သူၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ။ လမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ ဥဒဟုိသြားလာေနေသာ ကားေတြ ဆုိင္ကယ္ေတြၾကားထဲက သားအဖႏွစ္ေယာက္။ သားဆုိတာထက္ သမီးဆုိလွ်င္ပုိမွန္မည္ထင္သည္။ အေဖျဖစ္သူက ေျခမပါ။ လက္ႏွစ္ဖက္အားျပဳၿပီး ေပါင္ရင္းက တာယာဘတ္ႀကီးခံက သြားေနရသည္။ သမီးကေလးကေတာ့ သီခ်င္းကေလးဆုိရင္း ေရွ႕က သြားလုိက္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္။ ခဏၾကာလွ်င္ အေဖျဖစ္သူကုုိေျပးဖက္လုိက္။ စကားေတြေျပာလုိက္ႏွင့္။ ေအးေအးလူလူပင္။ ဆုိင္ကယ္ႏွင့္ကား အလြန္ရွဳပ္ေသာ ဖားကန္႕ -လုံးခင္း ကားလမ္းေပၚမွာေတာ့ သူတုိ႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္က ကုိယ့္ရည္ရြယ္ရာလမ္းကုိ ကုိယ္သြားလွ်က္။ သူၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ ဘယ္သူမွန္းမသိေသာ သူတစ္ေယာက္က ထုိသားအဖႏွစ္ေယာက္နားသုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။ သူလည္း လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္း စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ထုိ႕ေနာက္ သူတုိ႕ေတြအျပန္အလွန္ေျပာေနၾကေသာစကားေတြကုိ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကဖြင့္ထားေသာ သီခ်င္းကုိ ေက်ာ္လြန္၍ နားစြင့္ေနမိသည္။
အမည္မသိ ထုိလူက -
`` သမီး``
ကေလးက ဘာမသိ ညာမသိ လူတစ္ေယာက္က ေခၚေတာ့ ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေန၏။
``သမီး လာပါဦး ဦးနားကုိ``
ကေလးကမသြားရဲ။ ကေလး၏ အေဖက ထုိလူကုိ ခက္မာမာၾကည့္ေနသည္။
`` သမီးက ဦးကုိေၾကာက္ေနတာထင္တယ္ မေၾကာက္ပါနဲ႕ သမီးရဲ႕ ဦးနားကုိလာပါဦး``ထုိလူက ကေလးနားတြင္ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ကေလး၏ အေဖကုိ ၾကည့္ၿပီး
``ကေလးကုိခ်စ္လုိ႕ပါ အစ္ကုိ `` ကေလးအေဖကဘာမွမေျပာ။
`` အစ္ကုိ႕ကုိ တစ္ခုေလာက္ခြင့္ေတာင္းခ်င္ပါတယ္ ကေလးကုိ မုန္႕ဖုိးေပးခ်င္လုိ႕ပါ ခြင့္ျပဳပါအစ္ကုိ ဒီအတုိင္းေပးရင္လည္း အစ္ကုိ႕ကုိ ေစာ္ကားရာေရာက္မွာစုိးလုိ႕ပါ``
ကေလး အေဖက ေတြေတြႀကီးစုိက္ၾကည့္ေန၏။ ေနာက္မွ-
``ရပါတယ္ ဗ်ာ ခြင့္ေတာင္းစရာမလုိပါဘူး...သမီးသြားလုိက္ေလ လူႀကီးေခၚေနတယ္ ``
ကေလးကေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ႏွင့္ ထုိလူနားကပ္သြားသည္။
``သမီး အေဖဘာေျပာထားလဲ လူႀကီးေရွ႕မွာလက္ပုိက္ထားရမယ္လုိ႕ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား``
ကေလးက လက္ပုိက္၏။ ထုိလူက -
`` သမီး ေရာ့ မုန္႕ဖုိး ``ပုိက္ဆံ ေသာင္းဂဏန္းထက္မေလွ်ာ့ေသာ ပုိက္ဆံေတြကုိ ကေလးကၾကည့္ရင္းမယူရဲ။
`` ယူပါသမီးရဲ႕ ဦးကမုန္႕ဖုိးေပးတာပါ အစ္ကုိ က်ေနာ္မွာက ေမာင္ႏွမသားခ်င္းမရွိပါဘူး ကေလးေတြကုိျမင္ရင္ ခ်စ္တတ္တာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အက်င့္လုိျဖစ္ေနပါၿပီ။ အစ္ကုိတုိ႕က ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ ဘယ္မွာေနတာလဲ`` ထိုအေျဖကုိ ကေလးအေဖက ခ်က္ခ်င္းမေျဖႏုိင္။
မ်က္ရည္ေတြေ၀့သီစြာျဖင့္ ``အစ္ကုိတုိ႕မွာ သြားစရာကေတာ့ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိပါဘူး၊ ဘယ္မွာေနလဲဆုိတာေတာ့ ေတြ႕ရာ ကင္းတဲ ေျမာင္းေဘး တံတားေအာက္ေတြမွာေနတာပါပဲ။ အစ္ကုိက ဘယ္မွာေနေနပါ ဘ၀ကဆုံးေနပါၿပီ။ သမီးအတြက္သာ``
အသံတုိ႕ တုိးလွ်သြားသည္။ ထုိလူက ဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္။ ေၾသာ္ဟူေသာ အံ့ၾသသံေလးလုိက္ၿပီး သက္ျပင္းေလးခ်လွ်က္။ ကေလးအေဖက ``သြားေတာ့မယ္ သမီး ဦးကုိ ကန္႕ေတာ့လုိက္ဦး``ကေလးက ေျမႀကီးေပၚ ထုိင္ခ်လွ်က္ ထုိလူကုိ ကန္႕ေတာ့ေနရွာသည္။ ထုိ႕ေနာက္ေတာ့ လမ္းမႀကီးအတုိင္း အဆုံးမရွိဆက္လက္ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့ ကေလးက ထုိလူဖက္လွည့္ကာ လက္ကေလးျပ ဘုိင့္ဘုိင္လုပ္ေနျပန္သည္။ ထုိလူလည္း လာလမ္းႏွင့္ဆန္႕က်င္ဖက္အရပ္ဆီသုိ႕ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။
က်ေနာ္ကေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္အတြင္းမွာ အေတြးေတြဆက္လက္ပြားေနမိျပန္သည္။ ဒီ သားအဖ ေန႕စဥ္ေန႕တုိင္း ဒီလုိပဲ သြားေနၾကတာလား။ ေမွာ္ထဲကလမ္းေတြက ၾကမ္းကၾကမ္းပါဘိႏွင့္။ တစ္ခါတစ္ရံ မုိးမ်ားရြာထားလုိက္လွ်င္ ဗြက္ေတာ့ေပါက္ၿပီး ဆုိင္ကယ္ေတြလူေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကရသည့္ေန႕ေတြမွာေရာ?။ေတြးရင္းရင္ေမာမိျပန္သည္။ ဖခင္က မည္သုိ႕ေသာအေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ သည္လုိ ဘ၀ကုိပုိင္ဆုိင္ခံရသည္ကုိ မသိေပမယ့္ ေတြးပူမိသည္က ကေလး၏ အနာဂတ္။ လမ္းေပၚမွာ ဘ၀ကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ေတာ့မည္လား။ ကေလးကုိၾကည့္ေတာ့ အလြန္ဆုံးရွိမွ ၇ ႏွစ္။ ေက်ာင္းေနအရြယ္။ ေက်ာင္းေနရမည့္ အရြယ္မွာ ဖခင္ ဒုကၡိတကုိ အေဖာ္ျပဳရင္း လမ္းမေပၚမွာစား လမ္းေပၚမွာ အိပ္ ရရာ ဘ၀ကုိေပ်ာ္ေနရသည္။ လွပသည့္ အိပ္မက္ေတြကုိေရာ မက္မွမက္တတ္ပါမည္လား။
ဖားကန္႕လမ္းေတြေပၚမွာ ထုိသားအဖကုိ ေန႕တုိင္းနီးပါးေတြ႕ေနရသည္။ ဘ၀ေပးအေျခအေနေၾကာင့္ဆုိေပမယ့္လည္း စိတ္ထဲေတာ့ ခ်ည့္နဲ႕ေအာင္ ခံစားရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေျခလက္အဂၤါစုံလင္ေပမယ့္ လိမ္လည္စားေသာက္ေနၾကသည္။ ထုိလူေတြထက္စာရင္ေတာ့ ဒီသားအဖအျဖစ္က ေတာ္ပါေသးသည္။ သေဘာရုိးရုိးႏွင့္ ၾကည္လင္ေနသည့္သူတုိ႕၏ မ်က္၀န္းေတြက သူတုိ႕၏ အက်င့္ေတြကုိ လွစ္ဟျပေနသလုိ။ တဘက္သတ္အျမင္ေစာင္းေနတတ္ေသာ လူေတြကေတာ့ ထုိအတုိင္းျမင္မည္မဟုတ္။ လမ္းမေပၚေရာက္ေနၾကေသာကေလးသူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားေနမလဲ ဟု ေတြးမိလုိက္ျပန္လွ်င္ ရင္ေမာရျပန္သည္။ အတိတ္ကံမေကာင္းလုိ႕တာ သည္ဘ၀ကုိပုိင္ဆုိင္ရသည္ဟု ျဖည့္ေတြးရန္မွ တစ္ပါး အျခားစိတ္သက္သာရာမရွိေတာ့။ ေစာေစာက စာနာစိတ္ရွိေသာ အမည္မသိသူတစ္ေယာက္ေတာ့ သူလုပ္ႏုိင္တာကုိ လုပ္သြားခဲ့သည္။ ေသာင္းဂဏန္းထက္ေက်ာ္ေသာပုိက္ဆံေတြကုိ မုန္႕ဖုိးဟု ေျပာၿပီးေပးသြားသည္။ ထုိ႕ထက္ပုိ၍ ကေလး၏ ဘ၀ကုိ တာ၀န္ယူ အနာဂါတ္ကုိ လွပေအာင္ျပဳလုပ္ေပးလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးၾကည့္ေသးသည္။ လူတုိင္းကုိယ့္အပူႏွင့္ ကုိယ္ဆုိေတာ့လည္း ဘယ္မွာ စိတ္ေကာင္း အျမဲထားႏုိင္ပါမည္လဲ။ လူတစ္ခု ပူမိရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ ဆုိသည့္စကားအတုိင္း ကုိယ္၀မ္းကုိယ္သာ အႏိုင္ႏုိင္ေက်ာင္းေနၾကရသည္။ က်ေနာ္ေတာင္ ေစာေစာက ကေလးကုိ တစ္ေထာင္ေလာက္ေတာင္ မေပးကမ္းႏုိင္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ထုိလူက က်ေနာ့္ထက္ သတၱိပုိရွိပါသည္။ ေမွာ္ထဲမွာ ၀က္သား တစ္ပိႆာဖုိးေလာက္ရွိေသာ ေငြပမာဏကုိ ထုိလူက ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးသြားခဲ့သည္ပဲ။
၀က္သားစားႏုိင္ဖုိ႕ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္အကုန္ခံၿပီးမစားႏုိင္သည့္ က်ေနာ့္ထက္ေတာ့ ထုိလူက သာပါေသးသည္။ ထုိင္ၾကည့္ေနရုံသာ သက္ႏုိင္ေသာ က်ေနာ့္အဖုိ႕ သနားသည္ဆုိတာလည္း စိတ္ထဲ၌သာရွိပါသည္။ စိတ္ေကာင္းထားသည္ဆိုတာကုိ စိတ္ထဲ၌တသာ ေကာင္းေကာင္းထားႏုိင္ေတာ့သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ လက္ပုိက္၍သာၾကည့္ႏုိင္ေနရုံမွ တစ္ပါး....အျခားမရွိေတာ့ၿပီ။
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
No comments:
Post a Comment