၀မ္းမသာေကာင္းေသာ္လည္း

(၁)

          ကုန္စုံဆုိင္ထဲသုိ႕ သည္လူ၀င္လာလွ်င္ အားလုံးေသာ အေရာင္းစာေရးေတြက နာေခါင္းရွဳံ႕ၾကသည္။ သူတုိ႕လုိအေရာင္းစာေရးေတြမေျပာႏွင့္ ဆုိင္ရွင္လင္မယားပင္  မ်က္စိေနာက္ေနသည္။ ဆုိင္ထဲသုိ႕ ၀ယ္သူလာသည္ႏွင့္ သူတုိ႕လုိအေရာင္းစာေရးေတြက ေဖာ္ေရြပ်ဴဌာစြာ အလုိက္သင့္ဆက္ဆံၾကရသည္။ ကုိယ့္ဆုိင္က ပစၥည္းကုိ မ၀ယ္ ၀ယ္ခ်င္ေအာင္ ပစၥည္း၏ေကာင္းေၾကာင္းေတြကုိ ခရားေရသြန္ေျပာရသည္က အေရာင္းစာေရးေတြ၏ လုိက္နာရမည့္က်င့္၀တ္တစ္ခုလုိျဖစ္ေနသည္။ ကုိယ့္ဆုိင္ကုိလာသည့္ ေဖာက္သယ္ မ်ား၏ အႀကိဳက္ကုိလုိက္ၿပီး သူတုိ႕ေျပာရဆုိရသည္မွာ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ်။ ခုလာသည္လူကုိေတာ့ အားလုံးေသာ အေရာင္းစာေရးေတြက မႀကိဳဆုိခ်င္ၾက။ ထုိလူေမးသမွ်ေတြကုိလည္း စိတ္ရွည္ရွည္မေျဖခ်င္ၾကေတာ့။ ၾကည့္လုိက္မည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ လူရည္သန္႕တစ္ေယာက္ပါ။ သုိ႕ေပမယ့္လုိ႕ ဆုိင္ထဲရွိ ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ လက္ညိဳးထုိးေမးၾကည့္ၿပီး မည္သည့္ပစၥည္းမွ်မ၀ယ္သည္က ထုိလူ႕ထုံးစံ။ တစ္ပတ္ကုိ တစ္ရက္တန္သည္ ႏွစ္ရက္တန္သည္လာေလ့ရွိသည္။ ကုိယ့္ဆုိင္ကုိလာသမွ် ေဖာက္သယ္ေတြကုိ သူတုိ႕ အေရာင္းစာေရးေတြက လိမၼာပါးနပ္စြာျဖင့္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့ ေရာင္းလုိက္ရတာခ်ည္းပင္။ ခု သည္လူကုိေတာ့ သူတုိ႕ အေရာင္းစာေရးေတြ အပ္တစ္ေခ်ာင္းမေျပာႏွင့္ ေဘာလ္ပန္တစ္ေခ်ာင္းေတာင္ ၀ယ္သြားျဖစ္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ၾက။ ၾကာေတာ့ ဆုိင္ရွင္က ခုလုိေျပာသည္။

`` ဒီမယ္ မင္းတုိ႕အားလုံး အဲဒီ လူကုိ ပစၥည္း တစ္ခုခု၀ယ္သြားႏုိင္ေအာင္ ေျပာႏုိင္ရင္ မင္းတုိ႕ကုိ ေဘာက္ဆူးေပးမယ္ ဘယ္ႏွယ့္လဲ``

သူတုိ႕ အားလုံးကေတာ့ ရင္ေတာင္မခုန္စြာျဖင့္ တုတ္တုတ္မွ်မလွဳပ္။

`` မင္းတို႕ အေရာင္းစာေရးေတြလုပ္ေနၿပီး ဒါေလးေတာင္ အျဖစ္ရွိေအာင္မလုပ္ႏုိင္ဘူးလား ``

သူတုိ႕ေတြ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြျဖစ္လာၾကသည္။ သူတုိ႕၏ အရည္အခ်င္းကုိ ဆုိင္ရွင္ သိပါလွ်က္ႏွင့္ သည္လုိေျပာသည္ဆုိေတာ့ သူတို႕ပဲ အျဖစ္မရွိသလုိ ခံစားလာရသည္။

`` ေဘာက္ဆူးက ဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲ ပုိက္ဆံလုိခ်င္လုိ႕မဟုတ္ဘူးေနာ္ ဦး က်ေနာ္တုိ႕က ဦးေျပာသလုိဆုိ အျဖစ္မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္ ဟုတ္တယ္မလား`` သူေျပာတာကုိ အားလုံးေသာ အေရာင္းစာေရး ၀န္ထမ္းေတြက ေခါင္းၿငိမ့္ ေထာက္ခံၾကသည္။

`` ေအး အဲဒီလုိျဖစ္ေနမွေပါ့ မင္းတုိ႕လစာတစ္၀က္တိတိကုိေပးမယ္ကြာ ဘယ္လုိလဲ``

`` စိန္လိုက္ေလ ဦးရာ က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း မရ ရေအာင္ကုိ အဲဒီလူကို ပစၥည္းတစ္ခု ရေအာင္ေရာင္းမယ္`` သူတုိ႕အေရာင္းစာေရးက ငါးေယာက္ အဲဒီလူက တစ္ေယာက္ ။ ငါးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္မွမစြမ္းဘူးလို႕ေတာ့မဟုတ္။ ထုိလူ အလာရက္ကုိ ေစာင့္ဆုိင္းရင္း တစ္ပတ္တိတိ အခ်ိန္ကုန္သြားသည္။

          ေဟာလာ ပါၿပီ။ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ပင္ သူတုိ႕ဆုိင္ထဲသုိ႕ ထုိလူ၀င္လာသည္။ ဆုိင္ရွင္က သူတုိ႕ကုိ မ်က္လုံးေ၀့ၾကည့္သည္။ သူတုိ႕ကလည္း သေဘာေပါက္ပါ၏။ ထုိလူေနာက္သုိ႕ လြင္ဦး ဆုိသည့္ ေကာင္မေလး ကပ္လုိက္သြားသည္။

`` အစ္ကုိ ဘာၾကည့္ခ်င္လုိ႕လဲ``

`` အင္း ဟိုဟာေလ``

`` ၾကည့္ပါ အစ္ကုိ ``

လြင္ဦးက သူတုိ႕ ဖက္လွည့္ၿပီး မ်က္စိ မိွတ္ျပသည္။ သူၾကည့္ရြိဳင္းမည္ေပါ့။

`` ဒါေလ ကဘယ္ေလာက္လဲ ညီမ``

ထုိလူက စားပြဲတင္နာရီလွလွေလးတစ္လုံးကုိ ကုိင္ၿပီးေမးသည္။

`` အဲဒါလား အစ္ကုိ 3500 ပါ အစ္ကုိ ``

`` Alarm ပါလားညီမ``

`` ပါတယ္ အစ္ကုိ ညဘက္ၾကည့္လို႕ရေအာင္လုိ႕ မီးပါပါတယ္ ဒီမွာေလ ညီမ ျပမယ္``လြင္ဦးက ေသေသခ်ာခ်ာျပေန၏။ သူတို႕ကေတာ့ နားမ်ားစြင့္ၿပီး အေသအခ်ာ နားေထာင္ေနၾကရသည္။

`` အစ္ကုိယူမလုိ႕လား ``

`` အင္းႀကိဳက္ေတာ့ႀကိဳက္ပါတ.ယ္ ဒါေပမယ့္လု႕ိ``

`` ေစ်းမ်ားေနလုိ႕လား မမ်ားပါဘူး အစ္ကုိရဲ႕ ``

`` မေလွွ်ာ့ေတာ့ဘူးလား ``

`` အစ္ကုိက ဘယ္ေလာက္ထားေပးေစခ်င္လုိ႕လဲ ေျပာေလ ``

`` 2000 ေလာက္ရမလား``

ျမတ္စြာဘုရား။

`` အစ္ကုိကလည္း မတတ္ႏုိင္တာလဲမဟုတ္ပဲနဲ႕ 500 ေလွ်ာ့ေပးမယ္ေလ အစ္ကုိရဲ႕ ညီမလဲ ဒီ႕ထက္ေတာ့ ေလွ်ာ့လို႕မျဖစ္ေတာ့ဘူး ``

``ေလွ်ာ့လုိက္ပါညီမရယ္``

`` မလုပ္မနဲ႕အစ္ကုိရဲ႕ ညီမ လစာထဲကစုိက္ေနရလိမ့္မယ္``

``အင္း ဟုိပစၥည ္းေလး ျပေပးပါဦး``လြင္ဦးက သူတို႕ဘက္သုိ႕ မသိမသာၾကည့္၏။ သူမရဘူးဆုိသည့္သေဘာ။ ေမသူက သူသြားၾကည့္မည္ဟု တုိးတုိးေလးကပ္ေျပာသည္။ လြင္ဦးက မ်က္ရိပ္ျပၿပီးေခၚသည္။ ေမသူႏွင့္ လြင္ဦးေနရာခ်င္းခ်ိန္းမည္ေပါ့။ ေမသူက ထုိလူအနားသို႕ အသာအယာကပ္သြားသည္။

`` အစ္ကုိ ဘာေလးလဲ ဟုိညီမက အလုပ္ရွိလုိ႕ ညီမကုိေျပာေလ ညီမျပေပးမယ္``

`` ေၾသာ္ ဒါေလးပါ``

ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ကေလးကုိ ျပ၏။ ေမသူက-

`` ေၾသာ္ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္လား ``

`` ဟုတ္တယ္ ``

`` အစားစားရွိတယ္အစ္ကုိရယ္ ဒီဘက္က အေသးေတြက 800၊ ဒီဘက္က 1000၊ ဒီဘက္က အထူအလတ္ဆုိက္ဒ္ေတြကေတာ့ 1500၊ ဒီအထူႀကီးက်ေတာ့ 2500၊ 3000 ေတြေပါ့ အစ္ကုိ က ဘယ.္ထဲကႀကိဳက္လုိ႕လဲ``

`` ဒီအထူႀကီးကေရာ``

`` ေၾသာ္ 2500 ပါ အစ္ကုိ အခုတေလာမွ ၀င္လာတာေတြပါ ျပကၡဒိန္လည္းပါတယ္ 2010၊2011၊2012 အထိပါတယ္ ေနာက္ Country Codeေတြလည္းပါတယ္``

`` အင္းအင္း ႀကိဳက္ေတာ့ႀကိဳက္ပါတယ္ ညီမ ေစ်းက``

ထုိလူ႕စကားေတာင္မဆုံးလုိက္ 

`` ေလွ်ာ့လုိ႕မရလုိ႕ အစ္ကိုရဲ႕ ဒါေတြက အမ်ားႀကီးမတင္ထားဘူးေလ အစ္ကုိ``

``အင္း….ဟုိဟာေလးျပေပးပါလား``

ေမသူကေတာ့ လွမ္းၾကည့္ေနၿပီ။ လူလဲမယ္ဆုိသည့္သေဘာပင္။ ေမသူၿပီးေတာ့ ၀တ္ရည္စုိး။ၿပီးေနာက္  ခုိင္ခုိင္ဦး။ လက္ေျမာက္အရွဳံး ေပးသြားၾကၿပီ။ ေနာက္ဆုံး တစ္ဦးတည္းေသာ ေယာက်ာ္းေလးအေရာင္းစာေရးျဖစ္သူ သူသာလွ်င္က်န္ေတာ့သည္။

``အစ္ကုိ ဘာၾကည့္ခ်င္လုိ႕လဲ``

`` ညီ အစ္ကုိ႕ကုိ ဒါေလးျပၾကည့္ပါလား`` ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရေမြးပုလင္းေလး။

`` ေရေမြးေတြက အမ်ားႀကီးအစ္ကုိရဲ႕ ဘယ္တံဆိပ္ထဲကၾကည့္ခ်င္တာလဲ အစ္ကုိ က်ေနာ္ျပေပးမယ္ေလ``

`` Charlie ေလးျပၾကည့္ပါလား ညီ``

ေရေမြးပုလင္းကုိ ထုတ္ျပလုိက္သည္။

`` ဘယ္ေလာက္လဲ ညီ``

`` 11000 ပါ အစ္ကုိ ``

`` ဒီတစ္မ်ိဳးပဲရွိတာလား``

`` ရွိေသးတယ္ ဒါက Charile၊ Silver ပါ ဒါက Charlie၊ Whiteပါ ေစ်းကေတာ့ အတူတူပဲ အနံ႕ကေတာ့ တစ္မ်ိဳးစီေပါ့``

`` ပုလင္းဖုံးဖြင့္ၾကည့္လုိ႕ရလား ``

``ရတာေပါ့အစ္ကုိ ရွဴၾကည့္ေလ``

ထုိလူက Charlieေရေမြး ပုလင္းဖုံးကိုဖြင့္လုိက္သည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ မထင္မွတ္ေသာအျဖစ္ပ်က္ကေလးျဖစ္သြားသည္။ ထုိလူ႕လက္ထဲမွ ေရေမႊးပုလင္းေလးလႊတ္က်သြားေလသည္။

`` ခြမ္း``

``ဟာ``

တစ္ဆုိင္လုံးလွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ ဆုိင္ရွင္ အစ္ကုိႀကီးကေတာ့ ဘာမွမေျပာ ဆက္ၾကည့္ေနသည္။

`` ဟာ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ညီေလး``

`` အင္း အစ္ကိုလက္ထဲက လႊတ္က်သြားတာဆုိေတာ့ အစ္ကုိေလွ်ာ္ေပးရမယ္ထင္တယ္``

`` အစ္ကုိမွ မ၀ယ္ရေသးတာ``

`` ေရေမႊး အစ္ကို ပုလင္းဖြင့္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႕ က်ေနာ္ေပးဖြင့္လုိက္တာေလ..``

ထုိလူ ေခါင္းကုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္ေနၿပီ။ တစ္ဆုိင္လုံးလည္း ေရေမႊးနံ႕ေတြ မြန္ထူကုန္ၿပီ။ ထုိ႕အတူ ထုိလူသည္လည္း မြန္ထူေနၿပီ။

`` အာ ညီကလဲ လုပ္ပါဦး ဆုိင္ရွင္ေခၚေပးဦး အစ္ကုိ ညိွၾကည့္မယ္``

သူလည္းဆုိင္ရွင္အစ္ကုိႀကီးကုိ ေခၚေပးလုိက္သည္။

`` အစ္ကို က်ေနာ္ တမင္သတ္သတ္ေတာ့ မလုပ္ပါဘူး ေလွ်ာ့ပါဦး``

သူကေတာ့ ေဘးကေနသာ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မေလွ်ာ္ခ်င္ ေလွ်ာ္ခ်င္ႏွင့္ ေရေမႊးပုလင္းတစ္၀က္ဖုိးကုိေလွ်ာ္သြားသည္။ ဒါေတာင္ဆုိင္ရွင္က တစ္၀က္ပဲယူလို႕။ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထုိလူ ေနာက္ဆုိ သူတုိ႕ဆုိင္ကုိလာေတာ့မည္မဟုတ္။သည္လုိေျပာေတာ့ ဆုိင္ရွင္က မလာလည္း မင္းတုိ႕ အလုပ္ရွဳပ္သက္သာတာေပါ့ကြာဟုေျပာသည္။ သူတို႕လည္း ဘာေဘာက္ဆူးမွမရေတာ့။ သူတုိ႕မေရာင္းရပါပဲ သူ႕အလိုလုိ ေရေမႊး၀ယ္သလုိျဖစ္သြားရသည္မဟုတ္လား။ သူတုိ႕ အေရာင္းစာေရးေတြကေတာ့ ၀မ္းမသာစေကာင္း အရွဳပ္ထုတ္တစ္ေယာက္ေလွ်ာ့သြား၍ ေပ်ာ္ေနမိသည္ကေတာ့ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)