ရုံးအျပင္ဘက္တြင္လည္း သုိ႕ေလာ သုိ႕ေလာႏွင့္ စပ္စုသူ က်င္းသားမ်ားႏွင့္ အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကလည္း တရုံးရုံးႏွင့္။ လူ ငါးရာေက်ာ္ရွိေသာ ေက်ာက္စိမ္းကုမၸဏီဆုိဒ္တစ္ဆုိဒ္ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ျပႆနာ ေသးေသးမႊားမႊားမွအစ ႀကီးႀကီးမားမား ျပႆနာမ်ားကုိ ဦးတင္ေအာင္ေျဖရွင္းရေလ့ရွိေသာ္လည္း ဒီတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ အခက္ေတြ႕ရန္အေၾကာင္းရွိေနေလသည္။ ျဖစ္ေပၚသည္ကလည္း မိန္းမသားမ်ားေနေသာ စားဖုိေဆာင္အတြင္းမွျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖည္းျဖည္း ညွင္းသာေျဖရွင္းရန္လုိေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဦးတင္ေအာင္ေတြးမိသည္။
“ကဲ ဆုိစမ္းပါဦး မိသီတာ ဘယ္လုိကေနျဖစ္တယ္ဆုိတာ”
သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားႏွင့္ မိသီတာဆုိေသာ မိန္းကေလးက စတင္ၿပီး ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းကုိ ဇာတ္စုံခင္းျပေလသည္။
“ဒီလုိပါ အန္ကယ္လ္ မေန႕ကမနက္ပုိင္းက အညိဳက က်မကုိေငြလြဲမယ့္အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ က်မက ေနာက္ေန႕မွလြဲလုိ႕ ဒီေန႕က တနင္းလာေန႕ဆုိေတာ့ ဘဏ္ေတြက လူက်ပ္ေတာ့ ေစာင့္ရမွာနဲ႕ က်မက ေနာက္ေန႕မွ လြဲရေအာင္ေျပာမိပါတယ္..။ ညပုိင္းအထိေတာင္ရွိေသးတယ္။ က်မက ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစုိက္ထားဖုိ႕ေျပာပါေသးတယ္။ ဒီေန႕မနက္က်ေတာ့ ေစ်းကအျပန္ ဘဏ္သြားရေအာင္ ေငြယူခုိင္းေတာ့ ေငြကမရွိေတာ့ဘူး။ အထားမွားသလားဆုိေတာ့လည္း မမွားဘူးတဲ့။ အညိဳကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာပါေသးတယ္မေတြ႕ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ က်န္တဲ့ ေအးလြင္သီတုိ႕ အျမင့္တုိ႕ကုိေမးၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႕က သူခုိးရုိးရမလားဆုိၿပီး စကားမ်ားၾကတာ။ အညိဳကုိလည္း သူခုိးလုိ႕ရုိးလုိ႕ ဆြဲရုိက္ၾကရာက က်မလည္း သည္းမခံႏုိင္တာနဲ႕ အညိဳ႕ဘက္ကေန ျပန္ လုပ္မိတာပါ..”
“ေပ်ာက္တာက ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲ”
“သုံးသိန္းပါ အန္ကယ္လ္”
အညိဳဆုိေသာ ညိဳစိမ့္စိမ့္ေကာင္မေလးက ၀င္ေျဖသည္။ ထုိသုိ႕ဆုိလွ်င္ မနည္းဘူးပဲ..။သူ႕ေရွ႕တင္ထုိင္ေနေသာ မိန္းကေလးေလးေယာက္ကုိၾကည့္ေတာ့လည္း ဘယ္လုိမွပင္ ခန္႕မွန္း၍မရႏုိင္။ သူေခါင္းနည္းနည္းရွဳပ္လာရသည္။
“ကဲ ရန္ေတာ့မျဖစ္ၾကနဲ႕ ဒါနဲ႕ ႀကီးသန္းတုိ႕ ႀကီးေရႊတုိ႕ေရာဘာလုိ႕မလုိက္လာၾကတာလဲ”
“ႀကီးႀကီးတုိ႕က အေဆာင္မွာေနခဲ့ၾကတာပါ။အန္ကယ္လ္ကုိလာေျပာခုိင္းလုိ႕လာေတာ့ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကပါ လုိက္လာၾကတာ”
ေအးလြင္သီႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ဆုိေသာ ေကာင္မေလးေတြကုိၾကည့္ေတာ့ သူခုိးဟု အရုိးခံရ၍ ခံျပင္းေနသည့္ဟန္ေပါက္ေနသည္။ပုိက္ဆံေပ်ာက္သည့္ အညိဳဆုိေသာေကာင္မေလးကေတာ့ အပူႀကီးတစ္ခုကုိ ရင္စည္းခံရသည့္ႏွယ္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ၿငိဳးငယ္ေန၏။
“ဒါဆုိရင္ေတာ့ အန္ကယ္လ္က ေက်ာက္ရွာေဆာင္၊ မုိင္းေဆာင္၊ စက္/ကား ေဆာင္ေတြကုိလည္း ရွာခုိင္းမယ္ သူခုိးကုိေတာ့ အန္ကယ္လ္လည္း မုန္းတယ္။ မိရင္ ေကာင္းေကာင္းအျပစ္ေပးရမယ္။ ဦးလြင္၊ ေမာင္ေမာင္ဟန္”
သူေခၚေတာ့ ဦးလြင္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္ဟန္ အေျပးေလး အနားသုိ႕ေရာက္လာသည္။
“ဆရာ ဘာခုိင္းမလုိ႕လည္းဆရာ”
“ေအး ဦးလြင္က အေဆာင္ေတြမွာရွိတဲ့ က်င္းသာအိပ္ယာေတြကုိလုိက္ရွာ…ဒီမွာ ပုိက္ဆံေပ်ာက္လုိ႕တဲ့ ေမာင္ေမာင္ဟန္ကလည္း တစ္ေယာက္မွ အျပင္မထြက္ေစေသးနဲ႕ ကင္းတဲကုိ သြားေျပာ ဂိတ္ပတ္ပါလဲ ခဏေစာင့္ဦးလုိ႕ ဟုတ္ၿပီလား….”
ကုမၸဏီတစ္ခုလုံးလည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားၾကသည္။ ဖားကန္႕လုိ ေက်ာက္စိမ္းကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ ”ဖ”သုံးလုံးႏွင့္ ကင္းႏုိင္သည့္ ေယာက်ာ္းသားမ်ား ရွိႏုိင္သလုိ မကင္းႏုိင္ေသာ ေယာက်ာ္းသားမ်ားလည္း ဒုႏွင့္ေဒး။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အေဆာင္တုိင္းကုိလည္း ရွာေဖြရန္ ဦးတင္ေအာင္ စီစဥ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က မူးယစ္ေဆး၀ါးေၾကာင့္ လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္တတ္ၾကေလရာ သည္လုိ ပုိက္ဆံေပ်ာက္သည့္အမႈမ်ိဳးဆုိလွ်င္ တစ္ကုမၸဏီလုံးကုိပုိက္စိပ္တုိက္ရွာေဖြမွ ရေလသည္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေသာအခါ ဦးလြင္ျပန္ေရာက္လာသည္။
“မေတြ႕ဘူးဆရာ…..”
“ေသေသခ်ာခ်ာေရာရွာခဲ့ရဲလား”
“ေသခ်ာ ရွာပါတယ္ ဆရာ…အိတ္ေတြေတာင္ဖြင့္ရွာခဲ့ေသးတယ္ မေတြ႕ဘူးဆရာ “
“ေမာင္ေမာင္ဟန္ေရာ”
“ရွိပါတယ္ ဆရာ”
“ေခၚလိုက္”
ေမာင္ေမာင္ဟန္ အနားသုိ႕ အေျပးတစ္ပုိင္းေရာက္လာသည္။
“မင္း ၀န္ထမ္းေတြ အျပင္ထြက္သူရွိမရွိ ေမးခဲ့ေသးလား”
“ေမးခဲ့ေသးတယ္ဆရာ တစ္ေယာက္မွမထြက္ေသးဘူး”
“ကဲ မိသီတာ က်င္းသားအေဆာင္ေတြေတာ့ရွာၿပီးၿပီ ၊ က်န္တာေတာ့ ညည္းတုိ႕ စားဖုိေဆာင္တစ္ခုပဲ က်န္ေတာ့တယ္”
“ ရွာပါ အန္ကယ္လ္ ရွာပါ ဒါမွ ဒီေကာင္မေတြ ပါးစပ္ပိတ္သြားမွာ”
ေအးလြင္သီဆုိေသာေကာင္မေလးက သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ ၀င္ေျပာသည္။ သုိ႕ႏွင့္သူ စားဖုိေဆာင္ဘက္သုိ႕ ေျခလွမ္းျပင္လုိက္ေတာ့သည္။ တရားခံကလည္း မေတြ႕ေသး။ က်င္းသားအေဆာင္ကလည္း ႏွ႕ံေနေအာင္ရွာၿပီးၿပီ။ စိတ္၀င္စားစြာႏွင့္ ၀န္ထမ္းတုိင္းကလည္း နားစြင့္ထားေနၿပီ။
စားဖုိေဆာင္တစ္ခုရွိ မိန္းမသားမ်ားေနေသာ အိပ္ေဆာင္အတြင္းသုိ႕ ဦးတင္ေအာင္ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေပ။ ခုတစ္ေခါက္သည္သာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ျဖစ္သည္။ စားဖုိမမ်ား အိပ္ေသာ အိပ္ယာမ်ားကုိ အစီအရီျမင္လုိက္ရသည္။ အိပ္ယာတစ္ဘက္ေဘးစီတြင္ ေသတၱာတစ္လုံးစီရွိၾကသည္။ အျခား မိန္းမအသုံးအေဆာင္ တုိလီမုိလီမ်ားကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။ အစြန္ဆုံး အိပ္ယာကုိ သူသြားလုိက္သည္။
“ဒီအိပ္ယာက ဘယ္သူ အိပ္ယာလဲ ကဲ ဦးလြင္ ရွာၾကည့္ဗ်ာ ေနာက္ ေသတၱာပါဖြင့္ၾကည့္ပါ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာပါ”
ထိုစဥ္
“က်မ အိပ္ယာကုိေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ရွာခ်င္ရွာပါ ေသတၱာကုိေတာ့ မဖြင့္ပါရေစနဲ႕ အန္ကယ္လ္”
ျမင့္ျမင့္ဆုိေသာ မိန္းကေလး၏ စကားေၾကာင့္ အားလုံး၏ အၾကည့္မ်ား ျမင့္ျမင့္ထံသုိ႕ စုျပံဳက်ေရာက္လာသည္။ ျမင့္ျမင့္၏ မ်က္၀န္းမ်ားကလည္း မတည္မၿငိမ္ျဖစ္လာၿပီး စုိးရိမ္ပူပန္သည့္ ဟန္မ်ားျဖစ္ေပၚေနသည္။
“ဘာလုိ႕လဲ ျမင့္ျမင့္ရဲ႕ အန္ကယ္လ္တုိ႕က အကုန္လုံးရဲ႕ ေသတၱာေတြကုိ ဖြင့္ရွာမွာ …အန္ကယ္လ္ကုိ မွန္မွန္ေျပာေနာ္ ညည္း အညိဳရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြကုိ ယူထားမိသလား”
သူ စကားလုံးကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး လိမၼာစြာသုံးႏွဳန္းလုိက္သည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ခုိးထားသလား ဟု မသုံးပဲ ယူထားမိလားဟု တမင္တကာ သုံးႏွဳန္းလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ဟင့္အင္း က်မ မယူဘူး အန္ကယ္လ္ က်န္တဲ့ေနရာ ႀကိဳက္သေလာက္ရွာပါ က်မေသတၱာကုိေတာ့ မဖြင့္ေပးပါရေစနဲ႕…”
“ဟ ညည္း ေသတၱာကုိ အန္ကယ္လ္ရွာကိုရွာရမယ္…ဖြင့္ေပးလုိက္ပါ ျမင့္ျမင့္ မဖြင့္ေပးရင္ အညိဳရဲ႕ ပုိက္ဆံကုိ.ယူထားသူဟာ ညည္းပဲလုိ႕ အန္ကယ္လ္ သတ္မွတ္ရလိမ့္မယ္..”
“ဟင့္အင္း အန္ကယ္လ္ က်မ မယူဘူး….ေသတၱာလည္း မဖြင့္ႏိုင္ဘူ လုံး၀မဖြင့္ေပးႏုိင္ဘူး………ဟီးဟီး”
ျမင့္ျမင့္ဆုိေသာ ေကာင္မေလး ငုိေလၿပီ။ ဦးတင္ေအာင္လည္း ဘာလုပ္လုိ႕ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားရသည္။ ဦးတင္ေအာင္လည္း မသက္သာသည့္အဆုံးတြင္ ေသတၱာကုိရုိက္ဖြင့္လုိက္ရေလေတာ့၏။ ထုိအခါ ဦးတင္ေအာင္အပါအ၀င္ ဦးလြင္ ႀကီးႏွင့္ က်န္သူမ်ား အံ့ၾသျခင္းထက္ ငုိအားထက္ရယ္အားသန္စြာ ျမင္လုိက္ရေသာအရာတစ္ခုေၾကာင့္ ခဏေတာ့ ေၾကာင္သြားရသည္။ သုိ႕ေသာ္ ဘာေတြ႕သည္ကုိ အမ်ားကုိမေျပာေသးပဲ က်န္ အိပ္ယာမ်ားကုိ ထပ္ရွာၾကသည္။ ထုိအခါက်မွ တရားခံကုိေတြ႕ရေလေတာ့သည္။
အဆုံးသတ္ ဇာတ္ေပါင္းေသာ အခါတြင္ေတာ့ စားဖုိေဆာင္မွ ပုိက္ဆံေပ်ာက္မႈႀကီး၏ တရားခံမွာ လုပ္သက္ ခုႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ ႀကီးေရႊျဖစ္ေနသည္။ မည္သုိ႕မွ်မထင္ထားေသာ အျဖစ္ေၾကာင့္ တစ္ကုမၸဏီလုံး အံ့ၾသရသည္။ အံ့ၾသရသည့္အေၾကာင္းေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ျမင့္ျမင့္ဆုိေသာ မိန္းကေလး ေနာက္တစ္ေန႕မွာပင္ အလုပ္ထြက္သြား၏ မည္သုိ႕ျဖစ္၍အလုပ္ထြက္သြားရသည္ကုိ က်န္ ၀န္ထမ္းမ်ား မသိေသာ္လည္း ဦးတင္ေအာင္ႏွင့္ ဦးလြင္တုိ႕ လူတစ္စုကေတာ့ မုခ် သိကုိ သိရမည္ဟု အမ်ားကေျပာၾကသည္။ ဦးတင္ေအာင္ကလည္း ျမင့္ျမင့္ အလုပ္ထြက္ရျခင္းအေၾကာင္းအရင္းကုိမေျပာေပ။ သုိ႕မေျပာေသာ္ျငား ဦးတင္ေအာင္ တားျမစ္လုိက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ရယ္ရမည္လား ငုိရမည္လား…ပင္မသိႏုိင္ေအာင္ျဖစ္သြားၾကသည္က တစ္ကုမၸဏီလုံး။
တစ္မနက္တြင္ ေမာင္ေမာင္ဟန္ စားဖုိေဆာင္သုိ႕ေရာက္လာသည္။ ဟင္းခ်က္ေနေသာ ေအးလြင္သီကိုေတြ႕ေသာအခါ ႀကီးသန္းကုိေမး၏။
“ႀကီးသန္းရွိတယ္ ႀကီးသန္းေရ ေမာင္ဟန္ေခၚေနတယ္ လာပါဦး”
“ဘာလဲ ဟဲ့ ထမင္းေပါင္းေနတာ”
“ခဏလာဦး အန္ကယ္လ္ေအာင္ေျပာခုိင္းလုိက္လုိ႕ လာရတာ ခဏထားခဲ့ ထမင္းေပါင္းကုိ”
စားဖုိေဆာင္တြင္ ထမင္းစားေနၾကေသာ က်င္းသားမ်ားလည္း ရွိေနေသးသည္။ လူစုံတက္စုံရွိေနသည္ မနက္ အလုပ္မဆင္းမီ ထမင္းစားခ်ိန္။
“ဟဲ့ ဘာလဲ အန္ကယ္လ္ေအာင္က ဘာေျပာခုိင္းလုိက္လုိ႕လဲ”
“ႀကီးသန္းတုိ႕ စားဖုိမေတြ ေနာက္ေန႕ေတြ ေစ်း၀ယ္တဲ့အခါ ခရမ္းသီးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မ၀ယ္ပါနဲ႕တဲ့ အန္ကယ္လ္ေျပာခုိင္းလုိက္တာ ဒါပဲ”
ေမာင္ေမာင္ဟန္ ေျပာသြားေသာ စကားကုိ က်င္းသားအားလုံး ၾကားလုိက္ရေသာအခါ ျပံဳးရုံသာ ျပံဳးၾကေတာ့သည္။ ႀကီးသန္းက
“ခရမ္းသီး ဟဲ့ ေအးလြင္သီ ဘာလုိ႕ အန္ကယ္လ္ေအာင္က ခရမ္းသီးကုိ မ၀ယ္ခုိင္းရတာလဲ”
“က်မလည္း ဘယ္သိမလဲေတာ့ ႀကီးသန္း ဘာသာ ႀကီးသန္းေတြးေပါ့ ဘာေတြလာေမးေနမွန္းမသိဘူး”
ေအးလြင္သီ၏ မ်က္ႏွာႀကီးရဲလုိ႕ေနသည္။ ျမင့္ျမင့္သည္ ေအးလြင္သီ၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမင့္ျမင့္ ေသတၱာထဲမွ ဦးတင္ေအာင္ေတြ႕လုိက္ရေသာ အရာသည္ကား မည္သည့္အရာျဖစ္သည္ကုိကား ေအးလြင္သီလည္း သိေနေလာက္မည္ဟုသာ က်န္၀န္ထမ္းမ်ား ေတြးစစႏွင့္ ျပံဳး၍သာ ေနလိုက္ၾကေတာ့သည္..။
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
မွတ္ခ်က္။ ။တဆင့္ျပန္လည္ၾကားမိေသာ ဇာတ္လမ္းေလးျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment