တစ်ခါတစ်ရံတွင် မောင့်ကို ကျွန်မ အံ့သြသည်။ သွေးရင်းသားရင်းဆိုသည့် စိတ်ပျောက်ပျောက်သွားတတ်ပြီး သားငယ်ကိုရိုက်နေသည်များ ကျွဲရိုက် ၊ နွားရိုက်နေသည့်အတိုင်း။ ထိုနေ့ရက်များတွင် ကျွန်မက မောင့်ကို ဘီလူးစီးနေသည့်ဟုပင်ထင်မိရသည်။ တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုနေသော သားကိုပွေ့ဖက်လျှက် မောင့်ကိုကက်ကက်လန် ရန်တွေ့ကာ စိတ်တွေ ဒေါသအဖုန်ဖုန်ထွက်ရသည်။
ထိုအခါမျိုးတွင်တော့ မောင်က သူမဟုတ်တော့သလိုမျိုး ကျွန်မကိုလည်း တောင်းပန်၊ သားငယ်ကိုလည်း ချော့မော့နှင့် ယုန်သူငယ်ပမာ ပျော့ပျောင်းလွန်းနေသေးပြန်သည်။ ကျွန်မ သံသယ မဖြစ်မိသည်က မောင့်သွေးသည် မောင့်လိုပင် တစ်ချိန်ချိန်တွင် ရဲလိမ့်မည်ဟုသာပင်..။
(၂)
“ဝယ်လာပြန်ပြီးလား ဒီအရုပ်တွေ၊ ဂစ်တာတွေက“
အိမ်ထဲဝင်လျှင်ဝင်ချင်း မောင့်စကားသံကြောင့် ကျွန်မပင်လျှင် ကြောင်အသွားရပါသည်။
“ဘာဖြစ်လဲ သားပူဆာလို့ ရင်အေး ဝယ်လာတာလေ။ သားလေးတစ်ယောက်တည်းရှိတာ ဝယ်မပေးရတော့ဘူးလား မောင်“
“ကျပ်ကျပ်အလိုလိုက် နော် မင်းသားကြီးလာရင် လိုလိုက်လို့အမိုက်စော်ကားလိမ့်မယ်“
“မဟုတ်သေးပါဘူး မောင်။ မောင် သားနဲ့ပတ်သက်ရင် ဘာလို့အဲလောက် တွန့်တိုနေရတာလဲ။ “
“မင်းဝယ်ထားတဲ့ အရုပ်တွေလည်း ဗီဒိုတစ်လုံးပြည့်တော့မယ်။ အခုလည်းထပ်ဝယ်လာတာ ပိုက်ဆံ အလကားဖြုန်းနေတာနဲ့မတူဘူးလား“
“ကျွတ်ခနဲ ကျွန်မ စုပ်သပ်မိသည်။ မောင့်ကိုအခါခါရှင်းပြရသည်ပင် အပ်ကြောင်းတွေထပ်ပြီး သည်ထက်ကွဲအပ်လာလျှင် မြေကြီးထဲသို့ပင် စကားလုံးတွေ ကျွံကျသွားနိုင်နေပြီ။ ကျွန်မလို မူကြိုကျောင်းဆရာမတစ်ယောက်က ဘာကြောင့် အလဟပ်သတ် အကျိုးမဲ့ ကိစ္စတွေကို လျှောက်လုပ်နေပါ့မလားဆိုတာ မောင် နည်းနည်းလေးမှ တွေးကြည့်ပုံမရတော့။
“ဒီမယ်မောင် ကျွန်မပြောမယ်..။ ကျွန်မ ဒီအရုပ်တွေကို သား ဆော့ဖို့ သက်သက်ဝယ်လာတယ်လို့ ထင်နေလို့လား။ ကျွန်မသားအတွက် အဓိပါယ်ရှိတာပဲလုပ်တယ်။ အကျိုးမရှိတာဆို လုပ်ကိုမလုပ်ဘူး။ ဒီဂစ်တာကို သားဆော့လို့ ဘာအကျိုးရလဒ်တွေရလာမယ်လို့ မောင်ထင်သလဲ“
မောင်မဖြေပါ။ ကျွန်မ ဆက်ပြောမိသည်။
“ဟောဒီ ဂစ်တာကို သားဆော့လို့ရလာမယ့် အကျိုးရလဒ်က သီချင်းတွေကိုနားထောင်မှုစွမ်းရည် မြင့်မားလာမယ်။ ဂီတ အခြေခံရရှိလာမယ်။ သံစဉ်များနဲ့လှုပ်ရှားမှုတွဲဖက်လုပ်ဆောင်လာတတ်မယ်။ပျော်ရွှင်မှုရလာမယ်။ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး ရင်းနှီးမှုရလာမယ်။ အသံနေ အသံထား ဥပမာ မောင်ရာ အသံတွေရဲ့ အနှိမ့်အမြင့်၊ အတိုးအကျယ်ကို သိလာမယ်။ ဘာသာစကားကြွယ်ဝလာမယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာရှိတဲ့ အရာဝတ္ထုတွေရဲ့ သဘာဝအလေ့အထကို သိလာလိမ့်မယ်။ မောင်တောင် ငယ်ငယ်ကလေးထဲက စာတွေဖတ်၊ ကဗျာတွေရွတ်လာရလို့ ခု စာတွေတောင်ရေးနေတာပဲလေ။ ခုဟာက ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝကို ပြုစုပျိုးထောင်နေတာလေ။ ကဲ ဒါ ကျွန်မ ငွေဖြုန်းတာလား မောင်“
တိတ်ဆိတ်စွာဖြင့် မောင်ဘာမျှမပြောပါ။ သားငယ်ကိုသာ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်သည်။
“မောင်က တန်ဆေးလွန်ဘေးဖြစ်မှာ ဆိုးလို့ပါ ကွာ“
“ဘာဆိုင်လို့လဲ မောင်…။ ကလေးကို ပြုစုပျိုးထောင်တာနဲ့ ဘေးကိုတွန်းပို့တာ တခြားဆီပါ။ မောင်သာ မောင်မရရှိခဲ့တဲ့ ကလေးဘ၀ လွတ်လပ်ပျော်ရွှင်မှုကို လိုက်ပိတ်ပင်နေတာတော့ တဆိတ်လွန်နေပြီနော်.။ တကယ်ဆို ပီတိတောင်ဖြစ်ရဦးမှာ။ ငါ့တုန်းက မရခဲ့တဲ့ ပျော်ရွှင်မှုကို ငါ့သားကရနေပါလားဆိုတဲ့ စိတ်ဖြစ်ရမှာ။ “
ဆက်ပြောနေလျှင် ကျွန်မရင်ထဲက အောင့်အီးထားသော စကားလုံးများ ခုန်ပေါက်ထွက်လာမည်ဆိုးသောကြောင့် ထိုနေရာမှ ထထွက်လာခဲ့တော့သည်။ သားငယ်ကတော့ ဘာမျှမသိပါပဲ ဟိုကြည့် ဒီကြည့်နှင့်ပင် ကျွန်မလက်ကိုဆွဲ၍ လိုက်ပါလာခဲ့လေသည်။ ထိုနေ့က ကလေးကစားစရာအရုပ်နှင့် တူရိယာပစ္စည်းထုပ်ကလေးကို ကျွန်မ သားအတွက် မဖောက်ဖြစ်ခဲ့ပါ။
(၃)
“မင်းသားကို မင်းကိုတိုင်သွားခေါ်လိုက် ငါစိတ်မရှည်ရင်ရိုက်မိလိမ့်မယ်နော်“
ဘာဖြစ်မှန်းမသိပေမယ့် ကျွန်မသားတစ်ခုခုလုပ်နေပြီဆိုတာတော့ အတတ်သိလိုက်ပါသည်။ ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေ ကျောင်းပိတ်ရက်မို့ စိတ်လိုလက်ရရှိတုန်း အိမ်သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေမိသည်။ စောစောတုန်းက ကျွန်မ မောင့်အဝတ်အစားတွေကို ဇလုံထဲသို့ထည့်ပြီး ရေချိုးခန်းတွင် ဝင်ထားတုန်းက သားက ရွံ့ရုပ်ကလေးတွေနှင့် ထိုင်ကစားနေသည်ပဲ။
“မောင် အဲဒီရိုက်မိလိမ့်မယ်ဆိုတဲ့ စကားကိုခဏခဏပြောတယ်..။ အဲဒါကြောင့် သားက မောင့်ကို မခင်တွယ်တာနေမှာ..။ သား ဘာလုပ်နေလို့လဲ။“
“မင်းသားရေဆော့နေတာ။ ရွံ့တွေ သဲတွေလည်း ပေနေတာ ပွထနေတာပဲ။ အိမ်ရှေ့ သဲပုံက သဲတွေကို ခွက်တွေထဲ ထည့်ဆော့နေတာ မင်းမသိဘူးလား“
ကျွန်မပြုံးမိရသည်။ သားရေဆော့၍ ဖျားမည်ကို စိုးရွံ့သည်လား မောင်။
“ဒါများ မောင်ရေ တစ်ခါတစ်လေ“
“မင်း ဘာသိလို့လဲ ရေဆော့လို့ဖျားရင် မောင်တို့ပဲ ပိုက်ဆံကုန်မယ်လေ။ ရေပေးမဆော့တော့ ကုန်စရာမလိုဘူးပေါ့။“
“မောင်ရယ် မောင်က အပြစ်မြင်တာတွေ သိပ်များတာပဲ။ ဒါကြောင့်ခုတလော မောင်ရေးတဲ့ စာတွေ မကောင်းတာနေမှာ။“
“ဘာကွ“
မောင်ကျွဲမြီးတိုသွားသလားတော့မသိ။ သည်လိုမျှမပြောရင် ဘယ်လို စကားလုံးများနှင့် ကျွန်မဆိုလိုချင်သည် စကားလုံးတွေကို ဘယ်လိုမှ ပြောတတ်မှာမဟုတ်။ ကျွန်မက မောင့်ထက် သားငယ်အတွက် အစစအရာရာ ပူပန်တတ်ပါသည်။ မိခင်တစ်ယောက်က သားသမီးကို အရိပ်တကြည့်ကြည့်နေတတ်သည်မှာ သဘာဝအကျဆုံးသော အလုပ်ဖြစ်သည်။ မောင်သာ သားကို ဥပေက္ခာပြုပြီး အပြစ်မြင်ကာ နေရာတကာ ရိုက်ချင်စိတ်ကအရင်ဖြစ်နေသည်။
“လာ မောင်။ မောင့်သားဘာလုပ်နေတာလဲဆို သွားကြည့်ကြမယ်။“
“ဘာလို့လဲ“
“လာပါမောင်ရယ်။ လိုက်ခဲ့စမ်းပါ။ ရင်အေး ရှင်းပြချင်တာရှိလို့။“
မောင်က ကျွန်မနောက်ပါးမှ လိုက်လာခဲ့သည်။ သားငယ်သည် ရေဇလုံထဲတွင် ကော်ခွက်ကလေးကို ထည့်လျှက် ရေတွေကိုခပ်လိုက် ပက်လိုက် လုပ်ဆော့နေသည်။ ကျွန်မကတော့ ကျေနပ်ပါသည်။ သည်လို အပြစ်ကင်းသော အပြုအမူအချို့ကို ကြည့်နေရရုံနှင့်ပင် ထိုပီတိကို ကျွန်မ မြိန်ရည် ရှက်ရည် စားသုံးချင်မိသည်မှာခဏခဏ။
“ သားဆော့နေတာ Sand and Water Corner ပဲလေ။ အခု သဲနဲ့ရေရဲ့ ဂုဏ်သတ္တိကို သားခံစားနေရလိမ့်မယ်။ သားရဲ့ အာရုံခံစားမှုကို တိုးတက်လာစေလိမ့်မယ်လေ မောင်ရဲ့“
“မင်းဟာက မဟုတ်သေးပါဘူး။ မောင်ငယ်ငယ်တုန်းက ရေဆော့ရင် မေမေက အရမ်းရိုက်တာ။ ဖျားမှစိုးကြတာ။ မင်းက ဘာလို့ မစိုးရိမ်တာလဲ“
“အို ဘယ်နှယ့်ပြောပါလိမ့် မောင်ရယ်။ မစိုးရိမ်ပဲနေမလား။ ရင်အေး သားကို နေ့တိုင်းရေကစားနေတာကို လက်ပိုက်ကြည့်နေလိမ့်မယ်လို့များထင်နေသလား မောင်။ ခွင့်ပြုချက်ဆိုတာကို သားအတွက် ရင်အေးက အတိုင်းအတာစံတစ်ခုအနေနဲ့ထားထားတာပါ။ ခု သားကို ဆော့လက်စနဲ့ပေးဆော့စေချင်တာ။ တကယ်ဆို တစ်ပတ်မှာ တစ်ခါလောက်တော့ ပေးကစားသင့်တာ။ သားကို ရင်အေး မေးပြမယ် ။ သား“
သားငယ်က လှည့်ကြည့်ပြီး ခစ်ခစ်နှင့်ရယ်ပြသည်။ သိပ်ချစ်စရာကောင်းသည့် ကလေး။ ပြုံးနေလိုက်သည်များ စိတ်ထဲတွင် ဘယ်လိုချစ်မိနေမှန်းမသိရသည့်အဖြစ်။
“ဒါဘာလဲ သား“
“ ရေ…ရေ…“
“လက်ထည့်ကြည့် လက်ထည့်ကြည့်“
“ရေ ရေ အေး..အေး“
ကျွန်မ မောင့်ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။
“ဒါပဲ မောင် ရေဟာ အေးတယ်ဆိုတာလောက်တော့ သား ဒီနေ့ ခံစားတတ်သွားတာ အမြတ်တစ်ခုပဲလေ“
(၄)
သဲနှင့်ရေကို သားကစားခြင်းကြောင့်ရလာမည့် အကျိုးရလဒ်တစ်ချို့ကို ကျွန်မ ထိုနေ့က ရှင်းပြဖြစ်ခဲ့သေးသည်။ သို့သော် မောင်စိတ်မဝင်စားနေကြောင်း ကျွန်မသိသည်။ ကိစ္စမရှိ။ ပြောဖန်များလျှင် တစ်လုံးပဲ သိသိ၊ နှစ်လုံးပဲသိသိ။ အသိတစ်ခုရသွားလျှင်ပင် ကျွန်မ ကျေနပ်ပါသည်။
“ ရေဆော့တယ် သဲဆော့တယ်ဆိုတာ စူးစမ်းခွင့်နဲ့ စမ်းသပ်ခွင့်ကိုပေးလိုက်တာ မောင်ရဲ့။ ဒါဆိုရင် မျက်စိနဲ့လက်ကို ဘက်ညီအောင် လုပ်ဆောင်တတ်လာလိမ့်မယ်။ ကြည့်လေ ရေခွက်ကိုကိုင်ပြီး ရေပါအောင်ခပ်လိုက်တာ။ ပြီးတော့ ရေကိုပြန်သွန်တာ။ ခု ကျွန်မ သားကို တကူးတက သင်စရာလိုခဲ့သလား။ ဒီလိုမှ ပေးမဆော့ထားရင် သား သူ့ဘာသာသူ အမြန်ကြီး လုပ်တတ်မယ်လို့ထင်သလား ။ဒီလို ဆော့ရင်းနဲ့ လက်ချောင်းကြွက်သားတွေ သန်မာလာပြီး စာရေးဖို့အသင့်ဖြစ်လာလိမ့်မယ်။ ရေ အေးတာကို သိရာကနေ ဘာသာစကားဖွံ့ဖြိုးလာလိမ့်မယ် ။သဲနဲ့ရေ ရောပြီး ပြောင်းလဲလာတဲ့ အရောင်ကိုကြည့်ပြီး တီထွင်ဖန်တီးမှု တိုးတက်လာလိမ့်မယ်။ဒါတွေကို တင်းကျပ်လိုက်ရင် သား အသိနောက်ကျလိမ့်မယ်လေ။ မောင်ရယ် တစ်ခါတစ်လေလေများ သားအတွက်ဆိုတဲ့ စိတ်ကလေးနဲ့ မောင့် ငယ်ဘဝတွေကို မေ့ပစ်သင့်ပါပြီ။“
မောင်က ဆွေးရီစွာ ကျွန်မကိုကြည့်သည်။ ပြီးတော့ သက်ပြင်းချသည်။ သည်လိုပဲ မောင်စကားတစ်ခုခုပြောတော့မည်ဆိုလျှင် သက်ပြင်းအရင်ချနေကျ။ ကျွန်မကတော့ မောင်ပြောလာမည့် စကားတွေကို အလိုက်သင့်လေး နားကြိုစွင့်ထားမိသည်။
“မောင် ငယ်ငယ်က အိမ်ပေါ်က ဆင်းခဲ့ရတာမဟုတ်ဘူး။ မောင်တို့အိမ်လမ်းကြားလေးမှာ ဆော့နေတဲ့ကလေးတသိုက်ကို ငေးကြည့်နေခဲ့ရတာ။ ခုလို သား ရေဆော့နေသလိုမျိုးသာ တွေ့လို့ကတော့ မောင့်တင်ပါးမှာ မေမေ့ဝါးခြမ်းပြား ဒဏ်ရာတွေက အလျှိုးလိုက်ထင်းနေခဲ့တာ။ ဒီလို အရုပ်မပြောနဲ့ ရွံ့ရုပ်တောင် ပေးဆော့တာ မဟုတ်ဘူး။“
“မောင့်မေမေက ချစ်လွန်းလို့နေမှာပါ မောင်ရယ်“
“မေမေ့ အချစ်ကို မောင် သံသယမဖြစ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ လွတ်လပ်ခွင့်ကို မောင်မရခဲ့တာတော့ ခုထက်ထိ နာကျည်းနေဆဲပဲ။ မောင့်အရွယ် ကလေးတွေကိုကြည့်ပြီး သူတို့ သိပ်ကံကောင်းတယ်လို့ မောင် တွေးခဲ့တာ။ သူတို့ဆော့နေတာ ပေကျံလူးလို့။ သူတို့ မိဘတွေ ဘာမှမပြောကြဘူး။ သူတို့က မောင့်ထက်လွတ်လပ်လွန်းတယ်လို့ မောင်က နေ့တိုင်းခံစားခဲ့ရတာ။ သူတို့လေးတွေ ဆော့နေရင် မောင်က စာကျက်နေရတယ်။ စာစီစာကုံးရေးနေရတယ်။ သူတို့ကစားနေသံကြားရင် မောင် ဘာစာမှမကျက်နိုင်ဘူး။ ဒါကိုမေမေသိတော့ မောင့်ကို အဒေါ်အိမ်ကိုပို့လိုက်တယ်။ အဲဒီကလေးတွေ ကစားနေသံကိုမကြားရအောင်လို့တဲ့“
“ကြာတော့ မောင်ကြည့်မရတဲ့ သူတွေက အဲလိုလွတ်လပ်ပျော်ရွှင်နေစွာကစားနေတဲ့ ကလေးတွေကိုပဲ။ ခု မောင့်သား ဆော့နေ ကစားနေတာမြင်ရင် အလိုလိုနေရင် ကြည့်မရဖြစ်နေတာ မောင် ရူးနေလို့ မဟုတ်ပါဘူးနော်“
“မောင်ရယ်“
ကျွန်မ ဘယ်လို ပြောရမှာလဲ။ နှစ်သိမ့်မှုတွေနှင့်အတူ မောင့်လက်ဖျားတွေကို ကျွန်မ ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်သည်။ ထိုညသည် ကျွန်မနှင့် မောင့်အတွက် အပြာရောင်ညချမ်းကလေးတစ်ည ဖြစ်သွားခဲ့ပါသည်။
(၅)
ကျွန်မ သည်ကနေ့ကျောင်းတွင် ကလေးတွေကို ပန်းချီသင်ပေးသည်။ ထိုအချိန်တွင် မောင်က ကျွန်မတို့သားအမိကိုလာကြိုသည်။ ကျွန်မက လက်ပြပြီး ခဏစောင့်ခိုင်းက ကလေးတွေ ဆွဲလက်စပန်းချီပုံကို လက်စသတ်ပေးလိုက်သည်။ ကလေးတွေဆွဲထားသည်က ပန်းပုံတွေ၊ သစ်ပင်ပုံတွေ၊ လူပုံတွေ။
“ဆရာမ မီးမီးပုံလှလားဟင်“
ကျွန်မ ယူကြည့်လိုက်တော့ ပန်းပွင့်ကလေးတွေကို မဆွဲတတ် ဆွဲတတ် ဆွဲထားသော်လည်း ထိုကလေးမလေး၏ အရောင်ရွေးချယ်ပုံကို ချီးကျူးလိုက်မိသည်။
“လှလိုက်တာ သမီးရယ်…။ ဒီပန်းပွင့်ကလေးက ဘာလို နီနေရတာလဲ မီးမီး“
“ဒါ နှင်းဆီရောင် ဆရာမရဲ့ မေမေကပြောတယ် နှင်းဆီက အနီရောင်တဲ့“
ကျွန်မ ကျေနပ်လိုက်တာလေ။ မောင်က နောက်ကလက်ပိုက်ကြည့်နေသည်။ မောင်မျက်လုံးများသည် တစ်နေရာတွင် စုပုံကျရောက်နေသည်ကိုတွေ့သဖြင့် ကျွန်မလှည့်ကြည့်မိတော့ သား ကို။ သားဘာတွေ ခဲတံနှင့် ပုံဆွဲနေသည်။
“မောင် ဘာကြည့်နေတာလဲ“
“သားဆွဲထားတဲ့ပုံကိုကြည့်နေတာ….“
“ဟင်…“
သား…။ သားဆွဲထားသည်မှာ လူပုံ။ လူသုံးယောက်ရှိပါသည်။ အလည်တွင် လူပုံက သေးသေးလေ။ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီတွင် လူကြီးနှစ်ယောက်၏ ပုံမျိုး။ မိန်းမနှင့်ယောကျာ်းဆိုသည်ကို ခွဲခြားနေစရာမလို တစ်ပုံက ဆံထုံးလိုလို အလုံးကြီးနှင့်။ တစ်ပုံက လေးထောင့်ကျကျ မျက်နှာပိုင်ဆိုင်ထားသော လူပုံ။တစ်ခုပဲ။ ထိုယောကျာ်းဟု ယူဆရမည့် ပုံကို သားက အမည်းရောင်ခြယ်ထားသည်။ မောင့်ကိုကြည့်တော့ မောင်မျက်နှာမကောင်းပါ။
ကျွန်မ မျက်ရည်ဝဲသွားမိသည်။ တန်ပြန်သက်ရောက်မှု၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုကို မောင် မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်သွားခဲ့လေ သလားမောင်ရယ်..။ တစ်နေ့ညက မောင့်ကို ပြောပြမိခဲ့သည့် အကြောင်းအရာတစ်ချို့ကို ကျွန်မ မှတ်မိသည်။
“မောင် သားက ခု ပုံဆွဲတတ်နေပြီ။“
“ဟာကွာ ကကြီး၊ ခခွေးရေးနည်းမသင်ပဲနဲ့ ပုံဆွဲနည်းအရင်သင်ရသလား မူကြိုဆရာမရဲ့“
“မောင်ကလည်း တလွဲတွေးတော့မယ်။ အခု ရင်အေး သားကို Art and Creative Corner လုပ်ပေးနေတာ။ ပုံဆွဲခြင်းကြောင့် ဘာတွေ သိလာမယ်လို့ မောင်ထင်လဲဟင်“
“ဘယ်သိမလဲ မင်းက ဆရာမကြီးပဲ ရှင်းပါဦး“
“မောင်မငေါ့နဲ့ ဒီမှာ ရင်အေးပြောပြမယ် မောင်ရဲ့။ အခု သားရဲ့ ခံစားမှုနဲ့အတွေးက မြင့်လာတယ်မောင်ရဲ့။ သားရဲ့ခံစားချက်ကို မပြောပြလည်း သားဆွဲထားတဲ့ ပုံတွေကိုကြည့်ရင် မောင်နဲ့ရင်အေး သားစိတ်ကိုဖတ်လို့ရပြီလေ။ ပုံတွေဆွဲနေတော့ မောင်တို့ ရင်အေးတို့ ပတ်ဝန်းကျင်က ရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်းတွေကို သားရဲ့စိတ်ကူးတွေနဲ့ဖော်ပြလာနိုင်မယ်။ အဲဒီ ရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်းတွေရဲ့ အရွယ်အစား၊ ပုံသဏ္ဍာန်၊ မျက်နှာပြင်အထိတွေ့တွေကိုသား ထိတွေ့ပြီး အမြင်တွေရလာမယ်။ နောက် အရောင်တွေကို ခြယ်သလာနိုင်မယ်။ ပြီးရင် သားရဲ့ စိတ်ကူးတွေနဲ့ ပုံတွေဆွဲလာနိုင်မယ်လေ။ “
ကျွန်မ အားတတ်သရောနှင့်ထိုနေ့ညက Outdoor Equipment (ပြင်ပကစားကွင်းပစ္စည်းကရိယာများနှင့် ထိတွေ့ခြင်း)၊ Hand and Work Corner(လက်မှုလုပ်ငန်းများပြုလုပ်စေခြင်း)၊ Book Corner (စာဖတ်ရန်နေရာထားရှိပေးခြင်း)၊ Pretend Corner (အတုလုပ်တမ်းကစားခြင်း)၊ Games Corner(ကစားနည်းများ၊ကစားစရာများ ထားရှိပေးခြင်း) အကြောင်းများကို ပြောပြဖြစ်ခဲ့သည်။ ကျွန်မ ပြောပြပြီးချိန်တွင် ဘယ်အချိန်ကတည်းက အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိသော မောင်သည် တခေါခေါနှင့်ပင် ဟောက်၍ပင်နေပါသည်။
ထိုအကြောင်းအရာများ မောင်ကြားခြင်းရှိမရှိကို ကျွန်မ မသိသော်လည်း ယခုမြင်ရသော သား၏ ပန်းချီကို ကျွန်မကြည့်ပြီး သား၏ စိတ်ကို ကျွန်မ ဖတ်ခွင့်ရပါသည်။
သို့သော် မောင် ဖတ်ခွင့်ရသည့် သား၏ စိတ်ကဗျာသည် ရွတ်၍ကောင်းပါမည်ဦးမလား ကျွန်မ မသိပါ။
ကျွန်မရင်ခွင်ထဲတွင် သားကို တင်းကျပ်စွာပွေ့ဖက်ထားလိုက်သည်။
သားအတွက်သာ ရှေ့ကိုလှမ်းနေသော ကျွန်မ ခြေလှမ်းများ၊ မောင့်အတွက် ကျွန်မလက်တွေ ကမ်းလင့်ခဲ့သည်မှာ နောက်ကျသွားခဲ့လေသည်လား။
သား၏ စိတ်ထဲကို ကျွန်မ အသိတစ်ချို့ကို လမ်းမဖွင့်ပေးဖြစ်ခဲ့ပါ။
နှစ်သိမ့်မှုမပေးခဲ့ပါ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ဤပန်းချီကားလှသည်ဟု ကျွန်မမပြောပါ။ သို့သော် မောင်သည် မြတ်မြတ်နိုးနိုးဖြင့် နံရံတွင် ချိတ်ထားခဲ့ပါသည်။ ပန်းချီကားကို သေချာဘောင်ကွပ်ထားက လူမြင်သူမြင်အောင် ပြသထားသော မောင့် စိတ်ကို ကျွန်မနားလည်သလိုရှိပါသည်။
ဤပန်းချီကားတွေ လူသုံးဦးရှိပါသည်။ အလယ်က ကလေးတစ်ယောက်၏ ပုံတွင် ဘာအရောင်မျှ မခြယ်ထားပါ။ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီတွင်တော့ ဆန့်ကျင်ဘက်အရောင်ဖြစ်ပါသော အနက်နှင့်အဖြူကို ခြယ်ထားပါသည်။

သော်ဇင်(လွိုင်ကော်)
မြင်ကွင်းမဂ္ဂဇင်း၊ ၂၀၁၅

အဘိုးနှင့်ငွေရောင်အဇ္ဈတ္တ

အဘိုးသည် နွားစားကျက်ကွင်းပြင်တလျှောက်မျှော်ရီငေးနေသည်။အဘိုးငေးနေသည်မှာမည်မျှကြာပြီမသိ။ အဘိုး၏မြင်ကွင်းရှေ့ရှိ အဘိုးပိုင်နွားများပင်တစ်ကောင်စ နှစ်ကောင်စနှင့် စားကျက်ကွင်းနှင့်ဝေးရာသို့ ထွက်သွားနေသည်။ခါတိုင်းလိုအဘိုးသည်သူ့နွားများနောက်တစ်ကောက်ကောက်လိုက်ပြီးငေါက်ငမ်းမနေတော့ပေ။ အရိပ်ကောင်းသော မန်ကျန်းပင်ကြီးအောက်တွင်ထိုင်ရင်း ပအိုဝ့်လွယ်အိတ်လေးထဲက ပတ္တမြားဆေးပေါလိပ်ကိုသာ သွင်သွင် ကြီးဖွာသည်။ အနားတွင်မူနဂိုကဖြူဆွတ်နေလိမ့်မည်ဟု ထင်ရသောရေသန့်ဘူး ညိုညစ်ညစ်ထဲက အရည်တွေကိုလည်း တစ်ငုံပြီးတစ်ငုံသာ သောက်နေသည်။မကြာမီထိုရေသန့်ဗူးထဲကအရည်တွေကုန်တော့မည်။အဘိုးသည်ခုမှသက်ရှိ လူတစ်ယောက်နယ်လူးလွန့်လာသည်။ အနောက်ဘက်မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းအတွင်းနေလုံးသည် တိုးဝင်ပျောက်ကွယ်တော့မည် ဆိုသည့်အသိကြောင့်ခုမှ နွားများကို ပြန်ကောက်ရန် အဘိုးစဉ်းစားသလား။ လေးဖင့်နေသော လှုပ်ရှားမှုများနှင့် အဘိုးသည်စားကျက်ကွင်းကိုကျော်ဖြတ်လျှက်သူ့နွားများကိုရှာသည်။သို့နှင့် ရွာအဝင်မြေနီနီလမ်းသို့အဘိုးပြန်လည်ခြေဦးတည်သည့်အခါနေသည်ပျောက်ကွယ်သွားလေသည်။

(၁)

ငွေဒင်္ဂ ါးပြားများကိုရေတွက်နေစဉ်အိမ်အောက်ထပ်ကခြေသံကြားသဖြင့်ကတ္တီပါအိတ်ချုံ့လေးကိုလစ်ခနဲပြန်ချည်ကာ ကျွန်းသေတ္တာထဲသို့ မြန်မြန်လေးပြန်ထည့်လိုက်သည်။ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်သည်အမှောင်ထု အားကြီးသော လမိုက်ညတွင်ထင်တိုင်းမပေါက်။အဘိုးကဒူးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ပြီးကုန်းထတော့ခြေသံသည်အိမ်တံခါးမကြီး ရှေ့တွင်ရပ်သည်။

“ဘယ်သူလဲ“

ခြေသံရှင်သည်အသံမပေး။ ထိတ်ခနဲဖြစ်သွားသောအဘိုး၏ စိတ်သည်ဓါးရှည်ကိုလမ်းဆွဲကိုင်လိုက်သည်။ဖယောင်းတိုင်မီးကို ဟုတ်ခနဲမှုတ်ငြိမ်းလိုက်ပြီးခြေသံဖွဖွဖြင့်တံခါးမကြီးနားတိုးကပ်သွားသည်။ယခုအချိန် အထိခြေသံရှင်သည်အသံမပေးသေး။ မှောင်မည်းတိတ်ဆိတ်နေသောအဘိုး၏ အိမ်တွင်သူစိမ်းလူတစ်ယောက်ရောက်နေသည်။ထို့အတူအဘိုးလည်း မည်သူမည်ဝါနည်းဆိုခြင်းထက် အန္တရယ်လော၊ သူခိုးဓါးပြလေလောနှင့် တံခါးဆီသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းရွေ့လျားလျက်ရှိသည်။အဘိုးတံခါးရှေ့သို့ရောက်ပြီ။ သည်တွင်အနံ့တစ်မျိုးသည်အဘိုးနှာခေါင်းဝသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ချွေးနံ့။ဟုတ်သည်ထိုချွေးနံ့ကိုအဘိုးမှတ်မိသည်။သို့ဆိုလျှင်တံခါးရှေ့တွင်အသံမပေးဘဲ ရပ်နေသူသည်။လျှင်မြန် စွာဖြင့်တံခါးချက်ကိုဆွဲချလိုက်တော့အမှောင်ထဲတွင်ထီးထီးကြီး ရပ်နေသောလူတစ်ယောက်။အရပ်အမောင်း ကောင်းကောင်းနှင့် အဘိုးကပင်မော့ကြည့်လိုက်ရပြီ။

“ဘဦး…ဘဦးလား“

အဘိုး၏ အသံများလှိုက်တုန်နေသည်။ ပြန်လာပြီပေါ့။အဘိုးကတံခါးဖွင့်ပြီးသည်နှင့်အိတ်ကပ်ထဲက ဂတ်စ်မီးခြစ်လေးကို ထုတ်ခြစ်လိုက်ပြီး စောစောကဖယောင်းတိုင်ရှိရာကို ပြန်လာသည်။ ပြီးမီးညှိလိုက်သည်။ အလင်းသည်ခဏချင်းပင်ထိန်လာသည်။အဘိုးကနောက်ဘက်သို့လှည့်မကြည်။

တစ်လှမ်းချင်း ဝင်လာသော ခြေလှမ်းများသည်တစ်ချိန်တုန်းကလိုအသံလုံနေပြန်သည်။ထို့အတူအဘိုးနှင့် ထိုလူသည် လည်းမည်သည့်စကားမှမပြောပါဘဲအသံတွေတိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။အဘိုး လက်တွေက မလှမ်းမကမ်းမှာ ရှိနေသော ရေသန့်ဗူးဟောင်းတစ်လုံးကိုလှမ်းဆွဲပြီး

“ရော့ခေါင်။အမြည်းတော့မရှိဘူး။“

သံပြတ်ဖြင့်လိုရင်းတိုရှင်းစကားကိုအဘိုးပြောတော့ထိုလူမော့ကြည့်သည်။မည်သည့်စကားမျှမပြော။ ခေါင်ဗူးကို မော့သည်။ ပြီးတော့ပါးစပ်ကိုလက်ဖမိုးနှင့် ဘယ်ပြန်ညာပြန်သုတ်သည်။ ပြီးသက်ပြင်းရှည်ကိုချသည်။

အဘိုးက ဆေးပေါလိပ် တစ်လိပ်ကမ်းပေးသဖြင့်ထိုလူလှမ်းယူကဖယောင်းတိုင်မီးနှင့် မီးညှိသည်။တစ်ချက်ရှိုက်ပြီး မီးခိုးငွေ့တွေက မှုတ်ထုတ်လိုက်တော့ခေါင်မိုးကိုလွန်ပြီး ကြယ်များကိုမြင်လိုက်ရ၏။ နောက်ဟိုကြည့်သည့်ကြည့်ပြန်တော့အဘိုး၏ အိမ်ခေါင်မိုးသည် ကြယ်များနှင့် လှနေသည်လားထိုလူ ဝေခွဲရခက်နေပါလိမ့်မည်။သို့သော်မှောင်မြဲ မှောင်နေသော လမိုက်ညကတော့တိတ်ဆိတ်မြဲ။

(၂)

နံနက်ခင်းစောစောတွင်ပင် နွားများတဘူဘူတဘော်ဘော်နှင့်အော်ဟစ်နေချေပြီ။ ကြက်တွန်သံဖြင့် မလင်းသော နံနက်ခင်းများတွင် နွားအော်သံဖြင့်အဘိုးနိုးတတ်နေခဲ့ပြီ။ အိပ်ယာထ မျက်နာသစ်ပြီး မီးမွေးရေနွေအိုးတည်လိုက်သည်။မီးခိုးတလူလူသည်ထရံပေါက်များမှတဆင့်အူထသွားသည်။ခုတော့အဘိုးကိုယ်တိုင်ရေနွေးအိုးတည်နေရချေပြီ။ သည်လိုဆိုတော့အဘွားကြီးကိုသတိရသည်။အဘွားကြီးကအဘိုးမထခင်ရေနွေးအိုးတည်ထမင်းချက်ပြီးမှအဘိုးကိုနိုးတတ်သည်။ ပြီးတော့ငရုပ်သီးထောင်းလေးဗူးရွက်ကြော်လေးနှင့် ထမင်းပွဲပြင်ဆင်ပေးသည်။ ပြီးသည်နှင့်အဘိုးကခေါင်ဗူးလေးဆွဲပြီး နွားတသိုက်နှင့်စားကျက်ရှိရာထွက်ခွာနေကျ။ခုအဘွားကြီးမရှိ။

“အဖေ“

အဖေတဲ့။အဘိုးရင်ထဲတစ်မျိုးကြီးဖြစ်သွားသည်။ထိုကဲ့သို့သောခေါ်သံသည် ဝေးသွားခဲ့ပြီမဟုတ်လား။ ရာသီကို လက်ချိုး ရေတွက်မလား၊နာရီကိုရေတွက်မလားအဘိုးမမှတ်မိတော့။

“ဘာပြောစရာရှိလို့လဲဘဦး“

အဘိုးနောက်သို့လှည့်မကြည့်ပေ။ စကားသံများယခင်အတိုင်းပဲမာဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေပါလိမ့်မည်။မာလက်စနှင့် ဆက်၍မာနိုင်အောင်အဘိုးကြိုးစားသည်။

“အဖေတစ်ယောက်တည်းနေတာလား“

အဘိုးခုမှနောက်လှည့်ပြုံးသည်။ဘယ်နှစ်ယောက်မြင်နေလို့လဲ ဘဦး ဟုမမေး။ အဘိုးအိမ်လေးထဲက အခင်းအကျင်း အပြင်အဆင်က ခုမနက်မှာ လင်းရှင်းစွာမြင်နေခဲ့ပြီး မဟုတ်လားဟုလည်းမမေး။ ဖြေစရာမလိုလောက်အောင်အဘိုး၏ အဖြစ်ကို အဘိုးအိမ်ကပြောပြနေခဲ့ပြီးသား။ သို့သော်လည်းဘဦးမေးလာတော့ဖြေရမည်ပေါ့။

“မွေးကတည်းက တစ်ယောက်တည်းဆိုတာမေ့မေ့နေတတ်ကြတာ ငါအပါအဝင်ပဲကွ ။ ခုတော့ငါသိသွားပြီ“

ပြတ်သည်။

အဘိုးယူ စရာရှိသည်များကို လွယ်အိတ်ထဲ ကောက်ထည့်လိုက်သည်။အဓိကခေါင်ဗူးနှင့် ဆေးပေါလိပ်ပါဖို့လိုသည်။အိမ်ပေါ်ကဆင်းပြီး နွားခြံကိုဖွင့်ပေးလိုက်တော့ နွားများကသူတို့တွေဘယ်ကိုသွားရမည်ဆိုသည်ကိုသိ၍လားဘူဘော်နှင့် တိုးဝှေ့ ထွက်ကုန်ကြသည်။အိမ်ကလေးပေါ်မှာကျန်ရစ်ခဲ့သောဘဦးဆိုသူကိုမူအဘိုးသည်နုတ်ပင်ဆက်မလာခဲ့။နံနက်စာ ဆိုတာကိုလည်း ပြင်ဆင်မပေးခဲ့။ လက်ခြေပါနေသော လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်မို့ တစ်ဝမ်းတစ်ခါးအတွက်တော့ ခြံထဲဆင်း ဟိုအရွက်သည်အညွှန့်ခူးရုံနှင့် ဗိုက်ဖြည့်တတ်ပါလိမ့်မည်။သည်သို့မှမလုပ်လျှင်ငတ်ရုံသည် သာရှိသည်ကိုလည်း သိမည်ထင်၏။

ရွာထိပ်အရောက်အကြော်ဆိုင်မှာကောက်ညှင်းပေါင်းနှင့် အကြော်ဝယ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့လွယ်အိတ်ထဲအထည့်ကတ္တီပါအိတ်ချုံလေးကို စမ်းရသေးသည်။မနေ့ညကအပြီးအထ ငွေဒင်္ဂါးတွေကိုမရေတွက်ခဲ့ရ။ ဘဦးအိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာသည့်အကြောင်းကမည်သည့်အကြောင်းလဲ မသိရသော်လည်းအဘွားကြီးရင်မတုန်အောင်အဘိုးထုပ်ပိုး လာခဲ့ရပြီမဟုတ်လား။

(၃)

မိုးသည်းသည်း မည်းမည်းရွာသောတစ်ရက်တွင်အဘိုး ရွာအဝင်နောက်ကျသည်။ နွားများပျောက်နေသဖြင့် ရှာရင်းဖွေရင်းပင်မိုးမိခဲ့ရသည်။သည်ကနေ့မိုးသည်မိုးရေပိုပါသဖြင့်အဘိုးတစ်ကိုယ်လုံးလည်းရွှဲရွဲစိုလျှက်ရှိသည်။အဘိုးအိမ်ကို ပြန်ရောက်ချိန်တွင် လုံးဝမှောင်သွားချိန်ဖြစ်သွားသည်။မိုးသည်မတိတ်သေး။

အိမ်အပေါ်ထပ်သို့တက်လာ ချိန်တွင်စိတ်ပျက်ဖွယ်မြင်ကွင်းက အဘိုးကိုဆီးကြိုသည်။ဖယောင်းတိုင်ရှာပြီး မီးအရင်ထွန်းသည်။မိုးရွာလျှင် ထိုသို့ ဖြစ်မည်ကိုသိသည်။မိုးယိုသဖြင့်ရွှဲရွှဲစိုနေသော ကြမ်းပြင်သည် ခုမိုးကြောင့်တစ်ပြေးညီစိုစွတ်ကုန်ပြီ။ အဘိုးစိတ်ထဲ မသင်္ကာသဖြင့်ဖျတ်ခနဲစောစောကမိုးစိုသည့်ကြမ်းပြင်ကိုပြန်ကြည့်သည်။

ပစ္စည်းများ ရှင်းလင်းနေသည်။မိုးယိုသည့်အခန်းထောင့်တစ်နေရာတွင်တိုလီမိုလီပစ္စည်းများစုပုံထားသည်ကိုတွေ့ရသည်။ထိုပစ္စည်းပုံနားသို့ တိုးကပ်ပြီးအဘိုး ကြည့်သည်။ထိတ်ခနဲဖြစ်သွားသောစိတ်သည် ကျွန်းသေတ္တာကိုရှာသည်။ပစ္စည်းတွေကို တစ်ခုပြီး တစ်ခုလှန်လောရှာဖွေသည့်တိုင် ကျွန်းသေတ္တာကိုမတွေ့ရ။

“ဘဦးဘဦးများ“

အဘိုးအိမ်ပေါ်ကနေက တုန်ကယင်နှင့်ဆင်းသည်။ဘဦးပြန်လာကတည်းက တစ်စုံတစ်ခုအတွက်ဆိုတာ အဘိုးသိနေသည်။ဘဦးအိမ်က ထွက်သွားချိန်အဘိုးနှင့်အဘွားကိုတစ်ချက်မှလှည့်မကြည့်ခဲ့။ဘဦး၏ မွေးစားမိဘများလက်ထဲတွင် ပြည့်စုံစွာ နေရသည့်တိုင်တစ်ခါတစ်ခါလူကြုံဖြင့်ငွေအစပစ္စည်းအဆုံးမှာတတ်သည်။ရင်မှဖြစ်တည်သော သားတစ်ယောက် အတွက်ပညာသင်စရိတ်မတတ်နိုင်သည့်တိုင်ဘဦးမှာသည့်အမှာပစ္စည်းတွေကိုတော့အဘွားကမရရအောင် ရှာဖွေပေးရှာသည်။မွေးစားမိဘကိုလည်း အကျိုးမပေးရှာသော ဘဦးက မိဘရင်းဖြစ်သော အဘိုးနှင့်အဘွားကိုလည်း ဒုက္ခတွေပေး၍အားရမှအဆက်အသွယ်ဖြတ်ချသွားသည်။ဘယ်သောင်ဘယ်ကမ်းဆိုက် မှန်းမွေးစား မိဘများမသိရှာ။

မျိုးစေ့မမှန်ပင်မသန်ဟုတွေ့တိုင်းပြောပြသောမွေးစားမိဘများကိုအားနာ၍ ဘဦးဘယ်ရောက်သွားသလဲအဘိုးမမေး။ ပညာ ကောင်းကောင်း သင်ရစေ၊ ဘဝကောင်းကောင်းနေရစေဆိုသည့်ရည်ရွယ်ချက်တွေပျောက်ကုန်သည်။အဘွားသည် ထိုစိတ်နှင့်၊အဘိုးသည်ထိုစိတ်နှင့်။အမေ၊ အဖေရယ်ဟု တိတိပပခေါ်ပြောခြင်းမခံခဲ့ရ၊ မကြားလိုက်ရ။ ခုဘဦး အိမ်ကိုပြန်လာသည့် အချိန်တွင်အဘွားသည်ဘဦး၏ ချွေးနံ့ကိုပင်မရှုရတော့။အဘိုးသည်ပင်ထိုချွေးနံ့ကို ရှူမိပြီးသံယောဇဉ် လက်ကျန်နှင့်လက်ခံထားခဲ့သည်။ခုတော့ပူလောင်ရချေပြီ။

အဘိုးခြေလှမ်းတွေမိုးရွာထဲတွင်လေးတိလေးကန်။ရွာလည်ကခေါင်ဆိုင်မှာဘဦးရှိမည်အထင်နှင့်လာခဲ့သည်။ခေါင်ဆိုင်သည်စကားလုံးများနှင့် အရှိန်ရနေပြီ။

“အဘိုးကြီး တန်ဖိုးထားတာနှစ်ခုပဲရှိမှာကွသန်းအောင်ရ။ သူ့ နွားတွေတစ်ကောင်မှမလျော့တာကိုကြည့်။အိမ်ခေါင်မိုးက ဟောင်းလောင်း၊ ထရံကအပေါက်အပြဲနဲ့။

နွားတစ်ကောင်လောက်ရောင်းလိုက်ဒါမှမဟုတ် နှစ်ကောင်လောက်ရောင်းလိုက်ကွာဘာဖြစ်မှာတုန်းကဲ။ နောက်တစ်ခုရှိ သေးတယ်။အဘိုးကြီးညညထုတ်ထုတ်ရေတွက်နေတဲ့ငွေဒင်္ဂ ါပြားတွေ။ “

“ဘဦး“

အဘိုး၏ အသံသည်တိုးပါသည်။တစ်ဆိုင်လုံးအဘိုးကိုကြည့်ပြီးဘဦးရှိရာခုံသို့ကြောင်တောင်တောင်နှင့်ကြည့်ကြသည်။သို့သော်ဘဦးကြားသည်။ခပ်တည်တည်လှည့်ကြည့်လာပြီး

“ဘာလဲအဖေ“

“ငါ့ကျွန်းသေတ္တာဘယ်မလဲ“

ဘဦးကပခုံးတွန့်လျှက်မျက်စပစ်ပြသည်။

“ဟိုမှာလေရောင်းပစ်လိုက်ပြီ။ အရက်သောက်ချင်လို့“

“ဘာကွအဲဒီအထဲမှာဘာပါသလဲမင်းသိတယ်မလား။ ခုပေး ငါ့ပစ္စည်း။ ဟေ့ကောင်ပြောနေတာကြားလား။ကြားလားလို့ငါမေးနေတယ်“

ဘဦးက အဘိုးကိုကြောင်ပြီးကြည့်သည်။အဘိုးအသားတွေတဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။မိုးရေကြောင့်လား၊ ဒေါသကြောင့်လား ဆိုသည်ကို အဘိုးကိုယ်တိုင်မဝေခွဲတတ်။

“ဘာမှမရှိပါဘူးအဖေသေတ္တာကအခွံကြီးဟာ။အရေးထဲအဖေကတစ်မျိုး“

“မင်းမင်းငါ့ငွေဒင်္ဂါးပြားတွေငါ့ငွေဒင်္ဂါးပြားတွေ……“

“ဟာအဘိုးဘာတွေပြောနေတာလဲ“

“ဟုတ်ပါ့အဘိုးဘာဖြစ်လာတာလဲဘယ်ကဘဦးလဲ“

“ဘဦးသေသွားတာကြာပြီပဲကွ“

“အေးလေအဘိုးကဒီလိုပဲမိုးရွာတဲ့နေတွေဆိုစိတ်ကဖောက်တတ်တယ်။သနားပါတယ်။အဘိုးမိန်းမလည်းဆုံးသွားတာဆိုတော့ တစ်ယောက်တည်းနေရင်းအထီးကျန်နေတာကြာလာတော့ထင်မိထင်ရာတွေတွေးမိတယ်ထင်ပါရဲ့ကွာ။ “

ထိုအသံကိုပဲအဘိုးကြားလိုက်ရသည်။အရိပ်တွေပြေးလွှားနေသည်ကို မြင်သည်။ အသံများ ကြားတစ်ချက် မကြား တစ်ချက်။ ဝိုးတဝါးနှင့် အဘိုးမကြားရတော့။မိုးသည်လည်းတိတ်သွားသည်။ထိုည အဘိုး၏ နွားများ တဘူဘူ အော်လွန်းသည်ဟု ရွာကတော့ပြောသည်။

(၄)

အဘိုးကိုခါတိုင်း နွားစားကျက်ကွင်းမှာပဲ အမြဲလိုလိုတွေ့နေရတတ်ပါသည်။ခါတိုင်းနှင့်ထူးခြားလာသည်ကတော့အဘိုးထပ်ခါတလဲလဲပြောလာတတ်သောစကားတွေပဲဖြစ်သည်။နေလုံးသည်အနောက်ဘက် မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းအတွင်း ဝင်ရောက် ပျောက်ကွယ်တော့မည်။အဘိုးကသူ့နွားများကိုတဟဲ့ဟဲ့နှင့်အော်ငေါက်မောင်းလာရင်း ရွာဘက်ကို တဖြည်းဖြည်း ရောက်လာပြီ။ အဘိုးကသူ့နွားများကိုပြောဆိုလာသောစကားများကို ရွာအဝင်အထိတိုင်ပြောဆဲ။

ထိုစကားသည်

“ဒီလိုရှိတယ်အဲဒီတုန်းက ကျုပ် မိန်းမတင်တောင်းခဲ့တဲ့ငွေဒင်္ဂ ါးအချပ် (၇၀)ကို နှမြောတာ။ ခုတော့အဘွားကြီးက အဲဒီတုန်းကလို မဟုတ်တော့ဘူး။ အဲလိုမှန်းသိရင် နွားမတွေချည်း ဝယ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ခုချိန်မှာသားဆိုး သမီးဆိုးဒဏ်လည်း ကျုပ်ဘယ်ခံရမလဲ၊ ဟုတ်ဘူးလား“

 

သော်ဇင်(လွိုင်ကော်)

(ရွှေအမြုတေမဂ္ဂဇင်း၊ဇူလိုင်၊၂၀၁၄)

ခွင့်

ကျွန်မမှာ ခွင့် ဆိုတဲ့ ပိုင်ဆိုင်ချင်တဲ့ စကားလုံးကလေးတစ်လုံးရှိတယ်။ ကျွန်မရဲ့ဘဝမှာ အလိုချင်ဆုံး၊ ရယူပိုင်ဆိုင်ချင်ဆုံး စကားလုံးလေးတစ်ခု။ မြန်မာအဘိဓာန်ထဲမှာ ခွင့်ကို အခွင့်အလမ်း၊ အခွင့်အရေး လို့ဖွင့်ဆိုထားတယ်။ ဒါဆိုရင် ကျွန်မ လိုချင်တဲ့ ခွင့်က ဘာလဲ..။
အဲဒီ ကျွန်မသိချင်တဲ့ ခွင့် ဆိုတဲ့ ဝေါဟာရကြားမှာ လွတ်မြောက်ခွင့်ကို ကျွန်မလိုချင်ခဲ့တာလား။ ဒါမှမဟုတ် ကျွန်မရဲ့ လုပ်ပိုင်ခွင့်တစ်စုံတစ်ရာကို တပ်မက်မောခဲ့တာလားဆိုတာ…..။
သေချာတာကတော့ ကျွန်မမှာ ခွင့်ဆိုတဲ့ စကားလေးတစ်လုံးကို အသုံးပြုခွင့်ကလေးတောင်မရှိသေးဘူးဆိုတာပဲ..။
×××××××××××××××
(၁)
သူ ကွန်ပျူတာ စားပွဲကနေ မထသေးဘူး။ ညနေစောင်းကတည်း ကွန်ပျူတာရှေ့မှာ မော်နီတာနဲ့ မျက်နှာကို အပ်ပြီး ကီးဘုတ်ပေါ် တဂျောင်းဂျောင်းရိုက်နေတဲ့ လက်တွေ ဘာကြောင့် ခုထက်ထိ မနားသေးရတာလဲ။ တကယ်ဆို ရုံးကနေ ပြန်ရောက်လာတဲ့ ကျွန်မကို တစ်ချက်ကလေး လှည့်ကြည့်ပြီး
“ပြန်လာပြီလား ချို“ ဆိုတဲ့ စကားလေးတစ်လုံးဖြစ်ဖြစ် သူပြောသင့်တာပေါ့။ ထားပေါ့။ ခုချိန်မှာ သူ့ကို အနှောင့်အယှက်ပေးသလိုဖြစ်မှာစိုးလို့ ကျွန်မ တီဗွီရှေ့မှာ ငြိမ်ငြိမ်ကလေး ထိုင်နေလိုက်တယ်။ ရီမုဒ်ကိုကိုင်ပြီး ဟိုလိုင်းရွှေ့ ဒီလိုင်းရွှေ့လုပ်နေပေမယ့် တီဗွီအပေါ်မှာ ကျွန်မစိတ်တွေ ရှိမနေဘူး။ ကျွန်မ သိပ်ကြိုက်တဲ့ ကိုရီးယား ဇာတ်လမ်းတွဲကိုတောင် စိတ်မဝင်စားတဲ့အထိ အတွေးထဲမှာ သူနေရာယူနေတယ်။
သူ ဘာတွေများ ဈာန်ဝင်နေတာလဲ။ ဘာအတွေးတွေရထားလို့လဲ။ ဒီလောက်ထိ သည်းကြီးမည်းကြီး အာရုံတွေ ဝင်စားနေရအောင်။ အရင်နေ့တွေတုန်းကလို
“ချိုရေ စာမူကြမ်းလေးဖတ်ပေးပါဦး။ “
ဒါမှမဟုတ်
“ကို တွေးတာကတော့ ဒီလိုရှိတယ်ကွာ..။ ချိုကရော။ ချိုတို့ မိန်းမတွေက တွေးလိုက်ရင်း ထောင့်စေ့တတ်တယ်။ ကူတွေးပေးဦး“ ဆိုတဲ့ စကားတွေတောင် မပြောအားတဲ့သူ။
ကျွန်မ မအောင့်အီးနိုင်တော့တဲ့အဆုံး
“ကို ထမင်းမစားသေးဘူးလား“
သူ မထူးဘူး။ သူ့လက်တွေ မနေမနား ကီးဘုတ်ပေါ် ပြေးလွှားနေတုန်း။
“ကို ထမင်းမစားသေးဘူးလားလို့ ချိုမေးနေတယ်“
“စားနှင့်ကွာ……အရေးထဲ မင်းက တမှောင့်“
ဘာစကားမှ ဆက်မပြောချင်တာနဲ့ ကျွန်မ သူ့အနားက ဖယ်ခွာလာခဲ့တယ်။ ထမင်းစားပွဲမှာ ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း ထိုင်ရင်း အဲဒီနေ့က သူ့ကို ထမင်းခေါ်စား “ခွင့်“ကလေး ကျွန်မ မရခဲ့ဘူး..။
×××××××××××××××
(၂)
“ကို ဒီနေ့ အားလား ဟင်“
“ ဒီနေ့.. “
သူ အဲလို စဉ်းစားဟန်ပြုရင် ကျွန်မအတွက်ဆိုတဲ့ သူ့စိတ်ကလေး သူနဲ့ကင်းကွာနေတယ်ဆိုတာ ကျွန်မ သိလိုက်ပြီ။
“ဘာလဲ မအားဘူးလား“
“ဟုတ်တယ် ချိုရဲ့ ဒီနေ့ ကို့ ဧည့်သည်တစ်ယောက်ကို သွားတွေ့စရာရှိနေတယ်“
သေချာတယ်။ သူ ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေနေ့ဆိုတာ သူ့အတွေးထဲမှာ ရှိမနေတော့ဘူး။ ရုံးပိတ်ရက်ကလေးမှာ သူနဲ့အချိန်ဖြုန်းခွင့်။ အရင်တုန်းက ကျွန်မအတွက်ဆိုရင် သူ့ရဲ့ရှိသမျှအချိန်တွေအကုန်လုံးကို အသုံးပြုခွင့်ပြုထားခဲ့တဲ့ သူ ဟာ ကျွန်မနဲ့ တဖြည်းဖြည်း ကင်းကွာခဲ့သလိုဖြစ်နေတယ်။
ကျွန်မ ဘာတွေဖြစ်နေတယ်။ ကျွန်မ ဘာတွေကိုခံစားနေတယ်ဆိုတာ သူ စိတ်မဝင်စားဘူး။ သူ့ရဲ့ စာမှ စာ။ ကျွန်မ မြတ်နိုးခဲ့တဲ့ သူ့ရဲ့ အနုပညာဟာ ခုချိန်မှာ ရန်သူသဖွယ်ဖြစ်လာနေတယ်။
ကျွန်မဖတ်ခဲ့တဲ့ သူ့ရဲ့ ကဗျာတွေ၊ သူ့ရဲ့ ဝတ္ထုတွေ။ ခုချိန်မှာ ဘာရသကိုမှ ကျွန်မ မခံစားချင်တော့ဘူး။
“ ဒီနေ့ ဘာနေ့လဲဆိုတာ ကို မသိဘူးလား“
“ ဘာနေ့လဲ ချိုရဲ့ ထူးထူးဆန်းဆန်း“
“ကျွတ်“
ကျွန်မ စုတ်တချက် သပ်မိတာကို သူက မျက်လုံးပြူးကြည့်တယ်။ အဲဒီ နဝေတိမ်တောင် ဟန်တွေနဲ့ ကျွန်မကို ဖမ်းစားမလို့လုပ်တုန်းလား။ ဟိုတုန်းက တနင်္ဂနွေဆိုတာ ကျွန်မဖြစ်ချင်သမျှ ဆန္ဒတွေအားလုံး အကောင်အထည်ဖော်လို့ရတယ်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်မလား။ မုန့်သွားစားမလား။ ဒါမှမဟုတ် ကျွန်မရဲ့အမေ အိမ်မှာ တမေ့တမော အချိန်ဖြုန်းမလား။ ရတယ်။ ဘာမဆို ကျွန်မက ဖြစ်ချင်တာဆို
“ချို့သဘောလေ“ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကလေးတွေနဲ့ နှစ်သိမ့်ပေးခဲ့တာ။ ဒါတွေဟာ ခုချိန်မှာ ကျွန်မက ပြန်ပြောရင်တောင် ယုံတမ်းပုံပြင်တွေအလား ဖြစ်သွားခဲ့တာ။ သူ ပြောင်းလဲခဲ့တယ်။ ပြောင်းလဲတာမှ အစစအရာရာ အကုန်လုံး။
အခုချိန်မှာ သူ့ရဲ့ မိန်းမဖြစ်တဲ့ ကျွန်မဟာ ဘယ်နေရာမှာ အရေးပါနေသလဲဆိုတာ သူ့ကို မေးချင်နေခဲ့တယ်။
ယောကျာ်းတွေရဲ့ ပါရမီဖြည့်ဖက်ဆိုတာ ဖြည့်ဆည်းပေးရုံသက်သက်ပဲလား။
ဒါဆိုရင် ဒီနေ့လည်း ကျွန်မ အခွင့်အရေးတစ်ခု ဆုံးရှုံးခဲ့ပြန်ပြီ။ အဲဒါဟာ သူနဲ့ လျှောက်လည် “ခွင့်“ ပဲဖြစ်တယ်။
×××××××××××××××

(၃)
ဒီနေ့ ကျွန်မတကယ်အလုပ်များနေတယ်။ လစဉ်ထုတ်ရမယ့် လချုပ်စာရင်းတွေအပြင် မပြီးပြတ်သေးတဲ့ လပတ်အစီရင်ခံစာတွေကို မနက်ကတည်းက တောက်လျှောက် ပရင့်ထုတ်နေရတယ်။ မနက်ကတည်းနေ ခုချိန်ထိ ကျွန်မရဲ့ ဝမ်းထဲမှာ ဘာဆိုဘာမှ မဖြည့်ရသေးဘူး။ ကိုယ်တိုင်ဖျော်သောက်ခဲ့ရတဲ့ ကော်ဖီတစ်ခွက်ကလွဲလို့ပေါ့။ သူ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ အေးအေးလူလူ မဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ်ကိုဖတ်နေတယ်။ ကျွန်မက မနက်တုန်းက
“ကို ကွန်ပျူတာ သုံးဦးမှာလား ချို လုပ်စရာလေးရှိလို့ “ ဆိုတော့
“လုပ်လေ ချို..။ ကို လည်း စာဖတ်မလို့။ ချို လုပ်စရာရှိတာ တမနက်လုံးလုပ်လို့ရတယ်။ “ တဲ့။
ဟိုတုန်းက ရုံးသွားရုံးပြန် အကြိုအပို့တာဝန်တွေအပြင် ၊ ကျွန်မရဲ့ ရုံးကနေ ရိုက်စရာရှိတဲ့ စာတွေ၊ သွင်းစရာရှိတဲ့ စာရင်းတွေအကုန်လုံး သူပဲ ဒိုင်ခံလုပ်ပေးခဲ့တာတွေ ။ ဒါတွေဟာ ယောကျာ်းတစ်ယောက်အတွက် မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့အချစ်ကိုရဖို့ ပေးဆပ်မှုသက်သက်တွေပဲလား။
ကြည့်လိုက်ရင် မမောမပန်းတဲ့ ဟန်မျိုးတွေနဲ့ ကျွန်မက အားနာစကားဆိုမိရင်
“ချိုကလည်းကွာ ဒီလောက်တော့ အသေးအမွှားပါ။ ကို မပင်ပန်းပါဘူး။ ကိုက ချိုပင်ပန်းမှာကိုပဲ စိုးတာ “ ဆိုတဲ့ စကားလေးတစ်ခွန်းတဲ့နဲ့ ကျွန်မက သူ့ရဲ့ စကားတွေမှာ နစ်မြောသွားခဲ့ရတာပဲ။
ခု ကျွန်မ သိပ်မကျွမ်းကျင်တဲ့ ကွန်ပျူတာတစ်လုံးနဲ့ အလုပ်တွေဇယ်ဇက်သလို ဖြစ်နေတာတောင် ခုတော့ သက်တောင့် သက်သာအနေအထားနဲ့ သူ စာတွေ ဖိုင်ဖတ်နေနိုင်ပြီ။ ဘာကူရဦးမလဲ ချို ဆိုတဲ့ စကားလေး ဒါမှမဟုတ်ရင် နေနေ ကိုလုပ်လိုက်မယ်လေ ချိုက ဘေးကနေ ကူပေါ့ ဆိုတဲ့ စကားလေးတစ်ခွန်းတစ်လေတောင် သူ မဟ။
မျက်စောင်းတစ်ချက် မထိုးနိုင်လောက်အောင် အေးစက်သွားတဲ့ သူ့ရဲ့ အမူအကျင့်တွေဟာ ဟန်ဆောင်မှုတွေနဲ့ ဟိုတုန်းကတည်းက တည်ဆောက်ထားခဲ့လေ သလားလို့ ကျွန်မ ထင်မိနေတယ်။
အဲဒီနေ့ကလည်း ကျွန်မမှာ သူများ လာရောက်ကူညီလေမလားဆိုတဲ့ မျှော်လင့် “ခွင့် “ကလေး ဆုံးရှူံးခဲ့ပြန်တယ်..။
×××××××××××××××
(၄)
ဒီည အိမ်မှာ ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း ပျင်းပျင်းရိရိ အထီးကျန်နေတယ်။ တီဗွီကြည့်တော့လည်း စိတ်တွေက အဝေးမှာသာ ပျံ့လွှင့်နေတာလည်း သိတယ်။ ဒီအချိန်ဆိုတာ ပြန်လာဖို့သင့်တဲ့အချိန်ပဲ။ မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် တိတ်ဆိတ်ခြောက်သွေ့တဲ့ ညတွေဟာ အန္တရယ်ညတွေနဲ့ တူတယ်လို့ ပြောခဲ့တဲ့ သူက ခုတော့ စိတ်ချလက်ချ ထားသွားရက်တယ်ပေါ့။ ကျွန်မ သူ့ရဲ့ လူပျိုဘဝကို သိမ်းပိုက်လိုက်နိုင်ပေမယ့် သူ့ရဲ့ အသိနဲ့ စိတ်သဏ္ဍာန်တွေကိုတော့ မပိုင်ဆိုင်လိုက်ဘူးလို့ ထင်နေတယ်။ တစ်ချို့ကပြောကြတယ်။
ယောကျာ်းတွေ အိမ်ထောင်ကျသွားရင် သူတို့ရဲ့လွတ်လပ်ခွင့်တွေဟာ အနည်းနဲ့အများတော့ တို့တွေ လက်ထဲရောက်လာခဲ့တာပဲတဲ့။ အဲဒီစကားဟာ ကျွန်မအတွက်တော့ လုံးလုံးမမှန်ဘူး။ ခုပဲကြည့်လေ ကျွန်မက မသွားလို့ရရင် မသွားပါနဲ့လား ကို လို့ တားမြစ်ခဲ့တာတောင်
“ လူမှုရေးကို လစ်လျှူရှုလို့ မရဘူး ချို။ ကို့အပေါင်းအသင်း ကို့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကို့ကို လူမှုရေးအားနည်းတယ်လို့ ချိုက အထင်ခံချင်လို့လား “ ဆိုတဲ့ စကားလေးတစ်ခွန်းတည်းနဲ့ ကျွန်မ ကျန်ရစ်ခဲ့ရတယ်။
ဟုတ်တာပေါ့။ ဘာမဆို အလုပ်မှအလုပ် လို့ ခေါင်းထဲသွင်းထားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်မှာ တစ်ခါတစ်လေ လူမှုရေးတွေကို ပစ်ပယ်ထားမိခဲ့တယ်။ အလုပ်နဲ့အိမ် အပြင် အိမ်ထောင်မှုတာဝန်တွေဟာ ကျွန်မရဲ့ခေါင်းပေါ်မှာ ရွက်ထားတဲ့ ကြီးမားတဲ့ ဝန်ထုပ် ဝန်ပိုးကြီးတွေပေါ့။ နဂိုက အပေါင်းအသင်းနည်းပြီး တစ်ကိုယ်တည်းနေတတ်တဲ့ ကျွန်မမှာ လူမှုရေးဟာ အဓိက ကျမနေဘူး။ သာရေး ၊ နာရေးတွေမှာတောင် မျက်နှာအင်မတန်သိနေတဲ့ အသိအကျွမ်းဆိုမှ ကျွန်မက လူလုံးပြတတ်တာ။ ကျန်တဲ့ လူမှုရေးကိစ္စ အ၀၀ရဲ့ ဖိတ်စာတွေဆိုတာ သူနဲ့သာ သက်ဆိုင်သွားခဲ့တာ။
သူက တစ်ခါတစ်ခါပြောသေးတယ်။
“လူမှုရေးဆိုတာ အပြန်အလှန် လေးစားမှုနဲ့တူတယ် ချို။ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့နေတယ်ဆိုရင် အဲဒီ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ လိုက်လျောညီထွေ နေတတ်ရတယ်။ ကိုယ့်အသိုင်းအဝန်းနဲ့ ကိုယ် တစ်ကမ္ဘာဆိုပြီး နေလို့မရဘူး ချို။ စောင့်သိရိုသေခြင်းလို့မမည်ရင်တောင် သိတတ်လိမ္မာခြင်းဆိုတာတော့ လိုအပ်တယ် “ တဲ့။
ဒါဆိုရင် ကျွန်မက လူမှုရေးခေါင်းပါးခဲ့တယ်ပေါ့..။
ဒီည သူ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့ မင်္ဂလာဦး ဒင်နာ မှာ သူက ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ ဆင်နွှဲပျော်ရွှင်နေချိန်မှာ ကျွန်မရဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ ခိုးလု ခုလို ခံစားမှုတွေနဲ့ နေမထိထိုင်မတာဖြစ်နေခဲ့ရတယ်။
ဒါနဲ့ပဲ ကျွန်မမှာ တားမြစ် “ခွင့် “ ကလေး လက်လွှတ်လိုက်ရပြန်တယ်လေ.။
×××××××××××××××
(၅)
သူ ရယ်မောနေတာကို ကျွန်မတွေ့နေရတယ်။ ပြုံးရွှင်နေတဲ့ သူ့ရဲ့ဟန်က လူပျိုတုန်းကအတိုင်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရှိနေတယ်။ ကျွန်မရင်ထဲမှာ ဖြစ်တည်လာတဲ့ ခံစားချက်က ခုချိန်မှာ ဘာဖြစ်နေလဲ။ ဆန့်ကျင်ဘက် မိန်းမသားတစ်ဦးနဲ့ စကားပြောနေတဲ့ သူ့ဟန်က ဘာလို့ တက်ကြွနေရတာလဲ။ ဒါဟာ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဂေဟာပြင်ပမှာ သူ့ရဲ့ စိတ်လွှတ်ထွက်မှုလား။
ကျွန်မအတွေးထဲ မှာ လတ်တလော ဝင်ရောက်လာတဲ့ စိတ်က ဘာစိတ်ဖြစ်နေမလဲ။ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ကိုယ်သိပ်ချစ်တဲ့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်အပေါ်မှာ ကျွန်မမဟုတ်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်အပေါ် တက်ကြွစွာရယ်မောရင်း စကားပြောခွင့်ရနေတဲ့ သူစိမ်းမိန်းမအပေါ် မနာလိုမှုလား။ သဝန်တိုမှုလား။
ကျွန်မရဲ့ ချက်ချင်း မျက်နှာလွဲဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်ကို အတူပါလာတဲ့ သူငယ်ချင်းက သတိထားမိသွားတယ်။ ပြီးတော့ ပြုံးစိစိနဲ့..။ ဒါ လှောင်ရယ်စရာ အဖြစ်အပျက်လား၊ မြင်ကွင်းလား။
“နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ ချို။ နင့်မျက်နှာကြီး မည်းသည်းသွားလိုက်တာဟာ။ “
“ငါ…ငါ ..ဘာဖြစ်နေလို့လဲ “
မလုံမလဲနဲ့ ထစ် ထစ်အအ စကားလုံးတွေက အဆီအငေါ်မတည့်စွာ ထွက်သွားတယ်။
“မိန်းမရယ် ..။ အဲလောက်လဲဖြစ်သွားစရာမလိုဘူးလေ။ နင်မြင်နေတဲ့ မြင်ကွင်းကို ငါလည်း မြင်လိုက်ရတာပဲ။ “
“ဒါဆို ငါက ဘာမှ ခံစားခွင့်မရှိဘူးပေါ့။ ဟုတ်လား အေးမူ “
ကျွန်မရဲ့ မေးခွန်းကို အေးမူက ချက်ချင်းမဖြေဘူး။ ပြီးတော့
“လာပါ ချိုရီရယ် အအေးဆိုင်ခဏထိုင်ရအောင်။ နင့်ရင်ထဲက အပူတစ်ခုကို အအေးတစ်ခွက်ကတော့ တစ်နည်းတစ်ဖုံ ငြိမ်သက်နိုင်မှာပါ။ ပြီးတော့ ငါပြောမယ့် စကားကို ဆက်နားထောင်ပေးပေါ့ “
ကျွန်မ စိတ်နဲ့လူမကပ်တော့ပဲ စောစောတုန်းက သူနဲ့ရယ်မောပျော်ရွှင်စွာ စကားပြောခွင့်ရနေတဲ့ မိန်းမဆီမှာ အတွေးတွေ လိုက်ပါသွားနေတယ်။ သူတို့ ဘယ်သွားကြတာလဲ။ သူတို့ ဘာတွေလဲ။
ဆိတ်ငြိမ်တဲ့ အအေးဆိုင်ကလေးအတွင်းမှာ မျက်နှာသေနဲ့ ငိုင်ကျနေတဲ့ ကျွန်မ ကို အေးမူက စကားဆက်တယ်။
“နင်က နင့်ယောကျာ်းနဲ့ အဲဒီ မိန်းမကို ဘယ်လို ထင်နေတာလဲ “
“ငါမပြောတတ်ဘူး “
“ဒီ မယ် မယ်မင်းကြီးမ..။ ခု မြင်လိုက်ရတာ နင့်ယောကျာ်းရဲ့ သူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်နေနိုင်တယ်လေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နှစ်ဦး စကားရပ်ပြောတိုင်း နင်ထင်ချင်သလို ထင်နေမယ်ဆိုရင် ဟောဒီကမ္ဘာမှာ ရန်ပွဲတွေဆိုတာ ကမ္ဘာစစ်တွေထက်တောင် ဆိုးရွားကုန်မှာပေါ့။ ခု ဖြစ်နေတာ နင် သူတို့ကို သဝန်တိုနေတာ။ နောက် ငါ သိလိုက်တာက လတ်တလောမှာ နင်နဲ့ နင်ယောကျာ်း အနေအေးစက်နေလိမ့်မယ်။ ဟုတ်တယ်မလား “
ကျွန်မ ဝန်မခံခဲ့ပါ။ မီးစတစ်စကို အိမ်အပြင်မထုတ်ချင်သလို..။ အိမ်ပြင်က မီးစ တစ်စကိုလည်း ကျွန်မ အတွင်းကို ယူမသွားချင်တော့ဘူး။
အဲဒီနေ့ နေပူပူမှာ အအေးတစ်ခွက်သောက်ရင်း ပူလောင်စပ်ဖျင်းနေတဲ့ ကျွန်မမှာ မနာလို ဝန်သို “ခွင့် “ကလေး အငွေ့ပျံသွားခဲ့ပြန်တယ်..။
×××××××××××××××
(၆)
မီးရောင် မှိန်ပျပျအောက်မှာ သူ ကျွန်မအနားတိုးကပ်လာတယ်။ အနံ့စူးစူးတစ်ချက်က သူ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ကျွန်မကို သိသွားစေတယ်..။ ပိရိသေသပ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံမှာ ဒီည ပီသ နေတဲ့ သူ့ရဲ့ စကားချိုချိုတွေ ခိုဝင်မှီတွဲနေပြီထင်တယ်။
“ချို ကို့ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား “
“ ဘာကိုလဲ ကို ချိုက ဘာကို စိတ်ဆိုးနေရမှာလဲ “
ကျွန်မရဲ့ မျက်နာ၊ ပြီးတော့ ကျွန်မရဲ့အသံတွေမှာ သူရိပ်မိစေလောက်တဲ့ အပြုအမှုတစ်ချို့ ဖြစ်ပေါ်နေစေခဲ့သလား။ ခုနောက်ပိုင်း သူနဲ့ ကျွန်မပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့ စကားတွေဟာ အလုပ်ကိစ္စတွေရယ်၊ နှစ်ဖက်မိသားစုရဲ့ အတွင်းရေးတွေရယ်ပဲ ရှိနေခဲ့တယ်။ သာယာငြိမ့်ညောင်းမှုဆိုတဲ့ အိမ်ထောင်ရေး ရသတွေ ပျောက်ဆုံးသလိုဖြစ်နေတာ ကျွန်မ ဝမ်းနည်းစွာရိပ်မိနေခဲ့တာ ကြာပြီ။ ဒါဆိုရင် သူကရောတဲ့…။
သူ ညတိုင်းစာရေးတယ်..။ သူ့အနုပညာမှာ ၊ သူ ကဗျာမှာ၊ သူ့ ဝတ္ထုတွေမှာ သူက ခံစားမှုတွေအပြည့်။ နောက် ဇာတ်ကောင် တွေရဲ့ နောက်ကို သူက လိုက်ပါစီးမျောနေရုံသာ။
“ချို့အသံကို နားထောင်ရတာ တစ်ခုခုလိုနေသလားလို့။ “
လိုနေတယ်။ ကျွန်မမှာ လိုအပ်ချက်တွေရှိနေသေးတာလား။ ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မ ပြုပြင်ပြောင်းလဲခဲ့ရတာတွေ သူနဲ့ပတ်သက်ခဲ့ပြီးမှာ တော်တော်များနေခဲ့ပြီ။ ခွင့်လွှတ်တတ်တဲ့ စိတ်တွေ။ နားလည်ပေးခဲ့တဲ့ စိတ်တွေ။ ကိုယ်ချင်းစားနာတတ်တဲ့ စိတ်တွေ။ ဒေါသကြီးတတ်တဲ့ စိတ်တွေ…။ အို အားလုံး အားလုံး။ ကျွန်မရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ လှည့်ပတ်စီးဆင်းနေတဲ့ သွေးတွေကိုတောင် ဖောက်ထုတ်ပြောင်းလဲချင်တဲ့အထိ..။
“ကို ဘယ်လို ထင်လို့လဲ။ ချို မှာ ကို့ကို စိတ်ဆိုးခွင့်ရောရှိနေသေးလို့လား “
ကျွန်မရဲ့ စကားအဆုံးမှာ သူ့ ဆတ်ခနဲ ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့တယ်။ ပြီးတော့…. သူပြောတယ်..။
“ ဆော်ရီး ချိုရေ..။ အိမ်ထောင်ရေးမှာ အချစ်က အဓိကလို့ ကို ထင်နေတာ ။ ချစ်နေဖို့ပဲလိုတယ်ထင်တာ။ ခုတော့ သိပြီ။ အိမ်ထောင်ရေးမှာ အချစ်က အဓိကကျသလိုပဲ အနှောင်အဖွဲ့တွေ၊ အခွင့်အရေးတွေလည်း အရေးပါနေခဲ့တယ်ဆိုတာ။ ချို့မှာ အခွင့်အရေးတွေ ရှိသင့်တယ်ဆိုတာ ချို ဖြစ်နေတဲ့ စိတ်တွေကို ကိုက ဖျတ်ခနဲ ဖတ်မိလိုက်လို့ပဲ။ “
ဘုရားရေ သူ ဘာကို ကျွန်မထံက တွေ့သွားခဲ့သလဲ။ အရင်လို သူဘယ်သွားသွား မစစ်မမေးတော့တာကိုလား။ သူ ဘယ်မိန်းမနဲ့ စကားပြောပြော မျက်နှာသေနဲ့ ကြည့်တတ်ခဲ့တာကိုလား။ သူ ဘာတွေလုပ်လုပ် ဆိတ်ငြိမ်ပေးခဲ့တာကိုလား။
ကျွန်မ ပြန်လည်ရရှိမဲ့ အခွင့်အရေးတွေက ဘာတွေလဲ။
ကျွန်မမရခဲ့တဲ့ ထမင်းခေါ်စား “ခွင့်“ ကိုလား။
ကျွန်မဆုံးရှုံးခဲ့တဲ့ သူနဲ့အတူ လျှောက်လည် “ခွင့် “ကိုလား။
ပြီးတော့ မျှော်လင့် “ခွင့် “
ပြီးတော့ တားမြစ် “ခွင့်“
ပြီးတော့ ဝန်သို“ ခွင့်“
ပြီးတော့ ကျွန်မရဲ့ လုပ်ပိုင်ခွင့်တစ်စုံတစ်ရာဆိုတဲ့ အခွင့်အလမ်းတွေ၊ အခွင့်အရေးတွေကို ရောလား…။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မကတော့ သူ့အတွက်
ပေးဆပ် “ခွင့် “ ကလေးကိုတော့ သေတပန် သက်တဆုံး ပေးဆပ်ချင်နေတော့တာကတော့ အသေအချာပါပဲ…။

သော်ဇင်(လွိုင်ကော်)

Women's World Journal