လူအမ်ား မ်က္စိရွဳပ္ေလာက္ေအာင္ သြားလာလွဳပ္ရွားေနၾကသည္။ ေအးေအးေဆးေဆး သြားလာသူမ်ားရွိသလုိ၊ အေရးတႀကီးသြားလာေနၾကသူမ်ားလည္း အမ်ားအျပား။ လူတုိင္းကုိယ္ဆီ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသည္ဆုိေသာ္လည္း သူ႕ခမ်ာမွာေတာ့ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ မုိးတုိးမတ္တပ္ရပ္လွ်က္ ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေနေသာ ျမင္ကြင္းကုိ ေခါင္းမ်ား မူးေလာက္ေအာင္ ရပ္ၾကည့္ေနမိ၏။
သူ ထုိေနရာမွ ေျခတစ္လွမ္းမွ်မေရြ႕ခ်င္။ ဘတ္စ္ကားေပၚကေန ဆင္းကတည္းက သူထုိေနရာတြင္ ရပ္ေနမိသည္မွာ နာရီ၀က္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိေရာ့မည္။ သူ ေၾကာက္ေနသည္။
အမွန္မွာ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ေသာ အေၾကာက္တရား ဟုေျပာလွ်င္ရသည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ ေၾကာက္ေနရသနည္း။ သူေၾကာက္ေနသည္မွာ ကားစီးရမွာကုိျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္လုိ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ဘတ္စ္ကားမွမစီးလွ်င္လည္း ကုိယ့္ကုိကုိယ္ မြဲေဆးေဖာ္ေနသည့္ႏွယ္ရွိမည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ညွပ္က်ပ္စြာျဖင့္ အသက္ရွဴရ က်ပ္ေလာက္ေအာင္ ပိတ္မိခဲ့သျဖင့္ သူကားစီးရမည္ကုိ ေၾကာက္သည္မွာ လြန္သည္ေလာ။ သူ သည္ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးမွ ရန္ကုန္သုိ႕ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းကုိလာတက္သူ။
သူတုိ႕ နယ္တြင္ ဆုိင္ကယ္ေလးတစ္စီးရွိရုံႏွင့္ သြားလာလြယ္ကူၿပီ။ အိမ္ေရွ႕ထြက္ ဆုိင္ကယ္ကုိ တက္ခြလုိက္သည္ႏွင့္ လုိရာခရီး ဘယ္ကိုသြားမည္လဲျဖစ္သြားမည္။ ခုေတာ့ သူနယ္ၿမိဳ႕ကေလးကုိေတာင္ ျပန္လည္၍ လြမ္းလာမိသည္။ ဘယ္ေနရာကိုသြားသြား ရန္ကုန္လုိၿမိဳ႕ႀကီးမွာေတာ့ ဘတ္စ္ကားမွ ဘတ္စ္ကား။ ဘတ္စ္ကားေပၚ တက္လုိက္သည္ႏွင့္ အလွ်င္ဦးဆုံး သူရလုိက္သည္က အနံ႕။
ထုိအနံ႕သည္ သူ႕ကုိ အလြန္ႏွိပ္စက္သည္။ ျပင္းရွရွအနံ႕၊ မွ်င္းမွ်င္းရေသာ အနံ႕၊ ေခၽြးနံ႕၊ ခ်ဥ္နံ႕ ရွဴမိသမွ်အနံ႕ေပါင္းစုံေၾကာင့္ သူ အလွ်င္ဦးဆုံးေခါင္းကုိက္ရၿပီ။ ကုိယ္ဆီကုိယ္ဆီ အလုပ္မ်ားႏွင့္ သြားလာေနသူမ်ားသည္ ထုိအေမႊးနံ႕မ်ားျဖင့္ လူလုံးလွေနၾကသည္။
သူကေတာ့ ထုိအနံ႕မ်ားေၾကာင့္ ေခါင္းကုိမေဖာ္အား။
သူ႕ကုိယ္တြင္ ဆြတ္လာေသာ ေရေမႊးနံ႕ပင္ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေခၽြးစုိ႕စုိ႕ အနံ႕အျဖစ္သုိ႕ေျပာင္းသြားသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သည္ ခုပင္ မုိးရာသီဆုိေသာ္ညားလည္း အပူဓါတ္တုိ႕ မျပယ္ေသး။ မုိးရာသီဟုေတာ့ ေျပာ၍သည္။ ခဏေနလွ်င္ရြာသြားလုိက္။ တိတ္သြားလုိက္။ ကြက္က်ားမုိး။ ထုိကြက္က်ားမုိးသည္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္မေလးလုိ႕ ဆပ္စလူးစိန္ရြာရြာခ်ေနသည္မွာအျမင္ကပ္ခ်င္စရာေကာင္းေန၏။
သူက လူၾကားထဲသြားလာရေနသည္ကုိပင္ စိတ္ပ်က္စ ျပဳလာၿပီျဖစ္သည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚသုိ႕ လႊားကနဲတက္လုိက္။ ႏွစ္မွတ္တုိင္၊ သုံးမွတ္တုိင္ေလာက္ေရာက္လွ်င္ ေျပးဆင္းလုိက္။ လူေတြကုိတုိးေ၀ွ႕ၿပီး ဆင္းလုိက္ႏွင့္ ေမာေနၿပီ။ နယ္မွာေတာ့ ဘယ္ေနရာကုိသြားသြား လူလြတ္သြားလာလုိ႕ရေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ထုိသုိ႕မဟုတ္။ ပခုံးထပ္တြင္ တုိလီမုိလီ စာအုပ္စာတမ္းေတြႏွင့္ ေလးေနၿပီ။
လက္ကေတာ့ ကုိေရႊမုိးကုိေၾကာက္ရသျဖင့္ ထီးတစ္လက္ကလည္း ကိုင္ထားရေသး၏။
မုိးရြာခ်င္ရြာ မရြာခ်င္ေန သူကေတာ့ ထီးကုိ လက္ကမခ်ရဲ။
သူတက္မည့္ သင္တန္းကုိလည္း အခ်ိန္မတုိင္ခင္ တစ္နာရီေလာက္ကႀကိဳထြက္ရေတာ့ ဖုတ္ပူမီးတုိက္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးလာဟု ေမးရမလုိပင္။
တစ္ေန႕ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ျပည္သူ႕ဥယ်ာဥ္ကုိလုိက္ပုိ႕သည္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ အဆန္းတၾကယ္ႀကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ ကစားကြင္းေလးကုိေတြ႕ေတာ့ ေပ်ာ္ရသည္။ ဥယ်ာဥ္ထဲသုိ႕ေလွ်ာက္သြားရင္း ရန္ျဖစ္ေနေသာ အတြဲမ်ားကုိလည္း ျမင္ခဲ့ရသည္။ သူပင္လွ်င္ ႏွဳတ္ခမ္းခ်င္းကုိက္၍ ရန္ျဖစ္ေနေသာ အတြဲမ်ားကုိ ၾကား၀င္၍ ေျဖရွင္းလွ်င္ေကာင္းမည္လားဟု စဥ္းစားမိလုိက္ေသးသည္။
သူတုိ႕နယ္မွာ မျမင္ခဲ့ရေသာ တုိတုိႏွံ႕ႏွံ႕မ်ား။ လည္ဟုိက္ ၊ ေက်ာဟုိက္မ်ား။ အက်ပ္၊ အကပ္မ်ားကုိလည္း မ်က္စိ ပသာဒ ျဖစ္စြာ ျမင္လုိက္ရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ရဲတင္းစြာ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ယိမ္းႏြဲ႕စြာ။ ရန္ကုန္သူမ်ား အုိက္တတ္ရန္ေကာဟု သူေတြ႕မိလုိက္ေသး၏။ ထုိ အနံ႕သည္လည္း သူ႕ကုိ အနည္းႏွင္းအမ်ား အေႏွာက္အယွက္ေပးေသးသည္။
သူကေတာ့ ဘယ္ေနရာသြားသြား ျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင့္ ေခါင္းကုိက္ေနရသည္မွာ
ေန႕တုိင္း။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက လက္ဘက္ရည္ေကာင္းေကာင္းတုိက္ခ်င္သည္မ်ိဳး။ ထမင္းသုတ္ေကာင္းေကာင္း ေကၽြးခ်င္သည္မ်ိဳးဆုိလွ်င္ သူလန္႕ေနရသည္။ သူငယ္ခ်င္း ထုိေနရာမ်ိဳးမ်ားကို ကားခအကုန္ခံၿပီး လုိက္ေကၽြးတတ္သည္ကုိး။ သူ႕မ်ား စားရသည္ႏွင့္မကာမိေအာင္ သြားလုိက္လာလုိက္ရသည္မွာ ဖတ္ဖတ္ကုိေမာေနရသည္။ အခ်ိဳ႕ဆုိင္ကေလးမ်ား လမ္းသြယ္ေလးေတြထဲမွာ ရွိတတ္၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိင္မ်ားကေတာ့ လမ္းမႀကီးေဘးတင္။
တစ္ရက္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းက လက္ဘက္ရည္လုိက္တိုက္သည္မွာ ဆုိက္ကားႏွင့္။ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ၿပီး ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆုိက္ကားခဘယ္ေလာက္ေပးလုိက္ရသလဲလုိ႕ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ အသြားအျပန္ တစ္ေယာက္ကုိ 1000 ငါးေယာက္ဆုိေတာ့ 5000ဟုေျပာသည္။ ေပးခဲ့ရသည့္ လက္ဘက္ရည္ဖုိးက 2000 ေက်ာ္ေက်ာ္ေလး။ သူဖ်ားသြားပါသည္။ လက္ဘက္ရည္မေသာက္ပဲေနလုိက္လွ်င္ေတာင္ အေကာင္။ လက္ဘက္ရည္လုိက္တုိက္သည့္ သူငယ္ခ်င္းကုိလည္း ေအာခ်ယူလုိက္ပါသည္။ သူကေတာ့ အျပတ္ပင္ ျငင္းခ်က္ထုတ္လုိက္သည္။ လက္ဘက္ရည္တုိက္ခ်င္လွ်င္ အနီးအနားက ဆုိင္မွာပင္ေသာက္မည္။ ေ၀းေ၀းလံလံဆုိလွ်င္ေတာ့ ေဆာ္ရီးဟု။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္၏ အနံ႕ကုိပင္ သူက ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖစ္လာေသးသည္။
သူသည္ ဆုိက္ကားဆရာမ်ားကုိျမင္လွ်င္လည္း အနံ႕တစ္မ်ိဳးရတတ္ျပန္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဆုိက္ကားမစီး။ စက္တပ္ယာဥ္မဟုတ္ဘဲ လူကုိယ္တုိင္ႏွင္းေသာ ယာဥ္မ်ိဳးဆုိလွ်င္ သူတုိ႕နယ္က လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မစီးတတ္တာလည္း ပါမည္။ သူကထုိစကားမ်ိဳးေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ''မင္းကသာ မစီးတာ သူတုိ႕မလဲ စီးမယ့္လူမရွိရင္ ပုိက္ဆံဘယ္ရမလဲ ဆုိက္ကားနင္းပါတယ္ဆုိမွ မင္းလုိလူမ်ိဳးေတြမ်ားရင္ေတာ့ ဆုိက္ကား ဆရာေတြထမင္းငတ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ"ဟုေျပာသည္။
အခု သူသည္ ေနရာမေရြ႕တမ္း အနံ႕ေတြရေနသည္။ ဘတ္စ္ကားနံ႕၊ ဆုိက္ကားနံ႕၊ မုိးနံ႕၊ အပူနံ႕၊ လူနံ႕ႏွင့္ တုိတုိႏွံ႕ႏွံ႕တုိ႕၏ အနံ႕ေပါင္းစုံမ်ား။ ေရေမႊးနံ႕၊ေခၽြးနံ႕မ်ားလည္း ရွဳမိေနသည္။
သူေၾကာက္မိေနေသးသည္လား။ ေျခလွမ္းကေတာ့ ျမင္ေနရေသာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေပၚသုိ႕ ဦးတည္ေနသည္။ သူလည္း လူထဲကလူပဲ။ သူထံတြင္လည္း အနံ႕တစ္မ်ိဳးကိန္းေအာင္းေနလိမ့္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ထုိအနံ႕သည္ မည္သုိ႕ေသာ အနံ႕ျဖစ္ေနမည္ကုိေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ပင္ မသိေသးေခ်။.
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
5th-July-2011
No comments:
Post a Comment