"ခြမ္း"
ဖန္ခြက္ကုိ သူ႕ေျခေထာက္ႏွင့္တုိက္ခ်လုိက္မိတယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ကုိၾသတုိ႕ ေအာ္ေတာ့မယ္ဆုိတာ သိတယ္။ ကုိၾသတုိ႕အခန္းထဲကုိေရာက္လာခဲ့တာၾကာၿပီ။ တစ္ျခားေနရာတစ္ေနရာမွာေနတုန္းကဆုိရင္ သူ ၀၀လင္လင္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မစား မေသာက္ခဲ့ရဘူး။ ကိုၾသတုိ႕အခန္းမွာေတာ့ သူ႕အတြက္ နတ္ဘုံနတ္နန္းကုိေရာက္ေနရသလုိပဲ..။ သူကလည္း သူ႕အျပင္ အေဖာ္အေပါင္းေတြကုိပါ ကုိၾသတုိ႕အခန္းကုိေခၚလာခဲ့တာ ခုဆုိရင္ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ တစ္ခါတစ္ရံ ကုိၾသတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ ျငင္းခုံေနတာကုိ ေခ်ာင္တစ္ေနရာကေန နားေထာင္ၿပီး ေနရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလုိ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ ကုိၾသတုိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္ အခန္႕မသင့္ျဖစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ သူလည္း ထြက္ေျပးရတာပါပဲ..။
သူက ကုိၾသတုိ႕အခန္းထဲမွာေနေပမယ့္လုိ႕ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ မလုပ္ဘူး။ အဲ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိေနရင္ေတာ့ သူက ကုိၾသတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ကုိ ပညာေပးမိတာလည္းရွိတာေပါ့။ ကုိၾသတုိ႕က လူေတြကသာ ခန္႕သန္႕သန္႕ေနတာ။ ကုိၾသဆုိရင္ အေနအထုိင္သန္႕တယ္..။ သန္႕ရွင္းတာကုိႀကိဳက္တယ္။ သူျဖတ္ေျပးေနက် ဖန္ခြက္ျခင္းဆုိရင္ ကုိၾသကေနတုိင္း တုိက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာေနတာ။ ေနေနဆုိတဲ့ ကုိၾသသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ လူကေတာ့ သန္႕သန္႕ေလးေနပါတယ္။ လူေတြေျပာ ေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ ဘာတဲ့။ ပါးမွာေတာ့ သနပ္ခါး၊ ေပါင္မွာ ေသးကြက္ၾကားဆုိတာေလ။ ဟုတ္လားေတာ့မသိဘူး။ သူနားလည္သလုိေျပာရတာ။ အဲလုိလူမ်ိဳး။ ေနေနတစ္ေယာက္ အ၀တ္အစားေခါက္တာေတြ၊ အိပ္ယာကုိ သန္႕သန္႕ေလးျပင္တာေတြေတာ့ေတြ႕ရတယ္။ တစ္ခုပဲ စားခြက္ေတြ ေန႕ကူးေအာင္ မေဆးမေၾကာပဲေနတတ္တာေပါ့။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ သူတုိ႕အေပါင္းအပါေတြ အႀကိဳက္ပဲ။ ေခြး ဘုရားပြဲေတြ႕ အဲ ၾကြက္ ဘုရားပြဲေတြ႕သလုိပဲလုိ႕ေျပာရင္ မွန္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ၀မ္းဗိုက္ေတြကုိ ပူေနေအာင္ စားရတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိၾသ ထမင္းစားေကာင္းတဲ့ရက္ဆုိရင္ သူတုိ႕တစ္ေတြ ငတ္ေရာ။ ကုိၾသကလည္း အစားအေသာက္ဆုိရင္ သူတုိ႕ ၾကြက္ေတြထက္ေတာ့ အစားက်ဴးပုံရတယ္။ သူ ကုိၾသရဲ႕အခန္းထုတ္တန္းေပၚကေနၾကည့္ေနတာ တစ္ခါတစ္ခါ ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ဘာမွကုိမက်န္တာ။ အဲဒီအခါဆုိရင္ သူက က်န္ အေပါင္းအေဖာ္ေတြကုိ ေျပာရတယ္။
"ဒီေန႕ မင္းတုိ႕ ကံမေကာင္းဘူးလုိ႕"
ေနာက္ထပ္ ကုိၾသရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္။ သူကလည္း လူေခ်ာပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း လူေလးသန္႕သေလာက္ ညစ္ပတ္တယ္။ အ၀တ္ေတြလုံးထည့္တာမ်ိဳး။ မေခါက္ပဲထားတာမ်ိဳး။ ျခင္းေတာင္းထဲထည့္ၿပီး ေလးငါးရက္ထည့္ထားတာမ်ိဳးေတြ လုပ္တတ္တယ္။ ဒါဆုိရင္ သူေတာ့ အသည္းေတြ ယားေနၿပီ။ ကုိက္ခ်င္ေနၿပီ။ ကုိၾသတို႕အခန္းက နတ္ဘုံနတ္နန္းဆုိတာလည္းမေျပာနဲ႕ေလ။ ကုိက္ခ်င္စရာ စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ အ၀တ္အစားေတြ၊ စားၾကြင္း စားက်န္ေတြက ၾသတုိက္လုိ႕ေနတာ။ ကုိၾသက စာေရးဆရာေပါက္စတဲ့။ ေရးၿပီးရင္ စာရြက္ေတြကုိ လုံးလုံးၿပီး ပစ္တတ္ေတာ့ သူတုိ႕ လုိက္လုိက္ဆြဲရတယ္။ ကုိၾသတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ဆုံၿပီဆုိရင္ သူတုိ႕လည္း တစ္ေနရာကေန ေစာင့္နားေထာင္ေနၾကတာ။ ကုိၾသတုိ႕က အခါအားေလွ်ာ္စြာ ပါတီေတြကလည္း က်င္းပတတ္ေသးတာ။
စိတ္ညစ္လုိ႕ဆုိၿပီး ပုလင္းေထာင္တတ္သလုိ၊ ေပ်ာ္လုိ႕ဆုိၿပီး ပုလင္းေထာင္ျပန္ေသးတာ။ အဲဒီအခါဆုိရင္ ကုိၾသတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ မမူးခင္ကတည္းက သူတုိ႕ အေမွာင္ရိပ္ကေန အိပ္ေစာင့္ေနရေတာ့တာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ကိုၾသတုိ႕ မူးၿပီဆုိရင္ ဘာစားခြက္မွ မသိမ္းေတာ့ဘူး။ သူတုိ႕မွာ ဟင္းပန္းကန္ေတြ၊ ခြက္ေတြေပၚကုိ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားၿပီး ဗုိက္ႀကီးတစ္ခုလုံး ကယ္ထေနေအာင္ စားရေသာက္ရေတာ့တာ။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ၀မ္းအျပင္ သယ္ထုတ္ရတာေတြေတာင္ရွိေသး။ ကုိၾသတုိ႕ကလည္း အထိမ္းအမွတ္ေတြ မ်ားသလားေတာ့မေမးနဲ႕ သူလုိ ၾကြက္ေတာင္ မ်က္စိလည္တယ္။
(၂)
ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူငယ္ခ်င္းႏုတ္ဆက္ပြဲ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႕၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ကုိၾသ ေမြးေန႕။ မုိးေအးလုိ႕။ မုိးေစြလုိ႕။ တစ္ခါတစ္ရံ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စားဖုိေဆာင္က ဟင္းမေကာင္းလုိ႕ဆုိၿပီ ကုိၾသတုိ႕ဘာသာ ခ်က္စားၾကတာကပါေသး။ အခါႀကီး ရက္ႀကီးေတြလည္း မလြတ္ေစရဘူး။ သူတုိ႕ကေတာ့ ကုိၾသတုိ႕ ဘာလုပ္လုပ္ ႀကိဳက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆုိ သူတုိ႕ ၾကြက္ေတြ ၀မ္းဆူၿဖိဳးရတယ္ေလ။
ခုလည္း လူေခ်ာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အ၀တ္အိတ္ႀကီး ေဖာင္းတင္းေနၿပီး မေခါက္မျပဳထားလုိ႕ သူေတာ္ေတာ္ မ်က္စိေနာက္ေနၿပီ။ ပညာတစ္ခုခုေပးဖုိ႕ သူေခါင္းစားေနရတယ္။ ဒါမွလည္း ကုိလူေခ်ာမွတ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကုိလူေခ်ာမွာက အ၀တ္အစားသိပ္ရွိလွတာမဟုတ္ဘူး။ ရွားရွားပါးပါးေလးေတြကုိ ေရြးကုိက္လုိက္လုိ႕ကေတာ့ အသည္းေပါက္ခ်င္ေပါက္ေနမွာ။
"ဟာ သြားပါၿပီ......"
ေနေနက ထေအာ္ေတာ့ ကုိၾသတုိ႕ႏွစ္ေယာက္က ဘာလဲဆုိတဲ့အၾကည့္နဲ႕ၾကည့္တယ္။
"ဒီမွာ လူေခ်ာ"
"ဟင္ ဒါ ငါ့အက်ီ မဟုတ္လား ဘာျဖစ္တာလဲ"
"ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ၾကြက္ကုိက္တာကြ ၾကြက္ကုိက္တာ.."
"ဟာ အိတ္ထဲထည့္ထားတာကုိ"
"ရလိမ့္မယ္ အားႀကီးႀကီး ၾကြက္က မကုိက္တတ္ဘူးဆုိေတာ့ နည္းေတာင္နည္းေသး"
ကုိၾသက ဒီလုိမွတ္ခ်က္ျပဳတယ္။သူက ေခ်ာင္တစ္မွ ကပ္ေနရတယ္။ ျမင္သြားရင္ ဒုကၡ။ လူေတြက သူတုိ႕ျမတ္ႏုိးတဲ့ အရာေတြ အလကားပ်က္စီးသြားရင္ ကၽြဲၿမီးတုိတတ္တယ္လုိ႕ၾကားဖူးတယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကုိယ္ေယာင္သြားျပလုိ႕ကေတာ့ အရုိးတျခား အသားတျခားျဖစ္သြားမွာ သူသိတာေပါ့။ ၾကြက္ပဲ လည္တာေပါ့။
"အေပါက္ႀကီးကနည္းတာမဟုတ္ဘူး ".........."ၾကြက္ေတြ"
"ဟ မဆဲနဲ႕ ေနေန ေတာ္ေတာ္ၾကာ မင္း အက်ီေတြပါလာကုိက္သြားဦးမယ္"
"ဘာလုိ႕လဲ ကုိၾသ"
"ၾကြက္ေတြက နားသိပ္ပါးတာ သူတုိ႕ကုိ ဆဲရင္ သူတုိ႕ မွတ္ထားၿပီး မင္းတုိ႕ အျမတ္တႏုိးထားတဲ့အရာေတြ လာကုိက္သြားေရာ"
"ဟုတ္လုိ႕လား ကုိၾသရာ ဒါဆုိရင္ ဘြားေတး ဘြားေတး အဘၾကြက္ေတြ ၾကားရဲ႕လား အလကားေျပာတာ "
သူ တုိ႕ကုိဆဲလုိ႕ အစကေတာ့ စိတ္တုိမလုိ႕။ ျပန္ၿပီး ဘြာေတးလုပ္တဲ့အတြက္ ခြင့္လႊတ္လုိက္မယ္။ ကုိယ့္ဟာကုိ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိေနလုိ႕ ပညာေပးတာကုိ မသိပဲ သူတုိ႕ကုိ လာဆဲေနရေသးတယ္။
(၃)
အလကား ေက်းဇူးမသိတတ္တဲ့ လူေတြ။ သူတုိ႕ၾကြက္ေတြကုိ အေျခာက္တုိက္ အျမင္ကပ္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႕က ေနေသးတာ ပ ခ်ံဴထဲကပဲ။ ဘယ္ႏွယ့္ အမႈိက္ေတြ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိပစ္ထားလုိ႕ ကုိက္တယ္။ ဘုရားပန္း ေရမလဲလုိ႕ ကုိက္တယ္။ ဘုရား ဆြမ္းေတာ္ အခ်ိန္မီမစြန္႕လုိ႕ စားတယ္။ ေသာက္ေတာ္ေရ ျခင္ေပါက္ေအာင္ထားလုိ႕ တုိက္လဲတယ္။ ဒါေတြ သူတုိ႕ အျပစ္လား။ ခုလည္း လူေခ်ာက စိတ္တုိေနေလာက္ၿပီ။ ကုိၾသကေတာ့
"မနက္ျဖန္ ၾကြက္ကပ္ေကာ္ ခ်မလား"
"ဟာ မလုပ္ပါနဲ႕ ကုိၾသကလည္း က်ေနာ္ ၾကည့္ရွင္းပါ့မယ္"
"မင္း အဘေတြကုိ ဘယ္လုိ ရွင္းမလုိ႕လဲ ေနေန မင္းလည္း ၾကည့္ေန ဘာလဲ ထမင္းပန္းကန္ ဟင္းပန္းကန္ေတြ တစ္ခါတည္းမေဆးပဲထား မင္းအဘေတြက မင္းအိပ္ေနတုန္း "....."ကုိလာကုိက္သြားမယ္ ဘာမွတ္လဲ"
"ကုိက္တတ္လုိ႕လား ကုိၾသရဲ႕"
"ကုိက္တတ္တာေပါ့ လူေခ်ာရဲ႕ မယုံရင္ မင္းေျခေထာက္ကုိ ဟင္းအႏွစ္သုတ္ၿပီး အိပ္ၾကည့္ေလ"
ကုိၾသက ဒီလုိေျပာေတာ့ ေနေနနဲ႕ ကုိလူေခ်ာ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။ ဒါေတာင္ ေနေနရဲ႕ ၾကြက္စုတ္ ၾကြက္နာ ၾကြက္ပဲ့ ဆုိတဲ့ စကားသံကုိ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလုိက္ေသးတာ။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ သူတုိ႕ ၾကြက္ေတြ နားသိပ္ပါးပါတယ္လုိ႕။
ဒီေန႕ေတာ့ သူတုိ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကုိၾသရဲ႕ အခန္းထဲမွာ ကျမင္းခြင့္ရတယ္။ ကုိၾသတုိ႕မရွိဘူး။ အျပင္ထြက္သြားၾကတယ္။ ခါတုိင္းက ႏွစ္ေယာက္အျပင္သြားရင္ တစ္ေယာက္ရွိေနတတ္ေတာ့ သူတုိ႕က တုိးတုိးေလး ကျမင္းရတာ။ ခုေတာ့ ေသာင္းက်န္းခ်င္တုိင္းေသာင္းက်န္းလုိ႕ရၿပီ။ အမႈိက္ျခင္းထဲမွာ ဟုိေန႕က ေနေန ပစ္ထည့္လုိက္တဲ့ ေခါက္ဆြဲအိတ္ရွိတယ္။ ေနာက္ လိေမၼာ္သီးေတြ။ စားပြဲေပၚမွာ ေရးလက္စ စကၠဴေတြ ။ အက်ီေတြ အပုံလုိက္။ ပြတာပဲ။ သူ ဇနီးေခ်ာေလးကလည္း ေန႕ေစ့ လေစ့ေနၿပီဆုိေတာ့ မီးဖြားဖုိ႕ လုိေနတာ။ အမယ္ အထင္ေတာ့မေသးလုိက္နဲ႕ ၾကြက္ေတြလည္း မ်ိဳးဆက္ဆုိတာႀကီးကုိ တန္ဖုိးထားတတ္ပါတယ္ေနာ္။ ဒီေန႕ေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီးကုိ ကဲေနလုိက္တာ။
အခန္းထဲမွာ ၀ုန္းဒုိင္းကုိက်ဲလုိ႕။ စကၠဴေတြ ဆြဲယူ။ အက်ီေတြကုိကုိက္။ အသီးေတြ အမႈိက္ေတြ ဖြ။ ဘုရားစင္ေပၚၾကည့္ုလိုက္ေတာ့ ဆြမ္းေတာ္က မစြန္႕ရေသးဘူး။ အၾကိဳက္ေပါ့။ ပြထေနေအာင္ ထင္တုိင္းက်ဲပစ္လုိက္တယ္။ ဒါမွ ပညာေကာင္းေကာင္းေပးတယ္ေခၚတယ္။ ကုိၾသတုိ႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္မရွိ တစ္ေယာက္ရွိေနရင္ မလြတ္လပ္ဘူး။ တစ္ေယာက္အျပင္သြားရင္ တစ္ေယာက္က လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေရာ။ ေျပာရဦးမယ္။ တစ္ခါတုန္းက ကုိၾသအျပင္သြားတုန္းဆုိရင္ ေနေနက တီဗြီကိုၾကည့္ခ်င္တာ ဖြင့္ၾကည့္တာ။ ေခြေတြဆုိတာလည္း တစ္ေခြၿပီး တစ္ေခြ။
သူတုိ႕ၾကြက္ေတြေတာင္ မၾကည့္ရဲလုိ႕ ထြက္ေျပးရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေနေနၾကည့္ေနတာ ဘာကားမွတ္တုန္း။ မေျပာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဟုိဗ်ာ..ဟုိ.......။ ဟုိ...ဟာဗ်ာ..။ အမယ္လူေတြကသာ ေျပာတတ္ၾကတာ။ ဘာတဲ့။ တိရိစာၦန္ေတြက အရွက္ကုိမရွိဘူးတဲ့။ သူတုိ႕ေတြ မိတ္လုိက္ရင္ လူေရွ႕မေရွာင္ သူေရွ႕မေရွာင္တဲ့။ ေလာကသဘာ၀အရကုိ သူတုိ႕လုိ တိရိစာၦန္ေတြက အသိဥာဏ္နဲတာကုိေတာ့ မသိဘူးလားမသိဘူး။ သူတုိ႕တိရိစာၦန္ေတြ ဘာမွာ အ၀တ္ ၀တ္လုိ႕လဲ။ ဘယ္မွာရယ္လုိ႕လဲ။ ဘယ္မွာ ျပံဳးလုိ႕လဲ။ ဘယ္မွာ အလွျပင္လုိ႕လဲ။ လူေတြပဲ ရယ္တတ္ ျပံဳးတတ္၊ အလွျပင္တတ္၊ အ၀တ္ ၀တ္ၾကတာ။
(၄)
ဘယ္တိရိစာၦန္က ဘာသိမွလဲ။ အိပ္..စား...ကာမ....ပဲတတ္တဲ့ တိရိစာၦန္တဲ့။ ေျပာပဲ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ လူေတြထဲမွာလည္းရွိပါတယ္..။။ အိပ္လုိက္ စားလုိက္ ....ကာမဆက္ဆံလုိက္နဲ႕ အဲဒါက်ေတာ့ ဘာမွမေျပာတတ္ၾကဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုိင္းႏွိဳင္းလုိက္ၾကရင္ ေခြးက်င့္ ေခြးၾကံ ၾကံတယ္တဲ့။ ေခြးဇာတ္ခင္းတယ္တဲ့။ ေဟာ ခုၾကည့္ ေနေနတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနတဲ့ ဟာက်ေတာ့ ဘာဇာတ္ခင္းေနၾကတာလဲ..။ သူ မၾကည့္ရဲ႕လုိ႕ ထြက္ေျပးရတယ္။ သူ႕ဇနီးေခ်ာေလးက ေမးတယ္
"ဘာလုိ႕ေျပးလာတာလဲ ဘာၾကည့္ေနတာလဲ အြန္ေစာလား ဂၽြန္ၿဖိဳးလား..။ က်မၾကည့္ခ်င္လုိက္တာ။ မေျပာမဆုိနဲ႕ ေျပးလာရတယ္လုိ႕ က်မက်လာမေခၚဘူး"
"ငါဘာလို႕ေျပးလာတာလဲ မင္းမသိပါဘူး သူ ဘာကားၾကည့္ေနတယ္ မင္းထင္လို႕လဲ"
"ဘယ္သိမလဲ.."
"ဟုိ ..ဟာကြာ...ဟုိဟာ"
"ဘာလဲ ....ဘယ္ဟာလဲ...."
" လူေတြ ခ်စ္တမ္း ကစားေနတဲ့ကား....ငါတုိ႕ ၾကြက္ေတြနဲ႕မဆုိင္ဘူးလာ"
သူ ဒီလုိပဲေျဖလုိက္ေတာ့တယ္။ ကုိၾသတုိ႕အခန္းက အဲဒါေတြမမုိက္တာ။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႕ သားသမီးေတြ ျမင္သြားမွာစုိးလုိ႕ အျပင္ထြက္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ သူတုိ႕ ဘာကားေတြၾကည့္ေနတာလဲ အရင္ ကင္းေထာက္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ဗဟုသုတ ရစရာေလးေတြ ဖြင့္တတ္ျပန္ေရာ။ အဲဒါမ်ိဳးဆုိရင္ သူက သိပ္ႀကိဳက္တာ။ သူတုိ႕က ဒီဘ၀မွာ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွလုိ႕ ၾကြက္ျဖစ္ရေပမယ့္ ေလ့လာဆည္းပူးစရာရွိတာေတာ့ လူေတြနဲ႕ တန္းတူ ထပ္တူထပ္မွ်ေလ့လာတယ္ ။ ဒါမွ ၾကြက္ သိဥာဏ္ျမင့္မွာေပါ့။ ကုိၾသက ဖြင့္လိုက္ရင္ စာေပေဟာေျပာပြဲေခြေတြပဲ။ဒါမ်ိဳးဆုိရင္ သူကေတာ့ သူ႕သားသမီးေတြ၊ အေပါင္းအေဖာ္ေတြ...ေခၚၿပီး နားေထာင္ခုိင္းတာ။ နားမလည္တာရွိရင္ ရွင္းျပရတာေပါ့။သူက အားလုံးထဲမွာ ၾကြက္လည္ကုိး။ဒါဆုိရင္ သူ႕ကုိ စာေရးဆရာေတြ နာမည္ေမးရင္ သူက ေျဖျပလုိက္ဦးမယ္။
ဆရာေန၀င္းျမင့္တုိ႕၊ ေမာင္သာခ်ိဳ၊ ဦးေအာင္သင္း၊ ခ်စ္ဦးညိဳ၊ ခင္ခင္ထူး၊ ေနာက္ဆရာေတြလည္းသိတယ္။ သူတုိ႕ ေဟာေျပာတာေတြကုိ ကုိၾသတုိ႕နဲ႕အတူၾကည့္ၿပီး မွတ္စရာေတြမွတ္ ရယ္စရာရွိတာေတြရယ္။ သူ အားႀကီးေက်နပ္တယ္။ ဒါေတာင္ သူတုိ႕ၾကြက္ေတြ စာ သိပ္မတတ္လုိ႕ တတ္မ်ား တတ္ရင္ေတာ့ ကုိၾသ ၀ယ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကုိ ခုိးဖတ္မိမလာ းပဲ။ ကုိလူေခ်ာဆုိတဲ့လူကေတာ့ တကယ့္လူ။ လုပ္လုိက္ရင္ ကြန္ပ်ဴတာ တစ္ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္နဲ႕။ နားကုိၿငီးေနတာပဲ။ ကုိလူေခ်ာ ကြန္ပ်ဴတာကုိင္တဲ့ရက္ဆုိရင္ သူတုိ႕ ထြက္ေျပးရေရာ။ နားဆူဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္တာ သူတုိ႕ေတြအကုန္လုံးေပါ့။ကုိလူေခ်ာကလည္း လူတစ္မ်ိဳး။ အလုပ္တစ္ခုလုပ္ရင္ အာရုံစုိက္လုပ္တတ္တယ္။ ဒါေတာ့ သူနဲ႕တူတယ္။ ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ ၾကြက္ဆုိေပမယ့္ အာရုံမစူးစုိက္တတ္ရင္...က်ဆုံးတတ္ေရာ။ ေနာက္ လွ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္ရတယ္။ မ်က္စိ၊ နားေတြ စြင့္ထားရတယ္။ အသင့္အေနအထားေနရတယ္။ ဒါမွ ဟုိမေကာင္းဆုိး၀ါး ေၾကာင္ႀကီးေတြရန္က လြတ္မွာေပါ့။
ကုိလူေခ်ာကုိ အဲဒါေတာ့ သူသေဘာက်တယ္။ သေဘာမက်တာ တစ္ခုပဲ။ အိပ္ခ်ိန္တန္ မအိပ္ပဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္တာကုိေတာ့ သူမႀကိဳက္ဘူး။ သူတုိ႕လည္း အအိပ္ပ်က္တယ္။ ေနေန႕ကုိေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ေလး အျမင္ကပ္တယ္။အလကား....အရူး။ သူက ၾကြက္ျဖစ္ေနလုိ႕ လူတာဆုိရင္ နားရင္းထရုိက္တယ္။ ဘယ္ႏွယ့္ ေဆးလိပ္ေတြ မီးခိုးအူေအာင္ေသာက္ၿပီး ေလထုကုိ ညစ္ညမ္းေနေအာင္လုပ္ရတယ္လုိ႕။ သူတုိ႕မွာ ဘာေဆးလိပ္မွ ေသာက္စရာမရွိဘူး။ ဒါမ်ား ပလိပ္ေရာဂါက ၾကြက္ေတြေၾကာင့္ျဖစ္ရတာတဲ့။ လူေတြ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၿပီး ညစ္ပတ္တာကုိေတာ့ မေျပာၾကဘူး။
(၅)
ဒီေန႕ေတာ့ သူ ေနေန႕ကုိ စခ်င္လုိ႕ ေနေန႕ရဲ႕ ဖိနပ္ကုိ ကုိက္ၿပီး ၾကမ္းေအာက္ဆြဲယူထားလုိက္တယ္။ ဒီညေတာ့ ကုိၾသတုိ႕ျပန္လာခ်ိန္ကုိမေစာင့္ေတာ့ဘူး။ ျပန္လာရင္ေတာင္ မူးမူးနဲ႕ေျပာခ်င္ရာေျပာေနမယ့္ စကားေတြကုိ သူနားမေထာင္ႏုိင္ဘူး။ ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ မူးတုိင္းေျပာတဲ့စကားေတြမုိ႕လုိ႕ အလြတ္ရေနၿပီေလ။
"ဖိနပ္ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္ ကုိၾသ က်ေနာ့္ဖိနပ္ လူေခ်ာ စီးသြားသလား"
"ဘယ္သိမွာလဲ မင္းဖိနပ္ကုိ မ်က္လုံးေထာင့္ေထာက္ၾကည့္ေနတာမွ မဟုတ္တာ"
" ဖိနပ္ဘယ္ေရာက္ေနလဲမသိဘူး"
သူ ရုတ္တရက္ လန္႕ႏုိးလာတယ္။ ေနေနေတာ့ ဖိနပ္ေပ်ာက္လုိ႕ ရွာေနၿပီး သူ အသာ နားေထာင္ေနလုိက္တယ္။
"လူေခ်ာ မင္းငါ့ဖိနပ္ေတြ႕ေသးလား "
"ဟင့္အင္း မေတြ႕ပါဘူး ဒီမွာေလ ငါ့ ဖိနပ္ ငါစီးထားတာ"
"မဟုတ္မွ လြဲေရာ ၾကြက္မ်ားခ်ီသြားလား..ဘယ္သူမွလဲ အခန္းနားမလာပါဘူး"
"ဟာ ကုိၾသကလည္း ၾကြက္က ဖိနပ္ခ်ီပါ့မလား "
"ေျပာလို႕ရမလား ၾကြက္ပါဆုိ"
ကိုၾသတုိ႕ အခ်ီအခ်ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကုိနားေထာင္ရင္း သူ က်ိတ္ သေဘာက်တယ္။ သူတုိ႕ ဖိနပ္ခၽြတ္ခုံနားမွာ ရွာေနၾကတယ္။ လူေခ်ာက ဒူးေထာက္ၿပီး ၾကမ္းေအာက္ကုိ ငုံ႕ၾကည့္တယ္။
"ဟုိမွာ ၾကမ္းေအာက္မွာ... ဘယ္လုိေရာက္ေနပါလိမ့္"
"ေၾသာ္ ၾကြက္ ကုိက္ဆြဲသြားပါတယ္ဆုိမွ လက္ႏွိဳက္ၿပီး ယူလုိက္ေလ"
ေနေနတစ္ေယာက္က ပြစိ ပြစိ ရြတ္တယ္။ ဘာေတြ ရြတ္ေနမွန္းေတာ့ သူမသိဘူး။ကုိၾသက ေနေန႕ ဘက္လွည့္ၿပီးေမးတယ္။
"ဘာေတြ ရြတ္ေနတာလဲ ၾကြက္ေတြကုိ မင္း က်ိန္မဆဲရဘူးေနာ္..."
"မဆဲပါဘူး ကုိၾသရာ"
"ဒါဆုိ မင္းဘာေတြ ရြတ္ေနတာတုန္း"
"က်ေနာ္ရြတ္ေနတာက ၾကြက္ေတြ က်န္းမာပါေစ၊ ေဘးကင္းရန္ကင္းရွိပါေစ၊ မင္းတုိ႕ကုိ ငါမေနာက္ယွက္ေတာ့သလုိ မင္းတုိ႕လည္း မေႏွာင့္ယွက္ၾကေတာ့နဲ႕...လို႕ပါ ကုိၾသရဲ႕"
သူ အံ့ၾသသြားတယ္။ သူတုိ႕ၾကြက္ေတြကုိ ေနေန ကိ်န္ဆဲေတာ့မွာပဲထင္ထားတာ။ ခုေတာ့ တျခားစီပါလား။
(၆)
"ငါလည္း စိတ္ထဲကေျပာေနတာ အခန္းထဲမွာ ဒီေကာင္ေတြ မေန႕က ေတာ္ေတာ္ေလး ေသာင္းက်န္းထားတယ္ ဒါကုိ ငါ က ေမတၱာထားၿပီး "မင္းတုိ႕ ေနခ်င္တုိင္းေနလုိ႕ရပါတယ္ ဒါေပမယ္ ပစၥည္းေတြကုိေတာ့ မကုိက္ပါနဲ႕"လုိ႕ ေျပာေနတာ"
သူ ထပ္အ့ံၾသရျပန္တယ္။ ကုိၾသကလည္း ေမတၱာထားတယ္တဲ့။ ဒါဆုိ လူေခ်ာကေရာ-
"လူေခ်ာ မင္းကေရာ ၾကြက္ေတြကုိ ဘာေျပာမလဲ"
"က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး ၾကြက္ေတြ ေနတတ္သလုိေန က်ေနာ္တုိ႕လည္း ေနတတ္သလုိေနေတာ့မယ္ ဒါပဲ"
ေသာ္ဇင္(လြိဳင္ေကာ္)
12th-Jan-2012
No comments:
Post a Comment