အေနာက္ေတာင္ဆီမွာ မုိးေတြညိဳ႕ေနသည္။ အိမ္အေပၚထပ္ ျပတင္းေပါက္မွေန၍ သည္ျမင္ကြင္းကုိၾကည့္ေနမိသည္မွာ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ အသာေလးရွိမည္။ တိမ္သား မည္းမည္းမ်ားသည္ အလိပ္လုိက္ အလိပ္လုိက္ျဖင့္ ေကာင္းကင္ႀကီးတစ္ခုလုံးကုိ မည္းနက္သြားေစေလသည္။ ေနာက္ လွ်ပ္ပန္း လွ်ပ္ႏြယ္မ်ားက ဟုိတစ္ခ်က္ သည္တစ္ခ်က္ ၿပိဳးခနဲ ပ်က္ခနဲ လင္းလက္သြားၾကသည္။ မုိးၿခိမ္းသံမ်ားကလည္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ျမည္ဟီးလာသည္။ မုိးစက္ကေလးမ်ား တစ္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္..။ ထုိ႕ေနာက္ မုိးစက္မ်ား အိမ္ေခါင္မုိးေပၚသုိ႕ အဆက္မျပတ္ က်လာၾကသည္။ သူမ နားတစ္ခုလုံး တေ၀ါေ၀ါျဖင့္ ဆူညံ ေနေလေတာ့သည္။ မုိးႏွင့္အတူ ေလျပင္းခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပါ ေ၀ွ႕ယမ္းတုိက္ခတ္လုိက္ေသာအခါ သစ္ပင္ႀကီး ငယ္မ်ား ဟုိယိမ္း သည္ယိမ္း..။
“မုိးေတြ ရြာလာၿပီေမာင္…”
မ်က္ရည္ တစ္စက္..။ ေလျပင္းျပင္းမ်ားေၾကာင့္ သူမ၏ ရွည္လ်ားေသာ ဆံႏြယ္မ်ား ဖြာလန္က်ဲစြာလြင့္ပ်ံေနၾကသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္ထက္တြင္ လင္းခနဲတစ္ခ်က္…လွ်ပ္စီးလက္သြားျပန္သည္။
~~~~~~~~~
စက္ဘီးေလး တစ္စီးျဖင့္ မုိးရြာႀကီးထဲတြင္ ထင္တုိင္းက်ဲေနေသာ သူ႕ကုိ ေငးေမာၾကည့္ေနရင္းက သူမပါ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။ သည္လုိ မုိးေတြရြာတုိင္း သူမက အိမ္ႀကီးထဲမွာ ကုတ္ကုတ္ကေလး ၿငိမ္ေနခဲ့ရသည္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက။ မုိးၿခိမ္းသံေတြ ၊ လွ်ပ္စီးလက္တာေတြကုိ သူမ ေၾကာက္သည္။ မည္သုိ႕ေသာ ေၾကာက္ပုံနည္းမ်ိဳးမွန္း မသိေသာ္လည္း အသည္းထဲကေန ဆိမ့္ၿပီးေတာ့ ေၾကာက္ေနမိသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ သူ႕ကုိ အားက်မိသည္။ သည္ေလာက္ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာသြန္းေနေသာ မုိးထဲေလထဲတြင္ သူက စက္ဘီးေလးတစ္စီးႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အားက်စရာေကာင္းပါလိမ့္။
စက္ဘီးေလးရပ္သြားသည္။ သူ ဘာလုပ္မွာပါလိမ့္..။ ဟင္..။ သူက ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးထက္ကုိ မ်က္ႏွာေမာ့ထားလွ်က္ မုိးစက္မ်ား၏ အထိအေတြ႕ကုိ ၿငိမ္သက္စြာခံယူေနသည္။ ထုိခံစားမႈမ်ိဳး သူမ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ခံစားဖူးခဲ့သလဲ.။ သူမ မသိလုိက္မိခင္မွာပင္ ေျခလွမ္းမ်ားက အိမ္ေအာက္ထပ္ဆီသို႕ ကေသာ ကေမ်ာႏုိင္စြာ ေျပးဆင္းမိေလေတာ့သည္။ ေနာက္ အိမ္ေအာက္ထပ္က ကၽြန္းတံခါးမႀကီးကုိ တြန္းဖြင့္ၿပီး ျခံတံခါး၀မွတဆင့္ သူ႕ထံသုိ႕..။
“ဟိတ္”
သူ႕ တြန္႕သြားသည္။ သူမကုိၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသေနပုံလည္းရသည္။ မုိးသည္းထဲမွာ သူမလုိ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ သူ႕အနားသုိ႕ ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု သူတစ္ခါမွ ေတြးမိဖူးပုံမရ။
“ဘာလုပ္ေနတာလဲ မုိးရြာႀကီးထဲမွာ”
“ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲေလ…လုိက္လုပ္ၾကည့္ပါလား”
သူမ ေၾကာင္အအ ျဖစ္ေနသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္လုိ လုိက္လုပ္ၾကည့္ပါလားလုိ႕”
သူမ ေခါင္းကုိ ေကာင္းကင္ျပင္ဆီသုိ႕ ေမာ့လုိက္သည္။ မ်က္လုံးမ်ားကုိ မွိတ္လားလုိက္သည္။ မုိးစက္မ်ားက မ်က္ႏွာျပင္ထက္သုိ႕ တစ္ေပါက္ၿပီးတစ္ေပါက္ က်ေရာက္ေနသည္။ ေအးစက္သည့္ အထိအေတြ႕ေအာက္တြင္ သူမ ရင္ခုန္ ၾကည္ႏူးသြားခဲ့ရပါသည္။ ထုိစဥ္.
“ဂိ်မ္း”
အသိစိတ္ႏွင့္ ခႏၶာကုိယ္ကပ္မိေသာ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမ တစ္သက္တာတြင္ ေႏြးေထြးအိစက္ေသာ အထိအေတြ႕ကုိ ပထမဦးဆုံး ခံစားလုိက္ရသည္ဟု သိလုိက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ထုိအခ်ိန္မွ စတင္၍ အခ်စ္ကုိ ခံစားမိသည္ဟု သိလုိက္ရေတာ့သည္။
~~~~~~~~
သူမႏွင့္ သူ႕ၾကားတြင္ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သူမက သူ႕အတြက္ တိမ္တုိက္ေလးမ်ား ျဖစ္သြားတတ္ၿပီး သူက သူမအတြက္ မရွိမျဖစ္ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးျဖစ္သည္။ အျမဲတေစ ၾကည္လင္သာယာေနေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကသူဆုိလွ်င္ သူမက အျပစ္ကင္းစင္ေသာ တိမ္ျဖဴျဖဴလႊလႊကေလးမ်ား ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္မွာအျမဲ။ သုိ႕ေသာ္ သူမက တစ္ခါတစ္ေလတြင္ေတာ့ မည္းနက္ေသာ တိမ္တုိက္အသြင္သို႕ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားတတ္ၿပီး အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ မုန္တုိင္းထန္ေစခဲ့သည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။
မုိးစက္မ်ားေအာက္မွ စက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္သည္ သူမအတြက္ အခ်စ္လက္ေဆာင္တဲ့။ မထင္မွတ္ထားေသာ အျဖစ္အပ်က္ကေလးက တစ္ဘစာလုံးအတြက္ ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္ေလတဲ့လား..။ မုိးသား တိမ္ရိပ္ တိမ္လိပ္တုိ႕ဆင္လာေလတုိင္း သူမက သူ႕ရင္ခြင္ကေလးသုိ႕ အေျပးခုိ၀င္ရင္း ယုယမႈအနမ္းေႏြးေႏြးမ်ားကုိ ေက်နပ္စြာခံယူတတ္ေလသည္။ မုိးစက္ကေလးမ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ သူမ၏ မ်က္ႏွာထက္သုိ႕ အနမ္းမုိး ခပ္စိတ္စိတ္ရြာသြန္းတတ္ျပန္ေလေသာ သူသည္ သူမ ဘ၀ထဲက ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မည္လုိ႕ ဘယ္တုန္းကမွ် မေတြးခဲ့။
“မုိးကုိခ်စ္သလား ႏုိ”
“ဟင့္အင္း “
ရုတ္တရက္ သူက ထိုသုိ႕ ေကာက္ခါ ငင္ခါ ထေမးတတ္သည္။ သူ႕ေမးခြန္းမ်ားကို သူမက ဘယ္တုန္းကမွ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ေျဖဆုိခဲ့ေလသူ မဟုတ္ခဲ့။ ထုိသုိ႕ ေမးေလတုိင္းလည္း သူ႕မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး မိႈင္းရီေနတတ္သည္ကုိလည္း သူမ သတိထားမိခဲ့ရသည္ခ်ည္း။
“ေမာင္ကေတာ့ မုိးကုိခ်စ္တယ္..”
“ဘာေၾကာင့္လဲ ေမာင္”
“မုိးေရစက္ကေလးေတြ တစ္ေပါက္တစ္ေပါက္က်လာရင္ ေမာင္က သိပ္ေပ်ာ္တာ.။ တစ္ေလာကလုံးကုိ မုိးက စုိျပည္သာယာေစတယ္..။ ေအးစက္တဲ့ အထိအေတြ႕က ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ေမ့မရတဲ့ ခံစားမႈေလးေတြပဲ ႏုိ။ ေမာင္ မသြားခင္ေတာ့ မုိးေတြရြာတုိင္း မုိးစက္ကေလးေတြေအာက္မွာ တစ္၀ ႀကီး ေနသြားခ်င္ေသးတယ္”
“ေမာင္က ဘယ္ကုိသြားမွာမုိ႕လည္း “
ထုိ႕သုိ ေမးေလတုိင္းလည္း အေျဖသည္ ဘယ္တုန္းကမွ မရခဲ့။ သူ႕မ်က္၀န္းမ်ား ေငးၾကည့္ေနရာကုိလည္း သူမက လုိက္လုိ႕ၾကည့္တုိင္း ဘာကုိၾကည့္လုိ႕ၾကည့္မွန္းမသိေပ။ မျမင္ရေသာ မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းတစ္ေနရာရာကုိလား။
“မသိခ်င္ပါနဲ႕ ႏုိရယ္ ႏုိသိတဲ့ေန႕ဟာ ေမာင္လည္း ႏုိအနားမွာရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”
“ဘာေတြလည္း ေမာင္ရယ္..ေမာင္က တစ္ခါတစ္ရံ သိပ္ကုိ သုိသိပ္လြန္းတဲ့ သူလုိ႕ ႏုိ ထင္တယ္ သိလား ။ အားကုိမရဘူး..”
သူကေတာ့ သူမ ထုိသုိ႕ေျပာသည့္အခါ ရယ္ေမာလုိ႕သာေနသည္။ ရယ္သံကေတာ့ျဖင့္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ကြဲအပ္အပ္ျဖင့္…။
~~~~~~~~~
မုိးေတြရြာေနၿပီ ေမာင္။
သူမ ထံမွ ေမာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေခ်ၿပီ။ မျမင္ရေသာ မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းတစ္ေနရာရာမွာမ်ား သူရွိေနမလား။ သူမ လုိက္သြားခ်င္ပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ ေလာကႀကီးက ဆန္းက်ယ္စြာျဖင့္ သူမကုိ က်ယ္စယ္ခဲ့ေလၿပီ.။
သူမ မ်က္ရည္မ်ား မုိးႏွင့္ အၿပိဳင္ ရြာကုန္ၿပီ ေမာင္ရဲ႕။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ ေနရာတစ္ခုမွ ဘယ္သူမွာ မသိေအာင္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့သည္တဲ့လား။ သိပ္ကုိသုိသိပ္ပါတဲ့ဆုိေသာ သူသည္ သည္မုိးေရစက္ေတြေအာက္မွာပင္ ေလာကႀကီးကုိ စြန္႕ခြာသြားခဲ့သည္တဲ့။
ေန႕ရက္တစ္ရက္က အတိတ္မွာ က်န္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ေမ့မရေသာ ေန႕တစ္ေန႕အျဖစ္ သူမ၏ ရင္ထဲတြင္ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့သည္။ အမွတ္တရတုိ႕မည္သည္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ႀကီးမားေသာ အလွည့္အေျပာင္းတုိ႕ႏွင့္ ေပ်ာ္၀င္ခဲ့ေသာ အရာမ်ားတဲ့။ ထုိ႕သုိ႕ဆုိလွ်င္ သူမအတြက္ေတာ့ သူသည္ မည္သုိ႕သတ္မွတ္ရမည္နည္း။
“ရဲသြင္ ဆုံးၿပီတဲ့ နင္သိလား ႏုိႏုိခင္”
“ဘယ္လုိ…”
“ဟုတ္တယ္ ရဲသြင္ဆုံးၿပီ…ခုေတာင္ သူ႕ရက္လည္ေန႕ေလ”
သူမ ေၾကာင္အအႏွင့္ ဖုန္းခြက္ကေလးကုိကုိင္ထားဆဲ။ မဟုတ္ပါ။ သူ အပန္းေျဖခရီးထြက္သြားတာပါ။ သူမက ဘူးခံၿပီး ျငင္းဆုိဆဲ..။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကလည္း အေသအခ်ာသိခဲ့ေသာအေၾကာင္းကုိ သက္ေသ မ်ားစြာထူၿပီးေျပာေနေခ်ၿပီ။
“နင္ဘာသိလုိ႕လည္း ႏုိႏုိခင္ ရဲသြင္မွာ ဘရိန္းက်ဴမာ ရွိတယ္တဲ့ ေနာက္တစ္ခုက ကုသလုိ႕မရႏုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့..။ ခုေတာ့ သူက ေရာဂါေၾကာင့္မေသပဲ ကားအက္စီးဒင့္ျဖစ္ၿပီးဆုံးရွာတာတဲ့ ။ ခုေတာင္ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ညိဳမာလာရင္းေျပာျပသြားတာ နင္သိေလာက္တယ္ထင္လုိ႕ေလ..။”
သူမ မၾကားရဲေတာ့ပါ။ ေနာက္မွ သိလုိက္ရသည္က သူ ေသရမယ့္အတူတူ ဘာေၾကာင့္ေသသလဲဆုိတာ သူမ မသိေစခ်င္၍ က်န္ရစ္သူမိသားစုႏွင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိေတာင္ သူမဆီသုိ႕ အေၾကာင္းမၾကားေစခဲ့ျခင္းတဲ့။
သူမ ရင္ထဲမွာ မုိးေတြ ရြာေနသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ သုံးႏွစ္ခန္႕က စက္ဘီးေလး တစ္စီးႏွင့္ေကာင္ကေလးက ခုေတာ့ သူမႏွင့္အတူ မုိးစက္မ်ားကုိသာ ခ်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့လည္း မုိးေလျပင္းျပင္းထဲမွာ သူမ ေလွ်ာက္သြားရဲခဲ့ပါၿပီ။ ထုိ႕သုိ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့သည့္ ေန႕ေတြတုိင္း သူက အနားမွာ လာေရာက္အေဖာ္ျပဳေပးသကဲ့သုိ႕ မုိးစက္မ်ားကလည္း သည္းသည္းမည္းမည္းရြာသြန္းဆဲ။
ေဟာ မုိးေတြရြာ လာျပန္ၿပီေမာင္..။
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
Date-14th-March-2012 Time-6:37Pm
No comments:
Post a Comment