လူပ်ိဳႀကီး ကုိတင္ေမာင္

(၁)

          ေျပာျပရရင္ေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕အေၾကာင္းက ရယ္စရာလုိလုိ ဘာလုိလုိေပါ့။ ဒါေပမယ့္လို႕ က်ဳပ္ကေတာ့ တကယ္ခံစားလုိက္ရတာ ဆုိတာေတာ့ မယုံမရွိနဲ႕ဗ်။ က်ဳပ္ေလ က်ဳပ္ကုိယ္ က်ဳပ္ အားမလုိ အားမရျဖစ္မိတာလည္း အမွန္ရယ္။ က်ဳပ္လုိ ရပ္သိ ရြာသိ လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ခုက်မွ အရွက္ေတြကုိ ဗ်န္းဗ်န္းကုိကြဲလုိ႕ေပါ့။ သူ႕ဘာသူ ေနေနတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ ခလုတ္ေတြတုိက္ၿပီး အသည္းေတြကြဲေအာင္ ဘာလုိမ်ား လုပ္ရက္ၾကပါလာလိမ့္။

          ေျပာျပရဦးမယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ရြာမွာဆုိ မသိသူမရွိေလာက္ေအာင္ကုိ နာမည္ေက်ာ္တာရယ္။ လယ္ေလး၊ ယာေလးရွိေတာ့လည္း မပူရ မပင္ရ စားႏုိင္ ေသာက္ႏုိင္ လွဴႏုိင္ တန္းႏုိင္တဲ့ အထဲမွာပါေလေတာ့ ရပ္ရြာက အားထားရတဲ့ လူတစ္ေယာက္လုိ႕ ေျပာရင္လည္းရတယ္။ က်ဳပ္လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ရတာလည္း တစ္ျခားေတာ့ ဟုတ္ဘူး။ အငယ္ေတြကုိ ငဲ့ကြက္ရင္း တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ အခ်ိန္ေတြ ဆြဲလာလုိက္တာ ရြာမွာရွိတဲ့ အပ်ဳိဳေတြေတာင္ ကုန္သေလာက္ရွိေရာ့မယ္။ စီးပြားေရးမေျပလည္လုိ႕ ေက်ာင္းကုိ ကုိးတန္းကထြက္ၿပီး ကုန္းရုန္းရွာလုိက္တာ က်ဳပ္အသက္ ၃၈မွ ျပည့္စုံတဲ့ သာယာတဲ့ ဘ၀ကုိရတာ။ ေမာလုိက္တာဗ်ာ။ တကယ္ေလ။ က်ဳပ္ကုိေတာ့ အေမက မိန္းမေလးဘာေလးယူဖုိ႕ေျပာေတာ့ က်ဳပ္က ျဖည္းျဖည္းေပါ့ အေမရယ္လုိ႕သာ ေျပာၿပီး ႏွစ္ေတြကုိ ကုန္ဆုံးခဲ့ရတာေပါ့။ ခုမ်ားေတာ့ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနတဲ့ အသည္းကုိမွ လာလွည့္စားရတယ္လုိ႕ လူၾကားလုိ႕မေကာင္းဘူး။ က်ဳပ္ရဲ႕အျဖစ္ကလည္း စားရခါနည္းမွာ လက္ကျပဳတ္က်သြားတဲ့ မုန္႕ကုိ ႏွာေျမာစိတ္နဲ႕ ငုံ႕ၾကည့္ရသလုိမ်ိဳးကုိ ျဖစ္လုိ႕။

          က်ဳပ္တုိ႕ ရြာရဲ႕ ေက်းလက္က်န္းမာေရးေဆးခန္းကုိတာ၀န္က် ေျပာင္းလာတဲ့ ဒီဆရာမေလးေရာက္လာမွ က်ဳပ္အသည္းကလည္း ေထာင္းေထာင္းထခဲ့တာ။ ၿမိဳ႕က က်န္းမာေရးဆရာမေလး လာမယ္ေျပာေတာ့ က်ဳပ္မွာေလ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ကုိ ၀မ္္းသာလုိ႕။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆုိေတာ့ က်ဳပ္အေမက ခဏခဏ ေနမေကာင္းျဖစ္လြန္းလုိ႕ မၾကာခဏ ၿမိဳ႕တက္ေဆးခန္းျပရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သြားရရင္လည္း အိပ္ကပ္ထဲက င၀ုိင္းက ခုန္ထြက္တာလည္းမနည္းဘူးေလ။ အသြားစရိတ္ အျပန္စရိတ္နဲ႕ လူလည္းေမာေသး။ သြားရတဲ့လမ္းက ဖုန္တေထာင္းေထာင္း။ ျပန္ေရာက္ရင္ လူကုိေျမာ့လုိ႕။ ဒါေၾကာင့္ ခုလုိ က်န္းမာေရးဆရာမေလး ေျပာင္းလာေတာ့ က်ဳပ္မွ ၀မ္္းမသာရင္ ဘယ္သူေတြ ၀မ္းသာဦးမွာတုန္း။

          ရြာမွာရွိတဲ့သူေတြကေတာ့ ဆရာမေလးလာမယ္ေျပာကတည္းက တာ၀န္ေတြကုိဆီ ခြဲတမ္းခ်လုိ႕ ေနေရး ထုိင္ေရး စားေရးကအစ မလစ္ဟင္းရေအာင္ စီမံေနၾကတာ က်ဳပ္က အစ ထိပ္ဆုံးကေပါ့။ ရြာမူလတန္းေက်ာင္းေဘးက ကြက္လပ္ေလးကုိ ရြာက်န္းမာေရးေဆးေပးခန္းေလးျဖစ္လာေအာင္ က်ဳပ္ကပဲ အဘက္ဘက္က ပံ့ပုိးလုိ႕ ေဆာက္ေပးခဲ့ရတယ္။ ရြာကလူေတြကေတာ့ သာဓုအေမာဒနာေခၚၾကလုိ႕ေပါ့။ ဆရာမေလး စားဖုိ႕အတြက္ေတာ့ က်ဳပ္ကပဲ တာ၀န္ယူလုိက္တယ္။ သည္တာ၀န္ကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ ေပးတာဟုတ္ဘူးရယ္။ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ပဲ ဇြတ္တာ၀န္ေပး က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ပဲ တာ၀န္ယူတာ အလုပ္ကုိျဖစ္လုိ႕။ က်ဳပ္ဘာလို႕ သည္လုိေတြလုပ္ေနရလည္း ေမးဦးမယ္လား။ က်ဳပ္က က်ဳပ္တြက္ကိန္းနဲ႕ က်ဳပ္ေလ။ ဆရာမေလးက အပ်ိဳျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း။ ေခ်ာေမာလွပတယ္ေျပာတာက တစ္ေၾကာင္း။ က်ဳပ္သည္ႏွစ္မွ အစြံမထုတ္။ ဘယ္ႏွစ္က ေသခ်ာဦးမွာတုန္း။ ရြာနားက ျမက္ ရြာ ႏြားမႀကိဳက္ဆုိတဲ့အတုိင္း ရြာမွာရွိတဲ့ အပ်ိဳေတြကုိ က်ဳပ္က နည္းနည္းေလးမွကုိ စိတ္မ၀င္စားတာ။ ရြာကအပ်ိဳေတြကလည္း က်ဳပ္ကုိဆုိ ေယာင္လုိ႕ေတာင္လွည့္ၾကည့္တာ ဟုတ္ဘူးရယ္။ လူပ်ိဳႀကီးေတြက ဇီဇာေၾကာင္တတ္တယ္ဆုိၿပီး ေရွာင္ေရွာင္သြားၾကတာမ်ား က်ဳပ္ရြာလမ္းမထြက္လုိက္နဲ႕။ ရြာလမ္းမွာေတာ့ အပ်ဳိေတြကုိခ်ဲလုိ႕။ တကယ္ေလ။ ေျပာရင္ပုိတယ္ထင္ဦးမယ္။ ကုိတင္ေမာင္ ဆုိရင္ ရြာအပ်ိဳေတာင္ေရွာင္ ဆုိတဲ့ စကားေလးေတာင္ ရြာထဲမွာ တိတ္တိတ္ပုန္းပ်ံ႕လုိ႕ဗ်ာ။ အဟုတ္ဗ်။

          သည္လုိနဲ႕ ဆရာမေလး ရြာကုိေရာက္လာတယ္ ဆုိပါေတာ့ ။ ဆရာမေလးေရာက္တဲ့ရက္က က်ဳပ္က လယ္ထဲကုိ ထြန္ခ်ဖုိ႕သြားေနတာ။ ဆုိင္းမဆင့္ ဘုံမဆင့္နဲ႕ ေပါက္ခ်လာတဲ့ဆရာမေလးကုိ က်ဳပ္က ေတြ႕ခ်င္ေနတာလည္းတစ္ပုိင္းကုိ ေသလုိ႕။ ကုိယ့္ထက္အရင္ ဆရာမေလးကုိ (ေခတ္စကားနဲ႕ေျပာရရင္) ေတာ္ကီပြားၾကမယ့္ ရြာက ကာလသားေတြကလည္း အၿပိဳင္အဆုိင္ကုိ။ က်ဳပ္ညီငယ္ ဖုိးေမာင္လာေျပာေတာ့မွ က်ဳပ္မွာ ရြာလူႀကီးအိမ္ကုိ ဒုံးစုိင္းေျပးရတာ။လွည္းေမာင္းလို႕ ထတဲ့ ဖုန္ကမွ အျမင္သဲကြဲဦးမယ္။ ဖေႏွာင့္နဲ႕ တင္ပါးတစ္သားတည္းကုိက်လုိ႕။

(၂)

          ရြာလုူႀကီးအိမ္နားေရာက္ေတာ့ ရပ္ရြာက လူေတြ တစ္ရုံးရုံးနဲ႕ ဆရာမေလးကေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာေနၾကတယ္။

“လွလုိက္တာဟယ္ ေခ်ာလုိက္ပုံမ်ားတာ့ မႈန္ထလုိ႕ ။ ဟုတ္ကဲ့လားဟယ္ ။ အံမယ္ ညည္းကမျမင္ရလုိ႕ပါေနာ္။ အသားေလးေတြမ်ား စုိလုိ႕ျဖဴလုိ႕။ဆံပင္ႀကီးကလည္း ရြာက စိမ္းျမထက္ကုိရွည္တာ ဒူးေကာက္ေကြးက ုိေရာက္ေလာက္တယ္“

ဆရာမေလးရဲ႕ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကုိၾကားလုိက္ရတာနဲ႕တင္ က်ဳပ္က ဒူးေတြေတာင္ ခုိင္ခ်င္ေတာ့တာဟုတ္ဘူး။ ရင္ေတြတုန္လြန္းလုိ႕။ ရြာလူႀကီးအိမ္ထဲကုိ အတင္းတိုိးေ၀ွ႕ၿပီး၀င္သြားေတာ့ က်ဳပ္ေနာက္က လူေတြရဲ႕ ဖရုသ၁၀ါစာစကားေတြကုိ က်ဳပ္ၾကားလုိက္ရေသးတယ္။ ရြာလူႀကီး ဦးသိန္းေရႊက က်ဳပ္ကုိျမင္ေတာ့

“ေဟာ ကုိတင္ေမာင္ လာဗ်ာ ဒီမွာ ၿမိဳ႕က ဆရာမေလး တာင္ေရာက္ေနၿပီ။  ခင္ဗ်ားက ဘယ္သြားေနတာတုန္း။ သိပါဘူးဗ်ာ ဆရာမေလးလာမယ္မွန္း က်ဳပ္ကမသိတာ လယ္ထဲထြန္ခ်သြားေနတာဗ်။ “

အဲသည့္အခ်ိန္ထိ က်ဳပ္က ဆရာမေလးကုိၾကည့္ရဲေသးတာ ဟုတ္ဘူးရယ္။

“ဆရာမေလး ဒါက။  "

"က်ဳပ္နာမည္ တင္ေမာင္ပါခင္ဗ်။ “

က်ဳပ္ရဲ႕ အေလာသုံးဆယ္ ၀င္ေျပာမႈေၾကာင့္ထင္ရဲ႕ ဦးသိန္းေရႊေတာင္ မ်က္လုံးျပဴးႀကီးနဲ႕ၾကည့္တယ္။ ဆရာမေလးကေတာ့

“ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္”

တဲ့ ။ ဒါကၿမိဳ႕ကလူေတြေျပာတတ္တဲ့ စကားထင္ပါရဲ႕။ ဒါနဲ႕႔ပဲ ဆရာမေလးဖုိ႕ကုိေတာ့ က်ဳပ္က က်ဳပ္ႀကီးေတာ္အိမ္က အဆင္ေျပေၾကာင္း တစ္ကုိယ္တည္းမုိ႕ ဆရာမေလး စိတ္ေအး နားေအးေနႏုိင္ေၾကာင္း ဆြယ္တရားေတြေဟာၿပီး အပါေခၚရေတာ့တာေပါ့။ ဦးသိန္းေရႊကလည္း သေဘာတူတယ္။က်ဳပ္ကေတာ့ ရတနာပုံဆုိက္ရင္ေတာင္ သည္ေလာက္ေပ်ာ္မွာမဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ႀကီးေတာ္က က်ဳပ္ကုိသိပ္ခ်စ္တာဆုိေတာ့ က်ဳပ္က ႀကီးေတာ္ကုိ အပူကပ္။ ဟား ရင္ထဲမွာေတာ့ ဆရာမေလးေၾကာင္း မီးေတြေတာက္ေနသလုိပဲဗ်။ တကယ္ေလ။ အဟုတ္။

          အဲဒီအခါတုန္းက ဆရာမေလးရဲ႕အထုပ္အပုိးေတြကုိ ေတြ႕ရာလွည္းေကာက္ဆြဲၿပီး က်ဳဳပ္ရဲ႕ႀကီးေတာ္အိမ္ကုိ အေျပးေသာ့လွမ္း က်ဳပ္ဒုံးစုိင္းခဲ့တာေလ။ ရြာကလူေတြကေတာ့ မ်က္စိကုိေနာက္လုိ႕ေပါ့။ က်ဳပ္ရဲ႕ႀကီးေတာ္ကေတာ့ သူ႕အိမ္ေရွ႕ဆုိက္လာတဲ့ ႏြားလွည္းႀကီးကုိၾကည့္ရင္း

“ဟဲ့ တင္ေမာင္ “

လူကသာ နာမည္ကုိေခၚေနတာ လွည္းေပၚက ဆရာမေလးကုိၾကည့္ရင္း ေၾကာင္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။

“ႀကီးေတာ္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဒါရြာကုိေျပာင္းလာတဲ့ ဆရာမေလႀကီးေတာ္ရဲ႕ လာႀကိဳဦးေလ။”

“ ေၾသာ္..ေအးေအး။ “

က်ဳပ္ကေတာ့ ေပ်ာ္မဆုံး ေမာ္မဆုံး ။ ညေနေစာင္းေတာ့ ရပ္ရြာက ဆရာမေလးစားဖုိ႕ဆုိၿပီး ပုိ႕လုိက္တဲ့ ဟင္းေတြမ်ား မ်ားခ်က္ကေတာ့ စားပြဲ၀ုိင္းေတာင္မဆံ့ဘူး။က်ဳပ္မွာေတာ့ မေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ ေျပးဟယ္လြားဟယ္။ ထမ္းဟယ္ ပုိးဟယ္နဲ႕။

“လူပ်ိဳႀကီး ကုိတင္ေမာင္တုိ႕မ်ား ေျခလွမ္းေတြသြက္လုိက္တာ “

လုိ႕ ေျပာစမွတ္သြင္တဲ့အထိ။ ဆရာမေလးကေတာ့ ေရာက္စမုိ႕ထင္ပါရဲ႕ စကားေတြနည္းလုိက္တာ။ က်ဳပ္ကေတာ့

“ဆရာမ စားေလ ဒါက ရြာခ်က္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ငါးပိခ်က္၊ ဒါက ကာလသားခ်က္ ၾကက္သားဟင္း၊ ဒါေလးက အခ်ဥ္ဟင္း၊ ဒါက…၊။ “

“ဟဲ့ တင္ေမာင္ ဆရာမေလး လြတ္လြတ္လပ္လပ္စားပါေစဟယ္။ ေတာ္ၾကာရွက္ၿပီး ဆရာမေလးမစားပဲေနပါဦးမယ္။ “

“ႀကီးေတာ္ကလဲ။”

 ဆရာမေလးကေတာ့

“ရပါတယ္”

တဲ့။ ၾကည့္ ..အသံေလးကုိက ခ်ိဳလုိ႕။ အသံၾကားသနားပါေစ၊ ရုပ္ျမင္ခ်စ္ခင္ပါေစ ဆုိတဲ့ဆုမ်ားျပည့္ခ်က္ေတာ့ဗ်ာ။

          ေနာက္ေန႕ကစၿပီး က်ဳပ္ႀကီးေတာ္အိမ္ကုိ ေခ်ာင္းေပါက္ခဲ့တာေပါ့။ ခါတုိင္းေတာ့ တစ္ပတ္ေနမွ တစ္ရက္ေလာက္ကုိ အႏုိင္ႏုိင္သြားရတာေပါ့။ ႀကီးေတာ္ကေတာ့

“ဟဲ့တင္ေမာင္..နင့္အေၾကာင္းေတြမသိခက္မယ္..ဟုိမယ္ ေနရထုိင္ရ မလြတ္မလပ္ရွိေနပါဦးမယ္…။”

“ ဟာဗ်ာ ႀကီးေတာ္အိမ္လာတာပဲဗ်ာ..။ “

“ေအာင္မယ္ ေခါက္ထည့္လိုက္ရ..ခါတုိင္းေန႕တုိင္း ေရာက္တာက်လုိ႕။”

 ေနထြက္ရာအရပ္သည္ ကုိတင္ေမာင္သြားရာအရပ္ျဖစ္သည္လုိ႕ ရြာကေတာ့ ေဆာ္ကုန္ၾကၿပီ။ က်ဳပ္ကေတာ့ မမႈေပါင္ဗ်ာ။ တစ္ရက္ေတာ့ က်ဳပ္အိမ္ကုိ ထမင္းစားဖိတ္ဦးမယ္လုိ႕ ေတးထားလုိက္ေသးတယ္။ ဒါကုိေတာင္ ႀကီးေတာ္က

“ဒီမွာလည္းစားေနရတာပဲတင္ေမာင္ရယ္။ေန႕တုိင္းလည္းပုိ႕ေပးေနတာပဲ အလကား နင္အေၾကာင္းကုိငါမသိရင္ခက္မယ္ခ်ည္းလုပ္ေန”

လုိ႕ ပါးစပ္ကုိ အျမန္ပိတ္ရေသးတယ္။ဆရာမေလးကေတာ့ ဘာမွေျပာဘူးရယ္။ အၿမဲျပံဳးလုိ႕။ အဲဒီအျပံဳးကေလ ဘာတဲ့ လူေတြေျပာေျပာေနတဲ့ မုိနာလီဇာအျပံဳးဆုိ မွီမယ္ေတာင္မထင္ဘူး။ တကယ္ေလ။ အဟုတ္။

က်ဳပ္တုိ႕ရြြာက ေက်းလက္က်န္းမာေရးေဆးခန္းက အရမ္းလွတာပဲဆုိတဲ့ သတင္းကေတာ့ ရြာနီးခ်ံဳစပ္ကုိ ေတာမီးအလားပ်ံ႕လုိ႕ေပါ့။ ဆရာမေလးအေၾကာင္းက ေပၚပ်ဴလာကုိုျဖစ္လုိ႕။ က်ဳပ္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာလည္း ဆရာမေလးကေတာ့ ေပၚပ်ဴလာအျဖစ္ဆုံး ႏွလုံးခုန္သံဆုိလည္း မမွားဘူး။ ေျပာရင္ ပုိလုိက္တာ ကုိတင္ေမာင္ရာလုိ႕ ေျပာၾကဦးမယ္။ ဆရာမေလးေရာက္ကတည္းက အိမ္မွာ ဖင္မၿငိမ္ေတာ့တဲ့ က်ဳပ္ကုိ ညီမေတြကတစ္မ်ိဳး ညီေတြကတစ္ေမွာင့္ ၀ုိင္းေျပာၾကတာမ်ားေတာ့ ညံစီလုိ႕။

(၃)

ဘာတဲ့

“ႀကိဳက္မရွက္။ ငုိက္မရွက္ဆိုတာ အဲဒါေျပာတာေပါ့။ ဆပ္ျပာသယ္ လင္ေပ်ာက္တာကမွ မ်က္စိေနာက္ သက္သာဦးမယ္။ အေမေနာ္ ကုိႀကီးကုိၾကည့္ေျပာဦး။ ေတာ္ၾကာ အေျပာမႏုိင္ရင္ရူးသြားလိမ့္မယ္”

 အေမကေတာ့

“ဟဲ့ သူ႕ဟာသူ ႀကိဳက္မရွက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ငုိက္မရွက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္တုိ႕ကုိႀကီး မိန္းမရသြားလည္းေကာင္းတာေပါ့။ ငါေျမးခ်ီရတာေပါ့”

တဲ။့က်ဳပ္ အေမက အဲဒီလုိေျပာေတာ့ က်ဳပ္ႏွုလံုးသားေလ ဆူၿဖိဳးလုိ႕။ ပီတိေတြကုိျဖစ္လုိ႕။

          ဆရာမေလး ေဆးခန္းသြားျပန္ အပုိ႕အႀကိဳကလည္း က်ဳပ္က ဘယ္သူ႕မွ တာ၀န္မေပးပဲ က်ဳပ္ယူလုိက္တာပဲေပါ့။ ဆရာမေလးကေတာ့ ေမးတယ္။

“ကုိတင္ေမာင္ အလုပ္မလုပ္ဘူးလား”

တဲ့။ သည္လုိေမးေတာ့ က်ဳပ္မွာ ျပာျပာသလဲလဲ ၀င္ေျဖရတယ္။

 “ရွိပါတယ္ ဆရာမရဲ႕။ “

“ဟုိေလ ကၽြန္မကုိ ပုိ႕ရႀကိဳရနဲ႕ အလုပ္ပ်က္ေနပါဦးမယ္ ကုိတင္ေမာင္။ အားမနာနဲ႕ေနာ္ ဒါနဲ႕ေလ….ကၽြန္မကုိ ဆရာမ ဆရာမလိုိ႕မေခၚပါနဲ႕လား။ “

“ဘာျဖစ္လုိ႕လည္း ဆရာမရဲ႕။”

“ ကုိတင္ေမာင္က ကၽြန္မထက္..။”

ဆရာမေလးကေတာ့ စကားကုိဆက္မေျပာဘူး။ အားနာေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။

“ကုိတင္ေမာင္က ကၽြန္မ အစ္ကုိအရြယ္ေလာက္ရွိေတာ့ နာမည္ေခၚပါလား။”

 ေသစမ္း ခုထိ ဆရာမေလး နာမည္ကုိမသိေသးဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ ညံ့ၿပီးရင္းညံ့ပဲ။ အေတြ႕အၾကံဳမရွိဘူးဆုိတာ ဒါကုိသက္ေသျပတာေပါ့။

“ဟုိေလ…ဆရာမရဲ႕ နာမည္ က်ဳပ္မသိ။ “

“ဟုတ္သားပဲ..ျဖဴစင္သြယ္ပါ။ “

လွလုိက္တဲ့ နာမည္ေလး။ အဲဒီေန႕ အိမ္အျပန္မွာေတာ့ က်ဳပ္က အူေတြကုိ ျမဴးလုိ႕။ တကယ္ေျပာတာပါ။ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာေတာ့ ခုန္ၿပီးရင္းခုန္ေနေတာ့တာပါပဲ။

          ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ က်ဳပ္က အလုပ္ရွိေၾကာင္း သက္ေသျပဖုိ႕ မနက္ေလးနာရီေလာက္ကတည္းက လွည္းေကာက္ေနၿပီ။ က်ဳပ္ညီေတြကေတာ့ က်ဳပ္ကုိေက်နပ္ၾကတာဟုတ္ဘူး။ ခါတုိင္းမနက္လင္းမွ သြားလည္းရသည့္ အလုပ္ကုိ  မနက္ေလးနာရီေလာက္ကတည္းက သြားဖုိ႕တျပင္ျပင္လုပ္ေနတာကုိ နားမလည္ျဖစ္ေနၾကတာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ အလုပ္ႀကိဳးစားတယ္ဆုိတာကုိ ျပဖုိ႕အတြက္ တစ္ညလုံးလည္း အလုပ္လုပ္လုိက္ခ်င္ရဲ႕။

“ကုိႀကီးကလည္း မနက္မွသြားလည္းရတာပဲ။ “

“ငါသြားမယ္ဆုိသြားမယ္ေပါ့။ ထၾက ၀ီရီယကုိမရွိဘူး”

ဆုိေတာ့ တစ္အိမ္လုံးကုိ ပြက္ေလာရုိက္ကုန္ေရာ။ က်ဳပ္လယ္ထဲသြားမယ္ဆုိမွေတာ့ အေမေရာ ညီမေတြေရာ မေနႏုိင္ မထိုင္ႏုိင္ထၾကရေတာ့တာေလ။

“ကုိႀကီးတုိ႕မ်ားေတာ့ မြန္ေနၿပီ”

 ေခါင္းတစ္ခါခါ လုပ္ေနၾကတဲ့ ညီေတြ ညီမေတြကုိၾကည့္ရင္း အျပစ္မျမင္မိ။ လယ္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း စိတ္နဲ႕ကုိယ္နဲ႕ ကပ္တယ္လုိ႕မရွိ။ သည္ေန႕ ဆရာမေလးကုိ ႀကီးေတာ္မ်ား လုိက္ပုိ႕မလား။ ႀကီးေတာ္က မအားရင္ ဆရာမေလး တစ္ေယာက္တည္း သြားရမွေပါ့။ ဒါဆုိရင္ ငျဖစ္ငေတာက္ သူငယ္ေလးေတြ လုိက္ေႏွာက္ယွက္ရင္ေတာ့ ခက္ၿပီ။ ခါတုိင္းလယ္တစ္ကြက္ကုိ ထည္တစ္ေရးဆက္ဖုိ႕က်ဳပ္က တစ္မနက္ပဲၾကာတာရယ္။ ခုမ်ားေတာ့ ႏြားေတြကပဲ ပ်င္းေနတာလား က်ဳပ္ကပဲ ပ်င္းေနတာလား။  ရြာဦးေက်ာင္းက ဆြမ္းစားေခါင္းေလာင္းထုိးတာေတာင္ ထည္ေရးမေပါက္ႏုိင္ဘူး ။ က်ဳပ္ညီ ဖုိးေမာင္နဲ႕ ဖုိးေဆာင္တုိ႕ကေတာ့ ေမးေေငါ့ လက္တုိ႕ေနတာကုိ က်ဳပ္မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္တယ္။

          ေၾသာ္ အခ်စ္အခ်စ္ ပူေလာင္လုိက္တာလုိ႕ ညည္းလုိက္မိေသးတယ္။ တကယ္ေလ။ က်ဳပ္ကေတာ့ မရဲခဲ့တဲ့ ႏုတ္ကုိ ဘယ္လုိရဲေဆးတင္ၿပီး ရင္ထဲက သည္ေကာင္အေၾကာင္းကုိ ဘယ္လုိ ဖြင့္ေျပာရမလည္း စဥ္းစားခန္း၀င္ေနလုိက္တာ ေနေတာင္ေစာင္းေနၿပီ။  သည္ေကာင္ဆုိတာ အခ်စ္ေပါ့။ညီႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကုိႀကီးကေတာ့ စံပါပဲဗ်ာလုိ႕ ညည္းၾကတယ္။

          လယ္ကျပန္တယ္ဆုိရင္ပဲ ႏြားေတြကုိ ေမာင္းလုိက္တာမ်ား ခုေခတ္ကားေတြေတာင္မွီပါ့မလား မသိဘူး။ ဟုိႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ကုိႀကီး ေျဖးေျဖးလုိ႕ ေအာ္ယူရတဲ့အထိ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရအျမန္ခ်ိဳး။ ထမင္းအျမန္စားေတာ့တာေပါ့။ ေတာ္ၾကာ ဆရာမေလးဆီကုိ ေရာက္တာေနာက္က်ေနဦးမွာ စုိးရေသးတယ္ေလ။

          ထမင္းစားေတာ့လည္း သုတ္သုတ္၊ ေရခ်ိဳးေတာ့လည္း သုတ္သုတ္မုိ႕ က်ဳပ္အေမက

“ေနာက္က က်ားမလုိက္ဘူး ဘယ္လုိျဖစ္ေနတာလည္း တကယ္ပဲေတာ္ က်ဳပ္ အရူးေလး ေမြးမိသာ အသက္၃၈ႏွစ္ေရာက္မွ သိရတယ္ေတာ”

့လုိ႕

ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ညီေတြနဲ႕ ညီမေတြကေတာ့ တခိခိနဲ႕ေပါ့။ ရယ္ၾက ရယ္ၾက မင္းတုိ႕ေတြလည္း တစ္ခ်ိန္က် က်ဳပ္လုိမျဖစ္ဘူးလုိ႕ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မွာလည္း။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္ႀကီးေတာ္ အိမ္ကုိ ေရာက္ခ်င္တာပဲ သိတာ။ က်ဳပ္သည္းသည္းလႈပ္ပုံမ်ားေတာ့ တစ္ရြာလုံးကုိ ေမာင္းထုေၾကျငာစရာမလုိပဲ လူႀကီးအစ ကေလးအဆုံး ေခြးအသုဥ္းေတာင္ သိေလာက္တယ္။ တကယ္ေလ။ ေျပာရင္ ပုိတယ္ထင္ဦးမယ္။ ပုဆုိးအသစ္၊ အကၤ်ီအသစ္ေတြခ်၀တ္လြန္းလုိ႕လည္း ကၽြန္းေသတၱာထဲမွာ ကုန္သေလာက္ရွိေတာ့မယ္။ အလွအပဆုိတာ ေယာက်ာ္းေတြအတြက္မလုိဘူးလုိ႕ ေျပာခဲ့တဲ့က်ဳပ္ ခုေတာ့ ေပါင္ဒါေတြလည္း လိမ္းေနရၿပီေလ။ က်ဳပ္ျဖတ္သြားလုိက္ရင္ ေခါင္းေတြကုိး မူးၿပီးက်န္ရစ္ခဲ့တာရယ္။

(၄)

ဆရာမေလးကုိ က်ဳပ္က ေမတၱာရွိေနေၾကာင္းေျပာဖုိ႕ က်ဳပ္က အခြင့္သာခုိက္ကုိလည္းေခ်ာင္းရေသးတာ။ ဆရာမေလး ေဆးခန္းကလည္း ေရာက္ကတည္းက လူျပတ္တယ္မရွိဘူး။ ေန႕လည္ေန႕လည္ဆုိ လူနာျပ အေယာင္ျပၿပီး ေတာ္ကီေတြပြားေနၾကတဲ့ သေကာင့္သားတြကလည္း ပုံအီလုိ႕။ ဆရာမေလးအနားမွာ အပါးေတာ္ခစားေနတဲ့ ရြာက ကာလသားေတြ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ရင္ အိမ္ေထာင္ရွိ ေယာက္်ားေတြကလြဲရင္ အကုန္လုံးလုိလုိလုိ႕ေျပာရင္ လြန္ေလမလားဗ်ာ။ တစ္ရက္ေတာ့ ေျပာကုိေျပာရမယ္လုိ႕ ေတးမွတ္ရင္း ခြင္ကုိေခ်ာင္းေနခဲ့တာေပါ့။

          ဆရာမေလးကလည္း က်ဳပ္ကုိဆုိ ဂရုစုိက္သလားေတာ့မေမးနဲ႕။ ကုိတင္ေမာင္ႀကီး နည္းနည္းပိန္သြားသလုိပဲေနာ္ အားေဆးေလး ဘာေလး မေသာက္ဘူးလား။ ညဖက္ေရခ်ိဳးလာပုံရရင္လည္း ကိုတင္ေမာင္ ညဖက္ႀကီးေရခ်ိဳးလာတယ္ အေအးေတြမိေနပါဦးမယ္ စသျဖင့္  ေျပာရင္ က်ဳပ္ကေတာ့ ရင္ထဲကုိေႏြးလုိ႕ေပါ့။ ဆရာမေလးနဲ႕ စကားေတြေျပာရင္ ၿမိဳ႕က ဆရာမေလးရဲ႕ မိသားစုအေၾကာင္း၊ ေဆးပညာအေၾကာင္း၊ ေရာဂါေတြရဲ႕အေၾကာင္းေတြက အဓိကရယ္။ အဲသည္အေၾကာင္းေတြေျပာေနရရင္ ဆရာမေလးက စိတ္ပါလက္ပါနဲ႕ကုိေျပာတာ။ က်ဳပ္ကလည္း မညည္းမျငဴ နားေထာင္။ ေက်းလက္ေနရြာသားဆုိေတာ့ ဆရာမေလးေလာက္ေတာ့ က်ဳပ္က ေဆးအေၾကာင္းေတြကုိ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ ရြာမေတာ့ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ေနမေကာင္းရင္ေတာင္မွ အဂၤလိပ္ေဆးေသာက္ရေကာင္းမွန္းေတာင္သိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ႏြားစာစဥ္းရင္း လက္ျပတ္ရင္ အရက္ပ်ံထည့္ရေကာင္းမွန္းလည္းမသိ။ ေတာ္ရုံတန္ရုံဆုိ အခ်ိဳမႈန္႕သိပ္လုိက္ၾကတာခ်ည္။ ဆရာမေလးနားက ေဆးအေၾကာင္းေတြကုိ သိရေတာ့ က်ဳပ္အိမ္မွာေတာင္ အရက္ပ်ံတုိ႕၊ အကုိက္အခဲေပ်ာက္ေဆးတုိ႕၊ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆုိးေပ်ာက္ေဆးတုိ႕၊ အရံသင့္ရွိေနၿပီ။ ဘာေလးျဖစ္လုိက္ျဖစ္လုိက္ ဟုိဟာေလးနဲ႕ ဒီဟာ တြဲေသာက္လုိက္ပါလားလုိ႕ ဆရာ၀င္လုပ္တတ္ေနၿပီ။ ကြယ္ရာမွာေတာ့ က်ဳပ္ကုိ ရုကမ္းတဲ့ ။ သိတယ္မုိ႕လား။ ရမ္းကုလုိ႕ေျပာၾကတာ။

          ဆရာမေလးကုိ က်ဳပ္က ေမတၱာရွိေနေၾကာင္းျပဖုိ႕ ဘာမွလုပ္တတ္တာလည္းမဟုတ္ေတာ့ က်ဳပ္မွာ အခက္ေတြ႕ေနရတာေလ။ တစ္ကုိ္ယ္တည္းေနတဲ့ ႀကီးေတာ္ကုိလည္း ေအာင္သြယ္ခုိင္းလုိ႕ခုိင္း။ ဆရာမေလးအတြက္ဆုိၿပီး တုိလီမုိလီ စားစရာ ၀တ္စရာေလးေတြကုိ လက္ေဆာင္ေပးတန္ေပးနဲ႕ေပါ့။ အလြန္ကပ္ေစးနဲခဲ့တဲ့က်ဳပ္ကုိ က်ဳပ္ ညီေတြ ညီမေတြက

“မုန္႕ဖုိးေတာင္းေတာ့ ပုိက္ဆံကုိ ပုိက္ဆံမွန္းမသိတဲ့ ဟာေတြတဲ့ ။ ကုိႀကီးကေတာ့ ဖြန္ေၾကာင္ၿပီး အသျပာေဆာင္ေနတာေပါ့ေလ”တဲ့။

 ေကာင္းေရာ။ ၿမိဳ႕ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ဆရာမေလးအတြက္ ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြ ၀ယ္လာတာပါ။ ဆရာမေလး စားခ်င္ေအာင္လုိ႕ ၀ယ္လာတာပါ။ ၿမီဳ႕သြားတုိင္း အိမ္အတြက္ မပါရင္သာေနမယ္ ဆရာမေလး အတြက္ကေတာ့ မေမ့ေရးခ်မေမ့။

          က်ဳပ္ရဲ႕ ညီမေတြကေတာ့ သူတုိ႕ကုိေတာင္ ၀ယ္မေပးဖူးတဲ႕ လုံခ်ည္တုိ႕ မိတ္ကပ္တုိ႕ကုိ ဆရာမေလးအတြက္ ၀ယ္ေပးေတာ့ ႏုတ္ခမ္းေတြဆူၾကတယ္။ ဆရာမေလးက ညညဆုိ ႀကီးေတာ္တုိ႕၊ ရြာကအပ်ဳိတစ္သုိက္နဲ႕ စကား၀ုိင္းဖြဲ႕တတ္ေနၿပီ။ အပ်ိဳေလးေတြကလည္း က်ဳပ္နဲ႕ဆရာမေလးကုိ မသိမသာတစ္မ်ိဳး သိသိသာသာတစ္မ်ိဳး စ..ၾက ေနာက္ၾကနဲ႕ေပါ့။ ဆရာမေလးကလည္း ပထမေတာ့ ရွက္ေသြးနီရဲေနေပမယ့္လုိ႕ ေနာက္ေတာ့လည္း ေနသားက်သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ က်ဳပ္ကေတာ့ သည္လုိ စၾကေနာက္ၾကတုိင္း မ်က္ႏွာႀကီးကစပ္ၿဖဲၿဖဲျဖစ္ေနမွာ အမွန္ရယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က

“ဆရာမေလးေနာ္ ကိုတင္ေမာင္က တစ္ကုိယ္တည္းလူပ်ိဳႀကီးေနာ္ လယ္နဲ႕ယာနဲ႕ စိတ္ကူးမလြဲနဲ႕”

ဆုိတာက တစ္မ်ိဳး၊တစ္ခ်ိဳ႕က

“ကုိႀကီးတင္ေမာင္ ။ “

“ေဟ။”

“ ေရေတြစီးေနၿပီ။ “

“ဘာကုိေျပာတာလဲဟ…။ “

“ဆရာမေလးဆီကုိလာလာလြန္လုိ႕ ေခ်ာင္းေပါက္ၿပီး ေရေတြစီးေနၿပီေျပာတာ။”

ဆုိတာကတစ္သြယ္ေပါ့။

ဟာ “ဒီေကာင္မေလးေတာ့။” က်ဳပ္ရဲ႕ ရွက္ရမ္းရမ္းပုံမ်ားေတာ့ ခ်က္ခ်င္းထေျပးတာ ေျခခ်င္းတုိက္ၿပီး ေမာက္ရက္ကုိလဲတာ ႀကီးေတာ္နဲ႕ အပ်ိဳတစ္သုိက္၀ါးကနဲရယ္လုိက္ၾကတာမ်ား ဗ်န္းဗ်န္းကုိကြဲေပါ့။ ဆရာမေလးကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး။ ရယ္လုိ႕ခ်ည္းေနတာ။ အဲဒါကုိပဲ က်ဳပ္က တစ္ပန္းသာေနၿပီမဟုတ္လား။

          တစ္ခါသားေတာ့ ဆရာမေလးက ၿမိဳ႕ကုိသြားဖုိ႕ အေဖာ္ေခၚတယ္။ တကယ္ဆုိ မိန္းမေဖာ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိရဲ႕နဲ႕ က်ဳပ္ကုိမွ ေရြးေခၚတယ္ဆုိေတာ့ အခြင့္အေရးကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီးရေနတာမဟုတ္လား။ ဆရာမေလးက ဘာကိစၥရွိလုိ႕ ၿမိဳ႕တက္မွန္းမသိေပမယ့္လုိ႕ က်ဳပ္ကေတာ့ ဆရာမေလးနဲ႕ လုိက္ဖုိ႕အေရး အ၀တ္အစားေရြးရ။ ဆုိင္ကယ္ဌားရနဲ႕ ဗ်ာမ်ားေနလုိက္တာ သြက္သြက္ကုိလည္လုိ႕ေပါ့။

အစကေတာ့ ရြာက ေထာ္လာဂ်ီနဲ႕လုိက္မလုိ႕စဥ္းစားမိေပမယ့္လုိ႕ ဆရာမေလး ပင္ပန္းမွာစုိးသာေၾကာင့္ က်ဳပ္က ဆုိင္ကယ္နဲ႕ပုိ႕ေပးမယ့္လို႕ေျပာလုိက္တာ။

(၅)

ဆရာမေလးက

“ကုိတင္ေမာင္ႀကီးက ဆုိင္ကယ္လည္း စီးတတ္တာပဲလား။ “

“ရတာေပါ့ ဆရာမရဲ႕။”

“ေဟာ္ေခၚျပန္ၿပီ။ ဆရာမေလးလုိ႕မေခၚပါနဲ႕ဆုိ ကုိတင္ေမာင္ကလဲ။ “

“ႏုတ္က်ိဳးေနလုိ႕ပါ ဆရာမ အဲ ျဖဴ ျဖဴ.ျဖဴစင္။”

အရဲ႕စြန္႕ၿပီး နာမည္ကုိ ႏွစ္လုံးတည္းေခၚလုိက္တယ္။ က်ဳပ္ျဖစ္ေနပုံကုိၾကည့္ၿပီး ဆရာမေလးက ရယ္တယ္။ လွရက္လုိက္ေလခ်င္း။ အသည္းထဲမွာကုိ ကလိကလိနဲ႕။

အဲသည့္ေန႕က ေတာလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ဆုိင္ကယ္ေလးတစ္စီးနဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ဆရာမေလးတုိ႕ ၿမိဳ႕ကုိ သြားခဲ့ၾကတာေပါ့။ ခ်ိဳင့္ကေလး ခဲကေလးေတြ႕လုိ႕ဆုိင္ကယ္ကုိ လီဗာေလ်ာ့ ဂီယာခ်ိန္းလုိက္တုိင္း ဆရာမေလးရဲ႕ ပခုံးနဲ႕ က်ဳပ္ရဲ႕ေက်ာကုိလာလာထိတဲ့အခါ က်ဳပ္ေလ ၾကက္တီးေတြလိုက္တာမ်ား မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ ဘရိတ္ဖမ္းလုိက္ရင္ပုိဆုိး။ ဆရာမေလးနားကရတဲ့ ေရေမႊးရံ႕ကလည္း က်ဳပ္ရဲ႕ႏွာေခါင္းကုိ လာလာကစားတယ္ဗ်။ ေမႊးလုိက္တာမ်ားေတာ့ ဥစၥာေစာင့္မ်ား ေနာက္ကေရာက္ေနသလားမွတ္ရတယ္။ တစ္လမ္းလုံးလည္း တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္က စကားမေျပာၾကဘူး။

ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ဆရာမေလး၀ယ္ခ်င္တာေတြကုိ စိတ္တုိင္းက်၀ယ္ေနတုိင္း က်ဳပ္ကမေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ တေကာက္ေကာက္လုိက္လုိ႕ေပါ့။ ဟုိသီခ်င္းေလးေတာင္ အမွတ္ရလုိက္ေသးရဲ႕။ ဘာတဲ့ ေခြးေလးလုိ ႀကိဳးနဲ႕ဆြဲကေခၚသြားမလား ဆုိတာေလ။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာေတာ့ အပ..ထားတာေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာမေလးက က်ဳပ္ကုိလည္း လက္ေဆာင္၀ယ္ေပးေသးတယ္ေလ။ က်ဳပ္က မယူပါဘူးလုိ႕ အတန္တန္ ျငင္းတာေတာင္ ဇြတ္ကုိေပးေနလုိ႕ လက္ခံလုိက္ရေသးတယ္။ ဆရာမေလးေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ ဦးဂ်မ္းပုဆုိးနဲ႕ တက္ထရြန္ကြက္ အကၤ်ီေလးကုိ က်ဳပ္က အျမတ္တႏုိးရွိလုိက္တာ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ က်ဳပ္က ေစ်းထဲက လူေတြၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ကိုလည္း ေက်နပ္ေနေသးတာေလ။ က်ိတ္ၿပီး ပီတိေတြျဖစ္ရလြန္းလုိ႕ ရင္ေတာင္နာလွေပါ့။ တကယ္ေလ။ အဟုတ္။ ေစ်းထဲမွာ စိတ္တုိင္းက် (၂)နာရီေလာက္လည္ၿပီးမွ တစ္ခုခုစာရေအာင္ေလ လုိ႕ ဆရာမေလးကေျပာတယ္။ ဟုတ္သားပဲ ။ အေတာ္ညံ့တဲ့ က်ဳပ္ပါလားလုိ႕ က်ဳပ္နဖူးကုိ က်ဳပ္ရုိက္လုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္။

ဆရာမေလးႀကိဳက္တာစားရေအာင္လုိ႕ စားေသာက္ဆုိင္ႀကီးတစ္ခုကုိေခၚသြားလုိက္တယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ ဆုိင္နာမည္က ခ်စ္စု ဆုိပဲ။ အခ်စ္ေတြစုမယ့္ အဓိပၸါယ္ပဲ မဟုတ္လား။ ထမင္းလက္ဆုံစားရတာကုိက အရသာရွိလုိက္တာ။ ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ။ ခါတုိင္း ဆရာမေလးထမင္းစားရင္ ႀကီးေတာ္က ကန္႕လန္႕ ကန္႕လန္႕နဲ႕ကုိး။ ဆရာမေလးက ၿမိဳ႕ကို လာေနၾကလား တုိ႕ ကုိတင္ေမာင္က ႏွံ႕ဆန္႕သားပဲတို႕ ခ်ီးက်ဴးစကားဆုိရင္ က်ဳပ္က ခုံနဲ႕ တင္ပါးေတာင္မထိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ၿပီးရင္ျပန္ၾကရေအာင္လုိ႕ ေျပာတယ္။ လမ္းေဘး အမ်ားသုံးတယ္လီဖုန္း ဆုိင္ေလးမွာ ဆရာမေလးဖုန္းေျပာေတာ့ အလုိက္သိသိနဲ႕ က်ဳပ္က ကြမ္းယာဆုိင္ေလးမွာ မေယာင္မလည္ေလးနဲ႕ ၾကည့္ေနရတာေပါ့။  ဆရာမေလးက ဘာေတြေျပာေနမွန္းေတာ့မသိ။ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ နီၿပီး ေဒါသေတြထြက္ ေနတာလည္းျမင္ရတယ္။ စကားေျပာရင္ ညင္သာတဲ့ ဆရာမေလးရဲ႕စကားသံေတြဟာ မာဆတ္ဆတ္ျဖစ္လာတာကုိလည္း ၾကားေနရတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမထေသးပဲ ထုိင္ေနေသးတယ္။

ရြာ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ အရမ္းနဲ႕ကုိ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းသြားခဲ့တာေပါ့။ ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာကုိ က်ဳပ္ကမသိေပမယ့္လုိ႕ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥဆုိေတာ့ မေမးရဲ႕ျပန္ဘူး။ ရြာထိပ္က ကုကၠဳိပင္ႀကီးနားေရာက္ေတာ့ ကုိတင္ေမာင္ ဆုိင္ကယ္ခဏရပ္ေပးပါလားတဲ့။ က်ဳပ္လည္း ခ်က္ခ်င္း ရပ္ေပးလုိက္တာေပါ။  ၿပီးေတာ့ ဆုိင္ကယ္ေဘးနားမွာပဲ ထုိင္ခ်လုိ႕ ခ်ံဳးပြဲခ်ငုိေတာ့တာပါပဲ။ က်ဳပ္မွာေလး အဲသည္တုန္းကပုံစံကုိ ျမင္ရင္ ရယ္ၾကဦးမယ္။ ေျခမကုိင္မိ လက္မကုိင္မိနဲ႕။ ဘာလုပ္လုိ႕ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့။ ဘာျဖစ္တာလဲလုိ႕ေမးရမွာလား။ မငုိနဲ႕ တိတ္တိတ္လုိ႕ ေခ်ာ့ရမွာလား။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလုိ ပခုံးေလးထုိးေပးၿပီး  အားရပါးရ ငိုခုိင္းရမွာလား။ ဟာဗ်ာ ေခါင္းေတြရွဳပ္လုိက္တာ အရမ္းပါပဲ။

ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ရြာမွာ အာအေခ်ာင္ဆုံး သာဒင္ဆုိတဲ့ေကာင္ျမင္သြားတယ္ေလဗ်ာ။ အဲသည္ က်ဳပ္ ငါးပါးေရာ ဆယ္ပါးေရာ အပါးႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပါေမာက္ေတာ့တာေပါ့။ ရြာကလူေတြက ဟုတ္တာမဟုတ္တာအပထား။ ဆူပြက္သြားေအာင္ သာဒင္ ဘယ္လုိလုပ္လုိက္တယ္ထင္ပါသလဲ။

ဆရာမေလးကုိ ရြာထိပ္က ကုကၠဳိပင္ႀကီးေအာက္မွာ က်ဳပ္က ဗလကၠာရျပဳေနပါသတဲ့ ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမေလးက ၾကဴၾကဴပါေအာင္ငုိတယ္ဆုိပဲ။ ေကာင္းၾကေရာေပါ့။ ရြာထဲကေနထြက္လာတဲ့ ဖုန္လုံးလုံးနဲ႕ လူအုပ္ႀကိးကုိၾကည့္ရင္း က်ဳပ္က ရြာကလူေတြဘာျဖစ္ၾကပါလိမ့္လုိ႕ေၾကာင္ၾကည့္။

(၆)

သည္ ဘက္ကဆရာမေလးကုိလည္း ျပာျပာသလဲလဲ။

“ဆရာမေလး အဲ ..ျဖဴစင္ ဘာျဖစ္တာလဲ ကုိတင္ေမာင္ကိုေျပာစိမ္းပါ ရင္ေတြပူလြန္းလုိ႕။ “

ဆရာမေလးကမေျဖဘူး။ ငုိၿမဲ ငုိဆဲ။ က်ဳပ္ကစိတ္မရွည္ေတာ့ ဆရာမေလးရဲ႕ ပခုံးႏွစ္ဖက္ကုိ ကုိင္လႈပ္ရင္း

“ေျပာပါ ျဖဴစင္ရယ္ က်ဳပ္ကုိ။”

          ရြာဖက္ကုိလွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့  လူအုပ္ႀကီးကနဲတာမဟုတ္ဘူး။ အဲသည္အခ်ိန္ၾကမွာ ဆရာမေလးကလည္း ရြာဖက္ကုိၾကည့္မိတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဟင္ ကုိတင္ေမာင္ ရြာကလူေတြ ဒီဘက္ကုိလာေနၾကတယ္ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ။ က်ဳပ္လည္း သိဘူး..ျဖဴစင္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့မွာ  ေရွ႕က သာဒင္။ ေနာက္က ကာလသားေတြကေတာ့ လက္ထဲမွာ ဒုတ္ေတြ ၊ ဓါးေတြနဲ႕။ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ။ က်ဳပ္အေတြးေတာင္မဆုံးလုိက္ဘူး။

“ေဟ့ေကာင္ တင္ေမာင္ လူယုတ္မာ မင္းကုိအရွင္မထားဘူး”

 ဆုိတဲ့ သာဒင့္အသံ။ က်ဳပ္ကုိ။ အနားေရာက္လာတဲ့လူေတြက မေျပာမဆုိ ေခါင္းေပၚကုိ ဒုတ္ကနဲ။

“ဟဲ့ ဟဲ့ မလုပ္ပါနဲ႕ လုပ္ၾကပါဦးေတာ ္ က်ဳပ္သားေလးကိုကယ္ပါဦး၊။ “

“ေအာင္မေလး ကုိတင္ေမာင္ မလုပ္ပါနဲ႕။ “

ဆရာမေလးအသံ။

“ခ်ကြာ ခ်ၾက။ဒီေကာင္မုိ႕ ဆရာမေလးကုိ ၾကံစည္ရက္တယ္။ ကုိယ့္ရြာကုိ လာတဲ့ ဆရာမေလးကုိ ကုိကေတာင္ေစာင့္ေရွာက္ရဦးမွာ ။ တင္ေမာင္လုိ႕လူမ်ိဳးရြာမွာရွိတာ ရြာနာတယ္ေဟ့။ “

ညီမေတြရဲ႕ ငုိသံ။ ညီေတြရဲ႕ ယူၾကံဳးမရတဲ့အၾကည့္။ စက္စုပ္ရြံ႕ွရွာတဲ့အၾကည့္။ တစ္ရြာလုံးရဲ႕ ေအာ့ႏွလုံးနာတဲ့အၾကည့္။

          က်ဳပ္ကုိက်ဳပ္ေတာင္ မခုခံႏုိင္ေအာက္ ဒုတ္ေတြေအာက္ကုိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။

“ေအာင္မေလးေတာ့ လုပ္ၾကပါဦး ကုိႀကီးကုိ ကယ္ပါဦး။ “

“ေအာင္မေလး ဒီအတုိင္းၾကည့္ေနၾကတာလား က်ဳပ္သားကုိ သတ္ေနၾကတာဟဲ့ သိန္းေရႊေျပာဦးေလငါ့ကုိသာရုိက္ၾကပါဟဲ့ “

အေမရဲ႕ ငုိသံေတြေရာ ။ နားထဲမွာေရာေထြးလုိ႕။

          ဦးသိန္းေရႊ က

“ေဟ့ေကာင္ေတြ ေဟ့ေကာင္ ရပ္လုိက္စမ္း ရပ္လုိက္ၾကစမ္းလုိ႕ ငါေျပာေနတယ္။ “

အဆက္မျပတ္ရုိက္ေနတဲ့ ဒုတ္ေတြ က်ဳပ္ကုိယ္ေပၚကခ်ဲကုန္တယ္။ မ်က္လုံးထဲမွာလည္း သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္တစ္ခ်က္ မျမင္တစ္ခ်က္။

“မင္းတုိ႕က ကာယကံရွင္ေတြကုိ မေမးမျမန္းပဲနဲ႕ ကုိယ္ထင္ရာနဲ႕ကုိယ္ လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္ေနၾကတာေပါ့။ ငါေမးပါရေစဦး။ “

ဘာေတြဘယ္လုိျဖစ္လုိ႕ က်ဳပ္ကုိ သည္လုိလုပ္ရတာလဲ ဆုိတာေတာ့ က်ဳပ္ကမသိေသး။ ဆရာမေလးကေတာ့ မ်က္စိအေၾကာင္သားနဲ႕။က်ဳပ္ကုိၾကည့္လုိ႕။ ၿပီးမွ သတိရတယ္ထင္ပါရဲ႕။

“လုပ္ပါဦး ကုိတင္ေမာင္ရဲ႕ ေခါင္းမွာေရာ လက္မွာပါေသြးေတြနဲ႕။ ေဆးခန္းကုိတစ္ေယာက္ေျပးပါ။ ေဆးခန္း အေပၚဆုံးဗီရုိမွာ ေဆးေသတၱာေလးရွိတယ္။ “

က်ဳပ္ညီ ဖုိးေမာင္က ေျပးလုိက္တာမွ ဒုံးစုိင္း။

         

“ကုိတင္ေမာင္ကုိေမးရဦးမယ္။”

 ဦးသိန္းေရႊက ဆရာမေလးကုိၾကည့္ၿပီး

“ခင္ဗ်ား ဆရာမေလးကုိ ။”

 စကားကုိဆက္မေျပာဘူး။

“ဗလကၠာရလုပ္လုိ႕ဆုိ။”

“ဗ်ာ။ “

“ရွင္၊။ “

ဆရာမေလးနဲ႕ က်ဳပ္ရဲ႕ အာေမဋိတ္အသံ။

“ဘယ္သူေျပာတာလဲ။”

က်ဳပ္ရဲ႕ ခပ္ဆတ္ဆတ္အေမး။

“ငါ့ကုိလာေျပာတာက ရြာေနာက္ပုိင္းက တင္ေအာင္၊ သာဒင္က ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႕ သူ႕ဟာသူအုပ္စုဖြဲ႕ၿပီးေခၚသြားလုိ႕ ေနာက္ကေနအမွီလုိက္လာတာ။”

 ဆရာမေလးက ရွက္လုိ႕ထင္တယ္။ ေခါင္းငုံ႕လုိ႕။ သည္လုိ လူပုံအလည္မွာ အေျပာခံရေတာ့ ရွက္ရွာမေပါ့။

“ အဲဒါ ဆရာမေလး  ဟုတ္ပါသလား ။ “

ဦးသိန္းေရႊႀကီးက အားနာနာနဲ႕ေမးေနရတာ။

“မဟုတ္ရပါဘူး ဦးေလးရယ္။ “

“သာဒင္ေျပာေတာ့ ဆရာမေလး ငုိေနလုိ႕ တင္ေမာင္က ျပာျပာသလဲေခ်ာ့ေနတယ္ဆုိ။ “

“ငုိတာကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ “

“ဒါဆုိမဟုတ္တာက ဘာလဲ ဆရာမေလးရဲ႕။ ေျပာပါ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါ။မရွက္ပါနဲ႕။ ဘယ္သူ႕မွ အားနာစရာမလုိဘူး။ ႏုိ႕မဟုတ္ရင္ ဆရာမေလးနစ္နာ မွာစုိးလုိ႕ပါ။ “

         

“ကၽြန္မနဲ႕ ကုိတင္ေမာင္က တကယ့္ကုိျဖဴျဖဴစင္စင္ပါ။ ကၽြန္မငုိတယ္ဆုိတာက ဒီေန႕ ကၽြန္မရည္စားနဲ႕  ဖုန္းေျပာၿပီး ေဒါသထြက္လုိ႕ ရွက္လုိ႕ငုိေနတာပါ။ “

ဘာရယ္။ ကၽြန္မရည္းစားလုိ႕ ၾကားလုိက္ရေတာ့ က်ဳပ္ အေၾကာေတြ မတ္ခနဲ။

“ဒါကုိကုိတင္ေမာင္ကမသိလုိ႕ကၽြန္မကုိေမးေနတုန္းအထင္လြဲသြားရတာပါ။ကၽြန္မခ်စ္သူနဲ႕ကၽြန္မကေနာက္လဆုိ လက္ထပ္

ေတာ့မလုိ႕ပါ။အခုက အျမန္ျပန္လာခုိင္းလုိ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ စကားမ်ားရင္း ျဖစ္သြားရတဲ့ ကိစၥပါရွင္ “

ေနာက္လဆုိ လက္ထပ္ေတာ့မလုိ႕တဲ့။ ဆရာမေလးရယ္ က်ဳပ္ေလ။ အသံမထြက္။

“ကုိတင္ေမာင္က ကၽြန္မကုိ ဘာမွ မလုပ္ပါဘူးရွင္ ။ လူရုိးႀကီးပါ။ “

ဆရာမေလးစကားဆုံးေတာ့

“ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား ဘာမမလုပ္ဘူးတဲ့ ၾကားၾကရဲ႕လား က်ဳပ္သားကုိမ်ား အုိးစြပ္မစား ခြက္စြပ္မစား လုပ္ရက္လုိက္ၾကတာရွင္။ ေအာင္မေလး ေသေတာ့မလုိ႕ ကံေကာင္းလုိ႕။”

အေမ့အသံက ေအာင္ျမင္တဲ့အသံႀကီးနဲ႕ အားလုံးကုိၾကားေအာင္ေျပာေနသံ။ ရြာကလူေတြ အားလုံး ခုၾကေတာ့ ဘာမွမေျပာၾကေတာ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဆရာမေလးကုိ လက္လႊတ္လုိက္ရေတာ့မွာေပါ့။ က်ဳပ္ရဲ႕ အရွက္ေတြလဲ ဗ်န္းဗ်န္းကြဲၿပီ။

(၇)

သည္ကိစၥေတြျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ က်ဳပ္အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ကုိမထြက္ေတာ့ဘူး။ ရွက္လြန္းလုိ႕။ က်ဳပ္လုိ လူပ်ိဳႀကီးက သူမ်ားသားသမီးကုိ ဗလကၠာရလုပ္စရာလား။ ထင္ရက္လုိက္ေလျခင္းလုိ႕ ေဒါသေတြထြက္မိတာလည္းအမွန္ရယ္။ သာဒင္ကေတာ့ လာေတာင္းပန္ပါတယ္။ မွားသြားပါတယ္တဲ့။ သူမွားတာ က်ဳပ္ေသေတာ့မလုိ႕။ ဆရာမေလးကုိေတာ့ က်ဳပ္က မေတြ႕ခ်င္တာ အမွန္။ ေျပာရရင္ ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိယ္ မလုံျပန္ဘူး။ ႀကီးေတာ္အိမ္ကုိမသြားေတာ့တာ ၾကာၿပီ။ ေဟာ ေနာက္လေလာက္ဆုိရင္ ဆရာမေလး ခြင့္ျပန္မွာမုိ႕ လာေတြ႕ပါဦးလုိ႕ ႀကီးေတာ္က က်ဳပ္ကုိမွာေနၿပီ။

          ဆရာမေလးက သူ႕ဆီကုိက်ဳပ္မလာလုိ႕ တစ္ရက္ က်ဳပ္ကုိ အိမအထိလာေတြ႕တယ္။ ျပန္ေတာ့မလုိ႕လာႏုတ္ဆက္တာတဲ့။ က်ဳပ္လြမ္းရဦးမွာေပါ့။

“ကုိတင္ေမာင္ကုိ ျဖဴစင္ေလ အစ္ကုိႀကီးတစ္ေယာက္လုိ ခင္တာပါ ခ်စ္လည္းခ်စ္ပါတယ္၊ ၁၅၀၀ အခ်စ္ထက္ ၅၂၈ ေမတၱာက ပုိေအးျမပါတယ္ ကုိတင္ေမာင္ရယ္။ “

ဆရာမေလးကုိ ခ်စ္ေနတာ ဆရာမေလးမ်ားသိသြားၿပိလား။

“အစစအရာရာ အကူအညီေပးခဲ့တဲ့ ကုိတင္ေမာင္ကုိ ျဖဴစင္ေလ အရမ္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဘာျဖစ္လုိ႕လည္းဆုိေတာ့ ျဖဴစင္ရြာကုိေရာက္ကတည္းက ကုိတင္ေမာင္ပဲ အျမဲကူညီခဲ့လုိ႕ပါ။မနက္ျဖန္ဆုိ ျဖဴစင္ျပန္ေတာ့မယ္ ႏုတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္၊ ဒါက ျဖဴစင္ရဲ႕ လိပ္စာပါ။ကုိတင္ေမာင္ သတိရရင္ဖုန္းဆက္လာေပါ့။ “

က်ဳပ္ေလ အဲသည္အခ်ိန္ ဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္ဘူး။ ရင္ထဲမွာ တစ္စုိ႕ေနတယ္။ မ်က္၀န္းေဒါင့္မွာေတာ့ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ၀ဲေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဆရာမေလးကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့။ ဆရာမေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလုိ႕ပါလား။

“ခု ကုိတင္ေမာင္ကုိ႕ ျဖဴစင္ ကန္ေတာ့ပါရေစ။ “

မလုပ္ပါနဲ႕ ျဖဴစင္ က်ဳပ္ကုိ..။”

 စကားတုိ႕ကေျပာမထြက္။ က်ဳပ္တားတဲ့ၾကားကပဲ က်ဳပ္ကု္ိကန္ေတာ့ သြားခဲ့တယ္။ ဆရာမေလး ျပန္သြားေတာ့ က်ဳပ္ေရွ႕မွာ စကၠဴဘူးေလး။ အေမက

“သားႀကီးရယ္ တရားနဲ႕ေျဖပါ”

တဲ့။က်ဳပ္က ဘုန္းႀကီး၀တ္ရေတာ့မွာလား အေမရဲ႕လုိ႕ေတာ့ မေမးျဖစ္။ စကၠဴဘူးေလးကုိဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နာရီေလး ။ ေနာက္ စာေလးတစ္ေစာင္။စာကုိဖတ္ၾကည့္ေတာ့

“သုိ႕

ကုိတင္ေမာင္

ျဖဴစင့္ကုိ အခ်ိန္တုိင္း သတိရဖုိ႕ နာရီေလးေပးလုိက္တယ္

 ညီမေလး

ျဖဴစင္”

          ေၾသာ္ ညီမေလးတဲ့လား။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်န္ရစ္သူ အသည္းကြဲသူႀကီးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ ေျပာျပရရင္ ရယ္စရာႀကီးလုိ႕။ က်ဳပ္ကသာ တစ္ဘက္သတ္ က်ိတ္ခ်စ္ က်ိတ္ႀကိဳက္ၿပီး က်ိတ္အသည္းကြဲ။ အရွက္ေတြ ဗ်န္းဗ်န္းကြဲ။ ဆရာမေလး ျပန္ေတာ့ က်ဳပ္လုိက္ေတာင္မပုိ႕ဘူး။ ေၾကကြဲရလြန္းလုိ႕။ က်ဳပ္ႀကီးေတာ္က

“ဟဲ့ တင္ေမာင္ နင့္ကုိ ဆရာမေလး ေမွ်ာ္ေနေသးတယ္။ နင္လုိက္ပုိ႕မလားဆုိၿပီးေတာ့။ ရြာကထြက္ခါနီးအထိ ေမွ်ာ္ေနတာ။ ငါ့ကုိ ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ ကိုတင္ေမာင္ကုိေျပာေပးပါ ႏုတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္လုိ႕တဲ့။ “

ဆရာမေလးက က်ဳပ္ကုိ ႏုတ္ဆက္ခဲ့ေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ ခုထိႏုတ္မဆက္ေသး။  အဲသည့္ေန႕က က်ဳပ္ ဆေရာမေလးလက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ဦးဂ်မ္းပုဆိုးရယ္၊ တက္ထရြတ္အကၤ်ီရယ္္၊ နာရီေလးရယ္ကုိ အမွတ္တရၾကည့္ရင္း တစ္ေနကုန္ အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့ရတာေပါ့။ ရင္ထဲမွာ ပူေႏြးတုန္း။ ပူေဆြးတုန္း………..။

ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)

ေရႊေဂါင္ေဂါင္ေက်ာက္မ်က္ရတနာကုမၸဏီလီမိတက္

မရွီကေထာင္ရပ္၊ ဖားကန္႕ၿမိဳ႕။

Tel- 074-70471

IP Tel N0…,01-4410653