“အႏွီစာေရးဆရာသည္ မည္သုိ႕ေသာ စာေရးဆရာနည္း”

သူသည္ ေရးလက္စမ်ားကုိ ျပစ္ထားရင္း အိပ္ငုိက္ေနမိသည္။ သေလာက ၾကံဳး၀ါးထားေသာ စကားလုံးမ်ားသည္ ေလဟာနယ္ထဲတြင္ လြင့္ေျမာေပ်ာက္ကြယ္လွ်က္ရွိသည္။ စာေရးဆရာျဖစ္ေရး ဦးတည္ခ်က္ျဖစ္ ဘာစာပဲလာလာ ဘာလာလာ သူကေတာ့ ေတြ႕သမွ်ၾကံဳးဖတ္ေလ့ရွိခဲ့သည္။ ခုမ်ား ထုိ စာအုပ္မ်ားကုိ လုံး၀ ေကာက္မကုိင္ႏုိင္သည့္အျပင္ ယားလုိ႕မွ မကုတ္အားတဲ့အျဖစ္သုိ႕ေရာက္ေန၏။ မန္းေလးေဂဇက္မွ ေရးသူမ်ား၏ စာမ်ားကုိဖတ္ၿပီး သကာလ အားမ်ားျပန္တက္လာကာ ေရးဦးမွဟု ေတြးမိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ သူဦးေႏွာက္က ကေဘာက္သိ ကေဘာက္ခ်ာ စတင္ေတြးေတာ အလုပ္လုပ္ေတာ့သည္။ ကုန္ၾကမ္းဟူသည္ စာေရးသူအတြက္ မရွားလင့္ကစား ေရးတတ္ ေတြးတတ္ရန္မွာ ပါရမီပါမွလည္းျဖစ္မည္ျဖစ္ရာ သူကေတာ့ ဇြဲကုိအေျချပဳ၍ လုံ႕လကုိစုိက္ထုတ္ကာ ပါရမီကုိ အားစုိက္ထုတ္သူျဖစ္ေနေလသည္။

သူတကာေရးေသာစာမ်ားဆီမွ ယူသင့္ေသာ ပညာမ်ားကုိယူကာ( အတုခုိးသည္ဆုိခ်င္ဆုိ သင္ဆရာ ျမင္ဆရာဟု သတ္မွတ္ကာ) သူ၏အေတြးမ်ားကုိ ရွင္သန္ထေျမာက္ေစခဲ့သည္။ သူ အားသန္သည္က ရသစာေပျဖစ္ရာ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္မ်ားကုိေရးရင္း တစ္ေန႕ေတာ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္ရမည္ဟု စိတ္ကုိ ဒုန္းဒုန္းခ်လွ်က္ ကုန္းကာေရးေတာ့၏။ သုိ႕ျဖင့္ ကုန္ၾကမ္းမ်ားကို မရ အရယရမည္ဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္လွ်က္ မ်က္စိကုိ ရွင္ရွင္ထားလွ်က္ နားကုိ ကားကားစြင့္ထားမိသည္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ထူးထူးျခားျခားေလး ၾကားရမွာပါေလဟု ေတြးထားေသး၏။

သူျမင္သမွ်ကုိ ခ်ေရးတတ္လြန္သျဖင့္ သူ႕ကုိ အမ်ားတကာက ျမင္ျပင္းကပ္ေနသည္ကုိေတာ့ သူမသိ။ မ်က္စိထဲေတြ႕သမွ်၊ နားကၾကားသမွ်ကုိ ခ်ေရးလုိက္သည္မွာ Word Fileမ်ား  Computerထဲတြင္ပြထေနၿပီ။ ရင္သိမ့္တုန္ေစမည့္ အခ်စ္အေၾကာင္းမ်ားေရးသည္၊ ေမတၱာကုိအေျခခံ၍ ေမတၱာဘြဲ႕ေတြေရးၾကည့္သည္။ အစေတာ့ ဟုတ္ေတာ့မလုိလုိႏွင့္ ေနာက္ေတာ့ အဖ်ားရွဴးကုန္သည္။ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးရင္ အရက္သမားအေၾကာင္းျဖစ္သြားတတ္သျဖင့္ အႏွီးစာေရးဆရာ၏ လက္သည္ မည္သုိ႕ေသာလက္ျဖစ္သနည္းဟု ေတြးၾကည့္၍ပင္ရပါသည္။ ေမတၱာဘြဲ႕ေရးရင္းျဖင့္ ရယ္စရာ ဟာသမ်ား ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္သျဖင့္ အၾကည္ေတာ္ကုိမ်ား မွီလာမည္ စာေရးဆရာဟု အမ်ားက ေကာက္ခ်က္ခ်၏။(ကုိယ့္ကုိကုိယ္လည္း ပါသေပါ့)

စာေရးဆရာျဖစ္ရမည္ဟု စိတ္ဒုန္းခ်သည့္ေန႕က အမွတ္တရကုိ ျပန္ေျပာျပလွ်င္ ရယ္ၾကဦးမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ကာ သူသည္ စာေရးဆရာမ်ား၏ ပုံစံကုိအတုခုိးကာ အေတြးမ်ား ရွင္သန္ေစရန္အလုိ႕ငွာ စီးကရက္ကုိ အူလွိဳင္ေနေအာင္ စေသာက္ေတာ့၏။ အရက္ေသာက္လွ်င္ျဖင့္ ဦးေႏွာက္တုိ႕ လူးလြန္႕ညႊန္႕ဖူးတတ္သည္ဆုိ၍ မူးျပဲေနေအာင္ေသာက္ရင္း စြဲမွန္းမသိစြဲလာခဲ့ကာ ခုျဖင့္ ဘာလာလာ ဆြဲသည့္အက်င့္ကမေပ်ာက္ေတာ့။

သုိ႕ျဖင့္ စီးကရက္ေလး လက္ၾကားညွပ္၊ ယမကာပုလင္းကေလး လြယ္အိတ္ထဲထည့္လွ်က္ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေျပာရမည္ဆုိလွ်င္ ငါးစိမ္းသည္ကုိေတာင္ ေန႕စားေပးၿပီးေျပာရဲသည့္အထိပင္။ လက္ခ်ိဳးေရတြက္၍ ပညာတတ္ဘြဲ႕ရကုိ ေရြးလုိက္စမ္းဟု ေျပာရမေလာက္ေအာင္ ပညာတတ္နည္းပါးေသာ အရပ္တြင္ သူက စာေရးဆရာရူးရူးခဲ့သည္မွာ မည္သူ႕အလြန္နည္း။ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေျပာရန္အတြက္ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ အရက္ဖုိးအကုန္ခံကာ လုိက္ရွာေသာ္လည္း တစ္ေယာက္တစ္ျမည္းမွ မေတြ႕ရ။ သုိ႕ျဖင့္ သူေရးၿပီးစ စာမူမ်ားကုိ ျပန္ေျပာျပရန္အတြက္ တစ္ရပ္ကြက္၀င္ တစ္ရပ္ကြက္ထြက္ရွာခဲ့ေသာ္ျငား တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ်ေတြ႕ခဲ့ရ။

သူသည္ ယေန႕နာမည္ေက်ာ္ေနေသာ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ မပါေသးေသာ စာေရးဆရာ။ သုိ႕ေသာ္ျငား ရပ္ကြက္ထဲတြင္ေတာ့ မေသာင္းၾကည္ အညႊန္းေၾကာင့္ သူ႕အား တက္သစ္စ စာေရးဆရာဟု လူတုိင္းက သိၾကသည္။ စာေရးဆရာတဲ့ဟူေသာအသံႏွင့္အတူ ေျခက ေျမမွ တစ္ေတာင္ေလာက္လြတ္ေနတတ္ေသာ သူက ျပံဳးၿဖီးၿဖီးႀကီးလုပ္က ဘာေတြေရးတာဟု အာေဘာင္ဘာရင္း သန္သန္ျဖင့္ ေရမေသာက္တမ္းေျပာရမွာလည္း သူ၀န္မေလး။ သူ႕အား သိသူမ်ားက ဘာေတြေရးမွန္းေတာင္မသိၾက။ ဖတ္ဖူးၾကရဲ႕လားေတာင္မသိေပ။ သုိ႕အတြက္ သူရင္းလုိက္ရသည္က မေသာင္းၾကည္အား တစ္ပတ္စာ ေန႕စာခ တစ္ေန႕ ႏွစ္ေထာင္။

သုိ႕ႏွင့္ သူရသည့္ လုပ္အားခသည္ သူ႕အတြက္ စာအုပ္ဖုိးျဖစ္သြားခါ အိတ္ကပ္ကုိ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနသည္က အျမဲ။ လစာထုတ္သည့္အခါတုိင္း စာအုပ္ဆုိင္ႀကီးသုိ႕ တေမ့တေမာေငးရန္အတြက္ သူေရာက္ရစျမဲ။ ေရာက္ေလတုိင္းလည္း တစ္အုပ္မဟုတ္ တစ္အုပ္ကေတာ့ လက္ထဲမွာပါလာတတ္သည္။ ရသ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္ေတြ၊ ၀တၳဳတုိစုေတြ သူ ၀ယ္သည္။ စာေရးနည္းစာအုပ္ေတြ၀ယ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေရမခ်ိဳးႏုိင္၊ ထမင္းမစားႏုိင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ျဖင့္ သူ စာအုပ္မ်ားကုိ သည္းသည္းမည္းမည္းဖတ္ေတာ့၏။ ဖတ္ၿပီးလွ်င္ေတာ့ သူသည္ စာမ်ားကုိ အားသြန္ခြန္စုိက္ေရးေတာ့၏။

သူ၏ စာမ်ားတြင္ သူ႕အေမလည္း ေစ်းသည္ျဖစ္သြားတတ္သည္။ သူ၏ အေဖလည္း ေထာင္ခဏခဏက်ရသည္။ သူ၏အစ္မသည္လည္း ၀တၳဳထဲတြင္ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပျဖစ္ေနတတ္သည္။ သူ႕၀တၳဳထဲတြင္ Heroကေတာ့ သူပင္ျဖစ္သည္။ သူရဲေကာင္း ၀ါဒဆန္ဆန္ေတြေရးခ်င္သည္။ သုိ႕ေပမယ္ သူက သူရဲေကာင္းမျဖစ္ပဲ သူခုိးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားတတ္ေသးသည္.။ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကုိ ညာညာတာတာကုိင္တြယ္တတ္သျဖင့္ သူ၏ေရးလက္စထဲတြင္ မင္းသားက အေျခာက္ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္သြားတတ္ေသးသည္။

သုိ႕ႏွင့္ သူသည္ စာမ်ားကုိ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ေရး ကုိယ္ဖာသာ ကုိယ္ဖတ္လုပ္ကာ တိတ္တိတ္ပုန္း စာေရးဆရာျဖစ္ေနရသည္။ သူ၏လက္ရာမ်ားကုိ အိမ္ရွိ မိဘ ေမာင္ႏွမမဆုိထားႏွင့္ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပင္လွ်င္ ကုိင္မၾကည့္။ မ်က္စိမွိတ္ကာ ေကာင္းသည္ဟု တြင္တြင္ႀကီး ခီ်းက်ဴးတတ္၏။ သူကလည္း ေခသူမဟုတ္ပါေပ။ ရသမွ် လခမ်ားကုိ အိမ္သုိ႕မအပ္ေတာ့ပဲ…စုေဆာင္းထားကာ မည္သည့္မဂၢဇင္းက ေရြးေရြးမေရြးေရြး သူ႕ဟာသူေရြးက ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ကုိယ္တုိင္ ပရုိဂ်ဴဆာလုပ္က ပင္တုိင္ထုတ္လုိက္၏။  ၿပီးလွ်င္ စာအုပ္ထြက္ေၾကာင့္ သတင္းမီဒီယာထက္ေကာင္းေသာ ေမြးရာပါ ပါးစပ္ျဖင့္ အိမ္ေျခ ေလးငါးရာသာရွိေသာ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ဟုိးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ျဖစ္ေအာင္ ေဆာ္ေအာေရာင္းခ်ေတာ့သည္။ အႏုပညာအရ အျမတ္ကုိမေမွ်ာ္ကုိးပဲ အရွံဳးခံေရာင္းတာေတာင္ ၀ယ္မည့္သူမရွိ၍ အလကားေပးကာ က်ေနာ္စာေရးဆရာပါဟု ေၾကျငာရေလသည္။

ထုိသုိ႕စာအုပ္လည္ေရာင္းသည္ကုိ အေမသိ၍ အရွက္ႀကီးရွက္ကာ အိမ္မွေမာင္းခ်ေလေသာအခါ အႏွီးစာေရးဆရာ က်ေနာ္သည္ ေတာင္ျပင္လြတ္သည့္ နတ္တစ္ပါးပမာ(အဟဲ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ေတာ့ ဟုိအေကာင္နဲ႕မႏွိဳင္းေပါင္) သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အိမ္မ်ားတြင္ တစ္ပတ္လွ်င္တစ္အိမ္က် ေျပာင္းကာ လည္ပတ္စားေသာက္ရင္းျဖင့္ စာေတြေရးရျပန္ေလသည္။ သူက မဟူရာ(လြိဳင္ေကာ္)ကုိလည္းအားက်သည္။ မက်ည္းတန္(လြိဳင္ေကာ္)ကိုလည္း သြားရည္တျမားျမားက်သည္။ ဆရာ ခန္႕ေက်ာ္ထင္လွိဳင္(လြိဳင္ေကာ္)ကိုလည္း ေလးစားျပန္သည္။ေနာက္ ခု နာမည္ေက်ာ္ေနေသာ ေငြဇင္ေယာ္ဦး(မုိးကုတ္)လုိလည္း ၀တၳဳမုိးေတြ တဖြဲဖြဲရြာခ်င္ေသးသည္။ သူဖတ္ဖူးသမွ် ဂႏၳ၀င္စာေရးဆရာ/ဆရာမမ်ား၏ နာမည္ကုိ Listလုပ္ကာ နံရံတြင္ကပ္ရင္း ရူးေနခဲ့ရသည္က ေန႕တုိင္း။

သုိ႕ျဖင့္ သူသည္ စီးကရက္ကုိ လက္ၾကားကမခ်စတမ္းေသာက္ရင္း စာေတြေရး၏။ အရက္ကုိ ေသာက္ကာ မူးမူးရူးရူးျဖင့္ စာေတြေရး၏။ သူေရးေသာ စာမ်ားကုိ မဖတ္ဖူးေသာ လူမ်ားၾကားတြင္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ စာေရးဆရာဟု အမည္ခံကာ စာေတြေရးေနရဦးမည္မွာ ေန႕တုိင္းဆုိပါလွ်င္………အႏွီစာေရးဆရာသည္ မည္သုိ႕ေသာ စာေရးဆရာျဖစ္ပါသနည္း..။

ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)

28-August-2011