(၁)
အခန္းထဲ၌ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ကုတင္ေပၚ၌ တစ္ဖက္ေစာင္းလွ်က္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ အေမ့ကုိမႏုိးရက္။ သားျပန္ေရာက္လာၿပီေလဟု ၀မ္းသာလုံးစုိ႕ေနသည့္အသံႏွင့္ ေျပာမထြက္ေသး။ ကုိယ္စိတ္ႏွလုံးပင္ပန္းလြန္းေနသည့္ အေမ့ကုိ ဘယ္လုိေမးရမည္လည္းဟုသာ အေတြးထဲစုိးမုိးေနသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ ဖုန္တုိ႕ခပ္ပါးပါးေလးတင္ေန၏။ သည္မနက္အဖုိ႕ အမိႈက္မလွဲရေသးမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္သည္။ သည္လုိ မနက္ေစာေစာအခ်ိန္မွာေတာင္ အေမ့အနား တစ္ေယာက္မွရွိမေနတာကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲက ခံျပင္းမႈ ေဒါသမီးေတြကုိ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစသည္။ အခန္းထဲကုိ မ်က္စိကစားၾကည့္ေတာ့ အံ့ၾသရျပန္သည္။ အေမအျမတ္တႏုိးရွိခဲ့သည့္ အ၀တ္ဗီဒုိႀကီးႏွင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ပရိေဘာဂေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္။ လြန္ခဲ့သည့္ သုံးႏွစ္ကႏွင့္မတူ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနသည့္ အိမ္သည္ ယခု ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနေသာ ေႏြးေထြးေသာ အိမ္ေလးမွ ဟုတ္ပါေလစဟု သံသယျဖစ္မိျပန္သည္။ က်ိဳးေၾကာင္း ကုန္စင္ကုိ အေမဖုန္းဆက္တုိင္း ဘာေၾကာင့္မေျပာရသည္လဲ ဟု သိခ်င္ေနမိသည္။ အေမမေျပာသည့္တုိင္ သိေနႏွင့္သည့္ အေျဖေတြအတြက္ ရင္ထဲမွာေတာ့ အစိုင္အခဲတစ္ခုအျဖစ္ ျဖစ္တည္ေနမိၿပီးၿပီ။
“ေျပာပါဦး နင္တုိ႕လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္ရေအာင္ ငါက တစ္ျခားၿမိဳ႕ကုိ အလုပ္သြားလုပ္ေပးတယ္လုိ႕ထင္ေနၾကတာလား “ တစ္ေယာက္မွ စကားသံထြက္မလာ။ အရင္တုန္းကေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး မိန္းမမဆန္သည့္ သည္ညီမႏွစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ကြယ္ရာမွာလည္း စိတ္ခ်ထားႏိုင္ခဲ့သည္။ အေဖမရွိေတာ့ပဲ အေမလုပ္ေနရသည့္အလုပ္က ေျမႀကီးကုိ ေရႊသီးေအာင္လုပ္ေနရသည့္ အလုပ္ဆုိေတာ့ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းသည္။ တက္ညီ လက္ညီလုပ္ရမည့္ အခ်ိန္ေတြမွာ သည္ညီမေတြက ပ်င္းခ်င္ေသးသည္။
ဒါကုိပင
္ “ထားလုိက္ပါ သားရယ္ မိန္းကေလးေတြဆုိေတာ့ ေမာမွာေပါ့”
ဟု အေမကေျပာသည္။ အေမကေရာ ဟု ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေမးသည့္အခါမွာေတာ့
“အေမက..အေမေလ” တဲ့။
ဘယ္အခါၾကည့္ၾကည့္ ျခံထဲ၌ တကုတ္ကုတ္ရွိေနတတ္ေသာ အေမ့ကုိ တစ္ခါတစ္ခါ မလုပ္ပါနဲ႕ေတာ့ ဟု တားျမစ္ခ်င္သည္။ သုိ႕ေပမယ့္ စိတ္ထဲ၌ျမားတစ္စင္းလုိ စူးနစ္၀င္ေနေသာ လူေနခ်ဳံၾကား စိတ္ေနဘုံဖ်ား အေတြးေၾကာင့္ စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္မပါႏုိင္ခဲ့။
“နင္တုိ႕ေတြ ဘယ္အရြယ္ရွိေသးလုိ႕လင္ယူသားေမြးလုပ္ရေအာင္ ခုၾကည့္ အေမကုိ…” စကားတုိ႕ ေျပာမထြက္ေတာ့။သည္အခ်ိန္မွာ အေမၾကားေနႏုိင္ေလာက္သည့္စကားေတြကုိ ေျပာမထြက္။ စိတ္ထဲကသိႏွင့္ေနသည့္ အေမ့အထာေတြကုိ သားတစ္ေယာက္ပဲ သိေနခဲ့တာလားဟု ေမးခ်င္ေနသည္။
“သားေရာက္လာၿပီလား” ေနာက္ေက်ာမွ အသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ဘယ္အခ်ိန္ၾကားလုိက္ရ ၾကားလုိက္ရ ပီသခ်ိဳျမသည့္အသံ။ “ခုေလးပဲေရာက္တယ္ အေမ “ အသံတုိ႕မတုန္ေအာင္ ဂရုစုိက္ၿပီးေျပာလုိက္မိသည္။ အေမ့ကုိေတာ့လွည့္မၾကည့္ေသး။ မ်က္၀န္းထဲက အရည္ၾကည္ေတြကုိ အေမ့ကုိမျမင္ေစခ်င္။
“သားရယ္ ခရီးေရာက္မဆုိက္ နားပါဦးလား မင္းညီမေတြကုိ ဆူမေနပါနဲ႕ေတာ့။ အေမရယ္ ခြင့္လႊတ္တယ္ဆုိတာလည္း အတုိင္းအတာနဲ႕ပါ “ ဟုေတာ့ မေျပာျဖစ္လုိက္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ အရြယ္ေရာက္ပါၿပီဆုိကတည္းက လုိအပ္တာမွန္သမွ် အေမကျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေနရာကုိ အေမလက္လြဲယူခဲ့သည့္ အခ်ိန္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္ဟု ဆုိခ်င္ဆုိႏုိင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေစ်းေရာင္းသည့္အခါေရာင္း ျခံစုိက္သည့္အခါ စုိက္ႏွင့္ အေမအအားေနသည္ကုိ တစ္ခါဆုိတစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးေသး။ မ်က္စိထဲမွာ သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ အပင္ေတြစုိက္ေနေသာ အေမ့ကုိ ျမင္ေယာင္ေနမိေသးသည္။
(၂)
“အေမဘာလုိ႕ ဒီအေၾကာင္းေတြမေျပာတာလဲ “အေမမေျဖပဲ ျပံဳးပါသည္။ “အေ၀းမွာေနတဲ့ ငါ့သား စိိတ္ဆင္းရဲ႕မွာ စုိးလုိ႕ေပါ့ “ဟု အေမေျပာသည္။ “အေမကေရာ စိတ္မဆင္းရဲ႕လုိ႕လား အေမ” ဟုဆုိေတာ့ အေမက အေမေလ တဲ့။ အေမတစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္ေနရသည့္ အခ်ိန္မွာ အခန္႕သားေနရေသာ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႕ေမာင္ႏွမေတြသည္ ဟုိတုန္းကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားေတြ။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ တကၠသုိလ္ ဒုတိယႏွစ္ေယာက္ေတာ့ အေမစကားတစ္ခြန္းေျပာသည္။
“အေမေလ အေမ့သားနဲ႕ သမီးေတြကုိ ပညာတတ္ႀကီးေတြ သိပ္ျဖစ္ေစခ်င္တာ ဘာလုိ႕လဲ သိလား အေမ့လုိ႕ မဆင္းရဲ႕ရေအာင္ မႏွိမ့္က်ေအာင္ေပါ့ အေမ့လုိေနပူပူမွာ ေျခမ ေခၽြးမက်ရတဲ့ အလုပ္ကုိလည္း ငါ့သားနဲ႕သမီးေတြကုိ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး အရိပ္ထဲမွာေနၿပီး ေဘာလ္ပင္ကုိင္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးပဲလုပ္ေစခ်င္တာ အေမက ေယာက်ာ္းရ ကံမေကာင္းဘူး လက္ေက်ာမတင္းတဲ့ မင္းအေဖ အရက္သမားႀကီးလုိလည္း မင္းကုိ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး ဒါဟာ အေမ့ရဲ႕ ရင္ထဲကဆႏၵေတြပဲ “
ဟုဆိုလုိက္သည့္ေန႕က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေမ့မရသည့္ ေန႕ပင္။ အလုပ္မလုပ္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ပါးၿပီး လည္ပတ္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေမက စကားတစ္ခြန္းႏွင့္ အလိမၼာနည္းသုံးၿပီး ရပ္တန္႕ေစခဲ့သည္။
အေမ့လုိ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ေတာင္ ေနပူစပ္ခါးမွာ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေသးတာပဲ ဟုေတြးမိၿပီး အေမ့ကုိ ကူခဲ့သည္။ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္လုပ္ၾကည့္မွ အေမ့အလုပ္ေတြသည္ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ အလုပ္ေတြမဟုတ္မွန္း နားလည္ရသည္။ အေမလြယ္ပုိးေနက် ေဆးပုံးႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္ပုိးလုိက္သည့္အခါ အေတာ္ေလးမွန္းသိရသည္။ အေမထမ္းေနက် ထမ္းပုိးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ပခုံးထက္မွာေတာ့ အသားမာတက္ေစသည္။ အေမစကားတစ္ေျပာေျပာႏွင့္ ေပါက္ေနက်ျဖစ္ေသာ ေပါက္ျပားက ကၽြန္ေတာ္လက္ေတြကုိ ေသြးၾကည္ဥေစသည္။ ဒါေတြကုိ အေမက မညည္းမျငဴ ေန႕တုိင္း ၀တၱရားမပ်က္ လုပ္ေနက်။ သည္လုိမလုပ္ရလွ်င္ အေမက ကုိယ္လက္ေတြ ကုိက္ခဲၿပီး ဖ်ားခ်င္သည္ဟု ဆုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က
“အေမ ဒီေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေနတာေတာင္ ေမာပုံမေပါက္ဘူးေနာ္ “ဟုေျပာေတာ့ “အေမက အေမေလ “တဲ့။
အဲသည္အခ်ိန္ကစၿပီး အိမ္ဗာဟီရအလုပ္ေတြကုိ မညည္းမျငဴ ကၽြန္ေတာ္လုပ္တတ္ခဲ့သည္။ ညီမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာသိဘာသာ။ တံျမက္စည္းလွဲရေကာင္းမွန္းမသိေသာ၊ အုိးခြက္ပန္းကန္ ေဆးေၾကာရေကာင္းမွန္းမသိေသာ၊ ဘုရားပန္းအုိးေရလဲရေကာင္းမွန္းမသိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ညီမႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က တက်က္က်က္။အေမကေတာ့ “အငယ္ေလးေတြမို႕ပါ” ဟု ျပံဳးျပံဳးေလးဆုိသည္။ ၾကာေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္ ကိစၥေတြအစ ဧည့္ခန္းရွင္းလင္းေရး အဆုံးထိ ကၽြန္ေတာ့္ေျခ ကၽြန္ေတာ့္လက္ျဖစ္လာသည္။ အေမကေတာ့ နစၥဓူ၀အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ၿမဲ။ ေလးလံလွသည့္ ေဆးပုံးႀကီးကုိ ထမ္းၿမဲ။ ေရထမ္းဆုိင္းကုိ ပုိးၿမဲ။ မလုပ္ပါနဲ႕ အေမရယ္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ပါ့မယ္ ဟု မနည္းေျပာယူရသည္။ေႏြေႏြ၊ မုိးမုိး၊ ေဆာင္းေဆာင္း အေမတစ္ရက္မွ အလုပ္မပ်က္ဖူးေပ။ တစ္ခါတစ္ခါ ညီမႏွစ္ေယာက္ကုိ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ႏွင့္ “သြားသြား အေမပန္း စုိက္ေနတယ္ သြားစုိက္ကူလုိက္ဦး အစ္ကုိ ေရေလာင္းလုိက္ဦးမယ္ ၿပီးရင္ မုန္႕ဖုိးေပးမယ္ “ဆုိတာကတစ္မ်ိဳး၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ “နင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္က အေမ့ကုိ မသနားဘူးလား ဟုိမွာ အေမကေတာ့ ေနပူႀကီးထဲမွာ ေျမေပါက္ေနတယ္၊ နင္တုိ႕က တီဗီြၾကည့္ေနတယ္..သြားျမက္လုိက္ေကာက္ ေပးလုိက္ ငါလုပ္လုိက္ရ.” ဟု ေျခာက္လန္႕ၿပီးေတာ့ တစ္ဖုံ ေျပာရဆုိရသည္။
ထုိအခါမ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ႏွဳတ္ခမ္းႀကီးဆူၿပီး ေျခေစာင့္က “လုပ္မွမလုပ္တတ္ပဲ” ဟု ေအာ္သြားတာမ်ိဳးလည္းရွိသည္။ အေမကေတာ့ သားရယ္ အေမဟာ အေမလုပ္ေနတာ ဟုတ္ေနပါၿပီ မင္းညီမေတြလုပ္မွ အေမပုိပင္ပန္းေနပါမယ္ လုပ္တတ္တာလည္း ဟုတ္ပဲနဲ႕ ဟု ဆုိတတ္သည္။
(၃)
“အေမပင္ပန္းမွာ စုိးလုိ႕ပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အေမ ႏွစ္ေယာက္တည္းမွမျဖစ္တာ “ ဟု ျပန္ေျပာလုိက္သည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ “အေမျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္ သားရယ္ အေမက အေမပဲေလ” ဆုိေသာ စကားကုိ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ျပန္ေျပာတတ္သည္။ ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ္ရင္တြင္းက အမ်ိဳးအမည္ မသိေသာ ခံစားခ်က္မ်ားေၾကာင့္ မ်က္၀န္းတုိ႕ စုိစြတ္ရျပန္သည္။
သည္လုိႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဘြဲ႕ရၿပီး ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ အေမႏွင့္ မခြဲခ်င္။ အေမကေတာ့ “ဘ၀ရဲ႕ေျခလွမ္းအစက ခုမွစမွာသား အေမ့ျခံထဲမွာပဲ ေနလုိ႕ကေတာ့ ဒီအပင္ ဒီပန္း ဒီခက္ရင္း ဒီေပါက္ျပားနဲ႕႔ပဲ သားဘ၀ တုိးတက္မွာ မဟုတ္ဘူး လူေတြရဲ႕ အေၾကာင္း လူေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ကုိ သိခ်င္ရင္ေတာ့ လူေတြၾကားထဲ သားေလၽွ်ာက္ရမယ္ သား အေမ့ကုိ စိတ္မပူနဲ႕ အေမလုပ္ေနက် အလုပ္ေတြက သန္းေခါင္အျပင္ ညဥ့္မနက္ေတာ့ပါဘူး “ ဟုဆုိသည္။
` ကၽြန္ေတာ္ေနသည့္ ၿမိဳ႕ႏွင့္သုံးည အိပ္ေလးရက္သြားရေသာ ေမွာ္ေဒသတစ္ခုသုိ႕ အေတာင္ျဖန္႕ ခရီးႏွင္ ျပန္သန္းခဲ့သည္။ ခရီးမထြက္ခင္ လုိအပ္သည္မ်ားကုိေတာ့ တစ္ခါမွ အလုပ္မနားဖူးေသာ အေမက အလုပ္တစ္ရက္နားၿပီး ျပင္ဆင္ေပးသည္။ “ငွက္ဖ်ားရွိတယ္ၾကားတယ္ ဒီေဆးယူသြား ဒါက ျခင္ေထာင္ ေျပာရဦးမယ္ ေရာက္ေလရာအရပ္ ရတနာသုံးပါးဦးထိပ္ထား ညတုိင္း ဘုရားရွိခုိးအိပ္ၾကားလား တစ္ခုခုဆုိ ေဘးအိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္ေနာ္ သား” အေမကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ေျပာလည္းေျပာ ျပင္ဆင္လည္း ျပင္ဆင္ေပးေနသည္။ ညီမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ “အေမကလည္း အစ္ကုိက ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာ “ဟုေျပာေတာ့ “ဟဲ့ ငါက အေမ” ဟုဆိုျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လုိခ်င္တာမွန္သမွ်ရႏုိင္ေသာ အရပ္မွာ ေျခမမွားေအာင္ ထိန္းေနရသည္။ စိတ္တစ္ခ်က္ နယ္ကၽြံမည္ဆုိတုိင္း အေမ့ကုိျမင္ေယာင္ၿပီး အေတြးတုိ႕ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္။ အေတြးတစ္ခ်က္မွားလုိက္သည္ႏွင့္ ဘ၀ႀကီးပါ ေျဗာင္းဆန္သြားႏုိ္င္ေသာ အရပ္မွာ ႏုံေနလုိ႕လည္းမျဖစ္ေသး။ လူေတြအေၾကာင္းကုိ လူအမ်ားႏွင့္ေနသည့္အခါမွ သိခြင့္ရခဲ့သည္။ သည္ေနာက္ပုိင္း အေမဘယ္လုိေန ဘယ္လုိစားသည္ကုိ ဖုန္းဆက္ေမးရသည္။ အေမကေတာ့ ဖုန္းဆက္တုိင္း အဆင္ေျပပါတယ္ သားရယ္ ဆုိေသာစကားတစ္လုံးကုိ လက္ကုိင္ထား အပ္ေၾကာင္းေေတြထပ္ေအာင္ ေျပာတုန္း။
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ ညီမႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အေမဘယ္လုိေနလည္း သိခ်င္၍ အိမ္ေဘးဖုန္းကုိဆက္ၿပီး တီးေခါက္ၾကည့္မွ ေခါင္းထဲ ေျဗာင္းဆန္ကုန္သည္။
“ေမာင္မင္းႏုိင္ မသိဘူးလား မင္းညီမ သင္းသင္းနဲ႕ ျမတ္ျခယ္ ေယာက်ာ္းရသြားၿပိေလ။ ဗ်ာ။ မင္းသြားၿပီး ေနာက္ႏွစ္ပဲ ခုမင္းအေမက သူတုိ႕ေတြကုိ အိမ္ေပၚေခၚတင္ေကၽြးထားတယ္ေလ အင္းေျပာရရင္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ရပါတယ္ အန္တီ ေျပာပါ ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ေနပါတယ္။ မင္းညီမႏွစ္ေယာက္လုံး မလိမၼာဘူးကြယ္ ယူထားတဲ့ေယာက်ာ္းေတြကလည္း လက္ေၾကာမတင္း အလုပ္မလုပ္တစ္ရက္ လုပ္တစ္ရက္ မင္းအေမ ရွိတာေတြ ထုိင္စားေနၾကတာ ခုဆုိ မင္းအိမ္က တီဗီြနဲ႕ ဗီရုိႏွစ္လုံးေတာင္ အန္တီအိမ္မွာ မင္းအေမကလာထားထားတာ။”
“ဗ်ာ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာမွမေျပာဘူးဗ်ာ။”
“ေအးကြယ္ မင္းစိတ္ဆင္းရဲမွာ စုိးလုိ႕နဲ႕တူပါရဲ႕ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ မင္းျပန္လာခဲ့ပါ မင္းအေမ သိပ္ေနမေကာင္းဘူး။”
ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕ကုိ အားခ်င္းျပန္ေရာက္ခဲ့ရသည္။အိမ္အ၀င္၀ မွာကတည္းက အရင္ကစုိေျပခဲ့ေသာ အေမ့လက္ရာ ပန္းစင္ေတြက ၿငိဳးၿငိဳးေျခာက္ေျခာက္။
(၄)
“အေမကလည္း ေနမေကာင္းတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖုန္းမဆက္ဘူး။ မင္းအလုပ္ပ်က္မွာစုိးလုိ႕ပါ သားရယ္။ အလုပ္က အေမ့ေလာက္မွ အေရးမႀကီးတာ” ဟုဆုိေတာ့ ဘာမွမေျပာ။
အေမ့မ်က္၀န္းေတြက အားေဖ်ာ့ေနသည္ကုိျမင္ရေတာ့ အေမအားေလ်ာ့လာၿပီလားဟု ထိတ္လန္႕စြာ ေတြးမိလုိက္ေသးသည္။ ဟုိ အမိုိက္မ ႏွစ္ေယာက္ကုိေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာရေတာ့မည္။
ဧည့္ခန္းထဲမွာေတာ့ သူတုိ႕ လင္သားေတြႏွင့္ မတုန္မလႈပ္ထုိင္ေနၾကသည္။ “သင္းသင္း” အလတ္မက ေမာ့ၾကည့္သည္။ “ျမတ္ျခယ္” အငယ္မကေတာ့ ၾကမ္းျပင္က မ်က္လုံးမခြာ။ “နင္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္လုံး အိမ္ခြဲေနၾကေတာ့။”
“ ဟင္၊ “
“ဘာ။ ဘယ္လုိ။”
မထင္မွတ္ထားေသာ စကားကုိၾကားလုိက္ရ၍ထင္ အာေမဋိတ္သံေတြႏွင့္ ညံစီသြားသည္။
“အခုမွ အံ့ၾသမေနနဲ႕ အေမ့နား ကပ္စားၿပီး လက္ေၾကာမတင္းတဲ့ ဟာေတြ အေမကပညာတတ္ေစခ်င္လုိ႕ ေက်ာင္းထားေပးတယ္ နင္တုိ႕ (၁၀)တန္းေတာင္မေအာင္ေသးပဲနဲ႕ လင္ယူတယ္ ။ၿပီးေတာ ့အေမ့ကုိ လုပ္ကူမယ္မရွိဘူး ငါပုိ႕ေပးတဲ့ေငြေတြပါ နင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္က ကပ္ျဖဳန္းတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား..။ အေမက အေမပဲ ဆုိၿပီးခြင့္လြတ္သမွ် ငါကေတာ့ နင္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကုိ ခြင့္မလြတ္ဘူး။ သြားေတာ့ ..အထုတ္အပုိးျပင္ၿပီး ဆင္းေတာ့။ “
“သား အေမေျပာ..။ “
“ထားလုိက္ပါ အေမရယ္ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ သူတုိ႕နားလည္ပါလိမ့္မယ္” ဟုသာ ျပန္ေျပာမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကုိ အေမ ဘာမွမေျပာ။
“အေမနားပါေတာ့ အေမရယ္ ခု ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္လုပ္ေနၿပီပဲ အေမ့အနားလည္း ျပန္ေရာက္လာၿပီေလ အေမ ဘာလုိေသးလုိ႕လဲ ဟုဆုိေတာ့ အေမကေတာ့ ဘယ္သားသမီးကုိမဆုိ တစ္ေျပးညီပဲ သား အေမဘယ္သားသမီးကုိမွ မခြဲႏုိင္ဘူး ။ အေမ့မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ျမင္ခ်င္တယ္။ ဒါမွ အေမမ်က္စိမွိတ္ႏုိင္မွာေပါ့ သားရယ္ မင္းညီမႏွစ္ေယာက္ကုိ ျပန္ေခၚလုိက္ပါ သားရယ္ သူတုိ႕ ျခံ၀မွာပဲရွိိပါေသးတယ္။ “
အေမစိတ္ခ်မ္းသာတာကုိပဲ ျမင္ခ်င္ခဲ့သည့္ကၽြန္ေတာ္က ဘာမျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္စရာ မရွိသလဲ။
“အေမက သူတုိ႕ကုိ ခြင့္လြတ္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား အေမ။ “
ကၽြန္ေတာ့္အေမးဆုံးေတာ့
“ အေမက အေမေလ သားရဲ႕ “ဟုတစ္ခြန္းတည္း မရုိးႏုိင္ေသာ စကားကုိ အေမဆုိေလသည္။ ျခံ၀က သင္းသင္းႏွင့္ ျမတ္ျခယ္တုိ႕ လင္မယားေတြကေတာ့ မ်က္၀န္းေတြမွာ ေနာင္တမ်က္ရည္ေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေမ့ကုိိ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။
အေမ့ရဲ႕ သားသမီးေတြကုိ ခြင့္လြတ္ႏုိင္စိတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာလုိေတာ့။ အေမရဲ႕ ခြင့္လြတ္ၾကည့္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္ႏွာကုိ ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္လုိက္သည္။ ေငးမ၀ႏုိင္ေသာ အေမ့၏အျပံဳး။ ကၽြန္ေတာ့္၏ ခြင့္လြတ္သည့္အၾကည္။ညီမႏွစ္ေယာက္က နားလည္စြာႏွင့္ ေျခလွမ္းေတြအေမဆီသုိ႕။ အေမ့ရင္ခြင္ဆီမွာ အငုိမ်က္လုံး အျပံဳးမ်က္ႏွာ ကုိယ္ဆီႏွင့္ မ်က္ႏွာေတြအပ္ ။
“အေမသမီးတုိ႕ကုိ ခြင့္လြတ္တယ္ေပါ့ေနာ္။ “
“အေမက အေမပဲေလ သမီးတုိ႕ရဲ႕ “
ဟု တုိးတုိးညင္သာ ကၽြန္ေတာ္ၾကားလုိက္ရသည္။
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
၂၂-၂-၂၀၁၀
တနလၤာေန႕
၁၁း၃၀နာရီ။
No comments:
Post a Comment