စိတ္အတြင္း၌ ကၽြဲတစ္ေကာင္ခပ္သြားသည့္အလား လူးလူးလြန္႕လြန္႕ နာက်င္ခံျပင္းေနသည္။ သည္လုိ က်က္သေရရွိလွသည့္ မနက္ခင္းမ်ိဳးမွာ စိတ္အစဥ္သည္ ၾကည္လင္ေနသင့္ရဲ႕သားႏွင့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား မလုိတမာ အမုန္းမ်ား ရင္ထဲတြင္ ကိန္းေအာင္းေနရပါလိမ့္။အသာတၾကည္ျဖင့္ စိတ္ပါလက္ပါ ဟန္ေဆာင္လုိက္လွ်င္ပင္ သည္ မနက္ခင္းေလးသည္ ပုိ၍လွပေတာက္ေျပာင္လာႏုိင္သည္။ ခုေတာ့ျဖင့္ စိတ္အတြင္းအပူတစ္ခုကုိ ေ၀ဒနာအျဖစ္အတြင္းေျပာင္းၿပီး ခံစားခ်က္ေတြ ျပင္းထန္ေနရသည္က သူတစ္ေယာက္တည္း။ ဘယ္သူေတြလြန္သလဲ ဟု ေမးလွ်င္ေသာ္မွ ခုခ်ိန္တြင္ ျပန္ရမည့္ အေျဖတစ္ခုသည္ သူ႕အလြန္တည္းဟုသာ ေသေသခ်ာခ်ာ ထြက္လာေနၿပီ။
ျပံဳးျပံဳးေလးျဖင့္ လွည့္ထြက္လာခဲ့ရေသာ္လည္း အမ်ားမျမင္ႏုိင္ေသာ ေနာက္ကြယ္ရာေရာက္မွ ရင္တြင္းေ၀ဒနာကုိ ေပါက္ကြဲခြင့္ရသည္။ သူ႕ အခန္းေလးအတြင္းသို႕ ဘယ္လုိျပန္ေရာက္မွန္းမသိေပမယ့္ စိတ္ႏွင့္ကုိယ္ျပန္ကပ္ခ်ိန္တြင္ ရွဳပ္ပြေနေသာ အခန္းကုိျမင္ရသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ သူ စိတ္ရွိလက္ရွိပစ္ေပါက္ထားေသာ ပစၥည္း ပစၥယမ်ားက ဗရပြ။ သူ၏ ရင္အစုံသည္ ႏွိပ္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျဖင့္ ဖားဖုိႀကီးသဖြယ္ လွဳပ္ရွားလြန္းေလသည္။ သည္အခ်ိန္တြင္ လူတစ္စုကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးျဖင့္ ရယ္ေမာပြဲၾကေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ဆန္႕က်င္ဘက္အေနျဖင့္ သူကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း က်ိတ္ကာ ရင္တြင္းအပူတစ္ခုကုိ ေျဖခ်ဖုိ႕ ခက္ခဲလြန္းလွသည္။ သူ မွားသြားခဲ့ၿပီလား ဟု ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ခဲ့ၿပီး အျပန္ျပန္အလန္လန္ အေျဖရွာေသာ္လည္း တိက်ေသခ်ာသည့္အေျဖကုိမရ။
ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္သည္ လြန္စြာ နာက်င္မႈကုိေပးေနၿပီ။ ကုတင္ေပၚတြင္ လူးလိမ့္ရင္း နားစြင့္ကာ ထုိင္လုိက္ ထလုိက္။ ျဖစ္သင့္ပါရဲ႕လား…။ သူ သည္လုိျဖစ္ေနတာကုိ လူတစ္စုကမသိပဲႏွင့္ သည္ေလာက္အထိ ခံစားစရာလုိလုိ႕လား။
××××××××××××××××
“အမ်ားနဲ႕လိုက္ေလ်ာညီေထြ မေနတတ္မွေတာ့ မင္း ငါတုိ႕အားလုံးရဲ႕ စည္းအျပင္ဘက္ကုိေရာက္ဖုိ႕ေသခ်ာေနၿပီ သူရ….”
ေဒါသသံ အနည္းငယ္ စြတ္ေနေသာ ေနသူ၏ စကားကုိ သူ တုန္႕ျပန္ဖုိ႕ စကားလုံးမရွိ။ အခန္းက်ဥ္းေလးအတြင္းမွာ သူတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုံေနၿပီ။ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆီ တစ္ကြဲတစ္ျပားထုိင္ေနရင္း အားလုံး၏ အၾကည့္ႏွင့္ စကားလုံးမ်ားသည္ သူ႕ထံတြင္ က်ေရာက္ေပါက္ကြဲရန္ အသင့္ရွိေနသည္။တုံဏိဘာေ၀လုပ္ေနေသာ သူ႕ကုိ အားမလုိ အားမရျဖစ္ေနေသာ ေနသူကုိ သူ မၾကည္ရဲေပ။
“ငါေျပာတာ ၾကားလား သူရ…။ တကယ္ဆုိ မင္းမွာ နားလည္မႈေလးေတာင္မရွိဘူးလား…။ ဘာေၾကာင့္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးတစ္ခုကုိေတာင္ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူးလား……ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတုိ႕က အေသးအမႊားေလးကအစ ဆီလုိအေပါက္ရွာၿပီးအျပစ္ရွာေျပာတတ္တဲ့ မင္းလုိ ေကာင္မဟုတ္ၾကဘူး…။ ကဲ ..ဒီေန႕ မင္းဘယ္လုိပုံခ်ိဳးလုိက္တယ္ဆုိတာ အားလုံးက သိေနၾကၿပီ…မင္းဘယ္လုိ ေျဖရွင္းမလဲ…သူရ……”
သည္ေန႕…..။
သူ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္ခ်လုိက္ေသာ သည္ေန႕သည္ သူတုိ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကုိ ဒုကၡေပးၿပီလား။ သူ ေနသူ႕ကုိမၾကည့္ပါ။ အခန္းတြင္းရွိ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိလည္းမၾကည့္ပါ။ သူ ေျပာစရာစကားလုံးမရွိ။ သူလုပ္လုိက္သည့္ အျပစ္တစ္ခုကုိ ေျဖရွင္းရမည္ေလာက္ ၀န္ေလးတာမရွိ။
“မင္းတုိ႕ ဘယ္လုိထင္လုိ႕လဲ ငါမလုိက္ခ်င္လုိ႕မလုိက္တာ…..။ ငါသြားေလ့ သြားထမရွိတဲ့ ေနရာမုိ႕ ငါမလုိက္တာ….။ ၿပီးေတာ့…”
“ေတာ္… ေတာ္ ေဟ့ေကာင္ ဘာမွ ဆင္ေျခ ဆင္လက္ေတြ လာမေပးနဲ႕ေတာ့ မင္း ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ငါတုိ႕သိတယ္”
လက္ကာျပကာ စကား၀ုိင္း အတြင္း၀င္လာေသာ တင့္ေမာင္ မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ မီး၀င္း၀င္း မေတာက္ေသာ္ျငား သူ႕အေပၚ ေဒါသထြက္ေနသည္ကုိေတာ့ အတုိင္းသားျမင္ေနရသည္။ သည္ေန႕သည္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႕။ သူတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ကုိယ္ႏုိင္ရာ ေငြမ်ား ထည့္၀င္ကာ ဆြမ္းပုိ႕သည့္ေန႕။ မေန႕ကတည္းက ေနသူႏွင့္အတူ က်န္သူငယ္ခ်င္းတစ္ခု အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသည္ကုိ သူသိသည္။ ဘာသိဘာသာျဖင့္ အခန္းတြင္းကေန အျပင္သုိ႕မထြက္ပဲ ဆိတ္ဆိတ္ကေလး သူေနျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္မွ သူ႕အား လာကူပါလုိ႕ မေခၚၾက။ဆူဆူညံညံျဖင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အသံကုိ အခန္းတြင္းမွေန၍ အတုိင္းသားၾကားေနရသည္။
အသံတိတ္စြာျဖင့္ သူက ေနေနရေသာ္လည္း တကယ္တမ္း လုပ္ကူပါ ကုိင္ကူပါေခၚေတာ့ သူ မလုပ္ေပးခ်င္ေတာ့။ သူ႕စိတ္အတြင္းမွာ မ်က္ရွရွေလးျဖစ္ေနခ်ိန္ မဟုတ္လား။ အလုပ္ရွဳပ္လြန္းမက ရွဳပ္မွ “သူရေရ လာပါဦးဟ ..။ ၾကက္သြန္နီေလး ၾကက္သြန္ျဖဴေလး လာႏႊာကူးပါဦး….”ဆုိသည့္ စကားကုိ သူ တုန္႕ျပန္လုိက္ပုံက ျပတ္သားလြန္းေနသည္လား။
“အလွဴေငြထည့္ထားၿပီးၿပီပဲ လာကူစရာလုိလုိ႕လား ကုိယ့္ဟာကုိယ္လုပ္ၾက….ကြာ”
“မင္း ေတာ္ေတာ္ ကုသုိလ္ရမယ့္ေကာင္ပဲ….မကူခ်င္ေနကြာ အမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ခ်က္ရ ျပဳတ္ရေအာင္ ေခၚတာကြ …။ေဟ့ေကာင္ ေနသူ မင္းကသာ ဒီေကာင့္ကုိ ေခၚခုိင္းေန ေတြ႕လား..၊ ငါမေျပာဘူးလား…အျမဲ ကန္႕လန္႕တုိက္ေနတဲ့ေကာင္ပါလုိ႕”
ေဆြသန္႕က သူ႕ကုိ ေပေစာင္းေစာင္းၾကည့္ၿပီး ေနသူ႕အား ေျပာေနသည္ကုိ သူၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္သလုိလုိရွိခဲ့သည္က အမွန္။
“ထားလိုက္စမ္းပါကြာ..မင္းမုိ႕အမွတ္မရွိတယ္..။ သူရ ဆုိတဲ့ေကာင္က ၾကက္သြန္နီနံ ရရင္ေတာင္ ေအာ့ခ်င္ အန္ခ်င္ေနတာ…သူ႕ အိမ္မွာ ေျခေမႊးလက္ေမႊးက မီးအပူေတာင္ မဟပ္ခဲ့ဖူးဘူးတဲ့ကြ….မေန႕ကမွ သိလိုက္ရတာ..ေနာက္ေန႕ကစၿပီး ထမင္းခ်ိဳင့္ယူရင္ သူရအတြက္ ဟင္းဆုိရင္ ဘာအဆာပလာမွ မထည့္ခုိင္းနဲ႕…ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေအာ့ခ်င္အန္ခ်င္ျဖစ္ေနရင္ မင္းတုိ႕ငါတုိ႕ပဲ ထမင္းစားျပတ္ေနဦးမယ္…”
ဇင္မိ်ဳးက သူေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားလုံးမ်ားျဖင့္ သူ႕အားရုိက္ခ်လုိက္သည္။ သူသည္ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႕အတြင္း၌ အားလုံးအတြက္ စ စရာေနာက္စရာအျဖစ္သာ ရပ္တည္ခဲ့ရသည္။ ဆပ္ဆပ္ထိမခံလုိေသာ သူက အမ်ားႏွင့္ တည့္ေအာင္ မေပါင္းတတ္ျခင္းသည္ပင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ပေရာဂမကင္း။ အမ်ားက ေတာင္ဆုိလွ်င္ သူက ေျမာက္ဘက္တြင္ ေနရမွ ေက်နပ္သည္။သူငယ္ခ်င္းမ်ား တညီတညႊတ္တည္း မွတ္ခ်က္ခ်သည္က သူ႕ကုိ အတၱႀကီးသည္ ဟုပင္။
အတၱကို သူမေမႊးျမဳဴခဲ့။ သုိ႕ေသာ္ ထုိအတၱသည္ပင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား သူ႕အတြက္ေမြးထုတ္ေပးလိုက္ေသာ သူ၏ မသိစိတ္ေနာက္ကြယ္က ငုတ္ေကာင္ကေလးမဟုတ္ပါလား။ သုိ႕ေပမယ့္ သူ႕အတၱသည့္ သူ႕အတြက္ပင္ ပုိၾကည့္ခဲ့သလား မေသခ်ာခဲ့ေပ။ ဘယ္သုိ႕ေသာ အေၾကာင္းပဲ ရွိရွိ သူ႕ကုိ အဦးဆုံးေသာ အသိေပးမႈ၊ အေရးတယူဆက္ဆံမႈမ်ိဳးလုိခ်င္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အေရးေပးဆက္ဆံမႈသည္ သူ႕အတြက္ အေရးပါသည္။ သူက ကုိယ့္အတြက္သာလွ်င္ ဦးစားေပး စဥ္းစားခဲ့သည္။
တြန္းလွန္တုိက္ခုိက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏စကားမ်ားကုိ သူ မတုန္႕ျပန္ႏုိင္။ အမွန္တရားသည္ သူ႕ဘက္တြင္ ရွိမေန။ အမ်ားႏွင့္ မသက္ဆုိင္ေတာ့သည့္ သူတစ္ေယာက္ပမာ စည္း၀ုိင္းအျပင္ဘက္သုိ႕ သူေရာက္ေနၿပီလား။ စည္း၀ုိင္းအျပင္ဘက္သုိ႕ သူ အမွန္တကယ္ေရာက္ေနသည္ မွန္လွ်င္ သူ႕အတၱသည္ ႀကီးထြားလြန္းေနၿပီ။
×××××××××××××××××××××××
ထုိလျပည့္ေန႕က ျငင္းပယ္မႈတစ္ခုသည္ ႀကီးက်ယ္သြားလိမ့္မည္ဟု သူမထင္မွတ္ခဲ့။ သူကုိယ္တုိင္ေတာင္ အျပစ္တစ္ခုကုိလုပ္လုိက္ၿပီးမွ စိတ္တြင္းခံစားခ်က္အပူမ်ားႏွင့္ တစ္ေနကုန္နီးပါး လူးလိမ့္ခံစားခဲ့ရေသးသည္။ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဘယ္သုိ႕ရွိမည္နည္းဟု အဘယ့္ေၾကာင့္ မေတြးမိခဲ့ပါလိမ့္။
ဇင္မ်ိဳးက သူ႕အတြက္ ထုိေန႕က လုံခ်ည္၊ အက်ႍမ်ားယူလာေပးသည္။ ထုိ႕အတြက္ သူ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးရမည့္အစား အ၀တ္အစားသစ္မ်ားႏွင့္ေတာက္ေျပာင္ေနၾကေသာ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူတစ္ေယာက္တည္း အပယ္ခံလုိ႕ ထင္လာရသည္။ တကယ္ဆုိ လုံခ်ည္၊ အက်ႍေတြကုိေကာက္၀တ္ၿပီး ကုသုိလ္လုိက္ယူလုိက္လွ်င္….ရပါသည္။ သုိ႕ေသာ္……ေနာက္ဆုံးဆုိသည့္ အျဖစ္ကုိ သူလက္မခံႏုိင္ျဖစ္ေနသည္။ သူဟာ ေနာက္ဆုံးဆုိသည္ကုိ မုန္းမိသည္။
“ငါမလုိက္ေတာ့ဘူး ဒီေန႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမတတ္ေတာ့ဘူး။ မင္းတုိ႕ပဲသြားၾက”
ဇင္မ်ိဳးက သူ႕ကုိ မယုံႏုိင္သလုိၾကည့္သည္။ ဇင္မ်ိဳးလက္ထဲမွာ အ၀တ္အစားမ်ားက သူ႕ကုိေလွာင္ေျပာင္ေနသလုိ ခံစားေနရသည္။ မၾကည့္ခ်င္..။ ထုိအ၀တ္အစားမ်ားကုိမၾကည့္ခ်င္….။
“မင္း ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ ဟုိမွာ အားလုံးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတက္ သီလယူၾကမွာ။ မင္းတစ္ေယာက္တည္း မတက္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲကြ..။ ေရာ့ပါကြာ ..တစ္ေနရာမွာလဲ ၀တ္လုိက္….။ ေနသူက ေသေသခ်ာခ်ာ ယူခုိင္းလုိက္တာကြ….။ ဒီေကာင့္ စိတ္တုိေနလိမ့္မယ္..”
စိတ္တုိေနလိမ့္မယ္..။ သူရယ္ခ်င္ပါသည္။ သုိ႕ေပမယ့္ သူမရယ္လုိက္ရ…။
“ငါ သြားေလ့သြားထ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ… မလုိက္ဘူးကြာ…..”
ထုိျငင္းခ်က္တစ္ခုေလးႏွင့္တင္ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ား အေရာင္ေျပာင္းလဲသြားၾကသည္ကုိ တဒဂၤ သာယာလုိက္မိတာေတာ့ သူမွားသြားပါသည္…။ မ်က္ႏွာေပၚက အေရာင္မ်ား၏ အဓိပၸါယ္ကုိ မဖတ္တတ္ခဲ့ေလာက္ေအာင္ သူညံ့ပါသည္။ တစ္စည္း တစ္လုံးသည္ရွိသည္ကုိ ခြဲထြက္ခဲ့သူက သူဆုိလွ်င္ သက္ဆုိင္သူအားလုံးဘက္မွ ဆန္႕က်င္ဘက္ အရပ္သို႕ ဦးတည္ ေျပးထြက္ေနသူမွာ အျခားတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့။ ရင္အတြင္းမွ ေပါက္ဖြားလြင့္စင္လာေသာ အပုိင္းအစတစ္ခုသည္ အတၱမႈန္မ်ားျဖစ္ေနလွ်င္ ထုိအမႈန္အစမ်ားသည္ ျဖဴစင္ေနပါေတာ့မည္လား။ ေနသူေျပာလုိက္ေသာ စကားလုံးမ်ားက သူ႕ရင္ကုိ ဓါးထက္ထက္ႏွင့္ပုိင္းသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ အထီးက်န္ျခင္းဆုလာဘ္သည္ ေနာက္ဆုံး သူ႕အတြက္ေသခ်ာေနျပန္သည္။
ထုိေန႕က သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ျပန္ေရာက္ေသာအခါတြင္ပင္ အခ်ိန္မဆုိင္းပဲ…သူဘာေၾကာင့္ မလုိက္ခဲ့သလဲဆုိသည္ ေမးခြန္းကုိ ထပ္သလဲလဲေမးၾကသည္။
တိက်ေသခ်ာသည္ အေျဖတစ္ခုကုိမေပးႏုိင္သည့္အတြက္ ခုိင္မာမႈမရွိေသာ အေျဖမ်ားကုိသာ ဘူးတစ္လုံးခံၿပီး ေျဖေပးေနခဲ့သည္။
“မင္းေျဖခဲ့သလုိပဲ သူရ…။ ဟုတ္တယ္ မင္းသြားေလ့ သြားထမရွိတဲ့ေနရာကုိ မင္းမလုိက္တတ္ဘူးဆုိရင္ ေနာက္ ဘယ္သာေရး၊ နာေရးမွ ဘယ္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမွ ငါတုိ႕က မင္းကုိ ေခၚလိမ့္မယ္ေတာ့ မထင္နဲ႕..။ ဘယ္ေတာ့မွ မေခၚေတာ့ဘူးကြာ…အဲဒါဟာ မင္းနဲ႕ ထုိက္တန္တဲ့ အေျဖတစ္ခုပဲ…..စည္း၀ုိင္းအတြင္းမွာ ေနၿပီး စည္း၀ုိင္းအတြင္းမွာရွိေနၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကုိမွ မင္းက နားလည္မႈမေပးႏုိင္ဘူးဆုိရင္ …စည္းအျပင္ဘက္ကုိ မင္းေရာက္ေနရတာ မဆန္းဘူး သူရ…..တကယ္ဆုိ မင္းဟာ အတၱႀကီးလြန္းေနတယ္…ငါတုိ႕မွာလည္း အတၱရွိတယ္….ဒါေပမယ့္ ခံယူခ်က္ျခင္းမတူဘူး…။ ဘာလုိ႕လဲဆုိရင္ မင္းခံယူထားတဲ့ အတၱဟာ အမည္းေရာင္ျဖစ္ေနလုိ႕ပဲ ….။”
ထုိစကားလုံးက သူ႕ရင္ကုိ စုိက္ေသာ ျမားတစ္စင္းပါ..။ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး တစ္လုံးခ်င္းေျပာသြားေသာ ေနသူ႕ စကားမ်ား။ယုံၾကည္မႈကင္းမဲ့ကုန္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားကုိ ျမင္ေနရသည္။ မ်ဥ္းၿပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္းပမာ ဘယ္ေတာ့မွ ဆုံမွတ္ရွိေတာ့မည္မဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႕ကုိ စည္းျခားလုိက္ၾကၿပီ။ မေခၚမေျပာေတာ့သည္မဟုတ္ပဲ စည္း၀ုိင္းျပင္ပသုိ႕ ပထုတ္လုိက္ျခင္းသာ…။ လြဲေခ်ာ္ေနေသာ သူ၏ နားလည္မႈသည္ တကယ္ေတာ့ နယ္ပယ္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးသာ.။ ထုိနယ္ပင္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးတြင္ သူမေနတတ္မထုိင္တတ္ခဲ့ေလသည္လား။ အမည္းေရာင္ အတၱပုိင္ရွင္တဲ့…။ ဟုတ္ႏုိင္ပါသည္…။ ေသြဖယ္မႈရပ္၀န္းကေန သူ၏ အမည္းေရာင္အတၱသည္ ျဖဴစင္ျခင္းအျဖစ္သုိ႕ တစ္ေန႕ေရာက္လာႏုိင္မည္လား…..။
အခန္းက်ဥ္းေလးအတြင္းမွ အတၱႀကီးသူတစ္ေယာက္၏ ညည္းခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြမၾကားႏုိင္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ညမ်ားက သူ႕ကုိ တိတ္ဆိတ္မႈေတြကုိေပးသည္။ အျပင္ဘက္ဆီမွာေတာ့ မီးက်ည္၊ မီးပန္းမ်ား ပစ္ေဖာက္ လြတ္တင္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္မွ လျပည္၀န္းသည္ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႕ကလုိ မဟုတ္ေတာ့ပဲ အလင္းေရာင္ ေမးမွိန္စျပဳေနၿပီ…….။ အထီးက်န္ျခင္းႏွင့္အတူ သူသည္လည္း ေမးမွိန္စ လ ပမာ…….တျဖည္းျဖည္း အမည္းေရာင္ အေမွာင္ညဘက္ဆီသုိ႕ ဦးတည္သြားေနသည္လား……။
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
16th-Oct-2011
Time-7:06PM
No comments:
Post a Comment