(၁)
ဒီရြာမွာ ဖုိးေမာင္ဆုိ မိန္းကေလးတုိင္း သိၾကတယ္။ နာမည္ၾကားရုံနဲ႕တင္ ဖုိးေမာင္ဆိုတာကုိ သိတာ ဆန္းတယ္လုိ႕လဲ မထင္လုိက္နဲ႕ဦး။ ဖုိးေမာင္ကလည္း မ..ဆုိရင္ ယင္မေတာင္မေရွာင္ပဲ ဖြန္တဲ့သူဆုိေတာ့ ဖုိးေမာင္အေၾကာင္းကုိ သိတဲ့သူတုိင္းက အိမ္ေရွ႕ဓါတ္တုိင္မွာေတာင္ ထမီစုပ္ မပတ္ထားရဲဘူး။ ဖုိးေမာင္ကုိ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီလုိ တင္စားေခၚေ၀ၚၾကတယ္။ ဆူးလွည္းတဲ့။ ရုတ္တရက္ၾကားရင္ေတာ့ ကဗ်ာဆန္တယ္လုိ႕ ထင္လိမ့္မယ္။ တကယ္တမ္း ဆူးလွည္းဆုိတဲ့ စကားလုံးရဲ႕ေနာက္မွာ အဓိပါယ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဖုိးေမာင္သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေတြ႕သမွ် ပ်ိဳပ်ိဳ အုိအုိ မိန္းကေလးမ်ားကုိ ရိသဲ့သဲ့ ေစာင္းပါးရိပ္ေျခ လူပ်ိဳစကားေျပာတတ္လြန္းလုိ႕ ဆူးလွည္းဆုိတဲ့ နာမည္ကုိ အပုိင္ရထားတာ။ ေတြ႕သမွ် မိန္းကေလးတုိင္းကုိ ဖုိးေမာင္ သေဘာမက်ဖူးသူမရွိသေလာက္ရွားတယ္။ ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလုိ စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း ေျပာလုိက္ရမွ။ ေျပာလုိက္တဲ့ စကားတုိင္းဟာလည္း ရည္းစားစကားလုိ႕ေျပာလုိ႕ရေလာက္တဲ့ အသုံးအႏွဳန္းေတြက ဆယ္ခြန္းမွာ ခုႏွစ္ခြန္းေလာက္က ပါေသးတာ။
ဆူးလွည္းဆုိတဲ့အတုိင္း အဲဒီလွည္းႀကီး သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဟုိခ်ံဳၿငိ ဒီခ်ဳံၿငိေပါ့။ ဆူးလွညး္ႀကီး ဖုိးေမာင္ ရြာထဲကုိ ညေနဘက္မ်ား ထြက္လာတာကုိ ျမင္လုိက္ၾကရရင္ အပ်ိဳေတြက ႏွာေခါင္းရွံဳ႕ၾကတယ္။ ဖုိးေမာင္ ထြက္လာလုိက္ရင္လည္း ရြာမွာရွိတဲ့ က်န္ ကာလသားမ်ားလုိ႕ ပုိသီပတ္သီႀကီးနဲ႕မထြက္ဘူး။ အ၀တ္အစားဆုိရင္ ေက်ာ့ေကာ့ေနမွ။ ပုဆုိးဆုိရင္ ျပန္႕ျပဴးေနမွ။ ဆံပင္ေကဆိုရင္ ဒီရြာမွာ ဘယ္သူမွ မညွပ္ရဲတဲ့ အီမုိေကဆုိလား ဒီမုိဆုိလားပဲ။ ဖုိးေမာင္နားက ေတာင္ေတာင္အီအီ ေရေမႊးနံ႕ကလည္း ရလုိက္ေသးတာ။ ရြာထဲမွာရွိတဲ့ ကာလသားေတြ ညေန ေနေစာင္းခ်ိန္ ယာခင္း၊ ပဲခင္းက အျပန္ ေခၽြးနံ႕စုိစုိရွိေနေသးခ်ိန္မွာ ဖုိးေမာင္တုိ႕က ေရမုိးခ်ိဳးၿပီးလုိ႕ ရြာထဲကုိ ဖြန္ေၾကာင္ဖုိ႕ အသင့္အေနအထားျဖစ္ေနၿပီ။ ခုလည္း ဖုိးေမာင္တုိ႕ ပုဆုိး ေျခမ်က္စိ ဒရင္းတုိက္၀တ္လုိ႕ မတင္လွ ကြမ္းယာဆုိင္ေရွ႕မွာ ရွိဳးေပးေနၿပီး ဂုိက္ေပးၾကမ္းေနၿပီ။
"ဟ..ဖုိးေမာင္ ဘယ္လဲ ငါ့တူႀကီးရ"
"ဘယ္မွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ဦးေလးဂြကလည္း ခါတုိင္းလည္း ဒီလုိပါပဲ ဟဲဟဲ"
ဦးေလးဂြဆုိတာက ဖုိးေမာင္ရဲ႕ ဦးေလးအရင္း။ ဒီဦးေလးနဲ႕ ဒီတူေတြ႕လုိ႕ကေတာ့ နား ဂြမ္းဆုိ႕ထားရမယ္မွတ္။ မတင္လွကေတာ့ မ်က္ေစာင္းထုိးၿပီး တစ္ဖက္ကုိလွည့္သြားတယ္။ မ်က္ေစာင္းထုိးဆုိလည္း ထုိးေလာက္စရာေလ။ မတင္လွဆုိင္ေရွ႕လာၿပီး အဲဒီ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္က စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ၿပီး ကညာပ်ိဳအေၾကာင္းေတြ ေရပက္မ၀င္ေအာင္သာ ေျပာၾကတာ။ ကြမ္းတစ္ယာေတာင္ ၀ယ္စားတဲ့ သူေတြမဟုတ္ဘူး။ တစ္ရပ္တည္း တစ္ရြာတည္းသားခ်င္း စကား အက်ယ္က်ယ္မေျပာခ်င္လုိ႕၊ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္းေတြကလည္း ရွိေသးလုိ႕ ဒီအတုိင္း မ်က္ေစာင္းႀကီးထုိးၿပီး လက္ပုိက္ၾကည့္ေနရတာ။မကင္းဆုိ မတင္လွက ဖုိးေမာင္ ဦးေလး ဦးေလးဂြရဲ႕မိန္းမနားက အတုိးအရင္းကေလးကလည္း ယူထားရေသးတာကုိ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း မေအာင့္ႏုိင္လုိ႕ ေျပာထြက္ရွာတယ္။
"ဟဲ့ ဒီတူ၀ရီးေတြ ငါ့ဆုိင္ေရွ႕လာလာၿပီး တဏွာလာလာရူးေန ငါလာဘ္ပိတ္တယ္ဟဲ့ တစ္ခါတည္း မေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး လုိက္လည္းလုိက္တဲ့ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ဘာမွလည္း မ၀ယ္ ဘာမွလည္းမစားပဲ တဏွာတေၾကာ ေန႕တုိင္းလာလာထေနတယ္ မ်က္စိေနာက္တယ္ေတာ့ က်ဳပ္ဆုိင္ေနာက္ေန႕ဆုိရင္ ပိတ္ကုိထားရမယ္ တကတည္း…"
မ်က္ေစာင္းႀကီးထုိးၿပီး ေျပာေနတဲ့ မတင္လွရဲ႕ စကားကုိ ဖုိးေမာင္တုိ႕ တူ၀ရီးက ဂရုေတာင္စုိက္တာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ေက်ာကလာတဲ့ စကားသံကုိ လွည့္မၾကည့္ပဲ ျပန္ေျပာလုိက္တဲ့စကားက ေအာ္ေၾကာလန္ေလာက္တယ္။
"ဒီမယ္ မတင္လွ ငါတုိ႕ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ရွိလုိ႕ နင့္ဆုိင္ တင့္တင့္တယ္တယ္နဲ႕ လူ၀င္မ်ားေနတာမွတ္…၊ ငါတုိ႕ ဒီလုိ ေန႕တုိင္းလာလာၿပီး နင့္ဆုိင္ေရွ႕ရပ္တာ ဘာေၾကာင့္လုိ႕မွတ္လုိ႕တုန္းဟ"
"ေအာင္မေလး ေျပာစမ္းပါဦး ေျပာစမ္းပါဦးေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္ဆုိတာကုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ သူတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္လာလာရပ္လုို႕ပဲ က်ဳပ္ဆုိင္ အျမင္တင့္ရတယ္ရွိေသး…"
"ဟ မတင္လွရ ငါတုိ႕လုိ ရုပ္ေခ်ာ ဥစၥာေပါ ၊ အလုံး အရပ္…ထြား အဲ တဲ့ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ နင့္ဆုိင္ေရွ႕ေန႕တုိင္းလာတာ က်က္သေရရွိတာေပါ့ဟ…လာဘ္လာဘေတာင္ ပြင့္ေသး နင္လည္း တကူးတက စုံစမ္းေလ့လာေနစရာမလုိေတာ့ဘူးေလ…ဟဲဟဲ မဟုတ္ဘူးလား ငါ့တူ"
"ဟုတ္ပ ဦးေလးဂြေျပာတာ မွန္တယ္ မမတင္လွရဲ႕"
"ဘာဟုတ္တာလဲ တဏွာရူးေလး အရြယ္ကေလးက လက္ေတာက္ေလာက္ရွိေသး တဏွာတေၾကာက ေကာင္းေကာင္းထခ်င္ေနၿပီ…..ၾကည့္ေတာ့ အေမႊးအေတာင္ေတာင္ စုံခ်င္မွစုံဦးမယ္…"
"ဘယ္လုိ မမတင္လွ အေမႊးအေတာင္ေတာင္ စုံခ်င္မွ စုံဦးမယ္ ဟုတ္လား စုံသမွ ဟုိဘက္ကမ္းေတာင္လြန္ေသး ၾကည့္ခ်င္ရင္ ျပေတာင္ပစ္လုိက္ဦးမယ္"
မတင္လွက ဖုိးေမာင္ အဲဒီလုိေျပာေတာ့ လန္႕သြားတယ္။ ေကာင္ေလးက ဘာမွသိတာမဟုတ္ဘူး။ မုိက္မိုက္ကန္းကန္း မေတာ္တေရာ္ေတြ ျပမွျဖင့္ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ ဟုိးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ျဖစ္သြားဦးမယ္။
"ေတာ္စမ္းပါ က်ဳပ္ေျပာထားမယ္ေနာ္ ကုိဂြ ေနာက္ေန႕ကစၿပီး က်ဳပ္ဆုိင္ေရွ႕လာရင္ ကြမ္း ႏွစ္ရာဖုိး၀ယ္ရမယ္ မ၀ယ္လုိ႕ကေတာ့ ၀တၱရားေႏွာက္ယွက္မႈနဲ႕ က်ဳပ္ ဥကၠဌကုိတုိင္မယ္…."
"ဟ ငါတုိ႕ႏွစ္ေယာက္က ကြမ္းႏွစ္ယာဖုိး၀.ယ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"ေတာ္တုိ႕ဟာေတာ္တုိ႕ ဘယ္မသာေကာင္ေကၽြးေကၽြး လြတ္ပစ္ပစ္ေပါ့ စားခ်င္စားမစားခ်င္ေန ေနာက္ေန႕ကစၿပီး က်ဳပ္ဆုိင္ကုိလာတာေတြ႕လုိ႕ကေတာ့ ယာၿပီးထားပဲ …."
မတင္လွက စကားကုိ အျပတ္ဆုိလုိက္ၿပီ။ ဦးေလးဂြက ဖုိးေမာင္ကုိ မ်က္ခုံးပင့္ျပတယ္။ မတတ္ႏုိင္ဘူးေပါ့။ ဖုိးေမာင္အၾကည့္က ရြာလမ္းမကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ဖုိးေမာင္ျဖစ္သြားလုိက္တဲ့မ်က္ႏွာကုိ ဦးေလးဂြက ၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္တယ္။ သူ႕ေျခရာကုိမီတယ္ေပါ့။ ဖုိးေမာင္ကုိ ဦးေလးဂြက သေဘာက်တာ အဲဒါေတြေၾကာင့္လည္းပါတယ္။ ဦးေလးဂြတုိ႕ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ေမြးလာတဲ့ တူေတြ တူမေတြ အမ်ားႀကီးထဲကမွာ ဖုိးေမာင္ကုိ အေရးေပး အလုိလုိက္ သေဘာက်တာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ ဦးေလးဂြငယ္ငယ္တုန္းက ဒီရြာမွာ နာမည္ႀကီး။ ဖြန္တဲ့ေနရာ ေၾကာင္တဲ့ေနရာမွာ ဆရာတစ္ဆူပဲေလ။ ဦးေလးဂြ ေပြခဲ့ရွဳပ္ခဲ့ပုံမ်ားကလည္း ဒီရြာတင္မကဘူး ။ သာစည္ၿမိဳ႕ေပၚထိေရာက္တယ္။ အနီးအနား ရြာနီးခ်ဳံစပ္ေတြကုိေတာ့ ထည့္ကုိတြက္မေနေတာ့နဲ႕။ အဲဒီလုိ ေျခရာေတြကို ထပ္တူနင္းႏုိင္တာကေတာ့ ဖုိးေမာင္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေလးဂြက ဖုိးေမာင္ကုိ သေဘာက်တာ။ ခုလည္းၾကည့္လုိက္ဦး ရြာလမ္းမေပၚမွာ ေၾကြလြင့္လာတဲ့ စံပယ္ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကုိ အားမနာ လွ်ာမက်ိဳးငမ္းေနပုံက သူငယ္ငယ္ကအတုိင္း ။ သူ႕ပုံတူကုိယ္ပြားကေလးကုိ သူ႕အက်င့္ေတြ ရုိက္ထည့္ထားလုိက္သလုိ။
"ဟ ဦးေလးဂြ ဟီးဟီး ဒီမယ္ ေနခဲ့ဦး က်ေနာ္ေတာ့ လိွမ့္လုိက္ဦးမယ္ဗ်ာ ဟုိမယ္ က်ေနာ္ စံပယ္ကေလး လြင့္လာၿပီ"
"လုပ္လုပ္ ငါ့တူ အဆင္မေျပရင္ေျပာ ဦးေလး၀င္လွိမ့္မယ္ အဲ ၀င္ကူမယ္"
"ခုေတာ့ မလုိေသးဘူး ဦးေလးဂြ..လုိလာရင္ေတာ့ေျပာမယ္ ခုေတာ့ လစ္လုိက္ဦးမယ္ "
ကဆုန္ေပါက္ေျပးထြက္သြားတဲ့ ဖုိးေမာင္ကုိၾကည့္ၿပီး ဦးေလးဂြက တျပံဳးျပံဳး။ မတင္လွက ျမင္ေနရတဲ့ မိန္းကေလးကုိ လွမ္းေအာ္ေျပာလုိက္တယ္။
"ခင္ညိဳေရ သြားလမ္းလာလမ္းလည္း သတိထားဦး ငါ့ႏွမရဲ႕ ေတာ္ေတာ္ၾကာ မသူေတာ္ ၾကြက္သူခုိး တဏွာႏွစ္အုိးနဲ႕ေတြ႕လုိ႕ ေရတိမ္ႏွစ္ေနဦးမယ္…..တစ္အုိးက ငယ္ငယ္ကေလး တစ္အုိးက ႀကီးႀကီး သတိထားေနာ ငါ့ႏွမ"
"ဟုတ္ကဲ့ မမလွေရ ခုလည္း သတိထားေနရဲ႕သားနဲ႕ေလ ေရွ႕မွာ ခလုတ္ေတာ့တုိက္ဦးေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕ တုိက္မိလုိ႕ကေတာ့ အဲဒီအုိးကုိ ရုိက္ခြဲလုိက္မယ္ တခါတည္း ဘ၀ရွဳံးေအာင္လို႕"
"ခြဲသာခြဲခ်လုိက္ ခင္ညိဳ မမလွ အားေပးတယ္"
"စိတ္ခ်"
ခင္ညိဳနဲ႕ မတင္လွတုိ႕ အခ်ီအခ်ေျပာေနတဲ့စကားေၾကာင့္ထင္ရဲ႕ လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းကုိ ဖုိးေမာင္က ရပ္လုိက္ရသလုိ ဦးေလးဂြကလည္း မတင္လွ တြယ္ခ်လုိက္တဲ့ တဏွာႏွစ္အုိးဆုိတဲ့စကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာႀကီး လငပုတ္ဖမ္းသြားေလတယ္။
xxxxxxxxxxxxx
ခင္ညိဳ။
ေဟာဒီ ရြာသာေအးရြာကေလးမွာ နာမည္ေက်ာ္ အလွပေဂးေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ညိဳစိမ့္စိမ့္ အသားအရည္ကုိပုိင္ဆုိင္ေပမယ့္ ျဖဴသူေခ်ာ ညိဳသူလွဆုိသလုိ ညိဳေခ်ာကေလး။ မြတ္ေနတဲ့ အသားအရည္။ က်စ္လစ္သြယ္လ်တဲ့ ငါးရံ႕ကုိယ္ကေလးကုိပုိင္ဆုိင္ထားတယ္။ မ်က္လုံး မ်က္ဖန္လွတယ္။ မ်က္ခုံးက မည္းနက္ထူထဲတယ္။ ႏွဳတ္ခမ္းကေလးက ဖူးဖူးကေလး။ ပါးျပင္ထက္မွာ ၀ုိင္းစက္ေနတဲ့ ပါးကြက္က်ားကေလးက လူပ်ိဳကာလသားေတြရဲ႕ အၾကည့္ေတြ ခုိလွဳံရာေနရာေလးတစ္ခု။ က်စ္ဆံၿမီးႏွစ္ဘက္က ေရွ႕ရင္စုံေပၚမွာ လုံးလုံးက်စ္က်စ္နဲ႕ မည္းနက္ေတာက္ေျပာင္လုိ႕။ လွဳပ္လီလွဳပ္လဲ့ သြားဟန္လာဟန္ေတြက ႏွိမ့္တုံျမင့္တုံ။ ခင္ညိဳဆုိတဲ့ စံပယ္ပန္းကေလးကုိမွ လုိခ်င္သူ ရြာသာေအး ကာလာသမ်ားထဲမွာ ဖုိးေမာင္က ထိပ္ဆုံးက။ သစ္ကုိင္းႏုႏုကေလးကုိ အကုိင္းဆတ္ေလခ်င္းရယ္လုိ႕ေတာ့ မထင္လုိက္နဲ႕။ မာလုိက္သမွ ခင္ညိဳနဲ႕ေတြ႕ရင္ နဖူးေပါက္ျပဲ ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲ။ ခင္ညိဳ႕ရဲ႕လက္သံေျပာင္ခ်က္ကေတာ့ တစ္ႏွစ္ကဆုိ ဦးဖုိးထင္ရဲ႕သား ေပါင္ႏွစ္ျခမ္း ျဗန္းျဗန္းကြဲၿပီး သာစည္ေဆးရုံမွာ သုံးလေလာက္ ေသာင္သင္သြားလုိက္ရကတည္းက ကုိကုိကာလသား ညီညီေမာင္ဘြားမ်ားဟာ ကာလအတန္အၾကာထိ ခင္ညိဳနားမကပ္ရဲၾကဘူး။
ေမြးကတည္းက ပကတိအေကာင္းအတုိင္းႀကီးကုိ တစ္လုံးခင္ဘ၀သုိ႕အေရာက္မခံႏုိင္တာလည္း ပါသေပါ့။ အဲဒီ ရြံ႕တြန္႕တြန္႕ ကာလသားမ်ားထဲမွာ ဖုိးေမာင္ကေတာ့ မပါဘူး။ လက္ရဲ ဇက္ရဲတယ္။ မခုိးမခန္႕အမူအရာနဲ႕ ရိသဲ့သဲ့ လုပ္ပုံက ခင္ညိဳ ျမင္ျပင္းကပ္စရာ။ဖိုးေမာင္က အသုိင္းအ၀ုိင္းကလည္းေတာင့္ေလေတာ့ ခင္ညိဳက အျပတ္လည္း မကိုင္ရဲ။ သေဘာက်တယ္ရယ္လုိ႕လည္းမဟုတ္။ ေအာက္တီးေအာက္သက္နဲ႕ ဖုိးေမာင္ကုိ ဆက္ဆံေနရရွာတယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအးရွိလွၿပီအထင္နဲ႕ ၀မ္းသာမယ္လုပ္တုန္း ျဗံဳးဆုိ ဖုိးေမာင္တုိ႕တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ကုိ မတင္လွရဲ႕ ကြမ္းယာဆုိက္ကေလးမွာ ေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ခင္ညိဳ မ်က္ႏွာကုိ ခပ္၀င့္၀င့္ကေလး ခ်ီထားလုိက္ရေတာ့တယ္။
မတင္လွကလည္း ခင္ညိဳ႕ကုိ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းနဲ႕ ဖုိးေမာင္တုိ႕တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ကုိ တဏွာႏွစ္အုိးလုိ႕သြယ္၀ုိက္ေျပာၿပီး မ်က္စပစ္ျပတယ္။ ဖုိးေမာင္လုိ ဆူးလွည္းတစ္ေယာက္ကုိေတာ့ ခင္ညိဳ စိတ္မ၀င္စားေပါင္။ ေတြ႕ကရာ မိန္းကေလးေတြကုိ ရည္းစားစကားလုိက္ေျပာ တစ္ေယာက္မရ တစ္ေယာက္ရလုိ႕ အထင္နဲ႕ ကံစမ္းမဲလာႏွိဳက္ေနတာကုိ ၾကည့္မရဘူး။ ရြာသာေအးတစ္ရြာလုံးက မိန္းမကေလးေတြကုိ ဆုထူးတစ္ခုလုိ႕ မေပါက္မခ်င္းကံစမ္းေနတဲ့ ဖုိးေမာင္ကုိ ခင္ညိဳက အခြင့္သာရင္ ပညာေပး ပါးေတာင္ရုိက္ခ်င္ေနတာ။ ဘယ္ႏွယ့္ ဒင္းက ။ ေၾကာင္ခ်င္တုိင္းေၾကာင္ ဖြန္ခ်င္တုိင္းဖြန္လုိ႕ရတဲ့ အထဲမွာ ခင္ညိဳမပါေၾကာင္းကုိ အေၾကာင္းသိေအာင္ ပါးရွစ္စိတ္မကြဲခ်င္ေနပါေစ…..ငါေယာက်ာ္းပါလုိ႕ မဟႏုိင္ေအာင္ လုပ္ျပခ်င္ေနတာ။ ရြာေျမာက္ဖ်ားကုိ အေဖာ္မပါ တကုိယ္တည္း လာခဲ့ရကတည္းက မ်က္ခုံးေတာ့ အလွဳပ္သား။
ေအာင္မယ္ ဒင္းမ်ား ခြင့္တစ္ရက္တေလေလးမ်ား ယူမလားလုိ႕ေအာင့္ေမ့တာ ခင္ညိဳအမွားပဲ။ ခင္ညိဳတုိ႕ရြာမွာ အခါႀကီး ရက္ႀကီး အဖိတ္ ဥပုပ္ေတြမွာ အလုပ္နား၊ ယာခင္း ၊ကုိင္းခင္းနားၾကတယ္။ အဲဒီရက္ေတြမွာ သူတကာေတြ ေအးေအးလူလူနားၾကေပမယ့္ ဖုိးေမာင္ဆုိတဲ့ ဆူးလွည္းကေတာ့ မနားေရးခ်မနား။ ဒီရြာရဲ႕လမ္းမွန္သမွ် ဖုိးေမာင္ မ်က္စိမွိတ္လမ္းေလွ်ာက္လုိ႕ရတယ္တဲ့။ ခင္ညိဳက အဲဒါေတြၾကားရကတည္းက လူမျမင္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အခါတစ္ရာေလာက္ ဖုိးေမာင္ကုိ သတ္ခ်င္ေနခဲ့တာ။ ရြာမွာရွိတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေတြအကုန္လုံးကုိ သူနဲ႕ႀကိဳက္ဖူးသေယာင္ မစားရ၀ခမန္း ေလသံေတြကလည္း ေရဒီယုိအသံလႊင့္သလုိ ပ်ံ႕ႏွ႕ံလာေလေတာ့ ခင္ညိဳက မိန္းကေလးထုဘက္က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ပစ္လုိက္တာေပါ့။ လာစမ္းပါေစ….ဖုိးေမာင္…။ နင္နဲ႕ေတြ႕လုိ႕ကေတာ့…….။
"ခင္…ခင္..ခင္ညိဳ…."
"ဘာလဲ မသာရဲ႕"
ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေစာက္နဲ႕ထြင္းသာေတာင္ ဒီ မသာေကာင္ဖုိးေမာင္က ျပံဳးႏုိင္တုန္း။ စပ္ျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာႀကီးနဲ႕ ေရႊျပည္နန္း သံပုရာသနပ္ခါးနံ႕ ခင္ညိဳကို ႏွိပ္စက္တယ္။ ဆံပင္ေကကလည္း ဘာေကမွန္းမသိ။ ၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားမွ အားမနာ..။
"ငါေလ…ေျပာစရာရွိလုိ႕"
"ေျပာစရာရွိတာမ်ား အဆန္းလုပ္လုိ႕ေျပာေပါ့ ႀကိဳက္သာေျပာ ေအး ရိသဲ့သဲ့ေတာ့လာမလုပ္နဲ႕ တရုတ္မွာ ေစ်းေကာင္းတယ္ေျပာတယ္"
"အဲ……ဟဲဟဲ အဲလုိေတာ့ ဟုတ္ဘူးေလဟာ နင္ကလည္း တစ္ရြာတည္းသားခ်င္းဟာကုိ …ဟီးဟီး"
"ဘာလဲ နင္ေျပာမယ္ဆုိတဲ့စကားက သြားတုိက္ေဆးေကာင္းေၾကာင္းလား "
"ဟုတ္ပါဘူး ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဟ…"
"သိဘူးေလ သြားလာျဖဲျပေနေတာ့ သြားတုိက္ေဆး လာေၾကာ္ျငာတာေအာင့္ေမ့လုိ႕ ေျပာစရာအထူးမရွိရင္ ေရွ႕ကဖယ္ မဖယ္ရင္ ဒီေန႕ ငါ ဘာဆုေတာင္းလာလဲ နင္သိလား ဖုိးေမာင္"
"နင္က ဘာဆုေတာင္းတာလဲ..ဟင္ "
" နင္သိခ်င္ရင္ေျပာျပမယ္ ငါ့ကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးတဲ့ေကာင္ေတြ ငါ အပီေဆာ္ၿပီး တရုတ္ေစ်းကြက္ တင္ပုိ႕ႏုိင္ပါေစလုိ႕"
"အယ္ ..ဟဲဟဲ နင္သြားခ်င္တာ သြားပါ သြားသြား ခင္ညိဳ"
"နင္ေျပာစရာရွိတယ္ဆုိ..ေျပာေလ "
"ေျပာေတာ့ဘူး တရုတ္ေစ်းကြက္ေတာ့ ငါေၾကာက္တယ္…ဟ တစ္ျခားေနရာသာ ငါကရဲသာ အဲလုိမ်ိဳးေတာ့ ငါမရဲဘူး…..ဟီးဟီး…."
ရုပ္ကုိက။ ဖုိးေမာင္ေရွ႕ကေန ဖယ္ေတာ့ ခင္ညိဳက ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္နဲ႕ ခပ္သြက္သြက္ေလးလွမ္းတယ္။ ဖုိးေမာင္က မအီမသာ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႕ က်န္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လုိႀကီးလဲဆုိ ၾကက္ႀကီး လည္လိမ္ထားသလုိႀကီး။
xxxxxxxxxxxxxxxx
အိမ္ေရွ႕ သလင္းျပင္မွာ ဖုိးေမာင္ထုိင္ေနတယ္။ အခင္းမပါ ဘာမပါနဲ႕။ ဖုိးေမာင္တုိ႕ရဲ႕ သလင္းျပင္က အရိပ္ရတယ္။ ကုကၠိဳပင္ႀကီးက အရိပ္ေကာင္းေကာင္းရတယ္။ ဖုိးေမာင္ထုိင္ေနတယ္ဆုိတာလည္းမေျပာနဲ႕။ ခါတုိင္း အိမ္အလုပ္ေတြ ၀ုိင္းကူပါဦးဆုိတာေတာင္ ဖုိးေမာင္က ေယာင္လုိ႕ေတာင္လွည့္ၾကည့္ခဲ့တာမဟုတ္။ ကေန႕မွာေတာ့ ဖုိးေမာင္တုိ႕ အိမ္ျပင္ေတာင္ ထြက္မလည္ပဲ ဖင္ျမဲေနတယ္။ ျမဲဆုိ သလင္းျပင္ႀကီးအျပည့္ မိန္းကေလးေတြ ရုန္းရုန္း ရုန္းရုန္းနဲ႕ ေျမပဲ ေခၽြေနၾကတယ္ေလ။ ပ်ိဳပ်ိဳ ငယ္ငယ္၊ ႀကီးႀကီးလတ္လတ္ေတြ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ၿပီး ရယ္ေမာေနၾကရင္ ေျမပဲေခၽြေနၾကတာ ဘယ္ေလာက္ၾကည့္ေကာင္းထားလဲ။ ဖုိးေမာင္အေၾကာင္းကုိ သိထားေလးေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္ေစာင္းရြယ္လုိ႕။ တစ္ခ်ိဳ႕က အံက်ိတ္ျပလုိ႕။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း လက္၀ါးရြယ္ျပလုိ္က္ေသး။ ဖုိးေမာင္က ေျမပဲေလးေခၽြခ်လုိက္ မိန္းကေလးေတြနဲ႕ စကားေရာ ဖြဲေရာလုပ္လုိက္ ဟန္ကုိက်လုိ႕။ ဖုိးေမာင္ အေမ အရီးခင္ရီက ျပံဳးၿပီး ေျပာတယ္။
"ဟဲ့ ငဖုိးေမာင္ အျပင္သြားမယ္ဆုိ သြားေတာ့ေလ ေရာ ့ မုန္႕ဖုိး"
"သြားေတာ့ပါဘူးဗ်ာ..ဒီေန႕ အိမ္မွာပဲ အိမ္အလုပ္ေတြ ကူလုပ္ေတာ့မယ္ ဟဲဟဲ ေနာ အေမေနာ္"
မ်က္ႏွခ်ိဳေသြးၿပီးေျပာေနတဲ့ ဖုိးေမာင္ကုိ မိန္းကေလးေတြက မျမင္ခ်င္ဘူးထင္ပါရဲ႕။
"နင္ သြားစရာရွိတာသြားေလ ဖုိးေမာင္ရဲ႕ နင္ရွိေနတာ ငါတုိ႕မလြတ္လပ္ဘူး…."
"ဟုတ္သားပဲ သားရယ္ မင္းအစ္မေတြ ညီမေတြ အေနရက်ပ္တာေပါ့။ ေျပာခ်င္တာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေျပာရေတာ့ဘူးေပါ့….။"
ဖုိးေမာင္ ေခါင္းကုတ္တယ္။ သြားၿပီ။ မဟာအခြင့္အေရးႀကီး လက္လြတ္ဆုံးရွဳံးရေတာ့မယ္။ မသြားရင္လည္း ဖုိးေမာင္ေၾကာင္လြန္ရာက်မယ္။ သြားရမွာလည္း အဆီတ၀င္း၀င္းနဲ႕။ မိန္းမေတြမ်ား အခြင့္သင့္ရင္ စကားနင္းဖုိ႕ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေခ်ာင္းေနမွန္းမသိဘူး။ဖုိးေမာင္ ဖုတ္ဖတ္ခါထ လုိက္တယ္။ အိမ္ေရာက္လာတဲ့ ငွက္ပ်ိဳမေတြကုိ ဇိမ္ေျပ နေျပ ထုိင္ေငးမယ္လုပ္တာ မေအာင္ျမင္ဘူး။ မိန္းမသားထုႀကီးဘက္ကေန အေမကလည္း ၀င္ကာေပးလုိက္ေသးဆုိေတာ့ ဖုိးေမာင္ တပ္ဆုပ္ရၿပီ။
ေနႏွင့္ဦးေပါ့။ နင္တုိ႕ေတြ ငါရြာထဲလွည့္ေတာ့မွ နင္တုိ႕ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ မွ စကားမေျပာရရင္ ငါ ဖုိးေမာင္မလုပ္ဘူး။ ေရွာင္ႏုိင္ရင္ ေရွာင္စမ္း….။ ဖုိးေမာင္ မ်က္ႏွာႀကီး သုန္သုန္မႈန္မႈန္နဲ႕ထြက္သြားတာကုိ ဖုိးေမာင္ ေျခလွမ္း ေလးငါးလွမ္းေရာက္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြက ၀ါးခနဲ ျပက္ရယ္ျပဳတယ္…..။ ဖုိးေမာင္က ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ဘူး။
ဖုိးေမာင္စိတ္ထဲမွာ ငါခ်ိ္တ္မွ နင္တုိ႕ေတြ ဆူးလွည္းရယ္လုိ႕ မေခၚၾကနဲ႕…။မၾကာခင္ ရြာထဲကုိ ဆူးလွည္း လွည့္မယ္။ လမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္လာရင္ေတာ့ ဖိုးေမာင္က လွည္းေပၚေကာက္တင္မယ္သာ မွတ္ၾက လုိ႕ ၾကံဳး၀ါးလုိက္တယ္။
ေနျခည္ေရာင္ျဖာ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ဖုိးေမာင္ ေဒၚခင္ေလး အေၾကာ္ဆုိင္ကေလးေရွ႕ေရာက္ေနတယ္။ ေအးေအးလူလူပဲ ဗူးသီးေၾကာ္ကေလးကို အခ်ဥ္ရည္နဲ႕တုိ႕ၿပီး ဇိမ္ေျပနေျပ ထုိင္စားေနတယ္။ ရြာေစ်းဆုိေသာ္လည္း ဒီရြာသာေအးရြာေစ်းက စည္ကားလွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါးရက္တစ္ေစ်း။ေစ်းကသာ ငါးရက္တစ္ေစ်း။ ေဒၚခင္ေလး အေၾကာ္ဆုိင္ကေတာ့ ေန႕တုိင္းခင္းတယ္။ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ နာမည္ေကာင္းရထားတဲ့ အေၾကာ္ဆုိင္ကေလးေပါ့။ နာမည္ႀကီးတာက အခ်ဥ္ရည္ေကာင္းတာရယ္။ အေၾကာ္ကေလးေတြက ၾကြတ္ရြေနတာရယ္။ ဖုိးေမာင္လည္း ၾကြတ္ရြေနတယ္။ အခ်စ္စိတ္ေတြၾကြတ္ရြစြာနဲ႕ ဒီမနက္ ဒီအေၾကာ္ဆုိင္ကေလးမွာ ေရာက္ေနရတာ။ မနက္မနက္ဆုိရင္ ခင္ညိဳက အေၾကာ္၀ယ္ေလ့ရွိတယ္။ မိန္းမသားေတြရဲ႕အလွဆုံးအခ်ိန္ဟာ မနက္အိပ္ယာထခ်ိန္လုိ႕ဆုိၾကတယ္ေလ။ ခင္ညိဳအိပ္ယာထခ်ိန္ကုိ ဖုိးေမာင္ကသြားမၾကည့္ရဲေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးစ ဖူးသစ္ႏုေနတဲ့ အလွကုိၾကည့္ရေအာင္ အေၾကာ္လာစားရင္း ေစာင့္ေနတာ။
အေၾကာ္ဆုိင္ကေလးမွာ လူစည္စ ျပဳေနၿပီ။ ဟုိက ႏွစ္ရာဖုိး ဒီကႏွစ္ရာဖုိးနဲ႕ ေဒၚခင္ေလး လက္မလည္ဘူး။ ေၾကာ္လက္စ အေၾကာ္ကတစ္ဖက္၊ အေၾကာ္ထည့္ေပးရတာ တစ္ဖက္နဲ႕ ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေနတယ္။ အေၾကာ္ေစာင့္တဲ့ သူေတြကလည္း ငါးေယာက္မကရွိေနၿပီ။ ေဟာ ခင္ညိဳလာၿပီ။
လွလုိက္တဲ့ မ်က္ႏွာကေလး။ မနက္ခင္းဆုိေတာ့ ဘာမွလိမ္းမျခယ္ထားဘူး။ ပကတိ ျဖဴ၀င္းေနတယ္။အဲ ညိဳ၀င္းေနတယ္။ ညိဳတာက ၀င္းပါ့မလားလုိ႕ ဖုိးေမာင္က သူ႕အေတြးသူ ျပန္ေတြးရင္း ပုိရန္ေကာရယ္လုိ႕ ျပံဳးမိလုိက္ေသး။ ခါတုိင္းလုိ သနပ္ခါးကုိ ပါးကြက္က်ားမကြက္ရေသးဘူး။ က်စ္ဆံၿမီးမက်စ္ရေသးဘူး။ မနက္ေစာေစာမုိ႕ထင္ပါရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးက ေျပာင္ေခ်ာေနတယ္။
"အရီးေလ အေၾကာ္ ငါးရာဖုိးေလာက္"
"ေအး ခဏ ခင္ညိဳေလးေရ အရီးလက္မလည္ဘူးျဖစ္ေနတယ္….ဘာအေၾကာ္ထည့္မွာလဲ ငါ့တူမႀကီးရဲ႕"
"ဗူးသီးေၾကာ္ မ်ားမ်ား ကုလားပဲေၾကာ္လည္းထည့္ တုိ႕ဟူးေၾကာ္ေလးပါထည့္ေနာ္ အရီးေလး"
ဖိုးေမာင္ ျပံဳးတယ္။
"အရီးေလး ငါးရာဖုိးတယ္ရယ္ေနာ္ ပုိက္ဆံမေလာက္လုိ႕ အေၾကြးမွတ္သြားဦးမယ္"
ခင္ညိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ေစာင္း ဒုိင္းခနဲ ဖုိးေမာင္ဆီေရာက္လာတယ္။ အဲဒီ မ်က္ေစာင္းေပါ့ ။အရည္ေပ်ာ္ေလာက္တဲ့ မ်က္ေစာင္းေလး။
"ကာလနာ ေျမြေပြးကုိက္ ေစာေစာစီးစီး ငါ့ဟာငါ ဘယ္ေလာက္ဖုိး ၀ယ္၀ယ္ နင့္အပူလား အေၾကြးမွတ္ေတာ့ေရာ နင့္ စီးပြားေရးထိခုိက္သြားလုိ႕လား"
ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ ခင္ညိဳေလးရဲ႕ ပဋိသႏၵာရစကားကုိၾကားလုိက္ရေတာ့ ဖုိးေမာင္က ခပ္ျပံဳးျပံဳး။
"ဟုတ္ပါဘူး ခင္ညိဳေလးရဲ႕ ဖုိးေမာင္က စုိက္ရွင္းေပးမလုိ႕ပါ ဟဲဟဲ စိတ္ခ်ည္းပဲ စ..တာကုိ"
"ေအာင္မယ္ နင္ကဘာမုိ႕လုိ႕တုန္းဟဲ့ မိဘပုိက္ဆံလက္ျဖန္႕ေတာင္းၿပီး ထုိင္စားေနတဲ့ ဆန္ကုန္ေျမေလးကမ်ား အေၾကာ္ဖုိး၀င္ရွင္းဦးမယ္…..အလကား ေစတနာေတြလာမပိုနဲ႕ ခင္ညိဳက ဘယ္သူ႕ဆီမွာမွ အလကားမစားဘူး ဟြန္း"
"ေအးပါ ခင္ညိဳရာ ေစာေစာစီးစီး ရန္ေထာင္ေနလုိက္တာ….ငါးစိမ္းသယ္က်ေနတာပဲ ဟီးဟီး "
“ေကာင္စုတ္ ကဲ..ဟယ္”
“ဟ မလုပ္ပါနဲ႕ ခင္ညိဳရ ဟ ဟ မလုပ္နဲ႕ ခင္ညိဳ အရီးေရ ေရာ့ ဒီမွာ အေၾကာ္ဖုိး လစ္မွရေတာ့မယ္ “
ဖုိးေမာင္ သုတ္ေျခတင္ရေလၿပီ။ မတင္ရင္လည္း ခင္ညိဳက ေတြ႕ရာနဲ႕ေကာက္ေပါက္တာ စဥ္းတီတုံးႀကီးနဲ႕။ ေနာက္က်တဲ့ ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္ပဲ။ ေျပး ဖုိးေမာင္ေရေပါ့။ေျခေထာက္နဲ႕ တင္ပါး တစ္သားတည္းဆုိတာ ဖုိးေမာင္ေျပးမွ ထပ္တူက်တာ။ ဖုိးေမာင္လုိေကာင္ကလည္း အမွတ္ရွိမယ္မထင္နဲ႕။ အဲဒီေန႕မွာပဲ ဖုိးေမာင္ အၾကံႀကီးႀကီးထုတ္ေနတယ္။
ညေန ဆည္းဆာက ဖုိးေမာင္မ်က္စိထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိလွေနတယ္။ ဖုိးေမာင္က ညေနဆုိရင္ ရြာထဲကုိ လွည့္မယ္။ ပတ္မယ္။ မတင္လွ ကြမ္းယာဆုိင္ေရွ႕မွာ ဦးေလးဂြကုိ ေစာင့္မယ္။ ၿပီးရင္ ကုိလွေက်ာ္ ဗြီဒီယုိရုံေရွ႕မွာ လမ္းသလားမယ္။ ေကာင္မေလးေတြကုိ ရိသဲ့သဲ့လုပ္မယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့လား လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့ ခင္ညိဳဆုိတဲ့ စံပယ္ပန္းကေလးကုိ ခ်ဴရမယ္။ ညဳရမယ္။ ညဘက္ႀကီး အလည္ထြက္တာကလည္း ဖုိးေမာင္အဖုိ႕ေတာ့ ရုိးေနၿပီ။ ထမင္းမစားပဲ အေမ့ထံမွာလက္ျဖန္႕လုိက္ရင္ လက္ဘက္ရည္ဖုိးကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္က်တယ္။
ေရမုိးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ဖုိးေမာင္ အ၀တ္စားလဲတယ္။ ၿပီးေတာ့ အုန္းဆီကုိ ရႊဲေနေအာင္ လိမ္းလုိက္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေလခၽြန္ေနလုိက္ေသး။
“အၾကည္ မင့္သားလည္း ေရာဂါသည္းေနၿပီေနာ္ ၾကည့္ေျပာဦး ေတာ္ေတာ္ၾကာ ရြာထဲမွာ မ်က္ႏွာပ်က္စရာေတြျဖစ္ လာလိမ့္မယ္…”
“က်ဳပ္လည္း ေတာ့္ကုိ အဲဒါေျပာမလုိ႕ မဆြဲမိကလည္း လာေျပာတယ္ က်ဳပ္ျဖင့္ စိတ္မဆုိးပါဘူး က်ဳပ္တုိ႕သား လုပ္တာကုိမွ မဟုတ္တာကုိး။ က်ဳပ္ျဖင့္ မိန္းမသာ ေပးစားခ်င္လုိက္တာပဲ။ ေတာ္ေရာ ဘယ္လုိထင္လဲ”
“အင္း မင့္သားကုိ ယူမယ့္ မိန္းကေလးေရာရွိရဲ႕လား ဟ ၾကည့္လုပ္ အၾကည္…။ ငါျဖင့္ ျပန္ၾကားရတာ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္လုိ ဗီဇေတြပါလာမွန္းမကုိမသိဘူး။ ငါလည္း အဲေလာက္မေပြရပဲနဲ႕…မင္း ေမာင္ ငဂြရဲ႕ ဗီဇေတြေနမွာ”
“ေတာ္ေနာ္ က်ဳပ္ဘက္ကုိမထိနဲ႕ ဘယ္ေပြခဲ့ရမွာတုန္း က်ဳပ္ကုိေတာင္ အမ်ားက အတင္းေလာ္ေပးလုိ႕ရတာကုိ…။ ေတာ္ အသာေလးေန က်ဳပ္စီစဥ္မယ္ ဖုိးေမာင္ကုိ မိန္းမေပးစားလုိ္က္မွာ က်ဳပ္တုိ႕ အမႈအခင္းေတြကလြတ္ႏိုင္မယ္။ က်ဳပ္ျဖင့္ အိပ္မက္ေတြမေကာင္းတာၾကာၿပီ။ ႀကီးေရႊကလည္း အမႈအခင္းေတြ ၾကံဳရႏုိင္တယ္တဲ့။ ဖုိးေမာင္လက္ခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ေနရဦးမယ္…”
“မင့္ သေဘာ အၾကည္ မင့္ သေဘာ”
ဖုိးေမာင္က အဲဒီအသံေတြကုိ အိမ္ေပၚကေန အသာေလးၾကားရတယ္။ မိန္းမေပးစားမယ္တဲ့။ မိန္းမေပးစားလုိ႕ကေတာ့ မရ ရတာကုိေတာ့ ယူရမွာပဲ။ လုိခ်င္ေနတာ တစ္ပုိင္းကိုေသလုိ႕။ ခ်ိတ္မယ့္လူမရွိေသးလုိ႕သာ ၿငိမ္ေနရတာ။ ခင္ညိဳေလးကုိသာရရင္ေတာ့ အတုိင္းထက္အလြန္ရယ္။ အေမနဲ႕အေဖကလည္း ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ဖုိးေမာင္ကုိ ေခၚၿပီး မတုိင္ပင္ဘူး။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ လွ်ိဳလုိ႕ရမလား။ ဖုိးေမာင္ အၾကံႀကီးၾကံေနတဲ့အၾကံကုိ ေျပာင္းလုိက္မယ္။ ဖုိးေမာင္နဲ႕ေပးစားမယ့္ မိန္းမဆုိတာ ဖုိးေမာင္သေဘာက်သမွ် ေခ်ာေခ်ာလွလွ အလွပေဂးေတြျဖစ္ရမယ္။ ဒီသတင္းကုိ ဦးေလးဂြ ပါးစပ္ထဲကုိအရင္ထည့္ေပးလုိက္လုိ႕ကေတာ့ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ ေၾကျငာေမာင္းခတ္ေနစရာကုိမလုိဘူး။
ေကာင္မေလးတုိ႕ေရ ခ်ိတ္မယ့္ခ်ိတ္ေတာ့လည္း ညည္းတုိ႕ရဲ႕နာမည္ေလးေတြ ဖုိးေမာင္ဆုိတဲ့ ဆူးလွည္းေနာက္ကုိ နာမည္ေက်ာ္စြာနဲ႕ ခ်ိတ္ေတာ့မေပါ့ေလ။
×××××××××××
“ဘာ”
“ဟုတ္တယ္ ျမျမရဲ႕ ဖုိးေမာင္နဲ႕ကုိမိန္းမေပးစားၾကေတာ့မတဲ့ အဲဒါ နင္နဲ႕လုိ႕ေျပာတယ္…အဲဒါ ဟုတ္သလား”
“ေအာင္မာ ရာရာစစ ဒင္းကမ်ား သူပုတ္ေလလြင့္စကားလႊင့္ရတယ္ရွိေသး ဘယ္သူေျပာလဲ ဒီသတင္းကုိ ၾကည့္စမ္း မသာေကာင္ ငါ့နာမည္ကုိ ဖ်က္လိုဖ်က္စီး။ မေက်နပ္ဘူး ။ အသရည္ဖ်က္မႈနဲ႕ တရားစြဲမယ္။ ဘယ္သူလဲ သတင္းျဖန္႕သူကုိေျပာ”
“ဦးေလးဂြ”
“ဘယ္လုိ ဦးေလးဂြက ေျပာတာ”
ဟုိေနရာ ဒီေနရာေတြမွာ ဖုိးေမာင္ မိန္းမယူေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းကပ်ံ႕ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေနရာေျပာင္းတုိင္း တစ္ေနရာေျပာင္းတုိင္းမွာ ဖုိးေမာင္ယူမယ့္ မိန္းကေလးရဲ႕ အမည္နာမေတြက ေျပာင္းလဲေနတတ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ျမျမ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ညိဳစိန္။ ေတာ္ၾကာ ေအးၾကည္နဲ႕ ရြာရွိ ေခ်ာေခ်ာလွလွ မိန္းကေလးေတြရဲ႕အမည္ေတြ ကုန္သေလာက္ရွိေတာ့မယ္။ အဲဒီ သတင္းကုိလည္း ဦးေလးဂြက မတင္လွ ကြမ္းယာဆုိင္ကေန ထုိင္ထုိင္ေျပာေနတာ။ မတင္လွကလည္း မသက္သာလုိ႕သာ ေပးထုိင္ေနရတာ ။ မ်က္စိေနာက္လွၿပီ။
“ဦးေလးဂြေနာ္ မဟုတ္တဲ့ သတင္းေတြ ျဖန္႕မေနနဲ႕ အခ်ဳပ္တုိ႕ ေထာင္တုိ႕ကုိေရာက္ေနဦးမယ္။ ေတာ္ႀကီး စားတဲ့ ကြမ္းယာဖိုး တစ္ေထာင္ကုိ မတ္ေနလို႕သာေနာ္ က်ဳပ္ ဥကၠဌကုိတုိင္ခ်င္ေနတာ ပါးစပ္ကုိယားေနၿပီ”
“မတင္လွေနာ္ တုိင္လုိ႕ကေတာ့ ဒီေန႕ညေနမဆုိင္းကုိ အတုိးေရာအရင္းေရာ ေရႊမိကုိ တစ္ခါတည္း လာေတာင္းခုိင္းမယ္မွတ္..ညည္းဘာ့သာညည္း ကြမ္းယာကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ေရာင္းစမ္းပါ။ ညည္း စီးပြားေရး ထိခုိက္တာမွတ္လုိ႕”
မတင္လွက မ်က္ေစာင္းႀကီးခဲၿပီးသာေနရေတာ့တယ္။ မႀကီးမငယ္နဲ႕ တဏွာရူးခ်င္ေနေသးတဲ့ ဦးေလးဂြကုိလည္း ေျပာလုိဆုိလုိမရေလေတာ့ မတင္လွ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနရုံပ။
ဆူးလွည္း ဖုိးေမာင္ရဲ႕ သတင္းက ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ေမႊးေနၿပီ။ ဖုိးေမာင္ကလည္း မဂၤလာခန္း၀င္ပစၥည္းေတြ၀ယ္ေနၿပီတဲ့။ မိန္းကေလးရွင္ဘက္ကုိ ေရႊက ဘယ္ေလာက္သား၊ ေငြက ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် တင္ေတာင္းမယ္ဆုိတာေတြလည္း ဟုိးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္။ ဖုိးေမာင္ရဲ႕ ကုိယ္စြမ္းကုိယ္စ မပါပဲ မိန္းမရမယ့္ ကိစၥ အားလုံးက စိတ္၀င္းစားၾကတယ္။ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္မွာေတာ့ ဖုိးေမာင္အိမ္ေရွ႕ လူစည္ပါေရာလား။ စည္လုိက္တဲ့ လူေတြ တရုန္းရုန္း။ ၿပီးေတာ့ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္အသံေတြမွ ညံလို႕ေနတယ္။
အဲဒီထဲမွာ ဖုိးေမာင္ရဲ႕ ဦးေလး ဦးေလးဂြ ဖြထားတဲ့ မိန္းကေလးရွင္ မိဘမ်ားလည္းပါတယ္။ ဖုိးေမာင္အေမနဲ႕အေဖကေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြ ပ်က္ေနၿပီ။ လူေတြကလည္း မ်ားတထက္မ်ားလာၿပီ။ အမ်ားထဲမွာမွ မိန္းကေလးရွင္မ်ားရဲ႕ ကို္ယ္စားလွယ္သဖြယ္ ခင္ညိဳက အားလုံးေရွ႕မွာ မားမား မတ္မတ္ကုိရပ္လုိ႕။
“ဖုိးေမာင္ ထြက္ခဲ့ ဘာခုမွ ပုန္းေနတာလဲ။ အရီးေလးၾကည္တုိ႕ အဘတုိ႕ကုိေတာ့ အားနာပါရဲ႕။ ဟဲ့ ဖုိးေမာင္ ဘာခုမွ ပုန္းေနရတာလဲ….အလကား ဆူးလွည္း….ေခြးေခ်းေပတဲ့ ဆူးလွည္း ထြက္ခဲ့ေလ…အရီးေလးၾကည္ ဖုိးေမာင္ကုိ ထုတ္ေပးပါ”
“ကေလးမ ခင္ညိဳ ဘာျဖစ္လာတာလဲ အရီးကုိလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ဂဃနဏ ေျပာပါဦးကြယ္ ။ မထိတ္သာမလန္႕သာရွိလုိက္သာ။ လူေတြလည္း မ်ားလုိက္သာကြယ္ ။ ေျပာပါဦး အရီးေလးကုိ”
ဖုိးေမာင္ရဲ႕ အေမက ခင္ညိဳကုိ ေမးေနတယ္။ ဖုိးေမာင္ကေတာ့ အိမ္ေပၚကမဆင္းရဲဘူး။ ဖုိးေမာင္ဖြထားတာ လြန္သြားၿပီလား။ ခင္ညိဳကေတာ့ ဖိုးေမာင္မထြက္မခ်င္း ေအာ္ေနမယ့္ပုံ။ဖုိးေမာင္ကေတာ့ အိမ္ေအာက္က အသံေတြကုိ နားစြင့္ေနရတယ္။
“ဟုတ္တယ္ အၾကည္ အၾကည့္သားလုပ္ပုံေကာင္းေသးလား။ ဘယ္ႏွယ့္ သူမိန္းမယူမယ့္ကိစၥ ရြာရွိ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြ နာမည္ကုိ သုံးၿပီး ဟုိေကာင္မေလးနဲ႕ယူမယ္ ဒီေကာင္မေလးနဲ႕ယူမယ္ သတင္းလႊင့္စရာလား။ အဲဒါ ဘယ္လုိရွင္းမလဲ မိန္းကေလးရွင္ မိဘေတြက မေက်နပ္ၾကဘူး။ ညည္းေမာင္ ငဂြလည္း သတင္းျဖန္႕ရာမွာပါတယ္တဲ့။ အရြယ္ပဲ ႀကီးေနၿပီ အဲဒီကိစၥေတြပါတုန္း။ ဒါ အသရည္ဖ်က္မႈပဲ။ တရားေတာင္စြဲလုိ႕ရတယ္။ ကာယကံရွင္ မိန္းကေလးေတြခမွ်ာလဲ အရွက္ရတာေပါ့…။ အဲဒါ လူအားလုံးေရွ႕မွာ ဖုိးေမာင္ကုိ ေက်နပ္ေလာက္တဲ့အထိ ေတာင္းပန္ခိုင္းလုိက္။ မေတာင္းပန္ရင္ေတာ့ ညည္းသား အခ်ဳပ္နဲ႕ စံျမန္းရလိမ့္မယ္”
ရြာ ဥကၠဌက အဲဒီလုိေျပာေတာ့ ဖုိးေမာင္မိဘေတြ မေနသာေတာ့ဘူး။
“ဖုိးေမာင္ ဟဲ့ ဖုိးေမာင္ ဆင္းခဲ့စမ္း….မိဘမ်က္ႏွာကုိ အုိးမည္းသုတ္တဲ့ေကာင္ ။ မိန္းမေပးစားမယ္ပဲ တုိင္ပင္မိပါတယ္။ နားစြံနားဖ်ားနဲ႕ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္စရာလား…။ ငဂြ ဘယ္မွာလည္း ။ဆင္းလာခဲ့လုိ႕ေျပာေနတယ္ေနာ္ ဖုိးေမာင္..ငဖုိးေမာင္”
ဖုိးေမာင္ အိမ္ေပၚကေနဆင္းလာတယ္။ ခင္ညိဳက မီး၀င္း၀င္းေတာက္တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႕ ဖုိးေမာင္ကုိၾကည့္တယ္။ အလကား ဆူးလွည္း။ ေတြ႕သမွ် ခ်ိတ္ခ်င္ရာခ်ိတ္တဲ့ေကာင္။ မိန္းကေလးေတြ အားကးုိခ်င္စရာျဖစ္ေအာင္ မႀကိဳးစားပဲ ေလထုိးေလေလွ်ာ္နဲ႕ ေလဖမ္းဒန္းစီးၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ အေခ်ာင္ရမယ္ထင္ေနတာလား။ ေ၀းပါေသး။
ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး ခုတစ္မ်ိဳးနဲ႕ စိတ္အေျပာင္းအလဲျမန္တဲ့ေကာင္။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေျပာင္းၿပီး စိတ္ကစားတဲ့ေကာင္။ နင္ ဒီတစ္သက္ မိန္းမ မရေစရဘူးမွတ္။ မရတာ တၿပီး ရူးမယ့္ေကာင္။ မယားတရူးေကာင္။ ခင္ညိဳ စိတ္ထဲကေန ေျပာေနမိတယ္။ ၾကည့္ ခုေတာ့ မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္သဖြယ္ ။ ကုတ္ကုတ္ကေလး ဆင္းလာရွာတယ္။ ဦးေလးျဖစ္တဲ့ သူကလည္း ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္သမား။ လူငယ္နဲ႕ၿပိဳင္ၿပီး တဏွာက ရူးခ်င္ေသးတယ္။
“ဖုိးေမာင္ မွန္မွန္ေျပာစမ္း အဲဒီမဟုတ္တဲ့သတင္းေတြကုိ ငဂြကုိ လႊင့္ခုိင္းတာ တကယ္လား..”
“ဟုတ္တယ္ အေမ”
“မသာေလး ခုကန္ေတာ့ လူႀကီးေတြ ေက်နပ္ေလာက္တဲ့အထိ ကန္ေတာ့လုိက္စမ္း မိဘမ်က္ႏွာအုိးမည္းသုတ္တဲ့ အေကာင့္ ရွက္လုိက္တာ။ ဟဲ့ ကန္ေတာ့ေလ…ေျပာေနတာကုိ ငါလုပ္ထည့္လုိက္ရ”
ဖုိးေမာင္က မကန္ေတာ့ခ်င္ ကန္ေတာ့ခ်င္နဲ႕ ထုိင္ကန္ေတာ့တယ္။ ကန္ေတာ့ၿပီး ဖုိးေမာင္က အေမနဲ႕အေဖကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဖုိးေမာင္အေမေျပာလုိက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ဖုိးေမာင္ကုိ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ေစၿပီး ခင္ညိဳတုိ႕လုိ႕ မိန္းမေခ်ာေလးေတြအတြက္ေတာ့ ၀မ္းသာစရာ ရန္မီးတစ္မီးၿငိမ္းၿပီလုိ႕ သတ္မွတ္ၿပီး လက္ခုပ္ ၀ုိင္တီးၾကတယ္။
“ဖုိးေမာင္ မင္းကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မိန္းမ မေပးစားဘူး….ၿပီးေတာ့ တစ္ခါတည္းေျပာလုိက္မယ္ ။ေဟာဒီရြာက မိန္းကေလးမွတ္သမွ်ကုိ မင္းေတာင္းခုိင္းလည္း မေတာင္းေပးဘူး..အုိကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ဘယ္ၿမိဳ႕ ဘယ္ရြာက မိန္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတုိ႕လုိက္မေတာင္းေပးႏုိင္ဘူး။ အဲဒါအရွက္ခြဲလုိ႕ရတဲ့ ရလာဒ္ပဲ။ ငဂြ နင္လည္း ငါ့အိမ္ကုိ တစ္သက္လုံးမလာနဲ႕..။ ဘယ္ႏွယ့္ ကုိယ့္တူကုိ ၾကည့္ထိန္းမယ္ မစဥ္းစားဘူး။ သူကပါ ေရာၿပီး ကျမင္းေၾကာထေနတယ္။ သြားေတာ့ ျပန္….ရြာသားမ်ားကုိလည္း ကတိေပးပါတယ္။ ေနာင္တစ္ႀကိမ္ ဒီလုိမ်ိဳးျဖစ္ရင္ က်ဳပ္တုိ႕ကုိ လာအသိေပးမေနနဲ႕ေတာ့ တစ္ခါတည္း အခ်ဳပ္ထဲသာပုိ႕လုိက္ပါေတာ့ရွင္”
ဖုိးေမာင္က ပါးစပ္ႀကီးဟလုိ႕။ ခင္ညိဳက ျပံဳးလုိ႕။ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြကလည္း ေပ်ာ္လုိ႕။ ဆူးလွည္း ႀကီးဖုိးေမာင္ကေတာ့ မရွဳႏိုင္မကယ္ႏုိင္နဲ႕….ၾကက္ႀကီးလည္လိမ္ထားသလုိ လိမ္ေနေတာ့တာမွ အမ်ားၾကားမွာ အၾကာၾကီး..။
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
10th-Oct-2011
Time-10:22PM
No comments:
Post a Comment